ΤΡΟΜΟΣ, ΑΚΟΥΣΙΟ ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ "PHANTASM"

Βρισκόμαστε στα 1979, μια εποχή όπου το σινεμά τρόμου παρήγαγε διαρκώς κλασικά ή cult φιλμ για το είδος (το φαινόμενο συνεχίστηκε και στα 80ς). Τότε λοιπόν ο Don Coscarelli γυρίζει το "Phantasm", μια ταινία τρόμου που, ενώ σίγουρα δεν είναι καλή σαν ταινία, παραμένει εξ ίσου σίγουρα cult.
Πιτσιρικάς υποφέρει διπλά, τόσο από τον θάνατο των γονιών του όσο και από τη φυγή σε άλλη πόλη του μεγάλου του αδελφού, τον οποίο λατρεύει. Όταν ο μεγάλος επιστρέφει για ένα διάστημα για μια κηδεία, περίεργα, έως πολύ περίεργα, πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν στο νεκροταφείο της περιοχής και κυρίως στο δαιδαλώδες οστεοφυλάκιο του νεκροταφείου. Τα περισσότερα από αυτά φαίνεται ότι σχετίζονται με τον εφιαλτικό "Tall Man", που μοιάζει να κατοικοεδρεύει εκεί. Σύντομα ο τρόμος θα αρχίσει να απειλεί τα δύο αδέλφια και τα γεγονότα αρχίζουν να τρέχουν ανεξέλεγκτα.
Η ταινία, πολύ απλά, έχει τόσες τρύπες και αναπάντητα ερωτήματα στο σενάριο, που σχεδόν στερείται ειρμού. Επί πλέον έχει ένα τέλος - το οποίο δεν θα σας αποκαλύψω βεβαίως - που μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να σταθεί σήμερα (και η τελευταία τελευταία σκηνή το ανατρέπει ανεξήγητα ακόμα κι αυτό). Επί πλέον οι ηθοποιίες είναι κακές (στα χνάρια των φιλμ του Αρτζέντο) κι όσο για βάθος χαρακτήρων... ας μη μιλάμε καλύτερα. Το ακούσιο γέλιο βγαίνει από την παντελώς γελοία αντιμετώπιση των πραγμάτων από τους ήρωες (π.χ. ποτέ δεν θα ζητήσουν βοήθεια από την αστυνομία ή όποιον άλλον, αλλά θα τρέχει καθένας μόνος του μεσ' τ' άγρια μεσάνυχτα στο νεκροταφείο για να δει τι γίνεται, παρά το μπαράζ τρόμου και υπερφυσικών γεγονότων, για να αναφέρω μία μόνο από δεκάδες αφέλειες). Όσο για το τι απέγιναν κάποιοι χαρακτήρες ή, ακόμα περισσότερο, για ποιο λόγο εμφανίζονται οι χαρακτήρες αυτοί, αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ...
Παρ' όλα αυτά τα ευτράπελα η ταινία διαθέτει μια παράξενη, ονειρική ατμόσφαιρα, μερικές σκηνές πραγματικού τρόμου (και μία πολύ γνωστή και από τις πλέον σπλάτερ της εποχής, αυτή με την περίφημη ιπτάμενη σφαίρα) και γενικά ένα κλίμα μυστηρίου που μοιάζει να προκύπτει από διαρκείς σκηνοθετικούς αυτοσχεδιασμούς του στιλ "ας το βάλουμε κι αυτό μέσα" και όχι από κάποιο δομημένο σχέδιο. Μερικά εφέ είναι εντυπωσιακά (σημειώστε ότι βρισκόμαστε σε προψηφιακή εποχή κι ότι μιλάμε για μια απόλυτα low budget παραγωγή) και σκεφτείτε επίσης ότι ο Coscarelli ήταν τότε μόλις 25 χρονών!
Τυπικό δείγμα μάλλον κακής ταινίας, η οποία όμως είναι απόλυτα cult, το "Phantasm" συνίσταται αποκλειστικά για φανς ταινιών τρόμου, για τους οποίους είναι κάτι σχεδόν κλασικό. Οι υπόλοιποι θα δουν απλώς την προφανώς κακή πλευρά της.