ΟΤΑΝ Ο "ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ" ΚΑΙΓΕΤΑΙ...

 Στο πρώτο μισό των 70ς (και λίγο μετά) το πονηρό Χόλιγουντ ανακαλύπτει έναν ακόμα τρόπο να βγάζει εκατομμύρια: Τιw ταινίες καταστροφής. Ηφαίστεια, ουρανοξύστες που καίγονται, σεισμοί και καταποντισμοί, θανατηφόρα έντομα και άλλα πολλά επιστρατεύονται για να σκορπίσουν τον πανικό. Εμβληματική ταινία του είδους παραμένει "Ο Πύργος της Κολάσεως" (The Towering Inferno), γυρισμένο το 1974 από τον βρετανό (που δούλευε στις ΗΠΑ) John Guillermin (1925-2015), ο οποίος είχε κάνει κι άλλες επιτυχίες στα 70ς. Όπως συνηθιζόταν στο είδος, το φιλμ βρίθει από ονόματα τεράστιων ηθοποιών, παλιότερων και σύγχρονων τότε. Πάρτε μια βαθιά ανάσα να ξεκινήσουμε : Πωλ Νιούμαν, Στιβ Μακ Κουίν, Ουίλιαμ Χόλντεν, Φέι Ντάναγουει, Φρεντ Ασταίρ, Ρίτσαρντ Τσάμπερλεν, Τζένιφερ Τζόουνς, Ρόμπερτ Βον, Ρόμπερτ Βάγκνερ κ.ά.!

Ένας γιγάντιος, σούπερ μοντέρνος (και πανάκριβος) ουρανοξύστης με σούπερ τεχνολογικά γκάτζετ της εποχής, εγκαινιάζεται σε μια σούπερ επίσημη τελετή με σούπερ επίσημους καλεσμένους (δήμαρχο της Ν. Υόρκης, γερουσιαστές, διασημότητες κλπ.). Όλα τα media καλύπτουν την τελετή. Και, ναι, κατά τη διάρκεια των εγκαινίων παίρνει φωτιά από βραχυκύκλωμα στους κάτω ορόφους. Ακολουθεί πανικός καθώς δεκάδες άνθρωποι πασχίζουν να διασωθούν, παγιδευμένοι στο αχανές εστιατόριο του τελευταίου ορόφου, όπου γίνεται το πάρτι. 

Καταλαβαίνετε : Διαρκές σασπένς και αγωνία, πάμπολλοι χαρακτήρες, "καλοί" και "κακοί", εκατόμβες νεκρών, θεαματικές σκηνές φωτιάς και καταρρεύσεων, παράτολμες διασώσεις, διάφοροι ηρωισμοί από πυροσβέστες, αλλά και μερικούς καλεσμένους και άλλα πολλά συνθέτουν ένα σχεδόν τρίωρο υπερθέαμα (για την εποχή του), όπου η φρίκη εναλλάσσεται με τη συγκίνηση και, σε ορισμένα σημεία, με το μελό. Έχει πάντως ενδιαφέρον το ότι η αιτία της όλης φρίκης πηγάζει από κακοτεχνίες (κακής ποιότητας υλικά) που έχουν χρησιμοποιηθεί από τους μεγαλοκατασκευαστές - παρά τις ρητές προδιαγραφές του αρχιτέκτονα - για να κερδίσουν λεφτά. Δεν είναι λοιπόν καινούριο φαινόμενο, μην ανησυχείτε.

Υπάρχει βεβαίως αρκετή αφέλεια σε κάποιες σκηνές και ο συνήθως σαφής διαχωρισμός σε καλούς και κακούς χαρακτήρες, ωστόσο μάλλον αξίζει να το δει κανείς (σε μεγάλη αν είναι δυνατόν οθόνη) έστω και για να έχει μια καλή εικόνα της εποχής της γέννησης των χορταστικών blockbuster. Το φιλμ είχε κόψει τα περισσότερα εισιτήρια της χρονιάς στις ΗΠΑ.