ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΙ ΥΠΕΡΗΡΩΕΣ ΣΤΟΥΣ "ΑΘΩΟΥΣ"

Φανταστείτε μια γειτονιά σαν τα Κάτω Πατήσια, τα Σεπόλια, το Περιστέρι... Μικρομεσαία τάξη, μάλλον άσχημες πολυκατοικίες, μια παιδική χαρά, απόλυτη καθημερινότητα. Είναι καλοκαίρι, τα παιδιά δεν έχουν σχολείο και κατά τη διάρκεια της μέρας παίζουν στην παιδική χαρά. Κι εκεί, όταν δεν τους βλέπουν οι μεγάλοι, αρχίζουν να "παίζουν" και με τις μυστηριώδεις... υπερδυνάμεις τους, που κι αυτά τα ίδια δεν έχουν καλά καλά συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν και δεν ξέρουν πώς να τις ελέγξουν...

Αυτά συμβαίνουν στην πολύ ενδιαφέρουσα νορβηγική ταινία "Οι Αθώοι" (De Uskyldige, 2021), δεύτερο φιλμ του Eskil Vogt. Ναι, πρόκειται για ένα μεταφυσικό θρίλερ (με μυστηριώδεις δυνάμεις) που έχει το πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να διαδραματίζεται σε απόλυτα ρεαλιστικό, καθημερινό όπως είπαμε περιβάλλον, το οποίο προφανώς δεν έχει τίποτα το μυστηριώδες. Πρόκειται για την επόμενη μετάλλαξη του ανθρώπινου είδους; Μήπως για κάτι που επιδρά στη συγκεκριμένη περιοχή και "τα κάνει αυτά"; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται να δώσει απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα. Ωστόσο αυτό δεν ενδιέφερε ούτε εμένα και δεν μείωσε σε τίποτα την πρωτοτυπία του φιλμ. Κρατείστε μόνο δύο στοιχεία: Οι μεγάλοι δεν ανακατεύονται καθόλου σχεδόν. Δεν αντιλαμβάνονται καν ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Και ότι όσο προχωρά η ταινία τα πράγματα γίνονται όλο και πιο σκοτεινά και το αρχικά αθώο παιχνίδι μετατρέπεται σιγά σιγά σε σύγκρουση ζωής και θανάτου. Και όλα αυτά συμβαίνουν επειδή κυριαρχεί η παιδική ψυχολογία, οι παιδικές αντιδράσεις, οι φιλίες, αλλά και οι καυγάδες και οι παρεξηγήσεις, ο φόβος της μοναξιάς και του εξοβελισμού από την παρέα...

Γενικά το φιλμ κινείται ανάμεσα στην τρυφερότητα και την αθώα παιδικότητα (και φιλία) και στο απόλυτα σκοτεινό, μοχθηρό στοιχείο. Πώς γίνεται αυτό; Θα το μάθετε αν το δείτε. Το θεωρώ ιδανικό ως μια "πειραγμένη", πρωτότυπη, ρεαλιστική εκδοχή των βαρετών για μένα υπερηρωικών φιλμ, των οποίων τη δομή (χαλαρή αρχή - τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα - τελική σύγκρουση) διατηρεί ακέραια. Αν είστε φανατικοί των "κανονικών" ταινιών του είδους μπορεί να πείτε "Τι είναι αυτό; Δεν έχει εφέ" ή κάτι τέτοιο. Για όσους όμως αναζητούν κάτι πρωτότυπο συνίσταται.

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ "ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ"

Ο νορβηγός Eskil Vogt είναι κυρίως σεναριογράφος. Το 2014 κάνει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του "Blind" (Στο Σκοτάδι), με ενδιαφέροντα μεν, όχι όμως εξαιρετικά κατά τη γνώμη μου αποτελέσματα.
Μια 35άρα όμορφη γυναίκα χάνει την όρασή της. Μην έχοντας κουράγιο να αντιμετωπίσει τον "έξω κόσμο" καθηλώνεται στο σπίτι της παρά τις προσπάθειες του άντρα της να την βγάλει από την απομόνωσή της. Πώς είναι όμως η εσωτερική ζωή της γυναίκας αυτής όταν μένει μόνη στο σπίτι, συνήθως καθισμένη σε μια πολυθρόνα;
Η ταινία ξεκινά "ρεαλιστικά", σύντομα όμως το πράγμα ξεφεύγει. Στην ιστορία εντάσσεται μια άλλη γυναίκα, χωρισμένη με παιδί, η οποία επίσης χάνει βαθμιαία το φως της, ένας μοναχικός τύπος, ηδονοβλεψίας και εθισμένος στο ιντερνετικό πορνό, ο σύζυγος της γυναίκας και οι εκτός σπιτιού δραστηριότητές του και οι σχέσεις όλων αυτών μεταξύ τους - όπως και με την αρχική τυφλή γυναίκα. Από ένα σημείο αντιλαμβανόμαστε ότι όσα βλέπουμε δεν είναι η πραγματικότητα. Η τυφλή γυναίκα προσπαθεί να γράψει ένα βιβλίο.Πολλά από όσα βλέπουμε είναι σκηνές από την πλοκή του και  φαντασιώσεις της ίδιας. Γρήγορα αλήθεια, πλοκή βιβλίου, φαντασία μπερδεύονται, οι ίδιοι άνθρωποι εμφανίζονται σε διαφορετικούς ρόλους, σκηνές επαναλαμβάνονται με διαφορετική εξέλιξη. Τι είναι αλήθινό και τι φανταστικό και πού βρίσκονται τα όριά τους (αν υπάρχουν); Τελικά η ταινία μιλά για τον ψυχικό, τον εσωτερικό κόσμο μιας τυφλής, για όσα συμβαίνουν στο μυαλό της. Όχι για όσα συμβαίνουν πραγματικά γύρω της.
Η βασική παρατήρηση που πρέπει να έχετε υπ' όψιν σας είναι ότι παρά το "σκοτεινό" (κυριολεκτικά και μεταφορικά) θέμα της, η ταινία δεν είναι καταθλιπτική. Υπάρχουν ακόμα και σκηνές με αρκετό χιούμορ. Δεν πρόκειται λοιπόν να "μαυρίσει η ψυχή σας". Αυτή ακριβώς η μη καταθλιπτική αντιμετώπιση μιας τέτοιας ιστορίας πιστώνεται στα θετικά. Συνολικά πάντως το βρήκα μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη μεν προσπάθεια, δεν μπορώ να πω όμως ότι με ενθουσίασε. Προσωπική γνώμη.