ΜΙΑ ΓΕΛΟΙΑ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΣΠΑΡΑΞΙΚΑΡΔΙΑ "ΜΑΡΓΚΕΡΙΤ"

Η Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς είναι υπαρκτό πρόσωπο. Ήταν μια πλούσια αμερικάνα της δεκαετίας του '10, η οποία όχι μόνο αγαπούσε παθιασμένα την όπερα, αλλά πίστευε ότι είχε και η ίδια μεγάλη φωνή, ενώ στην πραγματικότητα ήταν εντελώς φάλτσα. Οι ερμηνείες της την έκαναν ακούσιο κωμικό θέαμα και οι ηχογραφήσεις της προκαλούν και σήμερα γέλιο. Η γαλλική ταινία "Μαργκερίτ" του Xavier Giannoli (2015) εμπνέεται ελεύθερα από αυτή την κωμικοτραγική ιστορία, τη μεταφέρει στη Γαλλία αλλάζοντας ονόματα και φτιάχνοντας μια φανταστική ιστορία βασισμένη στην απίθανη αυτή προσωπικότητα, η οποία είναι κάτι σαν τον Εντ Γουντ της όπερας.
Στο φιλμ η ηρωίδα είναι πλούσια βαρόνη. Δίνει τα απαράδεκτα ρεσιτάλ της (προς μεγάλη ντροπή του συζύγου της) στον πύργο της, με ακροατές έναν στενό κύκλο αριστοκρατών και πλουσίων, που ανήκουν σε μια λέσχη μουσικής . Όλοι κρατάνε μετά βίας τα γέλια τους και κανείς δεν τολμά να της πει την αλήθεια, αντίθετα την συγχαίρουν θερμά στο τέλος κάθε τέτοιας βραδιάς. Ώσπου, με την ενθάρρυνση ενός νεαρού δημοσιογράφου και του ντανταϊστή φίλου του, αποφασίζει να δώσει ένα αληθινό ρεσιτάλ, με αληθινό κοινό. Μάταια ο σύζυγος πασχίζει να αποτρέψει την καταστροφή. Εκείνη είναι απτόητη και προσλαμβάνει μάλιστα έναν γνωστό, αλλά παρακμασμένο τενόρο για να της κάνει μαθήματα.
Η ταινία ξεκινά μάλλον αστεία, αλλά όσο προχωρά γίνεται τραγική. Ουσιαστικά είναι μια μελέτη των ανθρώπων που κοινώς αποκαλούμε "ψώνια". Είναι αυτοί που, κυριολεκτικά εδώ, είναι "για γέλια και για κλάματα". Ο σκηνοθέτης όμως μοιάζει να αγαπά πραγματικά την αλλοπαρμένη ηρωίδα του, η οποία όντως είναι αφελής, ρομαντική και καλόκαρδη, δίχως να υποψιάζεται καν τη γελοιότητά της. Αυτό είναι που συγκινεί και τον θεατή και δεν τον αφήνει να γελάσει αβίαστα. Στο δεύτερο μισό πάντως νομίζω ότι το φιλμ χάνει τον ρυθμό του και το τραγικό στοιχείο παίρνει το πάνω χέρι, ενώ κεντρικό ρόλο αρχίζει να παίζει ο σχεδόν ανεκπλήρωτος έρωτας της πρωταγωνίστριας (εξαιρετική η Κατρίν Φρο) για τον σύζυγό της. Ωστόσο στο πιο ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου πρώτο μέρος προλαβαίνει να σατιρίσει και να κατακεραυνώσει μια απόλυτα υποκριτική "υψηλή κοινωνία", η οποία κάποια στιγμή δεν διστάζει να αποβάλλει από τις τάξεις της την πρώην εκλεκτή της, από την οποία είχε λάβει πολλά.
Ενδιαφέρουσα (λόγω κεντρικής ηρωίδας κυρίως) ταινία, αλλά, όπως είπα, μάλλον άνιση. Πάντως η Μαργκερίτ είναι τελικά από τους πιο παράδοξους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες που έχουμε δει.