THE TEXAS CHAINSSAW MASSACRE: THE BEGINNING. ΔΕΝ ΒΑΡΕΘΗΚΕ ΑΚΟΜΑ Ο LEATHERFACE;

 

Το 1974 ο Τομπ Χούπερ άλλαζε τα δεδομένα στις ταινίες τρόμου με τον αυθεντικ2006), ό, ωμό ῾Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι῾, που παραμένει νομίζω μέχρι σήμερα μια από τις εφιαλτικότερες ταινίες όλων των εποχών. Ο ίδιος έκανε ένα σίκουελ στη δεκαετία του 80, εμπλουτίζοντας το σπλάτερ με κατάμαυρό χιούμορ και κριτική διάθεση. Από εκεί και πέρα το χάος: Κάθε τρεις και λίγο εμφανίζεται μια ακόμα παραλλαγή της ταινίας: Νο 3, σίκουελ και ό,τι άλλο τραβά η ψυχή σας. Μέσα στο χαος αυτό των ῾῾σχιζοφρενών῾῾ να και το πρίκουελ: "The Texas Chainsaw Massacre: The Beginning", που γυρίζει το 2006 ο μέτριος Jonathan Liebesman.

Υποτίθετασι ότι βλέπουμε το ξεκίνημα της ιστορίας: Εποχή Βιετνάμ: Δύο αδέλφια, που ετοιμάζονται να φύγουν στον πόλεμο, κάνουν ένα τελευταίο ταξίδι με αυτοκίνητο με τις κοπέλες τους. Στο μεταξύ, εκεί στο πουθενά, το σφαγείο της μικρής πόλης κλείνει. Ο γόνος της γνωστής βλαμμένης οικογένειας, ο ούτως ή άλλως καθυστερημένος μετέπειτα ῾῾Πετσινοπρόσωπος῾῾, μένει άνεργος. Ωστόσο η οικογένεια δεν έχει καμιά όρεξη να ξεμείνει από κρέας. Το ανύποπτο κουαρτἐτο νεαρών θα αποτελέσει την πρώτη λεία και ο εφιάλτης θα αρχίσει.

Στα λίγα συν η σχετική σκιαγράφηση της εποχής, με την διαφορετική άποψη για τον πόλεμο των δύο αδελφών, του ῾῾πατριώτη῾῾και του ειρηνιστή - αρνητή. Επίσης η ῾῾ξεθωριασμένη῾῾ φωτογραφία, που μιμείται μάλλον τη χρωματική ατμόσφαιρα του κλασικού φιλμ του 74. Κατά τα άλλα, όλα τα έχουμε ξαναδεί πολλάκις:  Άφθονο σπλάτερ και αίμα, κοπέλες που ουρλιάζουν, τσιγκέλια, η απεχθής οικογένει (με κάποιο μαύρο χιούμορ και εδώ) κλπ. κλπ. Τίποτα σπουδαίο. Όσους ῾῾Σχιζοφρενείς῾ και να γυρίσουν οι μιμητές δεν πρόκειται να ζήσουμε ποτέ ξανά το αξέχαστο σοκ του πρώτου διδάξαντος.

ΥΓ: Το είδα κατά λάθος, νομίζοντας ότι είναι το φιλμ του 74 και μετά είπα ῾Δε βαριέσαι... ας το δούμε κια αυτό῾῾

"THE HOUSE IN THE SQUARE" : ΡΟΜΑΝΤΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

 

Θα μπορούσαμε και να το θεωρήσουμε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ουσιαστικά όμως είναι ένα ρομαντικό. αισθηματικό φιλμ με σταρ τον Τάιρον Πάουερ. Μιλάμε για το "The House in the Square" (γνωστό και ως "I'll Never Forget You"), γυρισμένο το 1951 από τον καλό βρετανό Roy Ward Baker (1916-2010), ο οποίος αργότερα γύρισε μερικές ταινίες τρόμου.

Ένας επιστήμονας είναι παθιασμένος με τη ζωή του Λονδίνου του 18ου αιώνα και, αν και αμερικανός, ζει εκεί σε ένα μεγάλο διαμέρισμα της εποχής αυτής, που κληρονόμησε από τους βρετανούς προγόνους του. Καποια στιγμή η επιθυμία του θα πραγματοποιηθεί: Θα μεταφερθεί στην εποχή που αγαπά, θα ερωτευτεί μια όμορφη κοπέλα της εποχής... και διάφορα άλλα θα συμβούν φυσικά.

Όπως είπα πρόκειται κυρίως για αισθηματικό φιλμ, το οποίο χρησιμοποιεί, για ρομαντικούς περισσότερο λόγους, το εύρημα του ταξιδιού στο χρόνο δίχως (επιστώ την προσοχή στους λάτρεις του είδους) να ασχολείται καθόλου με τα κλασικά χρονικά παράδοξα που δημιουργεί το ταξίδι ῾῾πίσω῾῾. Πέραν της ερωτικής ατμόσφιαρας που δημιουργεί η παράξενα ελκυστική Ann Blyth, η ταινία έχει και ένα ενδιαφέρον στοιχείο: Την απομυθοποίηση του 18ου αιώνα από τον ήρωα, όταν ανακαλύπτει ότι το Λονδίνο της εποχής, βρώμικο και γεμάτο φτωχούς στα όρια της εξαθλίωσης, δεν είναι όσο ειδυλιακό το φανταζόταν. Αυτό βεβαίως δεν εμποδίζει σε τίποτα να πλεχτεί το δικό του αιώνιο ειδύλιο...

Πέραν αυτού  βρήκα την ταινία λίγο ξεπερασμένη και αφελή. Ιδίως λόγω του ήρωα που πέφτει από γκάφα σε γκάφα δίχως να μπορεί, στοιχειωδώς έστω, να συγκρατήσει τις συνεχείς αναφορές σε στοιχεία ή γεγονότα του μέλλοντος, με αποτέλεσμα όλοι να τον κοιτάνε περίεργα (για να μην πω να τον θεωρούν ῾῾του διαβόλου῾῾). Λίγη προσοχή σε όσα σου ξεφεύγουν,  Τάιρον! 

"DEPARTMENT Q: A CONSPIRACY OF FAITH": ΔΑΝΕΖΙΚΑ ΘΡΙΛΕΡ Νο 2

Και δεύτερο στη σειρά καλό δανέζικο θρίλερ που έτυχε να δω: "Department Q: A Cponspiracy of Faith" (2016) του Hans Petter Moland (είναι αυτός που το 2014 είχε γυρίσει το φευγάτο ῾Με σειρά εξαφάνισης῾). Πρόκειται για σειρά ταινιών με ήρωες  τους δύο ντετέκτιβ του ῾῾ντιπάρτμεντ῾῾, που αγωνίζονται να λύσουν δύσκολες καταστάσεις. 

Εδώ έχουμε κλασική περίπτωση σίριαλ κίλερ. Ο οποίος απαγάγει και εξαφανίζει παιδιά. Μόνο που εδώ υπάρχει μια ιδιαιτερότητα: Τα παιδιά προέρχονται απ῀ό οικογένειες που ανήκουν σε φανατικές χριστιανικές κοινότητες (στιλ ῾Μάρτυρες του Ιεχωβά῾). Οι δύο ντετέκτιβ ερευνούν την εξαφάνιση δύο παιδιών, μόνο που οι ίδιοι οι γονείς τους αρνούνται να την καταγγείλουν. Τι ακριβώς συμβαίνει και πότε θα αρχίσουν να κινδυνεύουν και οι ίδιοι;

Πρόκειται για το είδος των θρίλερ που πριν από τη μέση γνωρίζουμε ποιος είναι ο δολοφόνος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότ μειώνεται το σασπένς. Κάθε άλλο. Πρόκειται για ιδιαίτερα σκοτεινή ταινία, καλογυρισμένη, που κατάφερε να με κρατήσει απόλυτα. Συγχρόνως ρίχνει μια ματιά (καθόλου κολακευτική) σε όλες αυτές τις πρερίκλειστες, οπισθοδρομικές, φανατικές χριστιανικές σέχτες, που κάθε άλλο παρά καλο κάνουν σε νέους ανθρώπους που έχουν την ατυχία να γεννηθούν στους κόλπους τους. Οι φίλοι των θρίλερ να το ψάξουν. Όντως οι βόρειοι έχουν δημιουργήσει σχολή στο είδος. Στο συγκεκριμένο φιλμ μάλιστα προσέξτε και τις εξαιρετικές εικόνες που διαθέτει.

"JUST ANOTHER LOVE STORY"; ΟΧΙ ΑΚΡΙΒΩΣ...

 Ο Ole Bornedal είναι δανός και έχει κάνει αρκετές ταινίες εκεί. Συνήθως είναι θρίλερ, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο μαύρα. Το 2007 γυρίζει μια από τις καλές ταινίες του, το "Just Another Love Story", που, όπως αντιλαμβάνεστε, μόνο αυτό δεν είναι.

Ένας μεσήλικας άνδρας, που δίχως να το συνειδητοποιεί, νοιώθει εγκλωβισμένος στα πλαίσια της  οικογένειάς του (γυναίκα και δύο παιδιά), εμπλέκεται χωρίς να φταίει σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η γοητευτική γυναίκα που το προκάλεσε διασωληνώνεται αναίσθητη. Εκείνος την επισκέπτεται, εκείνη συνέρχεται με αμνησία, κι αυτός παίρνει τη θέση του νεκρού κάπου στην Άπω Ανατολή φίλου της. Πόσο όμως μπορεί να κρατήσει αυτό το ψέμμα και τι γίνεται με το μυστηριώδες παρελθόν της κοπέλας που, σιγά - σιγά, επιστρέφει;

Καλό και ευφάνταστο φιλμ, με στοιχεία νεο-νουάρ και βέβαια, με έναν ήρωα που δρα απερίσκεπτα τινάζοντας τα πάντα στον αέρα, παγιδευμένος από τη γοητεία μιας γυναίκας. Η διαφορά από το κλασικό νουάρ μοτίβο είναι ότι η κοπέλα δεν είναι σατανική, το βλέπουμε από την αρχή αυτό, απλώς είναι απόλυτα μπερδεμένη από την αμνησία της. Θα λέγαμε ότι αυτή είναι το θύμα. Όλα προκαλούνται από εκείνον, την επιπολαιότητα ή/και τον εγωισμό του. Και, αν θέλετε και κάποιο "μήνυμα", θα έλεγα ότι το φιλμ μιλά για το ύπουλα αποπνικτικό κλίμα μιας συμβατικής και, εκ πρώτης όψεως, γαλήνιας και ανέφελης, οικογενειακής ζωής. 

Σφιχτό θρίλερ, με ανατροπές, που αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι οι "βόρειοι" έχουν ανπτύξει μια πολύ ενδιαφέρουσα σχολή σκοτεινών θρίλερ, είτε αυτά κινούνται στο χώρο του φανταστικού είτε όχι.

"AMMONITE" : ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

Το "Ammonite" (2020). δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Francis Lee, μιλά για έναν απαγορευμένο έρωτα ανάμεσα σε γυναίκες στη δεκαετία του 1840. Με την Kate Winslet και την Saoirse Ronan.

Η ηρωίδα είναι μια φανατική παλαιοντολόγος που ζει σε μικρή αγγλική πόλη.. Κάθε μέρα κατεβαίνει στην παραλία για να μαζέψει δείγματα απολιθωμάτων, κυρίως αμμωνιτών, τα οποία πουλά από το σπίτι της ή τα στέλνει στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο (καποτε τους είχε στείλει έναν ολόκληρο ιχθυόσαυρο που είχε ανακαλύψει). Φυσικά ως γυναίκα δεν έχει καμιά επίσημη αναγνώριση. Ζει φτωχικά και μοναχικά με την άρρωστη μητέρα της. Όλα θα αλλάξουν όταν στην πόλη θα φτάσει για τουρισμό ένα πλούσιο νιόπαντρο ζεύγος. Ο σύζυγος ενδιαφέρεται για την παλαιοντολογία και όταν φύγει σε ταξίδι οι σχέσεις ης νεαρής συζύγου του και της Μάρι θα πάρουν άλλη τροπή.

Χαμηλότονο φιλμ εποχής, με καλές ηθοποίες, το οποίο βέβαια μιλά για πολύ συγκεκριμένα θέματα: Κυρίως βέβαια για την καταπίεση και την απαγόρευση κάποιων συγκεκριμένων ερώτων. Αλλά και για τη γυναικεία καταπίεση γενικότερα. Δεν είναι μόνο η κοινωνική καταδίκη ενός λεσβιακού έρωτα. Είναι και οι παμπολλοι περιορισμοί που επιβάλλονταν στις γυναίκες της εποχής (και τώρα ακόμα, αλλά τοτε ήταν φυσικά πολύ χειρότερα). Κι αυτό δείχνεται με πολλούς τρόπους: Από τη μη αναγνώριση της σημαντικής δουλειάς της ηρωίδας μέχρι τον εγκλωβισμό (που οδηγεί σε κατάθλιψη) της άλλης, που έχει υποχρεωθεί σε έναν μάλλον μη επιθυμητό γάμο.

Είπαμε: Αρκετά ενδιαφερον, χαμηλότονο όμως και βραδυφλεγές. Σκιαγραφεί καλά τη μουντή και θλιμένη ατμόισφαιρα της εποχής και της κατάστασης, καθώς και τους χαρακτήρες των γυναικών, δίχως όμως εξάρσεις. 

ΥΓ: Η Μέρι Άνινγκ είναι υπαρκτό πρόσωπο, παλαιοντολόγος και έμπορος απολιθωμάτων, με σημαντικές ανακαλύψεις στο ενεργητικό της. Για την ερωτική της ιστορίοα αγνοώ. Ήταν πάντως μοναχικό άτομο.

ΕΝΑΣ "DREDD" ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ

 

Μερικές φορές συμβαίνει κι αυτό. Ο "Dredd" του Pete Travis, γυρισμένος το 2012, είναι σαφώς καλύτερη ταινία από την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του διάσημου κόμικς ήρωα το 1995, στο "Judgw Dredd" με τον Σταλόνε. Στο νεότερο φιλμ, εκτός του ότι ο Ντρεντ είναι πιο ῾απάνθρωπος και κτηνώδης, βρήκα εντυπωσιακή και την ῾῾κακιά῾῾ Lena Heαdey

Σε ένα βίαιο, δυστοπικό μέλλον, όπου ένα μεγάλο μέρος των ΗΠΑ στην ανατολική ακτή αποτελεί μια μοναδική τερατώδη μεγαλούπολη, και όπου βεβαίως βασιλεύει η βία, οι ῾Δικαστές῾, σώμα μπάτσων και δικαστών ταυτόχρονα πασχίζουν να την πατάξουν... με ακόμα περισσότερη βία. Ο Δικαστής Dredd με μια νεοσύλλεκτη υποψήφια Δικαστίνα (που έχει αντιρρήσεις για τον τρόπο δράσης των Δικαστών) παγιδεύονται σε ένα γιγάντιο, εξαθλιωμένο  μεγακτίριο, όπου κατοικούν πολλές χιλιάδες άνθρωποι, από μια αδίστακτη παραγωγό και έμπορο ενός πανίσχυρου ναρκωτικού που θερίζει.

Πρόκειται για εξαιρετικά σφιχτή και καλογυρισμένηγ ταινία, καθαρής δράσης βεβαίως, αλλά που κρατά από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό τον θεατή. Γυρισμένο σχεδόν ολόκληρο στο αχανές συγκρότημα κατοικιών, σε ένα έντονα παρακμιακό περιβάλλον και απόλυτα κλειστοφοβική ατμόσφαιρα (και πολλή βία εννοείται), υπόσχεται ένα εκρηκτικό δίωρο. Βεβαίως όλη η σύλληψη του (κόμικς αρχικά της 2000AD) των σκληροτράχηλων Δικαστών-μπάτσων που αποδίδουν άμεσα διακιοσύνη με το όπλο τους, είναι αρκετά φασίζουσα και αυτό έχει συχνά επισημανθεί. Ευτυχώς εδώ κάπως μπαλώνονται τα πράγματα, καθώς εισάγεται το μοτίβο των διεφθαρμένων Δικαστών και υπάρχει, όπως είπαμε, και η όλη αμφισβήτηση του συστήματος από τη νεαρή κοπέλα. Πάλι καλά. 

"THE MACHINIST" Ή Η ΚΑΤΑΒΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ

 

Υπάρχουν αρκετές ταινίες που μιλάνε για τη σταδιακή κατάβαση του εκάστοτε ήρωα/ίδας προς την ψυχική διαταραχή. Μου έρχονται, ας πούμε, άμεσα στο νου δύο φιλμ του Πολάνσκι, η Ἁποστροφή῾ και ο ῾Ένοικος῾ και υπάρχουν και πολλά άλλα. Στη σειρά των ταινιών που πραγματικά ξεχωρίζουν με αυτό το ζοφερό θέμα έρχεται να προστεθεί και το "The Machinist" (Άγρυπνος, 2004) του Brad Anderson, ο οποίος έχει κάνει καποια συμπαθητικά φιλμ (τα περισσότερα στο χώρο του φανταστικού), ποτέ όμως δεν κατάφερε να φτάσει την ταινία στην οποία αναφερόμαστε.

Ο ήρωας είναι ένας βιομηχανικός εργάτης, που κάνει μια μονότονη δουλειά σε ένα μουντό και άσχημο περιβάλλον. Πάσχει από επίμονη αϋπνία, η μόνη του σχέση είναι οι τακτικές επισκέψεις σε μια πόρνη και η υπόλοιπη ζωή του είναι μοναχική. Η γνωριμία με μια σερβιτόρα θα του δώσει μια σύντομη διέξοδο, ωστόσο όλα όσα συμβαίνουν γύρω του θα τον κάνουν να αμφιβάλλει όλο και περισσότερο για την πνευματική του υγεία και για το τι ακριβώς συμβαίνει στη ζωή του.

Ο Κρίστοφερ Μπέιλ, απίστευτα αδυνατισμένος για τις ανάγκες του ρόλου (τι λέω, αληθινός σκελετός) είναι εξαιρετικός. Η ταινία είναι γυρισμένη σε αποχρώσεις του γκρίζου, με όλα τα άλλα χρώματα ῾῾κατεβασμένα῾῾ώστε να τονίζεται η καταπιεστική ατμόσφαιρα. Η ίδια η εικόνα λοιπόν, τα μυστικά του παρελθόντος που αναδύονται, το όλο μουντό κλίμα του φιλμ, κάνει την παρακολούθησή του μια ζοφερή εμπειρία, που επειτείνεται όσο αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά με τον ίδιο τον πρωταγωνιστή. Ωστόσο, έχοντας υπ᾽όψιν εξ αρχής ότι δεν πρόκειται για κάτι ευχάριστο, παρακολουθείστε (όσοι θέλετε) ένα δυνατό φιλμ, το οποίο μάλιστα μιλά για την ανθρώπιμη αλλοτρίωση από την απρόσωπη, μονότονη, άνευ κανενός ενδιαφέροντος και στερημενη από κάθε δημιουργικότητα εργασία. Ή ίσως για το απρόσωπο και γκρίζο των σχέσεων και της ζωής μας στο βιομηχανικό περιβάλλον; Ή και για άλλου είδους αλλοτριώσεις; Αλλά πρωτίστως σε ένα τέτοιο εργασιακό και όχι μόνο περιβάλλον πόλης δεν μπορεί παρά να προκύψουν μη υγιείς άνθρωποι... Ίσως πάλι όλα να προέρχονται από τη μοναξιά. Ή μήπως η μοναξιά είναι επακόλουθο αυτού του είδους ζωής;

"DOGMA" : ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΣΕ ΠΙΣΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

 

Μόνο κάποιος σαν τον Kevin Smith θα μπορούσε (ή θα τολμούσε) να κάνει μια τόσο ανατρεπτική θρησκευτικά ταινία όπως το "Dogma" του 1999. Είναι μάλιστα εντυπωσιακό το πόσοι γνωστοί ηθοποιοί παίζουν σε ένα τόσο ῾῾βλάσφημο῾῾ φιλμ: Λίντα Φιορεντίνο, Μπεν Άφλεκ, Ματ Ντέιμον, Άλαν Ρίκμαν, Σάλμα Χάγιεκ κ.ά.... και η Αλάνις Μόρισετ στο ρόλο... όχι δεν θα σας πω σε τι ρόλο, να το δείτε μόνοι σας.

Όπου δύο έκπτωτοι άγγελοι, καταδικασμένοι να ζουν  στη γη, θέλουν να επιστρέψουν στον παράδεισο μέσω ενός... κόλπου που σχετίζεται με κάποια απόφαση της καθολικής εκκλησίας. Μια πιστή καθολική και ανέραστη γυναίκα (η οποία εργάζεται σε... κλινική αμβλώσεων), ο... 13ος απόστολος, άγνωστος στο πλατύ κοινό και σκόπιμα αποσιωπημένος από τα Ευαγγέλια και οι μόνιμοι τύποι των ταινιών του Σμιθ Jay και Silent Bob (ο τελευταίος είναι ο ίδιος ο Σμιθ) καλούνται να τους σταματήσουν πάσει θυσία, διότι αν καταφέρουν να μπουν στον παράδεισο δίχως τη θέληση του θεού (ο οποίος, σημειωτέον, κάπου απουσιάζει και όλοι τον έχουν χάσει), θα καταστραφεί το σύμπαν όπως το γνωρίζουμε.

Καταλαβαίνεται τι γίνεται. Η ταινία ανατρέπει μεθοδικά θα λέγαμε κάθε δόγμα της χριστιανικής θρησκείας (παρθενικότητα της Παναγίας, αληθινή φύση του θεού, κακοί και μοχθηροί άγγελοι... για να αναφέρω λίγα μόνο που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό). Κάθε ατάκα, κάθε φράση, κάνει ανελέητη πλάκα στη θρησκεία και ιδιαίτερα στον καθολικισμό, τον οποίο μοιάζει να έχει βάλει στο στόχαστρο. Και, δίχως να διστάζει, το τερματίζει με την απροσδόκητη εμφάνιση του ίδιου του θεού. Σημειωτέον ότι μέσα σε όλη αυτή την πλάκα δεν λείπει και λίγο σπλάτερ. Βεβαίως, συγχρόνως με όλο αυτό, ο Σμιθ, που είναι βέβαια και σεναριογράφος, καυτηριάζει ανελέητα το ρόλο της εκκλησίας ως επιχείρησης που κάνει μπίζνες, τα χαζά ταμπού των φανατικών πιστών, το ρατσισμό ακόμα και στη θρησκεία, τη λατρεία του χρήματος και την άνευ όρων παράδοση σ᾽αυτό και διάφορα άλλα που όντως συμβαίνουν στην κοινωνία και τη θρησκεία.

Απολαύστε το, όπως εγώ (κι ας είναι κάπως μεγάλη η διάρκειά του) με δική σας ευθύνη. Αν δεν σηκώνουν οι θρησκευτικές σας πεποιθήσεις τόση ῾῾βλασφημεία῾῾ και τόσο χαβαλέ με τα χριστιανικά δόγματα, αφείστε το καλύτερα.

"DISTURBIA", ΧΙΤΣΚΟΚ ΚΑΙ ΕΦΗΒΙΚΑ ΑΓΧΗ

 Ο D.J Caruso ίσως να μην είναι μεγάλος σκηνοθέτης (πιο πολύ τηλεόραση έχει κάνει), αλλά το "Disturbia" (Υποψίες στην Ελλάδα) του 2007 είναι ένα συμπαθητικό θριλεράκι, που μπορεί να διασκεδάσει τον θεατή.

Έφηβοι και πάλι, προάστια και πάλι, ο 16χρονος πρωταγωνιστής έχει χάσει τον πατέρα του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, έχει γίνει λίγο αγρίμι, και κάποια στιγμή ρίχνει μπουνιά στον καθηγητή ισπανικών στο σχολείο. Αστυνομία ανηλίκων κλπ. και τελικά καταδικάζεται σε εγκλεισμό στο σπίτι (όπου ζει με τη μητέρα του) για το καλοκαίρι. Με βραχιόλι στο πόδι που, μόλις φύγει περισσότερο από συγκεκριμένα μέτρα μακριά από το σπίτι, ειδοποιεί αυτόματα η αστυνομία. Τι να κάνει λοιπόν να περάσει την ώρα του, κατασκοπεύει με κιάλια τους γείτονες. Το πρώτο που ανακαλύπτει είναι μια όμορφη συνομίληκή του που μετακομίζει απέναντι. Θα την ερωτευτεί, θα έρθουν κοντά κλπ. Το δεύτερο όμως είναι ότι ένας μοναχικός γείτονάς του είναι πιθανόν σίριαλ κίλερ. Είναι όμως όντως ή όλα αυτά είναι εφηβικές υποψίες παιδιών που έχουν δει πολλά θρίλερ;

Φυσικά και η ιστορία παραπέμπει άμεσα στον "Σιωπηλό Μάρτυρα" του Χίτσκοκ. Κιάλια, καθηλωμένος στο σπίτι ήρωας, κοπελα, δολοφόνος απέναντι... Έτσι το φιλμ γίνεται ένα είδος χαριτωμένου, εφηβικού ριμέικ της εξαιρετικής χιτσκοκικής ταινίας. Χαριτωμένο όμως. Και το σασπένς του το έχει και το διαρκές παιχνίδι ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασίωση και το εφηβικό άγχος, την επαναστατικότητα, τον ρομαντισμό, αλλά και την αμηχανία του πρώτου έρωτα και κάποιο χιούμορ... κι άλλα. Όλα αυτά δένουν έξυπνα και το αποτέλεσμα δεν ενοχλεί καθόλου. Είπαμε: Αντιμετωπίζοντάς το ως ένα είδος ιδιόρυθμου ριμέικ και δίχως να περιμένετε κάτι άλλο από δύο ευχάριστες ώρες (όντως ευχάριστες όμως), μια χαρά βλέπεται. Κι ας αντιπαθώ τον Shia LeBeouf που πρωταγωνιστεί (εδώ πάντως γίνεται ακόμα
κι αυτός συμπαθητικός).

"ANTHONY ZIMMER" : ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ῾ΤΟΥΡΙΣΤΑ῾῾

 

Θυμάστε την ταινία ῾῾Ο Τουρίστας῾῾ του 2010, με τον Τζόνι Ντεπ και την Αντζελίνα Ζολί; Μια πολύ μέτρια ταινία κατά τη γνώμη μου. Ίσως να μη ξέρετε ότι αυτή βασιζόταν σε μια παλιότερη γαλλική ταινία, του 2005 συγκεκριμένα, με τίτλο "Anthony Zimmer" (στην Ελλάδα ῾῾Το Μεγάλο Κόλπο), του Jerome Salle με τη Σοφί Μαρσό και τον Ιβάν Ατάλ. Το γαλλικό πρωτὀτυπο ήταν κατά τη γνώμη μου καλύτερο, όπως συνήθως συμβαίνει με κάθε μεταφορά ξένης ταινίας στην Αμερική.

Αστυνομικό φιλμ, με έναν μοναχικό, συνηθισμένο τύπο σε ἐνα τρένο, που αρχίζει τις ταπεινές διακοπές του. Όταν ξαφνικά μια όμορφη γυναίκα κάθεται απέναντί του (ενώ το τρένο είναι άδειο) και, ούτε λίγο ούτε πολύ τον καλεί να μοιραστούν τις δικές της πολυτελείς διακοπές (πλουσία γαρ). Φυσικά εμείς οι θεατές, αλλά και το ῾῾θύμα῾῾ υποψιάζονται ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Φυσικά και έχει λάκκο, και το διαπιστώνουμε συντομότατα, αλλά οι ένταση και οι ανατροπές θα είναι συνεχείς.

Καλογυρισμένη, γρήγορη, με ανατροπές, όπως είπαμε, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Φυσικά ανήκει στο είδος αυτό των αστυνομικών φιλμ που λές ῾῾ἁυτά δεν μπορούν να γίνουν στην πραγματικότητα῾῾ και όντως έτσι είναι. Ωστόσο το φιλμ βρίκεται στις οθόνες μόνο για να σας διασκεδάσει δίχως να πλήξετε και δίχως κανένα περαιτέρω βάθος (εκτός τη για μια ακόμα φορά ῾῾αποκάλυψη῾῾ ότι διάφορες αστυνομίες και μυστικές υπηρεσίες είναι διεφθαρμένες. Το ξέρουμε). Σ´αυτόν όμως τον απλό στόχο της διασκέδασης τα καταφέρνει μια χαρά. Καλύτερα επαναλαμβάνω από τον αμερικάνικο κλώνο του.

Ο "MANK", Ο ΟΡΣΟΝ ΚΑΙ Ο ῾῾ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΕΪΝ῾'

 

Θεωρώ τον David Fincher έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς της εποχής μας (σε αντίθεση με έναν άλλο μεγαλεπήβολο οραματιστή, τον Νόλαν, που τον θεωρώ επιδεικτικό και βαρυφορτωμένο σε βαθμό μπουχτίσματος). Ο Φίντσερ λοιπόν το 2020 εισχωρεί στην ενδοκινηματογραφική ιστορία γυρίζοντας το "Mank", με έναν πραγματικά εντυπωσιακό Γκάρι Όλντμαν στον ομώνυμο ρόλο. 

Οι κινηματογραφόφιλοι γνωρίζουν τον σκηνοθέτη Τζόζεφ Μάνκιεβιτς, ένα από τα μεγάλα χολιγουντιανά ονόματα. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν (εγώ τουλάχιστον το αγνοούσα) είναι ότι είχε έναν εξ ίσου διάσημο στην εποχή του αδελφό, τον Χέρμαν Μάνκιεβιτς, γνωστό με το παρατσούκλι Μανκ. Αυτός υπήρξε πολυγραφότατος σεναριογράφος γνωστών ταινιών με κορωνίδα τον περίφημο ῾Πολίτη Κέιν῾῾, του οποίου έγραψε το αρχικό σενάριο, που στη συνέχεια ῾῾πείραξε¨ ο Όρσον Ουέλες. Εκτός από διασημος και ακριβοπληρωμένος σεναριογράφος, υπήρξε γνωστός κοσμικός που δεν μασούσε τα λόγια του, με μονίμως πανέξυπνες, καυστικές και κυνικές ατάκες και πασίγνωστος αλκοολικός (άλλωστε πέθανε από επιπτώσεις του αλκοόλ στα 55 του). Η ταινία καταγράφει την ταραγμένη περίοδο της ζωής του την εποχή που έγραφε το περίφημο σενάριο, τις σχέσεις αγάπης ῏μίσους με τον Όρσον Ουέλες και, με φλας μπακ, μας δείχνει κάποιες στιγμές από την προηγούμενη ζωή του και τις σχέσεις του με τον μεγιστάνα Χιρστ, στον οποίο βασίστηκε ο ῾῾Πολίτης Κέιν῾῾, τον οποίο γνώριζε καλά.

Η ταινία, παρά τη μεγάλη διάρκεια, εἴναι για μένα εξαιρετική. Ακτινογραφία μια ολόκληρης εποχής του Χόλιγουντ, όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν πίσω από την οθόνη, θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία που σε βάζει στο κλίμα της εποχής και πολύ καλές ηθοποιίες με κορυφαίο (το είπαμε) τον Γκάρι Όλντμαν. Ταυτόχρονα είναι μια διεισδυτική και καθόλου κολακευτική ματιά στο εξωτερικώς απαστράπτον και εσωτερικώς βρώμικο, αντιδημοκρατικό, συντηρητικότατο πολιτικά Χόλιγουντ των μεγάλων στούντιο και των μεγάλων (και διαπλεκόμενων) παραγωγών. Ο Μανκ κινείται με άνεση σ᾽αυτόν τον πολυτελή χώρο. Όλοι τον σέβονται για τις ικανότητές του, αλλά και τον φοβούνται ή τον αντιπαθούν για τον ανατρεπτικό καθημερινό λόγο του, για τις σταράτες, άφοβες (και αυτοκαταστροφικές) δηλώσεις του, αλλά και για τις σκηνές που μπορεί να προκαλέσει λόγω μέθης στο πιο σικ πάρτι ή δείπνο. Προσωπικά απόλαυσα το φιλμ.

Ωστόσο  η ταινία έχει μια μεγάλη ῾῾δυσκολία῾῾: Απευθύνεται μόνο (σχεδόν μόνο τέλος πάντων) σε όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα του παλιού, κλασικού Χόλιγουντ. Οι υπόλοιποι θα χαθούν μεσα σε κυκεώνα αναφορών, ονομάτων παραγωγών, ηθοποιών, σκηνοθετών, ταινιών κλπ. και φοβάμαι ότι θα κουραστούν. Οπότε απευθύνεται κυρίως σε σινεφίλ, όχι επειδή είναι δύσκολη ως γραφή και ῾῾φεστιβαλική῾῾, αλλά λόγω του πλήθους των ενδοκινηματογραφικών αναφορών της. Οι υπόλοιποι ας απολαύσουν τουλάχιστοιν τον Όλντμαν και την όμορφη, ατμοσφαιρική φωτογραφία (και κάποια κουτσομπολιά για τις τότε διασημότητες).

"LYMELIFE" Ή ΟΙ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ Η ΕΦΗΒΕΙΑ

 

Υπάρχει μια σειρά αμερικάνικων ταινιών, ανεξάρτητων και μη, με θέμα τα προβλήματα δυσλειτουργικών οικογενειών - πράγμα που καθόλου δεν συμβάλλει στην εδραίωση της εικόνας της ¨ευτυχισμένης῾῾ μέσης αμερικάνικης οικογένειας - οι οποίες ταινιες είναι συμπαθητικές (και συχνά καλές θα έλεγα) και οι οποίες αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις με χιούμορ (ή και με χιούμορ). Μια τέτοια ταινία είναι το "Lymelife" του 2008 του Derick Martini (ο οποίος έχει γράψει και το σενάριο με τον αδελφό του Στιβ), με τους Άλεκ Μπάλντουιν, Τίμοθι Χάτον και, στο βασικό ρόλο, τον Ρόρι Κάλκιν, ένα από τα πολυπληθή αδέλφια Κάλκιν και μάλλον συμπαθέστερου του Μακόλεϊ.

Έφηβος με προβλήματα, θύμα μπούλινγκ στο σχολείο, έχει μεγάλο αδελφό και ίνδαλμά του στο στρατό και είναι ερωτευμένος με συνομήλική του κόρη φιλικής οικογένειας, με την οποία κάνουν κολλητή παρέα, αλλά δεν τολμά να της εξομολογηθεί τον έρωτά του. Ο πατέρας του είναι κλασικός μαλάκας μπίζνεσμαν, ο οποίος μάλιστα απατά τη γυναίκα του με τη μητέρα της έφηβης που λέγαμε, ενώ ο πατέρας της κοπελίτσας πάσχει από σπάνια ασθένεια και, στην ουσία, είναι σαλταρισμένος. Μέσα σ᾽αυτή την ῾῾ωραία ατμόσφαιρα῾῾ είναι ζήτημα χρόνου να ξεσπάσει ό,τι καλύπτεται κάτω από την απατηλά στιλπνή επιφάνεια.

Κόψατε τις φλέβες σας; Λάθος. Όπως σας έλεγα στην αρχή είναι από τα φιλμ που διαθέτουν και χιούμορ. Γενικά το δράμα εναλλάσσεται με χαμόγελα, η όλη αντιμετώπιση είναι πιο ανάλαφρη από την ιστορία που περιέγραψα, υπάρχει ευαισθησία, κατανόηση στα εφηβικά προβλήματα που όλοι κάποτε βιώσαμε, υπάρχει δυνατό  και ανοιχτό τέλος και... τελικά δώστε του μια ευκαιρία. Δίχωςε να είναι κανένα αριστούργημα, είναι νομίζω συμπαθητικό.

Η ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΤΗΣ "WONDER WOMAN 84"

 

Καλά κάνω εγώ και δεν αντέχω τα υπερηρωικά φιλμς... Αλλά, μια που έπεσε μπροστά μου, είπα να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να δω την "Wonder Woman 84" (2020) της Patty Jenkins. Αφού έπιασε η πρώτη άλλωστε, κορόιδα είμαστε να μη γυρίσουμε και αναπόφευκτο νο 2;

Όπου η ομώνυμη αμαζόνα - ηρωίδα, που έχει ξεμείνει στον κόσμο μας, βρίσκεται στα 1984. Ένας περίεργος κρύσταλος εκπληρώνει κάθε ευχή αν τον αγγίξεις, ένας αντιπαθής φιλόδοξος μπίζνεσμαν το αντιλαμβάνεται και το εκμεταλλεύεται πραγματοποιώντας τις επιθυμίες όλων (και, φυσικά, αποκτώντας αμύθητα πλούτη και δύναμη δίχως σύνορα), μια σεμνή και αδέξια επηστήμονας μεταμορφώνεται σε πανίσχυρη μέγαιρα, ολόκληρος ο κόσμος γίνεται μπάχαλο (φαντάσου όλοι να μπορούν να πραγματοποιούν όποια ευχή τους καπνίσει)... και μόνο Εκείνη μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα.

Βρήκα την ταινία κακή. Ούτε να με κρατήσει κατάφερε (έτσι, απλώς με τη δράση της) ούτε σενάριο διέθετε (ή μάλλον το σενάριο έμπαζε από παντού) ούτε να πει τίποτα κατάφερε. Αντίθετα υπήρχαν τόνοι αφέλειας (να πω μήπως βλακείας;), μια αχρείαστη πρώτη μακρά σκηνή από την παιδική ηλικία της ηρωίδας έτσι, για το διδακτικό μήνυμα, και ένα ηλίθιο τέλος όπου... όλη η ανθρωπότητα (μα όλη, μηδενός εξαιρουμένου) μετανοεί... Προτιμώ να μη σχολιάσω τίποτα (ή να μην το συζητήσω άλλο) αφού η βλακεία ήταν αφόρητη. Υποτίθεται ότι η αφέλεια υπάρχει επίτηδες ως αναφορά στα "αθώα" 80ς. Σας υπογράφω ότι δεν ένοιωσα την παραμικρή νοσταλγία. Και, στο κάτω κάτω, ποια αφέλεια; Τα 80ς του "Blade Runner", του "Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες", των "Aliens", του πρώτου "Εξολοθρευτή" κλπ. κλπ. Δεν νομίζω ότι το φανταστικό σινεμά των 80ς ήταν αφελές.

Και να φανταστεί κανείς ότι η Patty Jenkins είναι αυτή που το 2003 έκανε το πολύ καλό "Monster" με μια εκπληκτική (και αγνώριστη) Σαρλίζ Θερόν! Έκτοτε βέβαια, άγνωστο γιατί, έκανε μόνο τηλεόραση. Δεν έχω καμιά όρεξη να δω την τηλεοπτική δουλειά της...

O "FLASH GORDON" ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΟΥ ΚΙΤΣ

 

Ο "Flash Gordon" εἰναι βέβαια ο διαστημικός ήρωας των κόμικς των 30ς και των παλιών, ασπρόμαυρων κινηματογραφικών σίριαλς που ακολοιύθησαν. Το 1980 μεταφέρεται και στο σινεμά από τον Mike Hodges, που έχει κάνει λίγα, αλλά πιο ενδιαφέροντα φιλμ. Στους βασικούς ρόλους ένα παντελώς άσχετο και άγνωστο ζεύγος (που, εκτός από λίγες κακές ταινίες, στη συνέχεια έκαναν κυρίως τηλεόραση) και πολλούς σημαντικούς ηθοποιούς στους δεύτερους ρόλους (Μαξ φον Σίντοφ, Ορνέλα Μούτι, Μαριάντζελα Μελάτο, Τοπόλ...)

Η ιστορία είναι περίπου αυτή του πρωτότυπου κόμικς: Ο Φλας και η κοπέλα του μεταφέρονται παρά τη θέλησή τους από τον επιστήμονας Ζάρκοφ στον πλανήτη Μόνγκο. Εκεί θα συγκρουστούν με τον πανίσχυρο και πολύ κακό αυτοκράτορα Μινγκ που απειλεί τη γη και θα γνωρίσουν διάφορες φυλές του πλανήτη, αλλά και την όμορφη κόρη του αυτοκράτορα, που θα ερωτευτεί τον Φλας.

ΟΚ. Αλλά όλο αυτό είναι τόσο, μα τόσο κιτς, τόσο κακόγουστο, που νομίζω ότι μάλλον δεν βλέπεται. Ανύπαρκτοι χαρακτήρες, ηλίθιες καταστάσεις (και λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις), γελοία σκηνικά και κοστούμια, περιρέουσα αφέλεια πολλών τόνων, σενάριο που σε αρκετά σημεία μοιάζει μ᾽αυτό του πρώτου "Star Wars" του 1977 και πολλά άλλα συνθέτουν ένα απίστευτα κακό θέαμα που με κούρασε σχεδόν από την αρχή. Ξέρω. Όλη αυτή η αφέλεια είναι συνειδητή αναφορά στον κόσμο των καθημερινών κόμικς σε εφημερίδες των 30ς και των κινηματογραφικών σίριαλς της ίδιας εποχής που αναφέραμε. Αντιλαμβάνομαι επίσης την επιθυμία των δημιουργών να κάνουν την ταινία καλτ (αυτό ίσως να το έχουν κάπως πετύχει, αφού κάποιοι την βλέπουν για πλάκα και σήμερα). Συγνώμη, αλλά προσωπικά όλα αυτά δεν με ἔπιασαν. Νομίζω με λίγα λόγια ότι δεν κατάφεραν τίποτα απὄσα επιθυμούσαν και έμεινε μόνο το καθαρό κιτς και οι Queen να τραγουδούν κάθε τρεις και λίγο "Flash"! Πραγματικά το θεωρώ από τις χειρότερες προσπάθειες για συνειδητή ῾῾επιστροφή στην αφέλεια῾῾. Ευτυχώς που υπήρχε και η υπέροχη την εποχή εκείνη Ορνέλα Μούτι και έβλεπα και κάτι ωραίο...

ΥΓ: Τον Φλας Γκόρντον ήθελε στα 70ς να κάνει ταινία, μεταξύ άλλων, και ο Φελίνι, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε.

Η ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ "UNDINE"

 

Εκτιμώ πολύ τον γερμανό Christian Petzold. Η "Undine" του 2020, ένα ῾῾στοιχειωμένο῾῾ σύγχρονο ερωτικό παραμύθι δεν με απαγοήτευσε καθόλου.

Η ομώνυμη ηρωίδα είναι μια κοπέλα που χωρίζει από τον εραστή της. Την ίδια μέρα θα γνωρίσει κάτω από παράξενες συνθήκες έναν επαγγελματία δύτη, που δουλεύει σε υποβρύχιες εργασίες και θα ερωτευτούν παράφορα. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή πολλών συμβάντων, μερικά από τα οποία ανηκουν στο χώρο του μεταφυσικού.

Το φιλμ, σχετικά αργό, ποιητικό, υπνωτικό και υποβλητικό, με γοήτευσε με έναν παράξενο τρόπο. Πρόκειται για μια ρομαντική ερωτική ιστορία ρευστή σαν το νερό, που αποτελεί βασικό στοιχείο της, σαν παραμύθι, όπως είπα στην αρχή. Ένα είδος ύμνου στον έρωτα και τη δύναμή του - ή στα πάθη που αυτός μπορεί να ξυπνήσει. Όχι, τίποτα ξενέρωτο και χολιγουντιανό. Βρισκόμαστε πολύ μακριά απ᾽αυτό. Συν τοις άλλοις η πόλη του Βερολίνου και η ιστορία της, για την οποία μιλά σε επισκέπτες μιας έκθεσης η Undine, παίζει κι αυτή το ρόλο της, ενὠ το μεταφυσικό, φανταστικό στοιχείο συμβάλλει στη δημιουργία του ονειρικού κλίματος και επιτείνει τη ῾῾μαγική῾῾ επίδραση του έρωτα. 

Ίσως το φιλμ να παραείναι ῾῾φεστιβαλικό῾῾ για μερικούς και να κουράσει κάποιους εθισμένους σε πολύ γρήγορους ρυθμούς. Προειδοποιώ γι᾽αυτό. Προσωπικά με συνεπήρε και μου άφησε μια ῾῾στοιχειωμένη῾῾, πλην όμως όμορφη γεύση.

"BRONSON" : ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ, ΑΛΛΑ ΑΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ

 

Δεν συγκαταλέγομαι στους θαυμαστές του δανού, συνήθως όμως αγγλόφωνου σκηνοθέτη Nicolas Winding Refn.Νομίζω πως ό,τι κάνει γίνεται προς εντυπωσιασμό του θεατή και μόνο. Την ίδια αίσθηση είχα ωλέποντας το "Bronson" του 2008 με τον Τομ Χάρντι, ο οποίος για μένα είναι το μόνο που αξίζει στο φιλμ.

Περιστρέφεται γύρω από έναν απίστευτα βίαιο χαρακτήρα, ήδη από τα χρόνια του σχολείου και παρά το ότι έχει νορμάλ παιδική ηλικία με γονείς που τον αγαπούν. Νεαρός θα επιχειρήσει ληστεία, θα συλληφθεί και θα φυλακιστεί για 7 χρόνια. Λόγω βίαιης συμπεριφοράς στη φυλακή θα μείνει συνολικά 34 χρόνια (!) από τα οποία τα 30 στην απομόνωση. Στο μεταξύ το αληθινό του όνομα αντικαθίσταται από το όνομα του (επίσης βίαιου στις ταινίες του) ινδάλματός του, του Τσαρλς Μπρόνσον.

Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία και το πρόσωπο αυτό είναι υπαρκτό. Από εκεί και πέρα δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί μισεί τόσο την κοινωνία, κάθε θεσμό της (δίχως φυσικά να έχει κάποια αναρχική ιδεολογία, κάθε άλλο). Γιατί είναι τόσο, μα τόσο βίαιος με τους πάντες γύρω του. Το μόνο που τον τρέφει είναι το διαρκές όνειρο για διασημότητα. Οτιδήποτε ακραίο γράφεται γι᾽αυτόν στις εφημερίδες, από τα βίαια ῾κατορθώματά῾ του έως το ρεκόρ εγκλεισμού στην απομόνωση που κατέχει,  τον ικανοποιέι απόλυτα. Υπάρχει μόνο αυτός και όλοι γύρω του είναι μαλάκες. Το ξύλο που τρώει τον αφήνει αδιάφορα, σα να μην αισθάνεται πόνο. Προφανώς βρισκόμαστε μπροστά σε ένα είδος πιθανόν εκ γενετής σπάνιας ψυχοπάθειας. Αυτά.

Ο Ρεφν, δεξιοτέχνης γαρ, διαθέτει εντυπωσιακή σκηνοθεσία, χρησιμοποιεί διάφορα κόλπα και εμπνεύσεις, αλλάζει στιλ κλπ. κλπ. Καταφέρνει έτσι, κατά τη γνώμη μου, να φτιάξει μια εντυπωσιακή φούσκα, δίχως νόημα, δείχνοντάς μας μια μεμονωμένη περίπτωση χωρίς ίχνος εμβάθυνσης. Ευτυχώς που ο Χάρντι είναι εντυπωσιακός στο βασικό ρόλο. Επαναλαμβάνω όμως: Βρίσκω τον δημιουργό αυτόν κενό και άνευ λόγου.

Ἡ ΖΩΝΤΑΝΗ ΝΕΚΡΗ῾ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΕΞΙΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΟΥ JEAN ROLLIN

 

Γνωρίζετε το γάλλο σκηνοθέτη Jean Rollin (1938-2010); Αν όχι δεν πειράζει και τόσο. Έχει κάνει γύρω στα 50 φιλμ. Πολλά απ᾽αυτά είναι τρόμου. Τα υπόλοιπα είναι πορνό, γυρισμένα κυρίως στα 70ς. Και βέβαια και τα τρόμου δεν στερούνται ποτέ μιας γερής δόσης ερωτισμού. Για πολλούς ο Ρολέν είναι απόλυτα καλτ δημιουργός. Προσωπικά αναγνωρίζω κάποιες (θετικές) ιδιορυθμίες, αλλά τις περισσότερες φορές μάλλον γελάω με τις ταινίες του. 

Το "La Morte Vivante" (Ἡ Ζωντανή νεκρή) του 1982 για παράδειγμα αφηγείται την ιστορία μιας νεκρής κοπέλας, που ζωντανεύει ως σαρκοφάγο βαμπίρ λόγω... ραδιενεργών αποβλήτων που αποθηκεύονται κρυφά στην κρύπτη του πύργου της. Μια φίλη της (υπονοείται ότι παλιότερα υπάρχει ερωτική σχέση μεταξύ τους) επιστρέφει από το εξωτερικό, συναντά τη νεκροζώντανη αγαπηημένη της (η οποία αρχικά δεν μπορεί να μιλήσει) και, όντας ακόμα ερωτευμένη κάνει τα πάντα (ακόμα και να την ῾῾ταϊζει῾῾) για να την κάνει όπως πριν και να βρεθούν και πάλι μαζί.

Ε, ναι, το στόρι είναι πρωτότυπο. Λεσβιακός έρωτας με βαμπίρ, ρομαντισμός μέχρι θανάτου (κυριολεκτικά) και σπλάτερ (μερικές φορές διαρκείας) εναλλάσσονται. Και, για να προειδοποίησω τους ρέκτες, υπάρχει γυμνό, αλλά ούτε μία γαργαλιστική ερωτική σκηνή, εντάξει; Ο Ρολέν κρατά τα πορνό για τις πορνό ταινίες του. Επίσης στα φιλμ του (και σ᾽αυτο) υπάρχουν μερικές όντως ποιητικές και μακάβριες συγχρόνως εικόνες (η κοπέλα που περιφέρεται στους ανθισμένους αγρούς ή στον πύργο κλπ.). Από εκεί και πέρα αρχίζει το αστείο: Οι ηθοποιίες είναι κυριολεκτικά άθλιες (λες και το κάνει επίτηδες) με αποκορύφωμα αυτές ενός ζευγαριού αμερικάνων που τυχαίνει να βρίσκεται στην περιοχή, το σενάριο είναι μάλλον προσχηματικό (γελοίο καλύτερα), οι ατάκες σκοτώνουν, ο άκρατος ρομαντισμός σπάει κόκαλα και, τελικά, βγάζει γέλιο κλπ. κλπ. 

Τι να σας πω. Δέστε το με δική σας ευθύνη (όπως και κάθε άλλο φιλμ του σκηνοθέτη). Δεν αντιλέγω για την κάποια ιδιαιτερότητά του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μ᾽αρέσει κιόλας. Ούτε στο καλτ τριπ μπορώ να μπω στη συγκεκριμένη περίπτωση...

Η ΠΛΗΡΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΩΝ ΠΡΟΑΣΤΕΙΩΝ ΣΤΟ "AMERICAN BEAUTY"

 

Το 1999 ο Sam Mendes κάνει το εντυπωσιακό ντεμπούτο του στο σινεμά με το "American Beauty", μια από τις πιλέον απομυθοποιητικές και σαρκαστικές ματιές στην τυπική, ήσυχη, όμορφη, ειδυλιακή για κάποιους, ζωή των μεσαίων στρωμάτων στα αμερικάνικα προάστια. Με εξαιρετικούς Κέβιν Σπέισι και Ανέτε Μπένινγκ, αποτελεί μια από τις κορυφαίες ταινίες των 90ς.

Ο ήρωας, μεσήλικας, παντρεμένος με μια ῾῾κίλερ῾῾ μεσίτρια (πλην όμως μάλλον αποτυχημένη παρά το αδίστακτό του χαρακτήρα της) και με έφηβη κόρη, απολύεται από τη δουλειά του. Αποτυχημένος λοιπόν κι αυτός, καταπιεσμένος από τη σύζυγο, σεξουαλικά πεινασμένος, με μια ουσιαστικά διαλυμένη οικογένεια αφού μάλλον απεχθάνεται τη γυναίκα του και αδυνατει να επικοινωνήσει με την κόρη του, αποφασίζει να απελεθερωθεί έστω και τώρα από κάθε σύμβαση και επιτέλους να ζήσει όπως γουστάρει. Όπως όμως θα διαπιστώσετε από την πρώτη μόλις σκηνή είναι αργά γι᾽αυτόν...

Όμορφα σπίτια με περιποιημένους κήπους, αυτοκίνητα, γυμναστἠρια στα υπόγεια, καλές σχέσεις με τους γείτονες... Όλα μοιάζουν υπέροχα, ηλιόλουστα, ήρεμα. Κι όμως, μέσα σε σχεδόν κάθε όμορφο σπίτι σιγοβράζει μια μικρή κόλαση. Η οικογένεια του ήρωα, αλλά και η γειτονική του, κάθε άλλο παρά ειδυλιακές είναι. Ο Μέντες κατεδαφίζει κάθε ψευδαίσθηση αρμονίας και ομορφιάς. Δυσαρμονία, πλήξη, καταπιεμένες σεξουαλικές επιθυμίες και σεξουαλικό ανικανοποίητο και, γενικά, ανεκπλήρωτα όνειρα, οικονομικά προβλήματα, χάσμα γενεών, απόλυτη παράδοση στον κομφορμισμό και την ανούσια ρουτίνα, κενότητα... Να ποια είναι η αληθινή, η αθέατη κατάσταση. Κι όλο αυτό είναι αναμενόμενο κάποτε να ξεσπάσει σε τραγωδία.

Η ματιά του σκηνοθέτη είναι διεισδυτική, σαρκαστική, κάποτε υπερβολική, ενιοτε με μαύρο χιούμορ (που φαίνεται άλλωστε και από τον ειρωνικό τίτλο). Σίγουρα πάντως ανατρεπτική για τη μέση αμερικάνικη πραγματικότητα. Πώς να συνυπάρξει, για παράδειγμα, ο απόλυτος, στρατόκαυλος συντηρητισμός με ένα ζέυγος γκέι; Πώς να δει ο εσἤλικας, στερημένος ήρωας μια δεκαεξάρα αν όχι με πόθο; Πώς... Τα ῾πώς῾ θα μπορούσαν να συνεχιστούν για πολύ. 

Το εἰπα από την αρχή! Για μένα το "American Beauty" παραμένει μία από τις σημαντικότερες αμερικάνικες ταινίες των 90ς.