ΩΡΙΜΑ "CALENDAR GIRLS"

Οι βρετανοί ξέρουν να κάνουν κωμωδίες, αν όχι πάντοτε ξεκαρδιστικές τουλάχιστον χαριτωμένες. Το 2003 ο Nigel Cole (παλιότερα είχε κάνει και το επίσης ανατρεπτικό "Saving Grace", "Το Χορτο του Θεού στην Ελλάδα) γυρίζει το "Calendar Girls" (Τα Κορίτσια του Ημερολογίου) και, δίχως να κάνει μια μεγάλη ταινία, εξασφαλίζει κομψότητα, αλλά και τα χαμόγελά μας.
Η ασυνήθιστη ιστορία διαδραματίζεται σε μικρή επαρχιακή πόλη της Βρετανίας. Εκεί λειτουργεί σύλλογος (μεσήλικων) γυναικών, που συνήθως ασχολείται με εξαιρετικά βαρετά θέματα. Οι πιο πνευματώδεις από τις θαμώνες (αφού δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν) απλώς διασκεδάζουν με τη βαρεμάρα και τα αδιάφορα θέματα. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου μιας από αυτές, αποφασίζουν να κάνουν μια δωρεά στο νοσοκομείο. Πώς θα βρουν όμως λεφτά; Τοτε η πιο ανήσυχη από τις κυρίες συλλαμβάνει μια εξαιρετικά τολμηρή ιδέα: 12 απ' αυτές (από 50 έως 70 περίπου) να ποζάρουν γυμνές στο ετήσιο ημερολόγιο του συλλόγου. Το γεγονός θα σκάσει σαν βόμβα στην ήσυχη κοινότητα και πολύ σύντομα θα ξεπεράσει κατά πολύ τα σύνορά της...
Η ταινία, παρά τις σχετικά ήπιες δραματικές καταστάσεις, κυριαρχείται από χιούμορ. Όχι ξεκαρδιστικό χιούμορ, όπως είπαμε στην αρχή, αλλά τις περισσότερες φορές χαμηλότονο και κομψό. Από την άλλη το φιλμ βεβαίως παίρνει σαφή θέση κόντρα στον μικροαστικό ή/και επαρχιακό συντηρητισμό και δεν διστάζει να υποστηρίξει (ήπια) ανατρεπτικές θέσεις. Στο μεταξύ έχει προλάβει να σκιτσάρει την μονότονη, βαρετή ζωή στη βρετανική (και κάθε) επαρχία. Όσο για τις συντηρητικές ως επί το πλείστον κυρίες, που τολμούν να υιοθετήσουν και, πολύ περισότερο, να συμμετάσχουν στην ανατρεπτική πρόταση, είναι όλες συμπαθέστατες με τον τρόπο τους και, κάποιες απ' αυτές, θα κερδίσουν για πρώτη φορά ουσιαστική ελευθερία μετά την πράξη τους. Άλλωστε το φιλμ δείχνει αρκετά και τις προσωπικές ζωές κάποιων από αυτές.
Οι ηθοποιίες, με επί κεφαλής την πάντοτε εξαιρετική Έλεν Μίρεν, ειναι πολύ καλές, όπως συνήθως συμβαίνει με τις βρετανικές ταινίες. Η ατμόσφαιρα της βρετανικής επαρχίας είναι σωστά δοσμένη, το θέμα σκαμπρόζικο. Δεν πρόκειται φυσικά για μεγάλη ταινία, αλλά απ' αυτές που θα χαρατήριζε κανείς συμπαθέστατες. Νομίζω ότι θα περάσετε καλά.

"ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΤΟΙΜΕΣ ΓΙΑ ΟΛΑ"... ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ

Αν δεν το ξέρατε, στη Βρετανία (και σε άλλες χώρες της Ευρώπης φαντάζομαι) οι γυναίκες έπαιρναν τον μισό μισθό από τους άντρες, σε οποιαδήποτε εργασία (επειδή ήταν γυναίκες και μόνο), έως το 1970 (!!!), οπότε ψηφίστηκε ο περί ισότητας μισθών νόμος. Το ξεκίνημα όμως είχε γίνει το 1968. Στο Dagenham υπήρχε ένα μεγάλο (το μεγαλύτερο της Βρετανίας) και ακμάζον εργοστάσιο της αυτοκινητοβιομηχανίας Ford, όπου, ανάμεσα σε χιλιάδες άντρες εργαζόμενους, δούλευαν και 187 γυναίκες, ράφτρες για την ακρίβεια. Τότε, για πρώτη φορά, οι γυναίκες αυτές απήργησαν (μέχρι τότε απεργούσαν μόνο οι άντρες εργάτες). Αρχικά ζητούσαν καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Από ένα σημείο και πέρα όμως η αμόρφωτη και άπειρη σε συνδικαλιστικά θέματα Ρίτα Ο' Γκρέιντι αναδείχτηκε σε φυσικό ηγέτη τους και τα αιτήματα άλλαξαν ριζικά: Ούτε λίγο ούτε πολύ απαίτησαν ίσους μισθούς με τους άντρες, πράγμα αδιανόητο για την εποχή, εφόσον έκαναν την ίδια δουλειά στις ίδιες συνθήκες μ' αυτούς. Η ίδια η Ford, στα κεντρικά της γραφεία στην Αμερική, αιφνιδιάστηκε, όπως και η βρετανική κυβέρνηση. Και επιπλέον, οι γυναίκες είχαν να αντιμετωπίσουν τα επίσης ανδροκρατούμενα συνδικάτα, τα οποία φοβούνταν ανοιχτή ρήξη με την εταιρία και συμβούλευαν "αργά βήματα".
Την ιστορία αυτή, δραματοποιημένη και "κινηματογραφοποιημένη" προφανώς, μεταφέρει στην οθόνη η βρετανική ταινία "Made in Dagenhaim" ("Γυναίκες Έτοιμες για Όλα" ο μάλλον... πονηρός ελληνικός τίτλος) του Nigel Cole, που γυρίστηκε το 2010, με την Sally Hawkins του "Happy-Go-Lucky" στον βασικό ρόλο. Φυσικά δεν μπορώ να ξέρω πόσο πιστό στα αληθινά γεγονότα είναι το φιλμ. Φαντάζομαι ότι κάποια στοιχεία ευκολίας και ωραιοποίησης τα έχει. Η όλη ιστορία δίνεται με σχετικό χιούμορ και - το σπουδαιότερο - μου φάνηκε ότι όλα γίνονται κάπως εύκολα. Ακόμα και μια "σιδηρά" γυναίκα υπουργός της κυβέρνησης ή μια πάμπλουτη σύζυγος στελέχους της εταιρίας παίρνουν ανεπιφύλακτα το μέρος των απεργών.
Πάντως η ταινία βλέπεται ευχάριστα και κάπως απέχει από τον ωμό α λα  Ken Loach ρεαλισμό. Σίγουρα οι δυσκολίες όσο προχωρά η απεργία, που έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις σε πολλούς άλλους εργαζόμενους, καταγράφονται, καθώς και οι συχνά δραματικές επιπτώσεις στις προσωπικές ζωές ολόκληρων οικογενειών. Αλλά το "εύκολο" και ηρωικό στοιχείο ενυπάρχουν.
Παρ' όλα αυτά σας το προτείνω και σαν σχετικά ευχάριστο φιλμ, αλλά και σαν όντως "διδακτικό" (το λέω με λίγο αστείο τόνο, αφού ο διδακτισμός καλό είναι να αποφεύγεται στην τέχνη), με την έννοια ότι μπορεί όλοι μας να μείνουμε έκπληκτοι από το πόσο πρόσφατες είναι ορισμένες κατακτήσεις που οι περισσότεροι θεωρούσαμε δεδομένες (και που τώρα πολύ φοβάμαι ότι και πάλι αρχίζουν να χάνονται στη ζοφερή σύγχρονη συγκυρία). Και, σημειώστε, το όλο πράγμα βρίσκονται πολύ πιο κοντά σε ένα φεμινιστικό φιλμ, παρά σε μια ταινία απλώς εργατικών διεκδικήσεων.