"INVISIBLE GUEST": ΕΝΟΧΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ

 

Ο ισπανός Oriol Paulo είχε κάνει και το 2012 ένα θρίλερ με ανατροπές. Το 2016 όμως γυρίζει ένα καλύτερο κατά τη γνώμη μου: "The Invisible Guest" (Contratiempo), ένα ακόμα θρίλερ μυστηρίου, απ᾽αυτά που ξέρουν τόσο καλά να κάνουν οι ισπανοί τις τελευταίες δεκαετίες.

Ένας πάμπλουτος, χάρη σε μια εταιρία ηλεκτρονικών που έχει δημιουργήσει, νέος άντρας είναι κατηγορούμενος για το φόνο της ερωμένης του, που βρέθηκε νεκρή στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που είχαν νοικιάσει κρυφά (καθότι ο τύπος ήταν και παντρεμένος). Μια μεσήλιξ σούπερ δικηγόρος, απ᾽αυτές τις πανάκριβες που ῾῾καθαρίζουν῾῾ τους πλούσιους σε δύσκολες περιπτώσεις, τον επισκέπτεται στο διαμέρισμά του για να του αποσπάσει την αλήθεια. Πρέπει να ξέρει αν όντως είναι ένοχος. Γνωρίζοντας την αλήθεια μπορεί να τον υπερασπιστεί καλύτερα στη δίκη, αφού σε λίγες ώρες ο ύποπτος κρίνεται προφυλακιστέος. Μια ιστορία που κανείς δεν γνωρίζει αρχίζει σιγά- σιγά να ξετυλίγεται, ο τύπος είναι μάλλον αθώος και... η ιστορία έχει πολλές προεκτάσεις και οπτικές.

Μη μπορώντας να σας αποκαλύψω πολλά (το σπόιλερ παραμονεύει ύπουλα), θα σας πω μόνο ότι η ιστορία αυτή έχει διαρκείς, ενδιαφέρουσες ανατροπές και ότι τη βλέπουμε από την οπτική διαφόρων εμπλεκομένων, κάτι σα μοντέρνο ῾Ῥασομόν῾῾ δηλαδή. Βέβαια τελικά η αλήθεια είναι μία και σαφής, αντίθετα με την αβεβαιότητα που αφήνει το κλασικό φιλμ του Κουροσάβα, αλλά οι εκπλήξεις δεν σταματούν και η ανατροπή από την κάθε οπτική γωνία είναι συνεχής. Εντάξει, στο τελος ίσως πείτε ῾πολύ τραβηγμένο όλο αυτό῾, αλλά δεν πειράζει. το φιλμ βλέπεται απολαυστικά και σίγουρα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελική απροσδόκητη στροφή. Ενοχές, υπεροψία των ῾άνω῾ έναντι των κάτω, διαφορετικέςε εκδοχές της αλήθειας και των χαρακτήρων... αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά...

Μπράβο και πάλι στους ισπανούς και τη σχολη θρίλερ που δημιούργησαν (πολύ πιο ενδιαφέροπυσα από την αντίστοιχη σύγχρονη χολιγουντιανή).

ΤΟ "EL CUERPO" ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΙΘΑΝΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΤΟΥ

Έχουμε ξαναπεί ότι το ισπανικό σινεμά έχει κατορθωσει να επιβληθεί και να δημιουργήσει παράδοση στο χώρο των θρίλερ - όχι φυσικά πάντοτε πετυχημένων, λογικό είναι. Στο είδος αυτό ανήκει η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Oriol Paulo. Λέγεται "El Cuerpo" (The Body) και γυρίστηκε το 2012. Πρόκειται για αστυνομικό θρίλερ, που βασίζεται στις ανατροπές.
Ένας νυχτερινός φύλακας νεκροτομείου τρέχει πανικόβλητος στο δάσος, βγαίνει απότομα στο δρόμο, χτυπιέται από αυτοκίνητο και πέφτει σε κώμα. Τι έχει δει ώστε να πανικοβληθεί τόσο; Η αστυνομία, ερευνώντας στο νεκροτομείο, ανακαλύπτει έκπληκτη οτι λείπει το σώμα μιας γυναίκας που πέθανε τη μέρα εκείνη μάλλον από καρδιακή προσβολή. Πρόκειται για μια μεσήλικη, πλην όμως όμορφη, πλούσια και πανίσχυρη γυναίκα, η οποία είναι ιδιοκτήτης μεγάλης φαρμακευτικής εταιρίας. Ο σύζυγός της, νεότερός της, ανακρίνεται από τον επιθεωρητή και, όσο η νύχτα προχωρά, αποδεικνύεται όλο και πιο ύποπτος. Ωστόσο όλα τα παραπάνω αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου...
Η ταινία δεν μπαίνει στο χώρο του μεταφυσικού (όλα έχουν "λογικές" εξηγήσεις), πλην όμως σε κάποιες (λίγες) σκηνές φλερτάρει με τα όρια της ταινίας τρόμου. Ωστόσο δεν βρίσκεται εκεί το focus της. Αυτό επικεντρώνεται στο αστυνομικό μυστήριο, στην αγωνιώδη προσπάθεια του επιθεωρητή (με τραυματικό παρελθόν και ο ίδιος) και του θεατή βεβαίως να κατανοήσει τι ακριβώς έχει συμβεί. Τα στοιχεία αποκαλύπτονται σιγά - σιγά, μέχρι την τελευταία σκηνή ωστόσο δεν μπορούμε να καταλάβουμε ακριβώς πώς και γιατί δένουν όλα μεταξύ τους. Μέχρι την τελευταία (πρωινή) αποκάλυψη. Διότι το φιλμ διαδραματίζεται ολόκληρο μέσα σε μια νύχτα.
Ωραία όλα αυτά, σασπένς υπάρχει βεβαίως και νομίζω ότι η ταινία κρατά τον θεατή. Από την άλλη, ωστόσο, νομίζω ότι τα πάντα γίνονται για χάρη της "ανατροπής για την ανατροπή". Όταν τελικά τελειώνουν όλα και αποκαλύπτεται τι έχει συμβεί, η γενική αίσθηση που μου έμεινε είναι ενός σεναρίου - και επί μέρους σεναριακών καταστάσεων - κυριολεκτικά τραβηγμένου απ' τα μαλλιά. Με λίγα λόγια μιλάμε μεν για ένα θρίλερ που παραμένει στα όρια της πραγματικότητας, ωστόσο, πολύ απλά, όλα αυτά είναι εντελώς απίθανο να συμβούν. Όχι στην πραγματική ζωή τουλάχιστον.
Αν δεν ενδιαφέρεστε γι' αυτό το στοιχείο, για τον στοιχειώδη δηλαδή ρεαλισμό των καταστάσεων, και είστε απλώς φαν των πιο απίθανων ανατροπών, τοτε μάλλον θα απολαύσετε την ταινία. Προσωπικά έχω λίγο κουραστεί από τις συσσωρευμένες απιθανότητες...