"ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ ΠΤΩΣΗΣ" ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΗΣ

 Το 2023 η γαλίδα Justine Trier γυρίζει την 6η της ταινία και κερδίζει Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες : Η "Ανατομία μιας Πτώσης" είναι ένα δικαστικό δράμα με πρωταγωνίστρια την εξαιρετική Sandra Huller.

Μια διάσημη γερμανίδα συγγραφέας ζει με τον γάλλο σύζυγό της και τον 11χρονο γιο τους (που μετά από ατύχημα έχει χάσει μεγάλο μέρος της όρασής του) σε σχετικά απομονωμένο σαλέ στα χιονισμένα βουνά της Ελβετίας. Όταν ο μικρός επιστρέφει από έναν περίπατο με το σκύλο του θα βρει τον πατέρα του νεκρό στα χιόνια από πτώση από το ψηλό μπαλκόνι του σπιτιού. Πρόκειται για ατύχημα, για έγκλημα ή για αυτοκτονία; Όταν η σύζυγος θεωρείται ύποπτη και οδηγείται στο δικαστήριο θα δούμε ότι και οι τρεις περιπτώσεις είναι εξ ίσου πιθανές.

Η ταινία διατηρεί το αστυνομικής φύσης σασπένς του τι ακριβώς έχει συμβεί. Ωστόσο αυτό είναι το πρώτο επίπεδο. Διότι καθώς πολλές ανατροπές θα συμβούν και πολλά περιστατικά θα αποκαλυφθούν (σημειώστε ότι οι ανατροπές έχουν να κάνουν με τους χαρακτήρες και τις σχέσεις των ηρώων και όχι με το πώς έγιναν τα γεγονότα), αυτό που όντως "ανατέμνεται" είναι οι σχέσεις του ζευγαριού, οι χαρακτήρες τους, οι σχέσεις με το παιδί τους, οι επαγγελματικοί τους κόσμοι και οι τριβές που προκαλούν... με λίγα λόγια οι τεταμένες, δύσκολες και πολύπλοκες σχέσεις ανάμεσα στα μέλη μιας σύγχρονης οικογένειας. Γλώσσα, φύλο, σεξουαλικές προτιμήσεις, επάγγελμα, ανατροφή παιδιού, σχέσεις εξουσίας, όλα μπαίνουν στο παζλ και εξετάζονται. Τελικά, αυτό που μένει είναι μια διαρκής δυσκολία, ένα συνεχές ανικανοποίητο... Αυτά νομίζω χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο κόσμο - τον δυτικό τουλάχιστον. Έτσι δεν είναι; Και μη ξεχνάτε: Δεν υπάρχει δίκιο και άδικο, καλοί και κακοί. Όλοι φέρουν τις ευθύνες τους και όλοι έχουν τα δίκια τους...

Πολύ ενδιαφέρον φιλμ, που αμέσως κατακτά μια θέση στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς.

"ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗΣ"... ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΜΕΝΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ (ΜΟΝΟ) ΓΛΥΚΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΕΣ

 "Μαθήματα Αποπλάνησης" στην Ελλάδα ή "No Hard Feelings" κανονικά. Είναι μια κομεντί του 2023 που γύρισε ο Gene Stupnitsky (ορίστε;). Είναι πάντως η δεύτερη ταινία του. Όπως πάντα ιδιαίτερα σέξι η Τζένιφερ Λόρενς και σε δεύτερο ρόλο ο Μάθιου Μπρόντερικ.

Εύποροι γονείς προσπαθούν να βγάλουν από το καβούκι του τον 19χρονο γιο τους, που ετοιμάζεται να φύγει για το κολλέγιο, αλλά δεν αφήνει με τίποτα το δωμάτιό του, δεν έχει παρέες και από γκόμενες... ούτε κατά διάνοια. Προσλαμβάνουν λοιπόν εκρηκτική 30άρα με μεγάλα και άμεσα οικονομικά προβλήματα για να τον αποπλανήσει και να του δείξει πώς γίνονται τα πράγματα. Το σεξ δηλαδή, για να καταλαβαίνουμε ακριβώς για τι μιλάμε.

Όπως αντιλαμβάνεστε η συγκεκριμένη κομεντί δεν είναι ακριβώς σαν τις περισσότερες με τη ζαχαρωμένη ατμόσφαιρα και τα αισθηματικά χτυποκάρδια των ηρώων. Εδώ πάμε κατ' ευθείαν στο ψητό ... κι αν μας προκύψει και κανένας έρωτας στο δρόμο... ΟΚ, θα δούμε. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη... Να μιλήσουμε για ενηλικίωση της κομεντί (συνυπολογίζοντας και κάποιες γυμνές εμφανίσεις της Τζένιφερ); Δεν ξέρω. Διότι, παρ' όλα αυτά, τη βρήκα μέτρια ως ταινία, αν και διασκέδασα σε μερικά σημεία. Περισσότερο πνεύμα και έμπνευση χρειάζεται για να ανανεωθεί πραγματικά ένα κουρασμένο είδος και όχι απλώς και μόνο περισσότερες πικάντικες καταστάσεις...

ΟΤΑΝ Η "BARBIE" ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΗ

 

Δεν είναι τυχαία σκηνοθέτης η Greta Gerwig. Γι' αυτό και όταν μεταφέρει στην οθόνη τη "μισητή" για πολλούς "Barbie" (ναι, τη γνωστή κούκλα), σίγουρα δεν κάνει μια απλή, κοριτσίστικη (για κορίτσια κάτω των 12 εννοώ) ιστορία. Κάθε άλλο. Και έχει μαζί της τη Μάργκοτ Ρόμπι, τον Ράιαν Γκόσλινγκ και τον Γουίλ Φερέλ και γράφει και το σενάριο έχοντας ως συν-σεναριογράφο τον καλό σκηνοθέτη Noah Baumbach. Οπότε...

Η Μπάρμπι, μαζί με πάμπολλες άλλες Μπάρμπι (κάθε τρεις και λίγο η εταιρία κυκλοφορεί διάφορες "ενσαρκώσεις" της του στιλ Μαύρη Μπάρμπι, νοσοκόμα Μπάρμπι κλπ. κλπ.) και επίσης πάμπολλους αντίστοιχους Κεν ζει στην πλαστική, ροζ χώρα της, την Barbieland, σε μια διαρκή ευτυχία, ένα διαρκές πάρτι και, φυσικά, απόλυτα εκτός χρόνου. Ώσπου βιώνει μια... υπαρξιακή κρίση αναρωτώμενη αν όλα αυτά ξύρω της είναι αληθινά... Τελικά καταλήγει να αποφασίσει να βγει στον Πραγματικό Κόσμο - και βέβαια ο Κεν την ακολουθεί...

Εντάξει λοιπόν, δεν είναι η ηλίθια παιδική ταινία που πολλοί φοβόντουσαν και δεν μας μιλά για κορίτσια που πρέπει να είναι πάντα άψογα - χτένισμα, ντύσιμο, νύχια κλπ. κλπ., το αντίθετο μάλιστα. Η υπαρξιακή κρίση και η κάθοδος στον αληθινό κόσμο συνοδεύεται σαφώς με φεμινιστική ματιά (οι Κεν είναι οι "κακοί" άλλωστε), με κριτική στον κόσμο της κατανάλωσης, με ένα γενικότερο κλίμα του στιλ "ξυπνήστε και αντιμετωπίστε την κάθε άλλο παρά παραμυθένια πραγματικότητα" και προχωρά ακόμα και σε αυτοσαρκασμό και σάτιρα της Ματέλ, της πραγματικής εταιρίας που επινόησε και κατασκευάζει τις Μπάρμπι. Όλα αυτά με πολύ χιούμορ (όντως διασκέδασα σε κάποια σημεία) και με τον Ράιαν Γκόσλινγκ (Κεν) όλα τα λεφτά όταν ενσαρκώνει διάφορες σπαρταριστές όψεις της φαλλοκρατίας, γελοιοποιώντας την βεβαίως με κάθε τρόπο. Και, κερασάκι στην τούρτα, η εκπληκτική πρώτη σκηνή - παρωδία της "Οδύσσειας του Διαστήματος"!

Συμπέρασμα: Είναι καλύτερο απ' ότι νομίζατε (νομίζαμε), είναι διασκεδαστικό, διαθέτει το είδος προβληματισμού που είναι της μόδας σήμερα, οπότε μια χαρά πέρασα. Φυσικά δεν είναι η "μεγάλη ταινία" (αλίμονο τώρα), αλλά βλέπεται μια χαρά! Κι αν τελικά η Ματέλ έβγαλε εκατομμύρια από τον ίδιο τον αυτοσαρκασμό της και την αμφισβήτηση της ίδιας της "χήνας με τα χρυσά αυγά" της, τι να κάνουμε; Σε στυγνό καπιταλισμό ζούμε, ο οποίος δεν διστάζει να "πουλήσει το σκοινί που θα τον κρεμάσει" (ξέροντας βεβαίως κατά βάθος ότι δεν πρόκειται να κρεμαστεί με κάτι τέτοια). Άλλωστε και η Marvel το ίδιο δεν κάνει εδώ και δεκαετίες;

"DEAD HEAT" : ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ

 Το 1988 ο άγνωστος Mark Goldblatt γυρίζει την πρώτη από τις 2 όλες κι όλες ταινίες του, το "Dead Heat" με τους Τριτ Ουίλιαμς και Τζο Πίσκοπο. Πρόκειται για κωμωδία τρόμου και δράσης. 

Δύο αστυνομικοί αντιμετωπίζουν κτηνώδεις ληστές τράπεζας οι οποίοι έχουν την... ασυνήθιστη ιδιότητα να μην πεθαίνουν όταν τους πυροβολούν. Όταν παρόμοια περιστατικά πολλαπλασιάζονται αναλαμβάνουν να εντοπίσουν τον σατανικό επιστήμονα που κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά και εισέρχονται στα άδυτα μιας φαρμακευτικής εταιρίας.

Δράση, τρόμος με σχεδόν ζόμπι όντα - με διαφορετικές ιδιότητες όμως από τα ζόμπι που ξέρετε, κάμποσες αστείες ατάκες και καταστάσεις, πυροβολισμοί κλπ. συνθέτουν ένα θέαμα κατάλληλο για πολλά ποπ κορν και πατατάκια και ό,τι άλλο επιθυμείτε. Φυσικά απλοϊκή ιστορία (αλλά με σχετικό χαβαλέ) και κυρίως αφόρητα 80ς σε κοστούμια, κομμώσεις και εν γένει ατμόσφαιρα. Α, και κάποιες αρκετά σπλάτερ σκηνές, που ελπίζω να μην ενοχλήσουν όσους δεν τις αντέχουν και βλέπουν το φιλμ μόνο για να διασκεδάσουν. Όπως καταλάβατε απλός χαβαλές και τίποτα παραπάνω.  

¨Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ" Ή ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ

 

Να μια ενδιαφέρουσα γαλλόφωνη ταινία από το πουθενά! Εννοώ ότι δεν γνώριζα ούτε το δημιουργό της  ούτε κάτι άλλο γι' αυτήν: "Η Ρίζα του Κακού" (L'Origine du mal, 2022) του Sebastien Marnier.

Μια γυναίκα με μεγάλα οικονομικά προβλήματα (κινδυνεύει να μείνει στο δρόμο) αποφασίζει μετά πολλούς δισταγμούς να επικοινωνήσει με τον πλούσιο πατέρα της, ο οποίος της είναι παντελώς άγνωστος αφού δεν τον έχει συναντήσει ποτέ από πολύ μικρό κοριτσάκι (όταν χώρισαν οι γονείς της δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά κι εκείνη μεγάλωσε μακριά του με τη μητέρα της). Αυτός θα τη δεχτεί συγκινημένος στο πολυτελέστατο σπίτι του σε μικρή πόλη όπου ζει με την οικογένειά του, η οποία όμως οικογένεια δεν τη δέχεται με την ίδια θέρμη...

Έξυπνο σενάριο και πολλές ανατροπές, που δεν αφορούν μόνο τα όσα συμβαίνουν και τις εξελισσόμενες καταστάσεις, αλλά και τον ίδιο τον χαρακτήρα αρκετών από τους ήρωες, που αποκαλύπτει διαφορετικές πτυχές. Συνεχές παιχνίδι με το χρόνο (η αφήγηση δεν είναι γραμμική), το οποίο όμως έχει λόγο ύπαρξης αφού κάθε φορά φωτίζει καινούριες πτυχές της ιστορίας, υπόγεια ένταση που σιγοβράζει, οι συχνά άβολες καταστάσεις και η όλη εκκεντρικότητα της οικογένειας, όλα επιτείνουν μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και γεννούν διαρκώς ερωτηματικά. Δεν πρόκειται για ταινία τρόμου - καθόλου, αλλά για ένα αρκετά πρωτότυπο ψυχολογικό θρίλερ. Μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον!

"Η ΓΗ ΤΡΕΜΕΙ" ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΡΕΑΛΙΣΜΟΥ

 

Βρισκόμαστε στο 1948. Στην πάμφτωχη, μισοκατεστραμμένη μεταπολεμική Ιταλία ξεσπά ορμητικά ο νεορεαλισμός με μια πλειάδα νέων σκηνοθετών που θα αλλάξουν το παγκόσμιο κινηματογραφικό τοπίο. Τη χρονιά αυτή ο Luchino Visconti (1906-1976) γυρίζει την τρίτη ταινία του "Η Γη Τρέμει" (La Terra Trema).

Σε ένα μικρό ψαράδικο χωριό της Σικελίας η ζωή είναι δύσκολη και η φτώχεια είναι ο (απαράβατος;;;) κανόνας. Το φιλμ παρακολουθεί την ιστορία μιας οικογένειας ψαράδων : Παππούς, μητέρα, δύο γιοι, μία κόρη. Ενώ οι άντρες παλεύουν και θαλασσοπνίγονται ουσιαστικά για την επιβίωση και μόνο, οι μεσάζοντες (χονδρέμποροι ψαριών) κερδοσκοπούν αγοράζοντας εκβιαστικά τη ψαριά για ψίχουλα. Ο μεγάλος γιος, ονειροπόλος από τη φύση του, θα εξεγερθεί στην κατάφωρη αδικία απαιτώντας μια πιο αξιοπρεπή ζωή.

Η ταινία φέρει όλα τα γνωρίσματα του νεορεαλισμού. Ο Βισκόντι πήγε στο ψαράδικο χωριό και έμεινε εκεί για καιρό για να γυρίσει το φιλμ, που διαρκεί 2 ώρες και 40 λεπτά! Με γυρίσματα δίχως την παραμικρή υποψία στούντιο, μόνο σε φυσικούς χώρους, και ερασιτέχνες ηθοποιούς, οι πραγματικοί κάτοικοι δηλαδή, οι οποίοι μάλιστα μιλούν τη σικελική διάλεκτο που είναι σχεδόν ακατανόητη σε άλλα μέρη της χώρας. ΄Γι' αυτό η ταινία αρχικά απέτυχε και ο σκηνοθέτης αναγκάστηκε να προσθέσει voice over (με τη δική του φωνή μάλιστα) για να εξηγεί τι γίνεται και να είναι κατανοητή σε όλη τη χώρα.

Η ιστορία ακολουθεί βεβαίως μια καθαρά μαρξιστική λογική, καταδεικνύοντας την αδίστακτη εκμετάλλευση των "κάτω" από τους προνομιούχους (εδώ είναι οι μεσάζοντες) και προτείνοντας την ανατροπή της αδικίας - και την ελπίδα, που "δεν πεθαίνει" όταν τα πάντα αποτύχουν. Παράλληλα παρακολουθεί την προσωπική πορεία των τριών νέων παιδιών της οικογένειας, που παρά τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης (και κυρίως δουλειάς) διατηρούν τους διαφορετικούς χαρακτήρες τους και ακολουθούν διαφορετικές πορείες και λύσεις για να καλυτερέψουν τη ζωή τους.

Δεν θα προτείνω την ταινία σε όλους. Μόνο σε όσους θέλουν να γνωρίζουν την ιστορία του κινηματογράφου (το φιλμ κατέχει σημαντική θέση σ' αυτή, ως ένα από τα πρώτα δείγματα του νεορεαλισμού). Πιστεύω ότι σήμερα μάλλον θα κουράσει το μέσο θεατή (ιδιαίτερα αν είναι εθισμένος στη δράση). Σίγουρα ενοχλεί το voice over που είπαμε πιο πάνω, αλλά εξηγήσαμε τις ανάγκες για τις οποίες έγινε. Όσοι ενδιαφέρεστε όμως για κάποια σημαντικά και ιστορικά φιλμ μην το χάσετε (αφήστε που τα "μηνύματα" και η πολιτική του άποψη ισχύουν ως σήμερα, άσχετα αν - στη δύση τουλάχιστον -  δεν υπάρχουν πια τόσοι μεροκαματιάρηδες που παίζουν τη ζωή τους κορώνα - γράμματα για ένα κομμάτι ψωμί)...

ΟΤΑΝ Ο "ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ" ΚΑΙΓΕΤΑΙ...

 Στο πρώτο μισό των 70ς (και λίγο μετά) το πονηρό Χόλιγουντ ανακαλύπτει έναν ακόμα τρόπο να βγάζει εκατομμύρια: Τιw ταινίες καταστροφής. Ηφαίστεια, ουρανοξύστες που καίγονται, σεισμοί και καταποντισμοί, θανατηφόρα έντομα και άλλα πολλά επιστρατεύονται για να σκορπίσουν τον πανικό. Εμβληματική ταινία του είδους παραμένει "Ο Πύργος της Κολάσεως" (The Towering Inferno), γυρισμένο το 1974 από τον βρετανό (που δούλευε στις ΗΠΑ) John Guillermin (1925-2015), ο οποίος είχε κάνει κι άλλες επιτυχίες στα 70ς. Όπως συνηθιζόταν στο είδος, το φιλμ βρίθει από ονόματα τεράστιων ηθοποιών, παλιότερων και σύγχρονων τότε. Πάρτε μια βαθιά ανάσα να ξεκινήσουμε : Πωλ Νιούμαν, Στιβ Μακ Κουίν, Ουίλιαμ Χόλντεν, Φέι Ντάναγουει, Φρεντ Ασταίρ, Ρίτσαρντ Τσάμπερλεν, Τζένιφερ Τζόουνς, Ρόμπερτ Βον, Ρόμπερτ Βάγκνερ κ.ά.!

Ένας γιγάντιος, σούπερ μοντέρνος (και πανάκριβος) ουρανοξύστης με σούπερ τεχνολογικά γκάτζετ της εποχής, εγκαινιάζεται σε μια σούπερ επίσημη τελετή με σούπερ επίσημους καλεσμένους (δήμαρχο της Ν. Υόρκης, γερουσιαστές, διασημότητες κλπ.). Όλα τα media καλύπτουν την τελετή. Και, ναι, κατά τη διάρκεια των εγκαινίων παίρνει φωτιά από βραχυκύκλωμα στους κάτω ορόφους. Ακολουθεί πανικός καθώς δεκάδες άνθρωποι πασχίζουν να διασωθούν, παγιδευμένοι στο αχανές εστιατόριο του τελευταίου ορόφου, όπου γίνεται το πάρτι. 

Καταλαβαίνετε : Διαρκές σασπένς και αγωνία, πάμπολλοι χαρακτήρες, "καλοί" και "κακοί", εκατόμβες νεκρών, θεαματικές σκηνές φωτιάς και καταρρεύσεων, παράτολμες διασώσεις, διάφοροι ηρωισμοί από πυροσβέστες, αλλά και μερικούς καλεσμένους και άλλα πολλά συνθέτουν ένα σχεδόν τρίωρο υπερθέαμα (για την εποχή του), όπου η φρίκη εναλλάσσεται με τη συγκίνηση και, σε ορισμένα σημεία, με το μελό. Έχει πάντως ενδιαφέρον το ότι η αιτία της όλης φρίκης πηγάζει από κακοτεχνίες (κακής ποιότητας υλικά) που έχουν χρησιμοποιηθεί από τους μεγαλοκατασκευαστές - παρά τις ρητές προδιαγραφές του αρχιτέκτονα - για να κερδίσουν λεφτά. Δεν είναι λοιπόν καινούριο φαινόμενο, μην ανησυχείτε.

Υπάρχει βεβαίως αρκετή αφέλεια σε κάποιες σκηνές και ο συνήθως σαφής διαχωρισμός σε καλούς και κακούς χαρακτήρες, ωστόσο μάλλον αξίζει να το δει κανείς (σε μεγάλη αν είναι δυνατόν οθόνη) έστω και για να έχει μια καλή εικόνα της εποχής της γέννησης των χορταστικών blockbuster. Το φιλμ είχε κόψει τα περισσότερα εισιτήρια της χρονιάς στις ΗΠΑ.

Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΝΟΣ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ ΣΤΟ "ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗ ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ;"

Το 1966 ο Mike Nichols (1931-2014) κάνει το εντυπωσιακό ντεμπούτο του με το ασπρόμαυρο δράμα "Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;" από το ομώνυμο θεατρικό του Edward Albee, με ογκόλιθους επί της οθόνης το ζεύγος Ελίζαμπεθ Τέιλορ - Ρίτσαρντ Μπάρτον.

Ένα μεσήλικο ζευγάρι με δύσκολη, θυελλώδη σχέση αγάπης / μίσους, βουτηγμένο στα αλκοόλ και τον καπνό, καλεί για μια ατέλειωτη νύχτα ένα νεότερο ζευγάρι και επιδίδεται σε μια (ψυχολογική / λεκτική) "ανθρωποφαγία" τόσο ενάντιά τους όσο και ο ένας ενάντια στον άλλον. Μέχρι τελικής εξουθένωσης.

Η ταινία φέρει έντονα τα σημάδια της θεατρικής της προέλευσης - εξ ορισμού ίσως, αφού πρόκειται για ένα βαρύ ψυχολογικό δράμα δωματίου. Επιγραμματικά μπορώ να πω ότι περιγράφει με τρόπο δύσκολο, σχεδόν αφόρητο μερικές φορές για τον θεατή, την κόλαση που επικρατεί στις σχέσεις του αρχικού ζευγαριού - ή ίσως, μεταφορικά, στις σχέσεις πάμπολλων ζευγαριών που είναι πολλά χρόνια μαζί. Εδώ πάντως υπάρχει και μια περαιτέρω σαδιστική διάσταση, αφού οι δυο τους είναι σα να προσπαθούν διαρκώς να καταστρέψουν τη σχέση και του άλλου, του νέου ζευγαριού. Παίζουν μαζί τους σαν τη γάτα με το ποντίκι και συγχρόνως κατασπαράζουν ο ένας τις σάρκες του άλλου. Σιγά - σιγά, αριστοτεχνικά, ξεδιπλώνονται συναισθήματα, χαρακτήρες και κίνητρα των ηρώων, κρυμμένα μυστικά βγαίνουν στη φόρα μαζί με ενοχές και τραύματα που έχουν αφήσει παλιές ιστορίες, ίσως και ο βαθύτερος λόγος της συμπεριφοράς τους... Και, μη ξεχνάτε, και το νεαρό ζευγάρι έχει κι αυτό τα σκοτεινά σημεία στη σχέση του κι ας είναι τόσο νέοι. 

Η Τέιλορ, με ρεσιτάλ ηθοποιίας, μπορεί σε αρκετά σημεία να γίνεται αληθινά αφόρητη, στρίγγλα, να είναι ένας από τους ενοχλητικότερους χαρακτήρες που είδαμε ποτέ στην οθόνη και βέβαια ο Μπάρτον την ακολουθεί κατά πόδας. Καλοδουλεμένο από ψυχολογικά σκοπιά, προειδοποιώ ότι είναι δύσκολο και βαρύ στη θέασή του. Ίσως μπορεί να καταρρακώσει και τον θεατή, όπως καταρρακωμένοι είναι και οι ίδιοι οι ήρωες...