Η ΚΑΘΟΛΟΥ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ HANNA

Ο Joe Wright έχει αποδείξει τη μαεστρία του κυρίως σε δράματα εποχής, που στην περίπτωση της "Εξιλέωσης" αγγίζουν τα όρια του έπους. Με τη "Hanna" του 2011 αλλάζει ξαφνικά κλίμα και φτιάχνει μια περιπέτεια δράσης που κάπου εμπλέκει και στοιχεία του φανταστικού.
Η ιστορία δεν είναι ακριβώς πρωτότυπη (στο νου μας έρχεται αμέσως η τριλογία του Bourne), είναι όμως αρκετά ασυνήθιστη: Πατέρας ζει απομονωμένος σε καλύβα κάπου στην παγωμένη Φιλανδία και εκπαιδεύει από τότε ουσιαστικά που γεννήθηκε τη 16χρονη κόρη του, μετατρέποντάς την σε σχεδόν ανίκητη πολεμική μηχανή. Όταν η ίδια δεν αντέχει άλλο τη μοναξιά και νοιώθει ότι είναι πια ενήλικη, τη στέλνει για πρώτη φορά στον κόσμο με σκοπό να βρει μια πράκτορα. Και η εντυπωσιακή περιπέτεια αρχίζει. Η ταινία ξεχωρίζει σίγουρα από περιπέτειες δράσης του σωρού - παράγονται άλλωστε άπειρες τέτοιες κάθε χρόνο. Και για την πολύ καλή της σκηνοθεσία, και για το σχετικά ασυνήθιστο στόρι και για την τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης την οποία εμπλέκει έξυπνα. Βεβαίως κυριαρχεί η απόλυτη σκληρότητα. Το κοριτσάκι δεν έχει σχεδόν αισθήματα - ή μάλλον τα ανακαλύπτει τώρα μόλις - και οι "κακοί", με επικεφαλής την Κέιτ Μπλάνσετ - είναι πολύ, μα πολύ κακοί, αδίστακτοι. Η βία είναι φυσικά αρκετή, το σασπένς δεν κάνει κατά τη γνώμη μου κοιλιά ούτε στιγμή, ωστόσο η συγκίνηση και η τρυφερότητα που λέγαμε καταφέρνουν να τρυπώνουν σ' όλα αυτά σε απροσδόκητες στιγμές και μάλιστα δίχως ίχνος μελό, καθώς η μικρή ηρωίδα γνωρίζει ουσιαστικά για πρώτη φορά τον κόσμο. Οι απιθανότητες υπάρχουν σίγουρα, όπως σ' όλες αυτές τις ταινίες που βασίζονται στη δράση, αλλά αφ' ενός κάπως δικαιολογούνται με τις αποκαλύψεις του τέλους και αφ' ετέρου νομίζω ότι είναι σχετικά λίγες για να σε ενοχλήσουν, όταν μάλιστα απολαμβάνεις ένα χορταστικό και μάλλον ασυνήθιστο θέαμα. Η ηρωίδα μάλιστα είναι η εξαιρετική μικρή ηθοποιός Σέρσια Ρόναν, που δίνει μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον και προστίθεται στα συν.
Συνολικά μπορώ να πω ότι το φιλμ - μέσα στα πλαίσια κάποιων από τις συμβάσεις του είδους βέβαια - μου άρεσε αρκετά και θα το κατέτασα στα καλά της χρονιάς. Όσο για τον Joe Wright, αποδεικνύει ότι κάθε άλλο παρά τυχαίος είναι, ότι μπορεί να ελιχτεί σε μια μεγάλη γκάμα ταινιών και ότι σίγουρα μπορούμε να περιμένουμε και πολλά άλλα απ' αυτόν.