ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Ο "ΡΑΜΠΟ" (Ο ΠΡΩΤΟΣ) ΚΛΑΙΕΙ

Ο Ράμπο έγινε συνώνυμο της μάτσο αγριάδας και της ανεξέλεγκτης δράσης ανεγκέφαλων, φουσκωτών κομάντος. Ωστόσο η πρώτη ταινία του Ted Kotcheff "Ράμπο: Το πρώτο Αίμα" του 1982 είναι μια καλή (και, θα το πιστέψετε;) αρκετά αντιπολεμική (και αντιαμερικάνικη θα έλεγε κανείς) ταινία. 

Ένας σούπερ κομάντο, βετεράνος του Βιετνάμ, φτάνει κάπου στην αμερικάνικη επαρχία για να βρει τον μοναδικό επιζώντα από την ομάδα του στη ζούγκλα. Εκείνος έχει πεθάνει, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό: Οι ντόπιοι (κάτοικοι, αρχές, σερίφης) του φέρονται άθλια και με καχυποψία. Η βία σύντομα θα ξεσπάσει ανεξέλεγκτη. 

Ο Σταλόνε είναι βεβαίως απόλυτα ταιριαστός ως ακοινώνητος, ζωώδης κομάντο, μια αληθινή μηχανή θανάτου. Ωστόσο η κριτική του φιλμ (πέραν της βίαιης και συνεχούς δράσης, η οποία, βεβαίως, κρατά τον θεατή) είναι πολυεπίπεδη. Από τη μία είναι ο ίδιος ο Ράμπο, ένα αληθινό κτήνος. Ποιος τον μετέτρεψε όμως σ' αυτό που είναι; Η αμείλικτη στρατιωτική εκπαίδευση βεβαίως, η οποία πολύ συνειδητά επιθυμεί να μετατρέψει τους ανθρώπους σε δολοφονικά όπλα. Από την άλλη είναι οι "φιλήσυχοι επαρχιώτες αμερικάνοι", οι οποίοι βλέπουν (και η εξουσία τους το ίδιο) κάθε διαφορετικό (έναν μισότρελο, αμίλητο, βρωμερό βετεράνο εν προκειμένω) ως εν δυνάμει απειλή για την πολύτιμη "ησυχία, τάξη και ασφάλειά" τους και, κινούμενοι από έναν εντελώς διαφορετικό ρατσισμό από τον κλασικό που γνωρίζουμε, το μόνο που επιθυμούν είναι να τον διώξουν αμέσως ως μολυσματικό παρείσακτο, δίχως εκείνος να έχει κάνει τίποτα απολύτως. Από όλες τις πλευρές σκατά με λίγα λόγια. 

Έτσι λοιπόν ο κτηνώδης "Ράμπο" θα καταλήξει σε ένα - ναι, πιστέψτε το - από συγκινητικό έως συγκλονιστικό φινάλε, με τον (περίπου) σούπερ ήρωα να καταρρέει απόλυτα και να κλαίει σαν παιδί που ξαφνικά εξαφανίστηκαν οι γονείς του και το άφησαν ολομόναχο στο σκοτάδι. Αυτά που λέει στο τέλος είναι συνταρακτικά. Επειδή ο Ράμπο έγινε στη συνείδησή μας αυτό που έγινε (το είπαμε στην αρχή), πιθανόν και εξαιτίας της πολύ πετυχημένης εμπορικά δεύτερης ταινίας, δεν σημαίνει ότι η πρώτη είναι κακή. Ίσα - ίσα. Κριτικάρει άγρια πολλά (αμερικάνικα) πράγματα.

Ο ΜΠΕΡΝΙ ΝΕΚΡΟΣ

Υπάρχουν μερικές κωμωδίες που, απλώς, είναι διασκεδαστικές - και ενίοτε έξυπνες - και μέχρι εκεί. Κοινώς περνάς δύο ευχάριστες ώρες. Σ΄αυτή την κατηγορία θα κατέτασα το "Τρελό Γουίκεντ στου Μπέρνι" (Weekend at Bernie's) που γύρισε το 1989 ο Ted Kotcheff. Μόνο που η συγκεκριμένη κωμωδία διαθέτει στον πυρήνα της μια πολύ έξυπνη ιδέα που μάλλον τη μετατρέπει σε μαύρη κωμωδία.
Όταν δύο νεαροί, επίδοξοι γιάπηδες, αφανείς υπάλληλοι μεγάλης εταιρίας, καλούνται να περάσουν ένα οργιαστικό γουίκεντ στο πολυτελέστατο παραθαλάσιο σπίτι του αφεντικού τους Μπέρνι, διαπιστώνουν ότι ο τελευταίος έχει δολοφονηθεί. Από το σημείο αυτό και πέρα πρωταγωνιστής του φιλμ γίνεται το πτώμα, το οποίο περιφέρεται όλο το σαββατοκύριακο από πάρτι σε παραλίες και από μπαρ σε θαλάσσια σπορ από τους δύο νεαρούς, καθώς οι τελευταίοι φοβούνται ότι θα μπλέξουν αν αποκαλύψουν ότι ο δημοφιλέστατος Μπέρνι είναι νεκρός.
Χαρακτηριστική 80ς ευδαιμονία και ξενοιασιά, όταν ακόμα η σφοδρή επιθυμία να γίνεις γιάπι είναι απόλυτα αποδεκτή, όταν η εταιρία στην οποία δουλεύεις γίνεται δεύτερο σπίτι σου, όταν η κρίση βρίσκεται ακόμα πολύ πολύ μακριά... Πλην όμως το φιλμ ρίχνει και μια σκοτεινή σκιά σ' ολα αυτά, αφού μιλά και για τη βρώμικη πλευρά όλου αυτού του πλούτου και της ξενοιασιάς. Κατά τα άλλα, οι σεναριακές απιθανότητες (και τα κλισέ) υπάρχουν, αλλά, ειλικρινά, δεν με πείραξαν και τόσο, αφού υπάρχουν στο πλαίσιο μιας συνολικά τρελής κωμωδίας, που δεν παίρνεις και πολύ - πολύ στα σοβαρά. Έτσι κρατώ την έξυπνη ιδέα, της οποίας βέβαια η εκτέλεση θα μπορούσε να είναι και καλύτερη, και δηλώνω τελικά ότι πέρασα δύο ευχάριστες ώρες. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.