ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΑ ΠΑΛΙΑ, ΒΡΩΜΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

Να λοιπόν που αμέσως μετά το "Φίδι" οι Γάλλοι αποδεικνύουν και πάλι ότι ξέρουν να κάνουν θρίλερ. Χιτσκοκικού κλίματος αυτή τη φορά, το "Μην το πεις σε κανέναν" του Guillaume Canet δανείζεται μια σειρά από στερεότυπα του είδους (και έχει και κάποιες σεναριακές απιθανότητες), πλην όμως καταφέρνει να κρατήσει τον θεατή μέχρι τέλους. Κλασσικό το μοτίβο του αθώου που βρίσκεται να κατηγορείται και όλα τα στοιχεία είναι εναντίον του, οπότε δεν του μένει παρά να την κοπανίσει, κλασσικό και της νεκρής γυναίκας που ξαφνικά εμφανίζεται (ή υπάρχουν υπόνοιες ότι εμφανίζεται), τα καλά κρυμένα για χρόνια βρώμικα μυστικά αποκαλύπτονται στο τέλος το ένα μετά το άλλο, οι ανατροπές δεν λείπουν, η δράση και τα κυνηγητά το ίδιο, πολλοί από τους ήρωες δεν είναι αυτό ακριβώς που φαίνονται ή νομίζουμε, και τελικά έχουμε ένα καλοστημένο θρίλερ, που χωρίς να φέρνει καμιά φοβερή καινοτομία στο είδος, βλέπεται μια χαρά.
Τώρα βέβαια, βρίσκω κάπως υπερβολικά τα 9 Σεζάρ για τα οποία προτάθηκε και τα 4 που τελικά κέρδισε. Αυτό όμως δεν κάνει την ταινία λιγότερο απολαυστική, ιδίως για θερινό. Κι αν ξενερώσετε λιγάκι στο τέλος τέλος, μικρό το κακό. Θα έχετε ήδη περάσει δύο ευχάριστες ώρες.