ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΣΑΡΚΑΣΜΟΣ

Δηλώνω από την αρχή φανατικός οπαδός των αδελφών Joel και Ethan Coen. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που μ' αρέσουν όλες οι τανίες τους (με εξαίρεση το βαρετό "Ladykillers"). Έτσι είναι φυσικό να μου αρέσει και το "True Grit" (Αληθινό θράσος) του 2010, ριμέικ του ομώνυμου γουέστερν του Hathaway με τον Τζον Γουέιν. Το οποίο είναι ένα "κανονικό", απολαυστικό, κλασικό γουέστερν (αν σας αρέσει το είδος τέλος πάντων), το οποίο όμως φέρει εμφανή τη σφραγίδα των δαιμόνιων αδελφών. Ποια είναι αυτή; Το σαρκαστικό, συχνά κυνικό και συχνά κατάμαυρο χιούμορ τους και η κάθε λογής απομυθοποίηση που περιμένει τα εκάστοτε θέματά τους.
Κατά τα άλλα πρόκειται για μια τυπική για γουέστερν ιστορία εκδίκησης. Μια δεκατετράχρονη πεισματάρα και με φαρμακερή γλώσσα κοπελίτσα προσπαθεί να εκδικηθεί με κάθε τρόπο τον άδικο θάνατο του πατέρα της. Προσλαμβάνει λοιπόν έναν μισοτελειωμένο, αλκοολικό κυνηγό επικηρυγμένων και η περιπέτεια αρχίζει. Περιπέτεια που παρακολουθεί όχι μόνο την αναζήτηση του δολοφόνου, αλλά και την εξέλιξη των μεταξύ τους σχέσεων, καθώς και των σχέσεων με τον άλλο κυνηγό - αστυνομικό, από το Τέξας αυτόν, τον καυχησιάρη και επιτηδευμένο Ματ Ντέιμον.
Όπως και σε άλλα φιλμ των Coen, τη δράση και το έντονα δραματικό στοιχείο διαδέχεται το χιούμορ και η απομυθοποίηση των "ηρώων" του Φαρ Ουέστ. Αδίστακτοι, μέθυσοι, φανφαρόνοι, κυνικοί ήταν αυτοί που κατέκτησαν τη Δύση και δημιούργησαν τη σημερινή Αμερική. Καθολου τυχαίο νομίζω... Οι Coen βεβαίως, άλλο που δε θέλουν να αναδείξουν τα στοιχεία αυτά, τονίζοντας το κυνικό στοιχείο (οι κοφτεροί διάλογοι είναι όλα τα λεφτά), που υπάρχει έντονο και στη μικρή πρωταγωνίστρια, η οποία κάθε άλλο παρά αθώο και αβοήθητο κορίτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Και μέσα σε όλα αυτά, όσο προσχωράμε προς το τέλος, οι σπίθες τρυφερότητας και φιλίας δεν λείπουν από το σκληρό και άγριο κατά τα άλλα ανθρώπινο τοπίο της Άγριας Δύσης.
Από την άλλη ο Τζεφ Μπρίτζες είναι και πάλι εκπληκτικός ως γερασμένος, σκληρός, αδίστακτος, αλκοολικός και γενικότερα μάλλον παρακμασμένος κυνηγός επικηρυγμένων.
Γενικά πάντως δεν νομίζω ότι χωράνε και πολλές πολλές αναλύσεις διότι, κατά τη γνώμη μου πάντα, οι Coen εδώ και σχεδόν 30 χρόνια κάνουν, πάνω απ' όλα, απολαυστικό σινεμά με όποιο είδος κι αν ασχοληθούν (νουάρ, γουέστερν, κωμωδία κλπ.). Με τον μόνιμο σαρκασμό που διαθέτουν, που είναι μάλλον το κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους και τη σε βάθος εξερεύνηση της ανθρώπινης βλακείας (εδώ το στοιχείο αυτό δεν υπάρχει και τόσο). Μακάρι να συνεχίσουν έτσι για πάντα.