ΟΤΑΝ ΞΕΝΕΡΩΝΩ ΣΤΟ "ELIZABETHTOWN"

Σίγουρα ο Cameron Crow είναι ένας σκηνοθέτης του οποίου η σχέση με τη μουσική είναι κάτι παραπάνω από έντονη και ο οποίος έχει κάνει μερικές feel good ταινίες. Μια τέτοια είναι και το "Elizabethtown" του 2005, όμως προσωπικά μόνο βαρεμάρα μου προκάλεσε (εντάξει, αντικαταστείστε αν θέλετε το "μόνο" με το "κυρίως").
Πρόκειται για ρομαντική κομεντί, είδος που σπάνια δίνει κάτι καλό στην εποχή μας. Ο νεαρός ήρωας, πρώην ακριβοπληρωμένος σχεδιαστής παπουτσιών σε μεγάλη εταιρία, είναι υπεύθυνος για μία τερατώδη αποτυχία, με αποτέλεσμα η εταιρία του να χάσει ένα δις (!!!) δολάρια και φυσικά εκείνος να απολυθεί. Είναι έτοιμος να αυτοκτονήσει, όταν μαθαίνει ότι ο πατέρας του μόλις πέθανε στη μικρή πόλη του τίτλου, όπου είχε πάει να επισκεφτεί τον αδελφό του. Ο ήρωας αναβάλλει την αυτοκτονία και πάει εκεί για να φέρει πίσω τη σωρό. Στο αεροπλάνο θα γνωρίσει μια όμορφη αεροσυνοδό, που με το κέφι και την αισιοδοξία της θα του αλλάξει τη ζωή. Όσο για την πόλη και τους συγγενείς... είναι αφόρητα πληκτικοί, αλλά θα τον κάνουν να βρεί τον εαυτό του... ή κάτι τέτοιο.
Ακούγεται απλοϊκό; Νομίζω ότι μάλλον είναι. Τουλάχιστον εμένα δεν κατάφερε να με κρατήσει. Η κοπέλα είναι κάτι παραπάνω από τέλεια, ο έρωτάς της για τον πρωταγωνιστή μοιάζει κεραυνοβόλος, οι άλλοι χαρακτήρες παραείναι γραφικοί, όλα γίνονται πανεύκολα και αναρωτιέται μάλιστα κανείς γιατί αργούν τόσο και δεν τελειώνουν πιο γρήγορα. Ναι, το φιλμ θέλει να είναι feel good και σου αφήνει μια γλυκιά γεύση (μήπως θα έπρεπε να πω γλυκερή;), διαθέτει το χιούμορ του (αλοίμονο, κομεντί είναι), αλλά ελάχιστα έχει να προσθέσει στη σχεδόν κορεσμένη φιλμογραφία του είδους. Περίμενα κάτι παραπάνω από τον Crow.
Όπως συχνά συμβαίνει στις ταινίες του η "Elizabethtown" είναι πλημμυρισμένη από μουσική. Ακούγονται πολλά κομmάτια, παλιά και καινούρια, από μεγάλα ονόματα (από Elton John έως Ryan Adams και από Tom Petty έως Fleetwood Mac και Henri Mancini) και στο καστ περιλαμβάνονται, εκτός από το κεντρικό ζέυγος των Ορλάντο Μπλουμ και Κίρστεν Ντανστ και οι Σούζαν Σάραντον, Άλεκ Μπάλντουιν, Τζέσικα Μπιελ κλπ. Δεν νομίζω όμως ότι όλα αυτά φτάνουν για να κάνουν κάτι πιο ιδιαίτερο από μια ακόμα αισθηματική, ρομαντική κομεντί. Βαρέθηκα.
ΥΓ: Αλήθεια γιατί κανείς σχεδόν δεν κλαίει για τον θάνατο του πατέρα, ο οποίος, σε γενικές γραμμές ήταν μάλλον συμπαθής τύπος;