ΨΥΧΡΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ "ΟΠΛΑ ΓΙΑ ΝΟΙΚΙΑΣΜΑ"

Το 1942 ο παραγωγικότατος (και όχι από τα μεγάλα ονόματα του Χόλιγουντ) Frank Tuttle (1892-1963) γυρίζει το "This Gun for Hire", παραδίδοντας έτσι ένα τυπικό νουάρ, σε συνδυασμό με κάποια στοιχεία κατασκοπευτικού φιλμ, αφού, ας μην ξεχνάμε, βρισκόμαστε στην καρδιά του πολέμου και οι κακοί κατάσκοποι και κάποιες πατριωτικές νότες ήταν - φυσιολογικά θα έλεγα - απαραίτητες.
Αυτό που αμέσως ξεχωρίζει από το φιλμ είναι ο χαρακτήρας του ήρωα, που ερμηνεύεται από τον Άλαν Λαντ. Πρόκειται για ένα πραγματικά ψυχρό, μοναχικό κάθαρμα, έναν πληρωμένο δολοφόνο που δεν διστάζει, στην πρώτη κιόλας σκηνή, να εκτελέσει εν ψυχρώ το στόχο της αποστολής του, αλλά και την άσχετη ερωμένη του που βρέθηκε τυχαία εκεί. Πάνω σ΄αυτό τον χαρακτήρα χτίζεται η ταινία και προσπαθεί στο τέλος να τον ερμηνεύσει, να τον ψυχαναλύσει ίσως. Η φιγούρα του (αλλά και το προδιαγεγραμμένο τέλος) αποτέλεσε, νομίζω, έμπνευση για τον Μελβίλ και τον δικό του "Σαμουράι" με τον Αλέν Ντελόν. Η ίδια ψυχρότητα, η ίδια κυνικότητα και, πάνω απ' όλα, η ίδια μοναχικότητα, η οποία, στο φιλμ που εξετάζουμε, γίνεται σπαρακτική. Προς το τέλος μάλιστα ίσως ακόμα και να συμπαθήσουμε τον αδίστακτο αυτόν άνθρωπο, που μοιάζει τίποτα να μην το συγκινεί, καθώς αντιλαμβανόμαστε σιγά - σιγά μέσα από ποιες συνθήκες κατέληξε έτσι.
Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης είναι η σχέση αγάπης - μίσους που αναπτύσει ο δολοφόνος με την όμορφη Βερόνικα Λέικ, που ανήκει καθαρά στους "καλούς" και είναι μάλιστα η κοπέλα του αστυνομικού που τον κυνηγά. Η σχέση, από υποχρεωτική και εκβιαστική, μετατρέπεται βαθμιάια σε ένα είδος φιλίας και εμπιστοσύνης, με το ερωτικό στοιχείο να βρίσκεται σε δεύτερο επίπεδο και, ίσως, να υπάρχει ελάχιστα. Ίσως ο μοναχικός ήρωας να αναζητεί περισσότερο μια μητρική παρά μια ερωτική φιγούρα, έναν φίλο που επιτέλους μπορεί να εμπιστευτεί, να πασχίζει, κάτω από την ψυχρή μάσκα, να αποκτήσει έστω και στο τέλος, μια ανθρώπινη επαφή. Ας σημειώσουμε ότι και οι άλλοι χαρακτήρες που κινούνται γύρω τους, έχουν κι αυτοί το ενδιαφέρον τους, με πρώτο τον "κακό" χοντρό.
 Πέραν αυτού του βάθους και των πολύπλοκων χαρακτήρων και σχέσεων, που σύντομα ξεπερνούν τον σχηματικό διαχωρισμό καλού - κακού, η ταινία διαθέτει δράση και σασπένς, παρακολουθείται ευχάριστα, πλην όμως, αν την εξετάσει κανείς αυστηρά σεναριακά, βασίζεται υπέρ του δέοντος σε συμπτώσεις, πράγμα που καθιστά την πλοκή κάπως αναληθοφανή. Έτσι, το φιλμ μπορεί να ειδωθεί είτε σαν μια καθαρή περιπέτεια που, κατά τη γνώμη μου, στέκει ακόμα, δίχως πολλά - πολλά γιατί και πώς, είτε σαν μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη χαρακτήρων και σχέσεων. Όπως και να το κάνουμε, θα άξιζε να του "ρίξετε μια ματιά".