ΟΝΤΩΣ "ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ ΣΤΟ ΕΛ ΡΟΥΑΓΙΑΛ"

Ο Drew Goddard είναι κυρίως γνωστός σεναριογράφος. Παλιότερα ωστόσο είχε γυρίσει το καλό, γεμάτο αναφορές φιλμ τρόμου "Το Μικρό Σπίτι στο Δάσος". Το 2018 επιστρέφει στη σκηνοθεσία με το εξ ίσου "παιχνιδιάρικο" "Δύσκολες Ώρες στο Ελ Ρουαγιάλ" (Bad Times at the El Royale).
Ακριβώς πάνω στα σύνορα Καλιφόρνια και Νεβάδα, στο πουθενά, βρίσκεται ένα παράξενο, κάποτε ακμάζον μοτέλ. Μια νύχτα με βροχή στα τέλη της δεκαετίας του 60 καταφτάνουν εκεί (άσχετα ο ένας με τον άλλον) μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων. Όσο η νύχτα προχωρά καταλαβαίνουμε ότι κάθε ένας απ' αυτούς βρίσκεται εκεί για διαφορετικό, μάλλον σκοτεινό, λόγο. Όλοι σχεδόν παίζουν κάποιο ρόλο, κρατώντας κρυμμένο τον αληθινό εαυτό και τις προσθέσεις τους. Και, βεβαίως, πριν φύγει η νύχτα θα ξεκινήσει ένα λουτρό αίματος...
Να το πούμε από την αρχή: Η ταινία κάθε άλλο παρά αληθοφανής είναι, αφού, πριν από οτιδήποτε άλλο, βασίζεται σε μια δεν-υπάρχει σύμπτωση (να βρεθούν τυχαία όλοι αυτοί οι κάθε άλλο παρά συνηθισμένοι χαρακτήρες την ίδια νύχτα και ώρα, ταυτόχρονα, στο πουθενά). Αυτή όμως η έλλειψη αληθοφάνειας γίνεται εντελώς συνειδητά. Ο Goddard δεν ενδιαφέρεται για ρεαλισμό, αλλά για ένα συνεχές, πολύπλοκο και άκρως διασκεδαστικό παιχνίδι με διαρκείς ανατροπές, διαφορετικές οπτικές γωνίες, εναλλαγές αθωότητας - ενοχής, μπρος πίσω στο χρόνο (προσοχή: η αφήγηση κάθε άλλο παρά γραμμική είναι) κλπ. Πολλές ιδέες είναι έξυπνες, η αγωνία για τον θεατή δεν σταματά, ταυτόχρονα όμως υπάρχει παντού διάχυτη η κριτική του τέλους της δεκαετίας του 60, όταν η εποχή της ευδαιμονίας, του ηδονισμού, των ονείρων και των χίπις πέρναγε και η πραγματικότητα έπαιρνε τη ρεβάνς δείχνοντας το αληθινό, ανηλεές και σκοτεινό της πρόσωπο. Να το Βιετνάμ, να οι παράνομες παρακολουθήσεις του FBI (υπό τον διαβόητο Χούβερ), να ο ρατσισμός και η καταπίεση των μαύρων, να οι παλιοί χίπις που μετατρέπονται σε φανατικές σέχτες και δολοφόνους (αναφορά στον Μάνσον) ... όλα είναι εδώ. Ο κόσμος δεν είναι πια λουλούδια και ειρήνη, είναι σκοτεινός και αιματοβαμμένος.
Μην το πάρετε σοβαρά και ψάχνετε για ρεαλισμό. Όλο το φιλμ, αν αφαιρέσεις τα νοήματα που ανέφερα, είναι ένα παιχνίδι απίθανων ανατροπών, αποκάλυψης κρυμμένων μυστικών και συμπτώσεων. Ωστόσο, με αυτά τα δεδομένα, προσωπικά το ευχαριστήθηκα. Και υπάρχει και ο cult Τζεφ Μπρίτζες...

ΤΟ "ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟ" "ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ"

Το "Μικρό Σπίτι στο Δάσος" (The Cabin in the Woods) του 2012 είναι η πρώτη ταινία του σεναριογράφου των "Lost", "Buffy" και λοιπών πετυχημένων σειρών Drew Goddard. Είναι φυσικά ταινία τρόμου και, ναι, μπορώ να το πω ότι σε μια εποχή παρακμής του είδους, είναι μια πρωτότυπη ταινία τρόμου.
Γιατί όμως τη χαρακτηρίζω "μεταμοντέρνα"; Μα επειδή οι αναφορές είναι το κυρίαρχο στοιχείο σ' αυτήν. Οι αναφορές όχι τόσο σε συγκεκριμένες άλλες ταινίες τρόμου, αλλά σε όλα τα "υποείδη" του είδους αυτού, ένα διαρκές παιχνίδι με όλα τα κλισέ του είδους δηλαδή.
Το φιλμ ξεκινά με την κλασική παρέα νεαρών που πάνε να περάσουν ένα σαββατοκύριακο σε απομονωμένη καλύβα κάπου στου διαόλου τη μάνα, μέσα στα δάση. Πόσες φορές το έχετε δει αυτό, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 70; Από την πρώτη κιόλας σκηνή όμως αυτό το κλασικότερο ίσως από τα κλισέ ανατρέπεται: Βλέπουμε (στην αρχή - αρχή επαναλαμβάνω, οπότε δεν σας κάνω spoiler) ότι όλο αυτό είναι στημένο. Κάποιοι, από κάπου, με σούπερ - ντούπερ μηχανήματα, κάμερες και δεν ξέρω τι άλλη φοβερή τεχνολογία παρακολουθούν ζωντανά την όλη φάση. Πρόκειται για εφιαλτικό ριάλιτι (εν αγνοία των δύστυχων πρωταγωνιστών;). Χμμμ... Κάποιες περίεργες ατάκες των παρακολουθούντων μας βάζουν από νωρίς την υποψία ότι κάτι άλλο, πιο περίεργο, συμβαίνει.
Στο μεταξύ οι αναφορές στα στάνταρς των ταινιών τρόμου δεν σταματούν. Τα μυστήρια που συμβαίνουν στην ξύλινη καλύβα, η τυπική καταπακτή που οδηγεί σε ένα τρομακτικό υπόγειο... κι έπειτα όλα - όλα ανεξαιρέτως - τα πλάσματα του φανταστικού: Βρικόλακες, φαντάσματα, ζόμπι, τέρατα, τα κλασικά κοριτσάκια - φαντάσματα του γιαπωνέζικου τρόμου, η λοβκραφτική μυθολογία και πολλά άλλα, όλα έχουν τη θέση τους στο φιλμ. Κι όλα δένουν στην τελική ιστορία.
Ίσως το τέλος να φανεί κάπως "κουφό" και η ανατροπή να είναι too much. Ίσως. Αλλά στο μεταξύ η ταινία είναι απολαυστική, ο θεατής (εγώ τουλάχιστον) μένει στην άκρη του καθίσματος, και ταυτόχρονα καίγεται να μάθει τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει. Οπότε δεν έχουμε να κάνουμε με "τρόμο για τον τρόμο", όπου η μόνη μας έγνοια είναι ποιοι, πώς και πότε θα πεθάνουν. Εδώ έχουμε και καθαρά σεναριακό σασπένς. Και βέβαια - όχι ότι είναι απαραίτητο αυτό, το έχω πει πολλές φορές - τα εντυπωσιακά εφέ δεν λείπουν ούτε κι αυτά.
Προσωπικά το ευχαριστήθηκα. Να επιτέλους κάτι πρωτότυπο και συγχρόνως παιχνιδιάρικο (με την έννοια του συνεχούς κλεισίματος του ματιού στον θεατή) σε ένα είδος από το οποίο δυστυχώς λίγα πράγματα πλέον περιμένω.