"Ο (ΠΙΟ) ΚΑΛΟΣ ΨΕΥΤΗΣ"

Το φιλμ "Ένας Καλός Ψεύτης" (The Good Liar) που γύρισε το 2019 ο Bill Condon είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ / δράμα με δύο μεγάλους ηθοποιούς: Την Έλεν Μίρεν και τον Ίαν ΜακΚέλεν (αμφότεροι κρατιούνται θαυμάσια).
Δύο μοναχικοί ηλικιωμένοι γνωρίζονται μέσω διαδικτύου, συναντιούνται, συμπαθούν ο ένας τον άλλον και σύντομα αποφασίζουν να συγκατοικήσουν και να ενώσουν τις ζωές τους. Από την αρχή αντιλαμβανόμαστε ότι εκείνος είναι απατεώνας (και κάτι χειρότερο) και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η περιουσία της γυναίκας, η οποία τον έχει ερωτευθεί (διότι υπάρχει έρωτας και μετά τα 70). Το να τον παρακολουθούμε όμως να ξετυλίγει το σατανικό του σχέδιο είναι μόνο η αρχή...
Κλασικό ψυχολογικό θρίλερ ανατροπών, καλογυρισμένο, που σίγουρα κρατά γερά τον θεατή. Βασικό του ατού, βεβαίως, είναι οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές του, τους οποίους σίγουρα θα απολαύσετε. Πέραν αυτού, παρά το έξυπνο σενάριο και τις ανατροπές που λέγαμε, δεν παύει να είναι ένα (καλό) δείγμα ενός πολυχρησιμοποιημένου είδους. Προσωπικά από πολύ νωρίς είχα αρχίσει να μαντεύω τι πάει να συμβεί (δίχως βεβαίως να αντιληφθώ όλο το εύρος του πράγματος). Πάντως πιστεύω ότι αν δεν ψάχνετε για κάτι πιο "βαθύ" και αρκείστε στην κινηματογραφική διασκέδαση (πράγμα, προφανώς, καθόλου κακό) να το ψάξετε οπωσδήποτε.

Ο κ. ΧΟΛΜΣ ΓΕΡΑΣΕ...

Έχουμε δει στην οθόνη πάμπολλους Σέρλοκ Χολμς, και μάλιστα από την εποχή των πρώτων βημάτων του κινηματογράφου. Για πρώτη φορά όμως το 2015 βλέπουμε έναν υπερήλικα Σέρλοκ Χολμς. Στo "Mr. Holmes" (Ο κύριος Χολμς) του Bill Condon ο διασημότερος ντετέκτιβ όλων των εποχών είναι πλέον 93 ετών, έχει αποσυρθεί στην εξοχή και ασχολείται κυρίως με τα μελίσια του. Ζει με την οικονόμο του και τον μικρό γιο της, ο οποίος θαυμάζει τον γέρο, διάσημο ντετέκτιβ.
Το χειρότερο είναι πάντως ότι ο Χολμς πάσχει από άννοια. Τα σημάδια πληθαίνουν καθημερινά, ονόματα και γεγονότα του διαφεύγουν. Ωστοσο, πεισματάρης γαρ, αρνείται να εγκαταλείψει το απομονωμένο σπίτι και να εγκατασταθεί στην πόλη, όπου θα εχει καλύτερη ιατρική επίβλεψη. Στην ηλικία αυτή ο Χολμς πασχίζει να γράψει κάτι για πρώτη φορά (έγινε διάσημος από τις ιστορίες του τις οποίες έγραφε ο Γουότσον): Μια παλιά περιπέτειά του, πρίν κοντά 30 χρόνια, στην οποία πρωταγωνιστούσε μια γυναίκα που τον είχε συγκινησει. Επί πλέον όλα δείχνουν ότι ήταν η πρώτη φορά στην οποία ο δαιμόνιος ερευνητής έκανε λάθος. Πολεμά λοιπόν με τη μνήμη του που σβήνει, υπάρχουν όμως πολλά κενά. Συγχρόνως υπάρχει κι ένα ταξίδι στην Ιαπωνία, από το οποίο μόλις έχει επιστρέψει.
Η ταινία κινείται μπρος - πίσω στο χρόνο: Άλλοτε στο τώρα, άλλοτε στην Ιαπωνία (όπου ο Χολμς θα συγκλονιστεί από τα αποτελέσματα της πρόσφατης ακόμα πτώσης της βόμβας) κι άλλοτε στην προ τριακονταετίας υπόθεση. Κυρίως όμως ασχολείται με τον άνθρωπο Χολμς. Ο χαρακτήρας του, συχνά αλαζονικός και ελάχιστα συναισθηματικός, καθώς και οι τραγικές συχνά επιπτώσεις αυτής της ψυχρότητας στους άλλους, η συγκινητική πάλη του με την βαθμιαία απώλεια της μνήμης, η σχέση του με την οικονόμο και τον μικρό γιο της, είναι τα αληθινά κύρια σημεία του φιλμ. Καθώς και η σχέση λογοτεχνία και πραγματικότητας, φαντασίας και αλήθειας. Βλέπετε, πολλές από τις πασίγνωστες ιδιότητες και γνωρίσματα του ντετέκτιβ δεν ήταν αληθινά. τα είχε επινοήσει η φαντασία του δόκτορα Γουότσον. Έτσι, παρακολουθούμε και μια αποκάλυψη του αληθινού, υποτίθεται, Χολμς.
Φυσικά η ταινία στηρίζεται εξ ολοκλ'ηρου σχεδόν στην εξαιρετική ηθοποία του Ίαν ΜαΚέλεν. Δίχως αυτόν θα επρόκειτο σίγουρα για ένα εντελώς διαφορετικό φιλμ. Αυτό που βλέπουμε πάντως διαθέτει χιούμορ, κυρίως όμως συγκίνηση. Μοναδική μου αντίρηση το ότι έχω την αίσθηση ότι όλες αυτές οι ιστορίες (η παλιά, η Ιαπωνία και το "τώρα" του 1947) δεν δένουν πολύ καλά μεταξύ τους. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αναλυτικοτερα, αλλά είχα την αίσθηση ότι ήταν κάπως ασύνδετες.
Πέραν αυτού όμως την απόλαυσα. Μην ξεχάσετε πάντως : Πρόκειται περισσότερο για δραματική ταινία παρά για κλασική ταινία μυστηρίου.

DREAMGIRLS: Η ΑΝΟΔΟΣ, Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΜΟΣ

Το Dreamgirls του Bill Condon είναι πρώτα απ' όλα μιούζικαλ. Δεύτερο, είναι η ιστορία των θρυλικών Supremes, ενός από τα 4-5 πιο πετυχημένα συγκροτήματα της δεκαετίας του 60 (οι άλλοι ήταν οι Beatles, οι Rolling Stones και ίσως 1-2 ακόμα, για να καταλάβετε για τι μεγέθη μιλάμε). Τρίτο, είναι μια ιστορία ανόδου, κατάκτησης της κορυφής, αλλά και όλων των αρνητικών που τη συνοδεύουν. Επειδή τα συνδυάζει όλα αυτά όμως, μη νομίζετε ότι την θεωρώ και πετυχημένη ταινία.
Ως μιούζικαλ (μεταφορά θεατρικού μιούζικαλ στο σινεμά, όπως γίνεται συνήθως) είναι εξειδικευμένο: Θα σας αρέσει μόνον αν είστε λάτρης της μαύρης μουσικής. Της χρυσής περιόδου της σόουλ της δεκαετίας του 60 και της προς το νεροβραστότερο μετεξέλιξής της στη δεκαετία του 70. Σ' αυτή την περίπτωση λοιπόν θα σας αρέσει τουλάχιστον από καθαρά μουσικής πλευράς. Αν πάλι σας ενδιαφέρει η ιστορία της μουσικής, έχετε, όπως είπαμε, την ιστορία των τριών Supremes (και της εταιρίας Motown). Που ξεκίνησαν ως ένα ακόμα γυναικείο μαύρο φωνητικό γκρουπ, αυτονομήθηκαν και σύντομα κατέκτησαν την κορυφή (για την ιστορία είναι το μοναδικό συγκρότημα που είχε στις ΗΠΑ 5 συνεχή Νο 1). Κι εκεί άρχισαν τα εσωτερικά προβλήματα: Η πρώτη και καλύτερη φωνή Florence Ballard παραγκωνίστηκε από την κατώτερη μεν, αλλά πολύ εντυπωσιακότερη ως παρουσία, Diana Ross, η οποία παντρεύτηκε τον ιδρυτή της εταιρίας Berry Gordy και έγινε η βιτρίνα του γκρουπ, για να ακολουθήσει η προσωπική καριέρα της ως σούπερσταρ (εννοείται ότι τα αληθινά ονόματα δεν αναφέρονται, αλλά είναι πασίγνωστο ότι η ταινία φωτογραφίζει τις συγκεκριμένες περιπτωσεις). Το πιο ενδιαφέρον τρίτο επίπεδο είναι αυτό όπου καταγράφονται ο συντηρητισμός, η εμπορικοποίηση και οι παραχωρήσεις που συνοδεύουν την πάσει θυσία διατήρηση στην κορυφή, καθώς και η βαθμιαία μεταμόρφωση του εταιριάρχη και συζύγου από οραματιστή, ιδεολόγο και πρωτοπόρο των πρώτων καιρών σε στυγνό, αδίστακτο και καταπιεστικό μεγαλοεπιχειρηματία στο τέλος, στα χέρια του οποίου κάθε προσπάθεια αυθεντικότητας και ανανέωσης είναι καταδικασμένη. Φυσικά η συγκεκριμένη αυτή περίπτωση έχει προεκτάσεις και αποκτά ευρύτερο ενδιαφέρον για το τι γενικά συμβαίνει εκεί πάνω.
Ωστόσο σαν ταινία, ενώ μου κράτησε το ενδιαφέρον στην αρχή, μου φάνηκε ότι έκανε μια μεγάλη κοιλιά στη συνέχεια, οδεύοντας προς ένα μάλλον δακρύβρεκτο μελό (η περίπτωση της μοίρας και της κατάπτωσής της Ballard, ερμηνευμένη ωστόσο δυνατά από την Jennifer Hudson, που δίκαια πήρε το Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου). Η οποία κοιλιά συνοδεύεται και από βαρετότερη (για μένα) γλυκερή μουσική, που αντικαθιστά τη νευρώδη σόουλ της αρχής. Για την ιστορία και πάλι, η αληθινή Ballard πέθανε φτωχή και ξεχασμένη το 1976, αυτό όμως δεν το δείχνει η ταινία. Στα ατού και ο πολύ καλός εδώ Έντι Μέρφι σε ρόλο παρηκαμασμένου πρώην σόουλ σταρ. Συνολικά μάλλον βαρέθηκα όπως σας είπα - αν και, βέβαια, πρόκειται για άρτια και εντυπωσιακή παραγωγή. Αν σας ενδιαφέρει η εποχή ή/και το συγκεκριμένο γκρουπ, δείτε το.