Κυριακή, Φεβρουαρίου 28, 2016

ΜΙΣΗΤΟΙ (ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΙ) ΟΚΤΩ

Η ταινία είναι σχεδόν τρίωρη και όλοι με διαβεβαίωναν ότι, εκτός του γεγονότος ότι διαδραματίζεται μέσα σε μια ξύλινη καλύβα, πάνω από τη μισή διάρκειά της αφιερώνεται σε διαρκές μπλα - μπλα. Σκέφτηκα λοιπόν ότι αυτή τη φορά ο Quentin Tarantino το παράκανε και ότι μάλλον δεν θέλω να τη δω. Τελικά "υπέκυψα" και, ανίθετα με τις ισχνές προσδοκίες μου, βρήκα τους "Μισητούς Οκτώ" του 2015 αν μη τι άλλο απολαυστικότατους.
Στην μετεμφυλιακή, βίαιη Αμερική, μια άμαξα με 4 επιβάτες φτάνει, μετά από περιπέτειες, σε μια μεγάλη καλύβα - καταφύγιο από τη χιονοθύελα και μαζί και κατάστημα και μπαρ και εστιατόριο. Εκεί βρίσκονται άλλοι 4 άντρες. Μερικοί γνωρίζονται μεταξύ τους, άλλοι έχουν ακουστά ο ένας τον άλλον, όλοι πάντως με κάποιον τρόπο συνδέονται. Υπάρχουν κυνηγοί επικηρυγμένων και επικηρυγμένες γυναίκες, πρώην αξιωματικοί Βαρείων και Νοτίων, δήμιοι, μοναχικοί τύποι, μελλοντικοί σερίφηδες και διάφορα άλλα "λουλούδια". Όλοι όμως μοιάζουν να λένε τη μισή αλήθεια, όλοι έχουν κρυμμένα μυστικά. Κι όταν η βία ξεσπά ανεξέλεγκτη, οι ανατροπές συνεχίζονται.
Ναι, οι ήρωες μιλάνε πολύ, όμως η φοβερή αφηγηματική ικανότητα του Ταραντίνο με έκανε να παρακολουθήσω το φιλμ απνευστί. Λογικό, αφού διαθέτει σε ισορροπημένες δόσεις πινελιές χιούμορ, φυσικά μαύρου κυρίως, πανέξυπνη αφήγηση με πισωγυρίσματα στο χρόνο και συνεχείς ανατροπές ώσπου να συμπληρωθεί το παζλ. Αφιέρωμα βεβαίως στο γουέστερν, στο σπαγγέτι κυρίως (αφού ακόμα και μουσική του πάντοτε υπέροχου Ένιο Μορικόνε διαθέτει) και με πολλές άλλες σινεφίλ αναφορές όπως πάντα, έξυπνοι διάλογοι και, προειδοποιώ, άγρια βία που φτάνει τα όρια του σπλάτερ, είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν την ταινία. Η οποία, εκτός από γουέστερν, μετατρέπεται με πρωτοφανή άνεση σε α λα Άγκαθα Κρίστι αστυνομικό (ποιος το έκανε;), σε σπλάτερ και, όπως στο "Django", δεν παραλείπει να είναι γεμάτο με αντιρατσιστικά στοιχεία, που φτάνουν ωστόσο ως την σαδιστική εκδίκηση μαύρων προς λευκούς. Πέραν αυτών και οι οκτώ είναι όντως τόσο "μισητοί", τόσο καθάρματα, με εντελώς διαφορετικό τρόπο και στιλ ο καθένας, που, τελικά, αναρωτιέσαι για τις βρώμικες και αιματοβαμμένες ρίζες των ίδιων των ΗΠΑ.
Για την γραφική  βία προειδοποίησα. Από εκεί και πέρα απόλαυσα την ταινία, που δεν με άφησε να βαρεθώ, και έβγαλα το καπέλο (εκεί που δεν το περίμενα) στην σινεφίλ αφηγηματική δεινότητα του Ταραντίνο.

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 26, 2016

ΤΟΣΟ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΑ "ΟΠΩΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ"

Θυμάστε το "Ghost" της δεκαετίας του 80; Ξεχάστε την αστυνομική πλοκή και τη δράση και μετατρέψτε το σε πιο αισθηματική κομεντί, πιο χαριτωμένο, και θα αντιληφθείτε το γενικό κλίμα του "Όπως στον Παράδεισο" (Just Like Heaven) που γύρισε το 2005 ο Mark Waters. Με τη Ρις Γουίδερσπουν και τον Μαρκ Ράφαλο στους βασικούς ρόλους να ερμηνεύουν το "μεταφυσικά" ερωτευμένο ζεύγος.
Ένας μοναχικός και στα πρόθυρα αλκοολισμού αρχιτέκτονας κήπων μετακομίζει σε νέο διαμέρισμα, στο οποίο πριν κατοικούσε μια εξ ίσου μοναχική γιατρός, αφοσιωμένη (μόνο) στη δουλειά της, για να ανακαλύψει σύντομα ότι το διαμέρισμα κατοικείται από το... φάντασμα της παλιάς ενοίκου, το οποίο αρνείται πεισματικά να φύγει. Το θέμα είναι βεβαίως ότι μετά τα πρώτα σοκ και τις "αναγνωριστικές" κινήσεις, εκείνος ερωτεύεται το φάντασμα, κι οι δύο μαζί ψάχνουν να βρουν τι έχει συμβεί στην κοπέλα.
Η ταινία, ως κομεντί που είναι, κινείται ανάμεσα στο χιούμορ και στο ρομαντικό - αισθηματικό φιλμ, μόνο που εδώ έχουμε και μια γενναία δόση μεταφυσικού στοιχείου, οπότε την κατατάσσουμε στο χώρο του φανταστικού. Διαθέτει βεβαίως την απαραίτητη τρυφερότητα, τη γλυκύτητα παρόμοιων ταινιών (κομεντί εννοώ, όχι φανταστικών), δίχως όμως, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, να φτάνει στα όρια του "ξενέρωτου", πράγμα που πολύ συχνά συμβαίνει στο είδος. Μπορώ να πω μάλιστα ότι μάλλον διασκέδασα βλέποντάς το, παρά την προβλέψιμη σε γενικές γραμμές εξέλιξη. Όσο για το "μήνυμα", εντάξει, τα κλασικά: Ο έρωτας είναι απρόβλεπτος, είναι δυνατότερος από οτιδήποτε άλλο, και νεκρούς ανασταίνει... ξέρετε τώρα. Η αγάπη πάνω απ' όλα. Εν τάξει, υπάρχει και ένα σχόλιο για τη μοναξιά στη σύγχρονη ζωή και στις μεγαλουπόλεις ιδιαίτερα.
Λόγω της "μεταφυσικής" ιδιαιτερότητάς του και του εν γένει συμπαθητικού κλίματος, το βρήκα αν μη τι άλλο ευχάριστο. Όχι, δεν είναι κανένα αριστούργημα ούτε θα σας αλλάξει τη ζωή, είναι όμως, επαναλαμβάνω, συμπαθητικό.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Φεβρουαρίου 23, 2016

"ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥ": ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗ ΑΠΟΨΗ ΣΕ ΕΝΑ ΑΚΡΩΣ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟ ΘΕΜΑ

Μια ταινία σαν τον "Εγκληματία Πολέμου" (The Hunting Party) που γύρισε ο Richard Shepard το 2007, είναι αναμενόμενο να προκαλεί αντικρουόμενες αντιδράσεις, αφού αναφέρεται στον πόλεμο της Βοσνίας της δεκαετίας του 90. Αφού σας πω δυο λόγια για την πλοκή θα δούμε τα συν και τα πλην.
Ένας βετεράνος πολεμικός οπερατέρ (που τώρα έχει ηρεμήσει και έχει πλέον δική του εκπομπή) και ένας νεαρός δημοσιογράφος πηγαίνουν στη Βοσνία μερικά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου. Εκεί θα εμφανιστεί ξαφνικά ένας πρώην διάσημος πολεμικός ανταποκριτής, του οποίου μόνιμος συνεργάτης ήταν ο οπερατέρ, και ο οποίος έχει παρακμάσει και πρακτικά εξαφανιστεί μετά μια live κατάρρευσή του στον αέρα χρόνια πριν, όταν κάλυπτε τα τραγικά γεγονότα της Βοσνίας. Όταν πείθει τους άλλους ότι γνωρίζει πού βρίσκεται ο πλέον καταζητούμενος εγκληματίας πολέμου, ένας αδίστακτος σερβοβόσνιος στρατηγός (κάτι σαν τον Κάρατζιτς ή τον Μλάντιτς), οι τρεις τους αρχίζουν κρυφά απ' όλους να αναζητούν τα ίχνη του, ενώ κινδυνεύουν όλο και περισσότερο.
Ας δούμε πρώτα - πρώτα το πολιτικό σκέλος του φιλμ κι ας τελειώσουμε μ' αυτό: Η ταινία παρουσιάζει μόνο κακούς σέρβους και θύματα μουσουλμάνους. Τελεία. Φυσικά στον βρώμικο αυτόν πόλεμο αδιανόητες σφαγές έγιναν - στις γνωστότερες από τις οποίες όντως υπεύθυνοι ήταν οι σέρβοι, οι οποίοι ξεκίνησαν άλλωστε την εφιαλτική "εθνοκάθαρση"- αλλά εδώ έχουμε να παίζει πολύ το άσπρο - μαύρο, το "καλοί - κακοί", και οι κακοί είναι μόνο οι σέρβοι (ή σερβοβόσνιοι). Παρά το ότι βεβαίως η ταινία αναφέρεται συχνά και στη γενικότερη φρίκη του πολέμου.
Τα παραπάνω είναι τα πολιτικά δεδομένα. Σαν ταινία τώρα νομίζω ότι είναι καλογυρισμένη και κρατά τον θεατή. Ο κλοιός γύρω από τους ήρωες γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός καθώς αυτοί εισέρχονται όλο και βαθύτερα στην "καρδιά του σκότους", ενώ ο Ρίτσαρντ Γκιρ είναι πειστικός σαν παρακμασμένος, τελειωμένος ρεπόρτερ - τζάνκι της αδρεναλίνης. Κι ενώ όλα πάνε σχετικά καλά (κινηματογραφικά εννοώ) έρχεται το απόλυτα ξεκρέμαστο σεναριακά τέλος και τα γκρεμίζει όλα. Ενώ η δράση και το σασπένς μέχρι εκεί ήταν, νομίζω, ισορροπημένα και συμβάδιζαν με τον ρεαλισμό στις καταστάσεις, ξαφνικά στο τελευταίο τέταρτο ή κάτι τέτοιο όλα γίνονται πανεύκολα, γρήγορα, του στιλ "πάμε! φύγαμε!" και... κάθε πειστικότητα πάει περίπατο. Δεν μπορώ φυσικά να σας αποκαλύψω περισσότερα για λόγους σπόιλερ. Το βρήκα πάντως αταίριαστο με το όλο μέχρι τότε κλίμα. Πάντως το τέλος παραμένει δυνατό και ο σκηνοθέτης καυτηριάζει την αναποτελεσματικότητα - την έλλειψη βούλησης στην ουσία - Δύσης, ΟΗΕ και πολλών άλλων φορέων.
Καλογυρισμένο φιλμ λοιπόν, αλλά με πολλές αντιρρήσεις, όχι μόνο πολιτικές...

Ετικέτες ,

Σάββατο, Φεβρουαρίου 20, 2016

"ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ": ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ Ή ΝΕΡΟΒΡΑΣΤΟ;

Υπάρχουν ταινίες που, παρά τις σχετικά καλές βαθμολογίες που βλέπω, προσωπικά δεν μπορώ να χωνέψω. Μια απ' αυτές είναι το "Χωρίς Αντάλλαγμα" (Pay it Forward) του 2000, που γύρισε η τηλεοπτική κυρίως σκηνοθέτης Mimi Leder. Η οποία υποτίθεται ότι είναι ανθρώπινη, συγκινητική, αλλά προσωπικά μόνο νερόβραστη τη βρήκα.
Το φιλμ ξεκινά κάπως σαν "Κύκλος των Χαμένων Ποιητών" και νομίζουμε ότι θα δούμε κάτι παρόμοιο. Αγοράκι που ζει μόνο με τη μητέρα του μετά την εγκατάλειψή τους από τον πατέρα εμπνέεται από τον νέο του δάσκαλο, ο οποίος μάλιστα έχει παραμορφωμένο από φωτιά πρόσωπο και είναι διαφορετικός από άλλους δασκάλους, και επινοεί (το αγοράκι) έναν τρόπο να κάνει καλύτερο τον κόσμο, προτείνοντας στους ανθρώπους να κάνει ο καθένας τρεις μεγάλες χάρες σε ισάριθμους άλλους με την προϋπόθεση ότι θα κάνουν κι εκείνοι το ίδιο. Κάτι σαν το παλιό "αεροπλανάκι" δηλαδή, μόνο που εκείνο είχε να κάνει αποκλειστικά με λεφτά. Στο μεταξύ ο δάσκαλος τα φτιάχνει (ή προσπαθεί τέλος πάντων διότι υπάρχουν συναισθηματικά μπλοκαρίσματα) με τη μαμά, κάπου εμφανίζεται και ο άσωτος πατέρας και αρκετά άλλα που δεν θα σας αποκαλύψω.
Η ταινία στηρίζεται σε πολύ καλούς πρωταγωνιστές : Κέβιν Σπέισι, Έλεν Χαντ και ο πιτσιρικάς της "6ης Αίσθησης" Χάλεϊ Τζόελ Όσμεντ. Ωστόσο το όλο πράγμα μου φάνηκε σαν ένα είδος overdose συναισθηματικότητας και εκβιαστικής συγκίνησης. Και η προσπάθεια να αλλάξουμε τον κόσμο με την καλοσύνη, και ο "καλός δάσκαλος", ο οποίος βεβαίως κρύβει το προσωπικό του δράμα, και η μόνη μαμά που κάνει δύο δουλειές για να ζήσει, και ο κακός πατέρας, και το καλό και πονόψυχο πιτσιρίκι, και το φαινόμενο του μπούλινγκ στα σχολεία, και η συνάντηση της μητέρας με τη δική της χαμένη, αλκοολική μαμά... τι άλλο δραματικό θα αποκαλυφτεί ακόμα ; Και, κερασάκι σε όλα αυτά, το απρόβλεπτα δακρύβρεκτο και αναπάντεχο τέλος, έτσι, στα καλά καθούμενα, για να ολοκληρωθεί το overdose συναισθηματικότητας που σας έλεγα και πριν. Ή μάλλον να λιγωθούμε από συγκίνηση.
Δεν ξέρω, ίσως πολλοί να συγκινηθούν πραγματικά και να τη θεωρήσουν βαθιά ταινία. Εμένα πάντως με λίγωσε, μου φάνηκε ότι ήθελε να τα πει όλα και ανακάτευε πολλά θέματα και υποπλοκές, και, επί πλέον, δεν την βρήκα και τόσο ρεαλιστική (είναι τόσο εύκολο να τα φτιάξει ένας σχεδόν διανοούμενος δάσκαλος με μια σχεδόν αλκοολική και σχεδόν αγράμματη και ακατέργαστη νοικοκυρά;) Τελικά τη θεωρώ το άκρον άωτον της "αμερικανιάς".

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 19, 2016

"THE BRAVE ONE" ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΔΙΚΙΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Ο Neil Jordan, αν και έχει αραιώσει τις κινηματογραφικές εμφανίσεις του τελευταία, παραμένει ένας δημιουργός τον οποίο παρακολουθώ και με ενδιαφέρει. Το 2007 λοιπόν φτιάχνει το "The Brave One" ("Εκτός Εαυτού" στην Ελλάδα), ταινία φτιαγμένη, θα έλεγε κανείς, για να αναδείξει για μια ακόμη φορά τα υποκριτικά προσόντα της Τζόντι Φόστερ. Ωστόσο για μένα πιο ενδιαφέρων είναι ο προβληματισμός της. Το θέμα της, βλέπετε, είναι η αυτοδικία.
Η ηρωίδα, μια γνωστή ραδιοφωνική παραγωγός, ετοιμάζεται να παντρευτεί με τον καλό της, με τον οποίο είναι ερωτευμένη. Λίγες μέρες πριν όμως μια συμμορία πολύ βίαιων αλητών τους επιτίθενται αναίτια στο πάρκο. Εκείνος σκοτώνεται κι εκείνη τραυματίζεται βαρειά. Όταν βγαίνει από το νοσοκομείο δεν θα είναι πλέον η ίδια. Αγοράζει για πρώτη της φορά όπλο, το οποίο χρησιμοποιεί όταν της δίνεται η ευκαιρία σε μια αντίστοιχη περίπτωση. Κι έπειτα θα το κάνει ξανά... Στο μεταξύ θα αποκτήσει μια παράξενη σχέση με έναν αστυνομικό που ερευνά τους φόνους.
Η ταινία φυσικά μελετά το θέμα της αυτοδικίας. Το πρώτο, ξεκάθαρο συμπέρασμα είναι κάτι γνωστό: Η βία γεννά βία. Πάντοτε (κρίμα που ποτέ δεν το έχουν χωνέψει αυτό οι ανθρωποι τόσους αιώνες τώρα). Η ηρωίδα δεν είναι μόνο σωματικά τραυματισμένη από το εφιαλτικό περιστατικό που της συνέβει. Είναι κυρίως ψυχικά τραυματισμένη. Γι' αυτό και οι αντιδράσεις της είναι αυτές που είναι. Ωστόσο η αυτοδικία είναι το φλέγον θέμα του φιλμ. Είναι σωστό να πάρεις το νόμο στα χέρια σου, έστω και αν το θύμα είναι αναμφισβήτητα κάθαρμα και ελάχιστοι θα στενοχωρηθούν αν πεθάνει; Φυσικά οι υπερηρωικές ταινίες - στις οποίες το μοτίβο του "vigilante" είναι κυρίαρχο - δεν συζητάν καν το θέμα. Απλώς το αποδέχονται. Και τα εκατομμύρια των φανς σκέφτονται "καλά κάνουν και καθαρίζουν τους κακούς". Εδώ ωστόσο πάνω στο θέμα αυτό στήνεται ολόκληρος προβληματισμός.
Ο Τζόρνταν δεν δίνει απαντήσεις, δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση. Ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για ένα τόσο αμφιλεγόμενο πρόβλημα. Αν και, αν σκεφτούμε και τη στάση του ντετέκτιβ, μάλλον βλέπει με συμπάθεια τις πράξεις της πρωταγωνίστριας, από την άλλη όμως τονίζει ότι πρόκειται για πράξεις ενός ψυχικά τρυματισμένου ατόμου, αλλιώς δεν θα γίνονταν.
Στο μεταξύ όμως, και πέρα απο΄τις παραπάνω συζητήσεις, η ταινία μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον. Οπότε, και για τη "δράση" και για τον προβληματισμό της, τη συνιστώ.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 18, 2016

"DREAMCATCHER"... ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Θυμάστε τον Lawrence Kasdan; Από τους σημαντικούς σκηνοθέτες των 80ς ("Μεγάλη Ανατριχίλα", "Body Heat"), αλλά και γνωστός σεναριογράφος, ανακατεμένος μεταξύ άλλων με την πρώτη, κλασική σειρά του "Star Wars". Πριν εξαφανιστεί εντελώς τα τελευταία χρόνια, είχε προλάβει να πάρει την κατιούσα στα 90ς και μετά, στα 20ς, παρακμάζοντας συνεχώς. Δείγμα κακής δουλειάς του είναι - κατά τη γνώμη μου - το "Dreamcatcher" του 2003, ταινία τρόμου με την οποία επιχειρεί να μεταφέρει στην οθόνη ένα από τα πολλά βιβλία του Στίβεν Κινγκ (του οποίου, δυστυχώς, λίγες μόνο τέτεοιες μεταφορές θεωρώ πετυχημένες).
Παρέα παιδικών φίλων - τριαντάρηδες τώρα - μοιράζονται ένα μυστικό (και μια εξ ίσου μυστική περίεργη "ικανότητα"). Σε τακτά διαστήματα μαζεύονται σε ξύλινη καλύβα στο δάσος και μιλάνε γι' αυτό που συνέβει στα παιδικά τους χρόνια. Διαρκώς αναφέρεται ένα όνομα, για το οποίο εμείς δεν ξέρουμε τίποτα. Στη μάζωξη που παρακολουθούμε όμως, τα πράγματα είναι σοβαρά: Σύντομα θα αντιληφτούμε ότι υπάρχουν πελώριοι σκωληκοειδείς εξωγήινοι, οι οποίοι έχουν εισβάλλει και προσπαθούν ύπουλα να καταλάβουν τον πλανήτη. Κάπου εκεί δένει και η παιδική εμπειρία που τους έχει αλλάξει και, καθώς ο τρόμος μεγαλώνει και οι θάνατοι - και οι αηδείς σκηνές - πληθαίνουν, αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να βρουν τον μυστηριώδη παιδικό τους φίλο...
Εντάξει. Να ξεκινήσω από το γεγονός ότι ελάχιστα τρόμαξα (πράγμα ζητούμενο για μια ταινία τρόμου).Προφανώς ο Kasdan δεν έχει εμπειρία από το είδος. Οι καλές του ταινίες ανήκουν σε εντελώς διαφορετικά είδη και έχουν εντελώς άλλο στιλ. Όσο για τα εφέ, ε, δεν είναι τίποτα σπουδαίο (όχι βέβαια ότι αυτό είναι απαραίτητο, αλλά το σχολιάζω). Τα φριχτά πλάσματα πάντως, κυρίως όταν εκκολάπτονται, δεν μπορούν παρά να θυμίζουν άμεσα αυτά στις πολύ  σημαντικότερες "Ανατριχίλες" του Κρόνενμπεργκ. Εκείνο όμως που με ενόχλησε περισσότερο είναι ο σεναριακός αχταρμάς. Τα σταδιακά φλας μπακ, που μας αποκαλύπτουν τι ακριβώς έγινε στο παρελθόν, δεν δένουν ομαλά, πολλές - πολλές εξηγήσεις δεν υπάρχουν για τα τεκταινόμενα και, τελικά, όλα θα καταλήξουν στο ανεκδιήγητο (και υπερβολικά "εύκολο" σεναριακά) φινάλε, που είναι τόσο αναπάντεχο και τόσο κοντά στην έννοια του "από μηχανής θεού", που μπορει να προκαλέσει ακόμα και ακούσιο γέλιο.
Ίσως η φωτογραφία και η εικόνα εν γένει να είναι σχετικά καλή, δεν νομίζω όμως ότι αυτό θα μας γλυτώσει από την αίσθηση του αχταρμά που προανέφερα. Γενικά τη βρήκα "άγαρμπη" ταινία, με τα επί μέρους στοιχεία (κυρίως αυτά του παρελθόντος και του παρόντος) να μη δένουν επαρκώς. Κρίμα γαι έναν κάποτε αξιόλογο δημιουργό, η "διάρκεια" του οποίου όμως ήταν, φοβάμαι, πολύ μικρή...

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 17, 2016

ΣΚΛΗΡΗ ΚΑΙ ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΗ "ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ"

Με την "Επιστροφή" (The Revenant) του 2015 ο μεξικανός Alejandro Gonzalez Inarritu επιβεβαιώνει την γνώμη μου ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους δημιουργούς. Η ταινία βασίζεται (άγνωστο πόσο πιστά) σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν το 1823 στην Αμερική, στην εποχή των πιονιέρων, πριν ακόμα τα χρόνια των γουέστερν όπως τα γνωρίζουμε από τον κινηματογράφο.
Μια ομάδα κυνηγών, πολύ μακριά από το κοντινότερο κατοικημένο μέρος, ψάχνει για πολύτιμα δέρματα. Όταν ο οδηγός τους τραυματίζεται βαριά από επίθεση αρκούδας, οι σύντροφοί του αναγκάζονται να τον εγκαταλείψουν στα βουνά στην καρδιά του παγωμένου χειμώνα, πιστεύοντας ότι θα πεθάνει. Εκείνος όμως καταφέρνει να επιβιώσει και πασχίζει με κάθε τρόπο να επιστρέψει κόντρα σε πλήθος από αντιξοότητες. Μάλλον ο βασικότερος λόγος γι' αυτό - πέραν από το πανίσχυρο ένστικτο επιβίωσης - είναι η εκδίκηση...
Ο  Inarritu φτιάχνει μια από τις ρεαλιστικότερες, σκληρότερες, άγριες και ταυτόχρονα πανέμορφες ιστορίες επιβίωσης στην ιστορία του σινεμά. Σπάνια έχουμε δει τόσο ωμές σκηνές, που πραγματικά τρομάζουν. Και, συγχρόνως, σπάνια έχουμε δει τόσο όμορφα κινηματογραφημένη την άγρια φύση. Τα χιονισμένα, βουνίσια τοπία κόβουν την ανάσα, τόσο, που μπορούμε να μιλάμε για μια σχεδόν μεταφυσική αντιμετώπιση του τοπίου. Άλλωστε, μέσα στην ωμότητα και την αγριότητά τους, οι εικόνες είναι ποιητικές, ενώ ο άνθρωπος είναι ολομόναχος και μόνο το ένστικτο υπάρχει. Στη μεταφυσική αντιμετώπιση συνηγορούν και οι συμβολικές σκηνές που παραπέμπουν σε συνεχόμενους θανάτους και, στη συνέχεια, αναγεννήσεις. Ο ήρωας διαρκώς "ξαναγεννιέται" βγαίνοντας από ένα τάφο, από την κοιλιά ενός αλόγου, από ένα αυτοσχέδιο καταφύγιο... Άλλωστε το ονειρικό κλίμα - οι διαρκείς παραισθήσεις του ημιθανούς ήρωα - και τα λόγια και οι ψαλμωδίες των ινδιάνων που τον στοιχειώνουν, επιτείνουν το κλίμα αυτό. Προσωπικά νομίζω ότι η βία και η εμμονή στην εκδίκηση που ακολουθούν - ενστικτώδη και αυτά - κατέχουν δευτερεύουσα θέση σε σχέση με τα προηγούμενα. Ταυτόχρονα αποτυπώνεται - σε καθαρά ρεαλιστικό επίπεδο αυτό - ο απόλυτος ρατσισμός των λευκών αποίκων απέναντι στους ινδιάνους (τους οποίους, ως γνωστόν, ουσιαστικά εξολόθρευσαν).
Το φιλμ είναι σχετικά αργό (είπαμε, τον πρώτο λόγο έχει η καθηλωτική και μεγαλειώδης φύση), οι διάλογοι ελάχιστοι, ο ούτως ή άλλως λιγομίλητος ήρωας που ερμηνεύει ο Ντι Κάπριο περισσότερο μουγκρίζει παρά μιλά. Αναμενόμενο σε μια ταινία που, όπως είπαμε, κυριαρχεί το ένστικτο. Προειδοποιώντας λοιπόν τους υποψήφιους θεατές για τους αργούς ρυθμούς και την αγριότητα, τελειώνω λέγοντας ότι προσωπικά το θεωρώ από τις καλύτερες ταινίες του 2015.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 15, 2016

"DAWN OF THE GREAT DIVIDE": ΤΑ Β-WESTERN

Υπάρχουν πλήθος παραγωγικότατων σκηνοθετών, οι οποίοι σε πολύ περασμένες δεκαετίες δημιούργησαν πληθώρα από απόλυτα Β ταινίες. Όχι υποχρεωτικά κακές ή ακούσια αστείες, όπως ο  Ed Wood ας πούμε, αλλά, απλώς, αυτό που θα λέγαμε "του σωρού", δίχως κάτι που να τις κάνει να ξεχωριζουν. Μ' αυτές ωστόσο μεγάλωσαν ολόκληρες γενιές. Αμερικανών κυρίως, αλλά όχι μόνο, καθώς τα φιλμ αυτά διανέμονταν σε πάμπολλες χώρες και φυσικά και στην Ελλάδα.
Ο Howard Bretherton (1890-1969) είναι ένας από τους δημιουργούς αυτούς, τον οποίο αγνοούσα μέχρι πρόσφατα. Βλέποντας την πλούσια φιλμογραφία του διαπίστωσα πράγματα που σήμερα μας φαίνονται αδιανόητα: Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός γύρισε το 1942 9 (ολογράφως εννιά) ταινίες (σκορ που επανέλαβε και τη  επόμενη χρονιά)!!!  Μια απ' αυτές είναι και το ασπρόμαυρο βεβαίως γουέστερν (ειδικευόταν κυρίως στα γουέστερν) "Dawn on the Great Divide", με τον εξειδικευμένο σ' αυτά ηθοποιό Buck Jones.
Εντάξει, η ιστορία είναι συνηθισμένη στο είδος. Κλασικό καραβάνι με κάθε λογής επιβάτες, από ηλικιωμένους και οικογένειες έως νεαρούς που αναζητούν την τύχη τους, οδεύει προς τη μακρυνή δύση οδηγούμενη από τον Buck Jones που προαναφέραμε. Ταυτόχρονα το καραβάνι μεταφέρει προμήθειες για το τρένο, που ακόμα βρίσκεται στα σκαριά (στην κατασκευή των γραμμών δηλαδή). Κάποιοι ωστόσο έχουν συμφέροντα να μην περάσει ποτέ το τρένο από τα μέρη τους. Ο ισχυρός άντρας λοιπόν της επόμενης πολης βάζει τους άντρες του, μεταμφιεσμένους σε ινδιάνους, να επιτεθούν στο καραβάνι πριν αυτό φτάσει στην πόλη του. Από εκεί και πέρα πολλά ακόμα θα συμβούν.
Μιλάμε για προσχηματικό φιλμ, με ξεπερασμένες σήμερα ηθοποιίες. Διαθέτει πάντως κάποιους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μια έξυπνη ανατροπή στο τέλος και βλέπεται με κάποια νοσταλγική διάθεση και, βεβαίως, από περιέργεια για το πώς ήταν ένα Β γουέστερν από τα πάμπολλα που γυρίζονταν  τη μακρυνή εκείνη εποχή. Παρατηρείστε επίσης πόσο εξαθλιωμένο φαίνεται το κερδοφόρο σαλούν / μαγαζί σε σχέση με κάποια που βλέπουμε σε πιο "κυριλέ" γουέστερν. Ίσως βέβαια το συγκεκριμένο βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην τότε πραγματικότητα... Κρίμα που δύο φορές το φιλμ διακόπτεται από ισάριθμα ξενέρωτα τραγούδια εν είδει μιούζικαλ, σκηνές που σήμερα μάλλον γέλιο προκαλούν. Παρά τα μειονεκτήματα ωστόσο, τονίζω ότι δεν πρόκειται για κάτι τόσο κακό. Δεν είναι βεβαίως κλασικό, μπορεί όμως και να σας κρατήσει δίχως να βαρεθείτε. Και συμβάλλει στην κινηματογραφική μας παιδεία...

Ετικέτες ,

Κυριακή, Φεβρουαρίου 14, 2016

ΕΙΤΕ "ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ" ΕΙΤΕ ΟΧΙ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΒΑΡΙΕΜΑΙ

Έχω ξαναγράψει για το ότι ποτέ δεν υπήρξα φαν των ταινιών με τον Τζέιμς Μποντ. Τις βλέπω συνήθως για να "σκοτώσω" ένα δίωρο, αλλά μετά, πιστέψτε με, αμέσως μετά, τις ξεχνώ παντελώς. Νομίζω ότι οι τελευταίες με τον Ντάνιελ Κρεγκ είναι καλύτερες, δεν αρκούν όμως για να με κάνουν φαν της ατελείωτης σειράς.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα πολύ βαρετού για μένα Τζέιμς Μποντ, εποχής Πιρς Μπρόσναν, είναι το "Die Another Day", που γύρισε το 2002 ο Lee Tamahori (ναι, είναι αυτό με την Χάλι Μπέρι να αναδύεται από τη θάλασσα με το χαρακτηριστικό λευκό μπικίνι, αποτίοντας φόρο τιμής στην πασίγνωστη παλιά αντίστοιχη σκηνή με την Ούρσουλα Άντρες).
Μια που οι ρώσοι κομουνιστές μας τελείωσαν, εδώ οι απόλυτα κακοί είναι πλέον οι βορειοκορεάτες, σχεδόν οι τελευταίοι εναπομείναντες κομουνιστές (;;;) στη γη (ως χώρα εννοώ). Από εκεί ξεκινά μια παντελώς αναληθοφανής ιστορία με έναν πολύ, μα πολύ κακό διεθνή τρομοκράτη, που συνεργάζεται με έναν βρώμικο μεγιστάνα των διαμαντιών και μαζί προσπαθούν να στρέψουν ένα πανίσχυρο διαστημικό όπλο ενάντια στον ίδιο τον πλανήτη και να εξαφανίσουν ολόκληρες "αθώες" καπιταλιστικές χώρες από τον χάρτη. Και ακολουθεί πλήρες μπάχαλο με πλήθος νεκρών, με άφθονες εκρήξεις, με ένα εντυπωσιακό παλάτι από πάγο κάπου στους πόλους, το οποίο (δεν αντέχω, θα σας το αποκαλύψω) καταστρέφεται θεαματικά και διάφοροι κακοί αλλάζουν πρόσωπο με υπερσύγχρονες πλαστικές επεμβάσεις και άλλα τέτοια.
Και φυσικά, εν μέσω πλήρους χαμού, ο Μποντ περιφέρεται απόλυτα απέθαντος και πηδά όποια βρει μπροστά του (καλή ή κακή). Α, σημειωτέον, μένει αιχμάλωτος των κακών κορεατών για κάμποσους μήνες (!) βασανιζόμενος διαρκώς, αλλά ξαναβρίσκει τη φόρμα του όταν ελευθερώνεται και πίνει και ένα από τα γνωστά μαρτίνι κυριολεκτικά σε χρόνο dt, και επανέρχεται ως σίφουνας σα να μην έχει συμβεί τίποτα απολύτως.
Νομίζω οτι το φιλμ σπάει κάθε ρεκόρ αναληθοφάνειας σε όλα τα επίπεδα (ας μη μιλήσουμε για χαρακτήρες). Γενικά όμως, με το διαρκές μπαμ μπουμ και την απίστευτη δράση, με έκανε να πλήξω πολύ, καθώς μάλιστα το εξ ίσου αναληθοφανές σενάριο με τις τελικές "ανατροπές" έμοιαζε να μη με έλκει καθόλου. Είπαμε, δεν είμαι φαν της σειράς, αλλά έχω δει και αρκετά καλύτερους Τζέιμς Μποντ.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 11, 2016

"ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ" ΑΛΛΑ ΥΠΟΤΟΝΙΚΟ "ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΑΝΙΑ"

Από πίσω, όπως συχνά συμβαίνει, υπάρχει μια αληθινή ιστορία: Αυτή του δανού ζωγράφου Άιναρ Βέγκενερ, γνωστού σαν Λίλι Έλμπε, ενός από τους πρώτους άντρες που υποβλήθηκε σε εγχείρηση αλλαγής φίλου στις πολύ μακρινές από τη σύγχρονη επιστήμη αρχές της δεκαετίας του 30. Το 2015 λοιπόν ο Tom Hooper μεταφέρει την ιστορία στην οθόνη (από βιβλίο που γράφτηκε το 2000) γυρίζοντας το "Κορίτσι από τη Δανία" (The Danish Girl).
Η ταινία παρακολουθεί την βαθμιαία ανακάλυψη από τον ζωγράφο της γυναικείας πλευράς της φύσης του έως την τελική, απόλυτα παρακινδυνευμένη για την εποχή, απόφασή του για αλλαγή φύλου. Κυρίως παρακολουθεί όμως τη σχέση με τη σύζυγό του, επίσης ζωγράφο, η οποία, παρά το αρχικό σοκ, θα μείνει στο πλευρό του μέχρι τέλους. Τα στάδια που περνά αυτή η σχέση κάτω από το βάρος μιας τόσο ασυνήθιστης και σπάνιας κατάστασης είναι που κυρίως ενδιαφέρει τον δημιουργό.
Διαβάζω βέβαια (δεν έχω προσωπική γνώμη) ότι τόσο το βιβλίο όσο, κατά συνέπεια, και η ταινία, έχουν (επιεικώς) παραποιήσει τα αληθινά γεγονότα, αυτά που κυρίως αφορούν τη σχέση του ζεύγους, καλλωπίζοντας και στρογγυλεύοντάς τα σε μεγάλο βαθμό. ΟΚ, λίγο το κακό. Ποτέ δεν προσπάθησα να μάθω ιστορία από το σινεμά και οι κάθε λογής παραποιήσεις σε αληθινά γεγονότα είναι σχεδόν δεδομένες. Οπότε θα μείνω στο φιλμ καθ΄εαυτό. Το οποίο, παρά το ενδιαφέρον θέμα του, μου φάνηκε κάπως υποτονικό, αργό, επίπεδο. Με λίγα λόγια κάπως με κούρασε. Βγήκα με μια αίσθηση ανικανοποίητου, την οποία, ομολογώ, δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω. Ωστόσο - το τονίζω αυτό - οι ηθοποιίες των δύο πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικές, όπως και τα σκηνικά και η ηθελημένα μουντή ατμόσφαιρα που κυριαρχεί. Τα αρχιτεκτονικά στοιχεία (αρτ νουβό και όχι μόνο) προσθέτουν ομορφιά στην ήδη όμορφη καλλιτεχνικά εικόνα. Όλα λοιπόν είναι προσεγμένα. Και, βεβαίως, ιδεολογικά σωστά, αφού ο δημιουργός μοιάζει να κατανοεί την τόσο ειδική αυτή περίπτωση (αν και κάπως απόμακρα βέβαια). Τα επί μέρους στοιχεία λοιπόν είναι θετικά. Το σύνολο ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 10, 2016

Η PEGGY SUE ΚΑΙ Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

Στα μέσα της δεκαετίας του 80 ο Francis Ford Coppola - εκτός του ότι θεωρούναν από τους μεγαλύτερους αμερικανούς σκηνοθέτες - ήταν συνδεδεμένος με μεγάλα και σοβαρά εγχειρήματα (οι τρεις "Νονοί", "Αποκάλυψη" κλπ.) Το ότι ξαφνικά έφτιαξε μια απλή, νοσταλγική, ρομαντική κωμωδία είχε τότε ξαφνιάσει πολλούς. Ωστοσο "Η Πέγκι Σου Παντρεύτηκε" (1986) είχε επίσης αρέσει σε πολλούς.
Στα 43 της η Πέγκι Σου είναι μια νοικοκυρά στα πρόθυρα διαζυγίου με τον σύζυγό της, με τον οποίο είναι μαζί από τα σχολικά χρόνια. Όταν (μόνη) πηγαίνει στο γυμνασιακό reunion λιποθυμά ξαφνικά και μεταφέρεται έκπληκτη πίσω στα δικά της σχολικά χρόνια, στις αρχές των '60ς. Ξαναζώντας τις καθοριστικές αυτές μέρες για τη μετέπειτα ζωή της, προσπαθεί μην ξανακάνει τα ίδια λάθη (ή όσα θεωρεί ως τέτοια τέλος πάντων) και, κατά συνέπεια, να αλλάξει το μέλλον, το οποίο προφανώς γνωρίζει από πρώτο χέρι. Κι όμως, κάποια στιγμή συνειδητοποιεί ότι παρά τις αλλαγές που κάνει και τις διαφορετικές πράξεις που επιλέγει και βιώνει, η αλλάγή του μέλλοντος δεν είναι τόσο απλή...
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια ρομαντική κομεντί, με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας λόγω του χρονοταξιδιού της ηρωίδας. Ωστοσο ο Coppola δεν εμμένει καθόλου στο στοιχείο αυτό. Τόσο το χρονοταξίδι καθ' εαυτό, όσο και η επάνοδος στο τώρα, δεν εξηγούνται ποτέ, διότι απλούστατα δεν τον ενδιαφέρουν. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτός ο στόχος του σκηνοθέτη. Οποτε, παρά τα στοιχεία που υπάρχουν, το βάρος δεν πέφτει στην επιστημονική φαντασία. Νομίζω ότι ο σκηνοθέτης θέλησε περισσότερο να φτιάξει ένα φιλμ νοσταλγίας για τα δικά του νεανικά χρόνια και την ατμόσφαιρα των '50ς και των αρχών των '60ς, την οποία βεβαίως αναπαράγει πιστά. Και ταυτόχρονα στοχάζεται πάνω στις ανθρώπινες πράξεις και την εκ των υστέρων συχνή επιθυμία μας να τις αλλάξουμε ("να μην είχαν γίνει έτσι τα πράγματα"). Θα άλλαζαν όντως αν ήταν στο χέρι μας ή άραγε θα ξανακάναμε τα ίδια λάθη (αν τελικά πρόκειται για λάθη) και παρόμοιες επιλογές; Μήπως τελικά τα περισσότερα στη ζωή εξαρτώνται από τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία μας;
Όπως και να το κάνουμε κατά τη γνώμη μου η ταινία παραμένει χαριτωμένη, γλυκειά και ευχάριστη - και συγκινητική ενίοτε. Το κυρίαρχο στοιχείο της νοσταλγίας για την οριστικά χαμένη νεότητα λειτουργεί, βλέπετε, διαχρονικά. Εκτός αυτών πάντως, και εκτός των μουσικών της εποχής, είναι ευκαιρία να δείτε την τότε σούπερ σταρ Καθλίν Τέρνερ, τον νεότατο Νίκολας Κέιτζ, αλλά και αρκετούς γνωστούς, παλιότερους και μεταγενέστερους, σε μικρούς ρόλους: Από τη Μορίν Ο' Σάλιβαν και τον Τζον Καραντάιν έως τους νεαρότατους (και άγνωστους τότε) Τζιμ Κάρεϊ, Έλεν Χαντ και Σοφία Κόπολα (κόρη του σκηνοθέτη βεβαίως). Άλλωστε ο Κόπολα, πριν παρακμάσει οριστικά από τη δεκαετία του 90 ήδη, είχε πάντοτε το ταλέντο να ξετρυπώνει νεαρούς ηθοποιούς, οι οποίοι στο μέλλον θα γίνονταν σταρ.
Όχι, δεν είναι μεγάλη ταινία, είναι όμως - κατά τη γνώμη μου πάντοτε - αρκετά γλυκειά και ευχάριστη.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Φεβρουαρίου 09, 2016

FLIGHTPLAN: ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Ο Robert Schwenke είναι γερμανός, αλλά δουλεύει εδώ και χρόνια στο Χόλιγουντ. Το 2005 γυρίζει το θρίλερ "Flightplan", το βασικό ατού του οποίου είναι η πρωταγωνίστρια Τζόντι Φόστερ και η πάντοτε καλή ερμηνεία της.
Η οποία εδώ είναι σούπερ μηχανικός αεροπλάνων. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του συζύγου της - επίσης μηχανικού αεροπλάνων - επιβιβάζεται με τη μικρή της κόρη σε σούπερ ντούπερ αεροσκάφος για να επιστρέψει από το Βερολίνο στη Νέα Υόρκη. Και κάπου εκεί, στα μέσα της πτήσης, η κόρη εξαφανίζεται και οι συνεπιβάτες μάλλον δεν θυμούνται αν όντως συνοδευόταν από μια κόρη ή όχι. Από εκεί και πέρα το φιλμ αποτελείται από την αγωνιώδη προσπάθεια της μητέρας να καταλάβει τι συνέβει και να λύσει το μυστήριο. Από ένα σημείο και μετά μάλιστα θα αρχίσει να αμφισβητέίται και η ίδια της η διανοητική κατάσταση (μήπως φαντάζεται ότι συνοδευόταν από την κόρη της;)
Όπως καταλαβαίνετε έχουμε να κάνουμε με ένα θρίλερ μυστηρίου (χιτσκοκικού στιλ), το οποίο ποντάρει στην εξ ορισμού κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, αφού έχουμε να κάνουμε με τον περιορισμένο χώρο ενος αεροπλάνου εν πτήσει. Τα πράγματα κάνει πολύπλοκα το γεγονός ότι το σκάφος είναι πραγματικά τεράστιο : Διόροφο, με πολύπλοκους χώρους και διαρύθμιση, με αχανείς αποθηκευτικούς χώρους κλπ. Καθόλου απλό να το ψάξεις ολόκληρο... Από την άλλη υπάρχει η δυνατή ερμηνεία της Φόστερ, το πείσμα και η επιμονή της οποίας αποτελούν βέβαια μια επιβεβαίωση της δύναμης του "μητρικού φίλτρου". Και βέβαια ο σκηνοθέτης προσπαθεί να  δημιουργήσει όσο περισσότερο σασπένς γίνεται.
Το πρόβλημα για μένα είναι η - υποτίθεται - απρόβλεπτη και ανατρεπτική "λύση", η οποία δεν μου γίνεται ιδιαίτερα πιστευτή. Για να είμαι ακριβέστερος τη βρήκα τραβηγμένη απ' τα μαλλιά. Όντως, αν συμβούν όλα αυτά και αν όλα συμπίπτουν με... τότε θα... ΟΚ, έχω κάπως κουραστεί να βλέπω τέτοιου είδους θρίλερ που βασίζονται σε απιθανότητες. Τα πετυχημένα δείγματα του είδους βασίζονται σε περισσότερη αληθοφάνεια. Πάντως, κατά τα άλλα, δεν βαρέθηκα. Η ταινία νομίζω ότι κρατά τον θεατή, η Φόστερ είναι πάντα καλή... Δεν μετάνοιωσα λοιπόν που το είδα, αλλά ούτε νομίζω ότι πρόσθεσα κάτι σημαντικό στην κινηματογραφική μου παιδεία...

Ετικέτες ,

Κυριακή, Φεβρουαρίου 07, 2016

Η ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΙΚΗ "ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ"

Ο βέλγος Jako van Dormael δεν είναι νέος σκηνοθέτης. Ήδη από το 1991 είχε ξεχωρίσει με το "Toto l' Hero" και ακολούθησαν κι άλλες ταινίες. Το 2015 γυρίζει την "Ολοκαίνουρια Καινή Διαθήκη" (Le tout nouveau testament) φτιάχνοντας, κατά τη γνώμη μου, την ξεκαρδιστικότερη και πιο έξυπνη ταινία της χρονιάς.
Το tag line περιγράφει και την ουσία της ιστορίας: Ο θεός υπάρχει και ζει σ' ένα διαμέρισμα στις Βρυξέλες"! Όντως. Όχι όμως μόνο αυτό. Ο θεός είναι ένας κακομούτσουνος σαδιστής και αηδιαστικό τύπος, που πίνει και καπνίζει συνέχεια, έχει ουσιαστικά φυλακισμένες στο διαμέρισμα τη λιγομίλητη νοικοκυρά γυναίκα του (που διαρκώς σκουπίζει, μαγειρεύει και ξεσκονίζει) και τη μικρή του κόρη και ασχολείται διαρκώς με ένα κομπιούτερ που περιλαμβάνει τις ζωές όλων των ανθρώπων. Τι κάνει μ' αυτό; Προσπαθεί να κάνει όσο πιο δύσκολη μπορεί τη ζωή τους, επινοώντας, μεταξύ άλλων, όλο και περισότερους "νόμους του Μέρφυ". Ώσπου η μικρή κόρη επαναστατεί και το σκάει από το διαμέριμα (όπως παλιά είχε κάνει ο αδελφός της Ιησούς), αφού όμως πρώτα χακάρει τον υπολογιστή, αποκαλύπτοντας σε όλους τους ανθρώπους την ημερομηνία θανάτου τους. Στη συνέχεια θα αναζητήσει τους δικούς της 12 αποστόλους. Ακολουθεί το πιο αστείο και απρόβλεπτο χάος που είδατε τελευταία, με τον θεό να γίνεται όλο και πιο απαίσιος και αντιπαθητικός...
Φυσικά πρόκειται για την πιο "βλάσφημη" κωμωδία των τελευταίων ετών. Πανέξυπνες ιδέες, όμορφη εικόνα (που θυμίζει κάπως τον κινηματογραφικό κόσμο του Ζαν-Πιερ Ζενέ) και μια διαρκής κριτική και ανατρεπτική ματιά σε πολύ σοβαρά θέματα που απασχολούν από την αρχαιότητα την ανθρωπότητα: Την απουσία του θεού (γιατί ο κόσμος είναι τόσο δυστυχισμένος αν ο θεός είναι πανάγαθος;), την επανάσταση των νέων απέναντι στις παλιότερες γενιές και την εμμονή των τελευταίων να "είναι στα πράγματα", την οικογενειακή καταπίεση και, κυρίως, την απουσία οποιουδήποτε νοήματος στη ζωή, η οποία πάνω απ' όλα καθορίζεται από το τυχαίο. Το μόνο σίγουρο είναι ο θάνατος...
Κατάμαυρο χιούμορ (φυσικά), σαρκασμός, ανατρεπτικότητα και πλήρης αντιστροφή διαφόρων στερεότυπων μεταφυσικών "πιστεύω" πολλών ανθρώπων, συνθέτουν αυτό το έξυπνο φιλμ, που, βεβαίως, θα ενοχλήσει αφάνταστα αρκετούς φανατικούς πιστούς με την κοροϊδευτική ματιά του στα χριστιανικά θρησκευτικά στερεότυπα. Αν ανήκετε σ' αυτούς μείνετε μακριά, γιατί ίσως και να σας εξοργίσει. Προσωπικά το απόλαυσα όσο δεν παίρνει - καθώς μάλιστα οι πρωτότυπες κωμωδίες, και μάλιστα  τόσο ανατρεπτικές, λείπουν από το σύγχρονο σινεμά - και, όπως ειπα στην αρχή, το θεωρώ την καλύτερη κωμωδία του 2015.
ΥΓ: Α, ναι, δείτε και την Κατρίν Ντενέβ σε έναν από τους πιο απρόβλεπτους ρόλους της μακράς καριέρας της.

Ετικέτες ,

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 05, 2016

ΦΙΔΙΑ, ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ... ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΜΗ ΔΑΓΚΩΘΕΙ

Η ιστορία των μέτριων έως κακών ταινιών τρόμου / δράσης συνεχίζεται... Το 2006 ο ούτως ή άλλως μέτριος (επιεικώς) Danid R. Ellis (στα επιτεύγματά του συμπεριλαμβάνονται μεταξύ άλλων τα "Βλέπω το Θάνατό σου" 3 και 4...) γυρίζει το "Snakes on a Plane", μια ιστορία, όπως λέει και ο τίτλος με φίδια σ' ένα αεροπλάνο.
Ένας σημαντικότατος μάρτυρας, χάρη στον οποίο θα μπει επιτέλους φυλακή ο πολύ, μα πολύ κακός γκάνγκστερ της ταινίας, μεταφέρεται συνοδεία δύο πρακτόρων του FBI με επιβατηγό αεροπλάνο από τη Χαβάη στο Λος Άντζελες για να καταθέσει. Ο κακός όμως που λέγαμε έχει φροντίσει να γεμίσει τα αμπάρια του αεροπλάνου με δεκάδες (ίσως και εκατοντάδες) δηλητηριώδη φίδια όλων των ειδών, τα οποία μάλιστα μπουκώνει με φερομόνες ή κάτι τέτοιο, ώστε να εξαγριωθούν, να σπάσουν τα πάντα στο πέρασμά τους, να μπουν στον κύριο χώρο του αεροπλάνου και να δαγκώνουν μανιασμένα και ανεξέλεγκτα όποιον και ό, τι βρουν μπροστά τους. Από εκεί και πέρα γίνεται ένας διαρκής χαμός, με τον εναπομείναντα πράκτορα (τον Σάμουελ Τζάκσον) να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του με διαρκείς ταρζανιές... 
Δεν νομίζω ότι το φιλμ αντέχει σε κριτική. Απίθανες καταστάσεις, αναληθοφανείς λύσεις κάθε είδους σε κάθε περίπτωση, τα πάντα φυσικά επιτυγχάνονται στο τελευταίο δευτερόλεπτο, λίγο σπλάτερ σε κάποια σημεία, δόσεις χιούμορ, όπως είναι μόδα σε αρκετές σχετικά πρόσφατες ταινίες δράσεις ή τρόμου και... όποιος αντέξει. Υποτίθεται ότι το βασικό εύρημα ποντάρει στο κλειστοφοβικό του πράγματος (περιορισμένος εξ ορισμού χώρος, καμιά έξοδος διαφυγής αφού βρισκόμαστε εν πτήσει και πάμπολλα εξαγριωμένα ερπετά). Ωστόσο μετά τις πρώτες επιθέσεις το πράγμα επαναλαμβάνεται μέχρι το τέλος και, βέβαια, ο ήρωάς μας θα τα κάνει σχεδόν όλα, μέχρι την τελική άρον - άρον προσγείωση του αεροπλάνου (ή ό,τι έχει απομείνει απ' αυτό). Όσο για το χιούμορ δεν το βρήκα ούτε έξυπνο (κάθε άλλο μάλιστα) ούτε αρκετό.
Ξεχάστε κάθε είδους αληθοφάνεια - δεν είναι άλλωστε το ζητούμενο σε τέτοια φιλμ - και δείτε το μόνο αν δεν έχετε κάτι άλλο να κάνετε και θέλετε να δείτε κάποιο "σκουπίδι" για πάκα. Και πάλι, μόνο αν δεν πάσχετε από φιδοφοβία.

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 03, 2016

ΑΣΤΕΙΟ, ΒΙΑΙΟ ΚΑΙ ΤΡΥΦΕΡΟ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ "YOU KILL ME"

Θυμόμουν τον John Dahl ως ένα σκηνοθέτη που είχε κάνει μια σειρά από αξιόλογα νεο-νουάρ στις αρχές της δεκαετίας του 90 (το "Last Seduction" ήταν ένα από αυτά). Στη συνέχεια έχασα τα ίχνη του. Λογικό, αφού τα αρκετά τελευταία χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με την τηλεόραση. Ωστόσο το 2007 γυρίζει το "You Kill me", ένα φιλμ με έναν απολαυστικό τον Μπεν Κίνγκσλεϊ στον βασικό ρόλο.
Ο ήρωας είναι πληρωμένος δολοφόνος για την πολωνική "μαφία" της πόλης του (πολωνικής καταγωγής κι ο ίδιος άλλωστε). Έχει όμως έντονο πρόβλημα αλκοολισμού, πράγμα που τον δυσκολεύει στη δουλειά του (μια φορά αποκοιμήθηκε περιμένοντας τον στόχο του). Έτσι, αφού είναι καλός, αγαπά τη δουλειά του και τον χρειάζονται, ο "νονός" της συμμορίας τον στέλνει στο Σαν Φρανσίσκο για αποτοξίνωση, όπου τον αναγκάζουν να μπει, προς μεγάλη του απελπισία, στους ανώνυμους αλκοολικούς και να δουλέψει σε... γραφείο κηδειών για να βγάζει τα έξοδά του Και φυσικά κάποιος τον παρακολουθεί μόνιμα για να δει αν κάνει όσα τον έσετιλαν να κάνει. Κάπου εκεί θα γνωρίσει και μια μοναχική κοπέλα, η ζωή του θα πάει να αλλάξει, αλλά πίσω στο Μπάφαλο ξεσπά πόλεμος συμμοριών (η αντίστοιχη ιρλανδική μαφία απειλεί τη θέση της πολωνικής και κάπου στο μέσον βρίσκονται και οι κινέζοι), οπότε τον χρειάζονται άμεσα...
Ίσως πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα κωμικά νουάρ που έχω δει. Διαθέτει πραγματικά κατάμαυρο χιούμορ και συγχρόνως κινείται στα κλασικά πλαίσια του νουάρ (ο λιγομίλητος, λιτοδίαιτος και μοναχικός δολοφόνος, οι συμμορίες των γκάνγκστερ κλπ.). Οι ατάκες τόσο του Κίνγκσλεϊ όσο και της σχεδόν εξ ίσου κυνικής κοπέλας (Tea Leoni) "σκοτώνουν". Η τρυφεροτητα της σχέσης τους - μη ομολογημένη ανάγκη προφανώς δύο μοναχικών ανθρώπων - έρχεται σε άμεση αντίθεση με το σκοτεινό περιβάλλον στο οποίο κινούνται, τη βία και, προφανώς, το επάγγελμα του ήρωα, ενώ οι σκηνές δράσης είναι απλώς το "κερασάκι στην τούρτα". Είναι τρυφερές επίσης (αν μπορεί κανείς να το πει έτσι όταν έχεις να κάνεις με εγκληματίες) οι σχεδόν οικογενειακές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της συμμορίας, όπου ένα είδος ανθρωπιάς και ζεστασιάς κυριαρχεί.
Γενικά οι αντιθέσεις του φιλμ είναι νομίζω το βασικό χαρακτηριστικό του. Προσωπικά βρήκα σωστά μελετημένη την ισορροπία ανάμεσα στα στοιχεία της κωμωδίας, της ανθρωπιάς και της σκληρότητας, οπότε μπορώ να πω ότι απόλαυσα την παντελώς άγνωστη σε μένα ταινία. Βέβαια το ίδιο το love story από τη μεριά της κοπέλας και η αφοσίωσή της στον ήρωα μοιάζει αναληθοφανής (εσείς θα τα φτιάχνατε με έναν αλκοολικό πληρωμένο δολοφόνο;), αλλά... μικρό το κακό. Γενικά η ταινία (απόλυτα feel good παρά τα σκοετινά της θέματα), με άφησε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Θα ψάξω και τις λιγoστές άλλες ταινίες του Dahl.

Ετικέτες ,

Τρίτη, Φεβρουαρίου 02, 2016

"TIMELINE" Ή ΚΥΝΗΓΗΤΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Ο Richard Donner υπήρξε ένας επιτυχημένος εμπορικά σκηνοθέτης των δεκαετιών '70 και '80 (θυμηθείτε την "Προφητεία", τα διάφορα "Φονικά Όπλα", τον πρώτο "Σούπερμαν" κλπ.). Το 2003 όμως έχει μάλλον παρακμάσει οριστικά. Έτσι το "Timeline", βασισμένο σε βιβλίο του Michael Crighton, με άφησε αδιάφορο.
Μια ομάδα νεαρών αρχαιολόγων δουλεύουν στη Γαλλία, σε κάποια μεσαιωνικά ερείπια. Όταν ο επί κεφαλής καθηγητής και πατέρας ενός από τους νεαρούς εξαφανίζεται, ανακαλύπτουν σύντομα ότι έχει... ταξιδέψει στο χρόνο και έχει παγιδευτεί στο Μεσαίωνα. Έτσι (με πρωτοφανή ευκολία και με την δίχως πολλά - πολλά άδεια των επιστημόνων που δουλεύουν μια μηχανή του χρόνου) η ομάδα των νεαρών ταξιδεύει κι αυτή στα 1357, την εποχή του άγριου αγγλογαλλικού πολέμου, με σκοπό να το φέρει πίσω. Από εκεί και πέρα η ταινία εξελίσσεται σε μια μεσαιωνική περιπέτεια με πολλά κυνηγητά και εκρήξεις και με ήρωες του 21ου αιώνα βεβαίως, οι οποίοι πασχίζουν να επιβιώσουν στις απάνθρωοες συνθήκες του Μεσαίωνα και να επιστρέψουν.
Δεν έχω να πω πολλά ούτε νομίζω ότι το φιλμ σηκώνει πολλές αναλύσεις. Οι αναληθοφάνειες είναι πάμπολλες, από την ευκολία των επιστημόνων να επιτρέψουν σε μια ομάδα άσχετων νεαρών να χρησιμοποιήσουν την πειραματική και μυστική ακόμα χρονομηχανή τους έως τα κυνηγητά και τις μάχες, από τα οποία οι βασικοί πρωταγωνιστές, αν και παντελώς άμαθοι σ' αυτά, καταφέρνουν να βγαίνουν αλώβητοι. Εντάξει κάποιοι από την ομάδα δεν θα τα καταφέρουν, αλλά αυτό δεν κάνει πιο πιστευτά τα πράγματα. Υπάρχει και η "έκπληξη" του τέλους, που έχει να κάνει με τα παράδοξα των χρονοταξιδιών, κι αυτή όμως μοιάζει με αρκετές που έχουμε δει σε ταινίες ή διαβάσει σε σχετικά βιβλία. Και, βέβαια, μην το ξεχνάμε αυτό, ο έρωτας είναι πάνω απ' όλα... Όσο για εμβάθυνση χαρακτήρων... αφήστε καλύτερα. Τουλάχιστον ο Μεσαίωνας δεν παρουσιάζεται σαν ειδυλλιακή, ρομαντική εποχή, αλλά άγριος και αβίωτος για έναν σύγχρονο άνθρωπο, οπότε όλοι προσπαθούν όπως - όπως να δραπετεύσουν απ' αυτόν και να επιστρέψουν στην εποχή τους. Κάτι είναι κι αυτό...
Ίσως διασκεδάσετε για δύο ώρες, βλέποντάς το περισσότερο ως περιπέτεια με δράση και μάχες και ξεχνώντας, όπως είπαμε, το θέμα της αληθοφάνειας. Μετά μάλλον θα το ξεχάσετε.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 01, 2016

"ΝΑ ΕΧΕΙΣ KAI ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ" ΚΛΑΣΣΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ - ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ

O Howard Hawks (1896-1977) είναι ο κλασικός χολιγουντιανός σκηνοθέτης με τις πολλές επιτυχίες και την ικανότητα να διαπρέπει σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη. Το 1944 λοιπόν φτιάχνει άλλη μια κλασική ταινία, το "To Have and Have Not", βασισμένο (πολύ χαλαρά) σε μυθιστόρημα του Έρνεστ Χέμινγουέι. Και χρησιμοποιεί το εξ ίσου κλασικό ζεύγος Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ - Λορίν Μπακόλ (ζεύγος και στην πραγματικότητα, ως γνωστόν).
Ο ήρωας είναι ένας αμερικανός καπετάνιος μικρού πλοίου, που ζει και δουλεύει στην "εξωτική" Μαρτινίκα την εποχή του Β' παγκόσμιου πόλεμου. Ο ίδιος μοιάζει αδιάφορος για την πολιτική κατάσταση και τον πόλεμο που μαίνεται κάπου "εκεί έξω". Τότε θα του συμβούν δύο πράγματα ταυτόχρονα: Από τη μία θα γνωρίσει μια όμορφη τυχοδιώκτρια, η οποία, άγνωστο πώς, καταλήγει μετά από περιπλάνηση σε διάφορα μέρη του κόσμου στη Μαρτινίκα με σκοπό να επιστρέψει (αν βρει λεφτά για εισιτήριο) στην Αμερική. Από την άλλη θα τον πλησιάσουν γάλλοι αντιναζί και θα του ζητήσουν μια επικίνδυνη αποστολή: Να μεταφέρει με το πλοίο του κάποιο σημαντικό πρόσωπο της γαλλικής αντίστασης και την όμορφη σύζυγό του, δίχως να τον πάρουν είδηση οι γερμανικές αρχές (το νησί ήταν γαλλική αποικία τότε, άρα υπό τη ναζιστική κυβέρνηση κατοχής της Γαλλίας). Αρχικά, πιστός στην αποχή του από τα πολιτικά, θα αρνηθεί. Στη συνέχεια όμως...
Η ταινία χαρακτηρίζεται κλασική διότι, απλούστατα, παραμένει απολαυστική και βλέπεται απνευστί έως σήμερα. Υπάρχει, βεβαίως, η εκπληκτική "χημεία" Μπόγκαρντ - Μπακόλ. Υπάρχει όμως και αναμφισβήτητο σασπένς που κρατά τον θεατή, υπάρχει ενδιαφέρον σενάριο, "θανατηφόρες" ατάκες εκατέρωθεν, κοφτερές και με χιούμορ, όμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία και, βέβαια, ο τυπικός διχασμός του ήρωα: Προσωπική ασφάλεια ή καθήκον; Σημειωτέον ότι στο φιλμ κάποιοι αμερικανοί τουρίστες είναι αρνητικοί χαρακτήρες, ενώ η βασική ηρωίδα κάθε άλλο παρά αθώος άγγελος είναι: Τυχοδιώκτρια, "περπατημένη", με μάλλον βεβαρυμένο παρελθόν και με εξαιρετική ικανότητα να σαγηνεύει άντρες αφαιρώντας τους, συνήθως, το πορτοφόλι... Ωστόσο δεν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε τυπική "femme fatale" όπως αυτές που αφθονούν στα νουάρ, αφού, κατά βάθος, είναι "καλή". Τόσο αυτή όσο και ο πρωταγωνιστής κρύβονται πίσω από μάσκες κυνισμού.
Σίγουρα η πλοκή, το δίλημμα και ο χαρακτήρας που ερμηνεύει ο Μπόγκαρντ θυμίζουν τα αντίστοιχα της περίφημης "Καζαμπλάνκα", δύο χρόνια πριν. Είναι πιθανόν στόχος να ήταν η επανάληψη της επιτυχίας της. Δεν έχει σημασία, αφού, κατά τη γνώμη μου (και πολλών άλλων), ο στόχος αυτός επετεύχθη απόλυτα. Ξαναλέω ότι το φιλμ παραμένει κλασικό. Απολαύστε το ξανά ή ανακαλύψτε το.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker