"ΚΟΡΩΝΑ Ή ΓΡΑΜΜΑΤΑ": ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΚΟΥΑΝΤΟΡ

Ο εξ Ισημερινού σκηνοθέτης Camilo Luzuriaga γυρίζει το 2003 την 3η του ταινία "Cara o Cruz" (Κορώνα Γράμματα), ένα ψυχολογικό δράμα.
Μια γυναίκα που από 8 ετών, μετά το θάνατο της μητέρας τους, ζούσε στη Νέα Υόρκη, επιστρέφει στον Ισημερινό, συναντά για πρώτη φορά από τότε τη δίδυμη αδελφή της, το σύζυγό της και τον γέρο πατέρα της, ο οποίος βρίσκεται σε ίδρυμα. Μένει μαζί με την οικογένεια, ανατρέποντας πλήρως την ισορροπία της, καθώς ο χαρακτήρας της, ελευθεριακός στις σχέσεις, επιρρεπής σε εθισμούς και άκρως συναισθηματικός και ασταθής, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση μ' αυτόν της αδελφής της.
Οικογενειακό δράμα με κάποιους περαιτέρω στόχους. Εκτός του πλήρως εκτροχιασμού που θα επιφέρει στην οικογένεια που τη φιλοξενεί, η παρουσία της "άγνωστης" αδελφής θα λειτουργήσει ως καταλύτης αποκαλύπτοντας τα βαθιά κρυμένα, κάτω από μια ήρεμη καθημερινότητα, προβλήματα και δυσλειτουργικότητές της (της οικογένειας εννοώ). Και ίσως τη συνειδητοποίηση εκ μέρους της αδελφής της για τις πλάνες και την υποκρισία που ζούσε ως τότε. Ωστόσο και η ίδια η "αμερικάνα" αδελφή κάθε άλλο παρά ευτυχισμένη είναι...
Έχει το ενδιαφέρον της, αλλά παραμένει κάπως θεατρικό και δίχως κινηματογραφικές εκπλήξεις. Δείτε το αν σας ενδιαφέρουν τα βαθιά δράματα. Και προσέξτε πόσο η αστική καθημερινότητα της μεσαίας τάξης μιας τόσο μακρινής χώρας μοιάζει (τουλάχιστον όσον αφορά τα ψυχολογικά και οικογενειακά προβλήματα) μ' αυτήν οποιασδήποτε δυτικής χώρας. Και προβληματιστείτε αν θέλετε πάνω στο θέμα της παγκοσμιοποίησης και της ομογενοποίησης της ζωής σε μεγάλο μέρος του πλανήτη.

"Η ΤΙΓΡΗ" ΚΑΙ ΤΟ "ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΟ" ΝΟΤΙΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΦΟΛΚΛΟΡ

Άλλη μια ταινία από τον μακρινό Ισημερινό (Equador), του ίδιου σκηνοθέτη με το "Ανάμεσα στον Μαρξ και σε μια Γυμνή Γυναίκα", τον Camilo Luzuriaga, παλιότερη όμως απ' αυτήν. "Η Τίγρη" (La Tigra) είναι του 1990 και είναι μάλλον κατώτερη της προηγούμενης.
Σε μια απομονωμένη περιοχή της χώρας, κάπου στο παρελθόν (ακόμα ο ηλεκτρισμός είναι κάτι μυθικό, που υπάρχει μόνο στην πρωτεύουσα), τρεις αδελφές διατηρούν μια μεγάλη φυτεία και το μοναδικό μπαρ της περιοχής, που βρίσκεται κάτω από το σπίτι τους. Η μεγαλύτερη, με το παρατσούκλι "Η Τίγρη", διοικεί τα πάντα με σιδερένια πυγμή, διαλέγει κάθε νύχτα διαφορετικό εραστή και δεν διστάζει να σκοτώνει όποιον την ενοχλεί με οποιοδήποτε τρόπο. Όταν ένας μάγος της ανακοινώνει μια δυσοίωνη προφητεία, εκείνη φυλακίζει ουσιαστικά τη μικρή αδελφή, η οποία "πρέπει να μείνει παρθένα αλλιώς..." (κατά την προφητεία). Ωστόσο ένας "πολιτισμένος" νέος από την πόλη διεκδικεί τη μικρή με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ίσως πιλλοί το θεωρήσουν "εξωτικό", ίσως "πρωτόγονο", ωστόσο προσωπικά το βρήκα άτεχνο, με αρκετά "ατσούμπαλη" αφήγηση, μέτριες ηθοποιίες και κάμποσα άλλα ψεγάδια. Η ιστορία έχει κάποιο ενδιαφέρον, ο χαρακτήρας της βασικής ηρωίδας είναι ένας παράξενος συνδυασμός ατρόμητου, αγέρωχου, με αναρχική φύση και έντονη σεξουαλικότητα ατόμου και ταυτόχρονα αυταρχικός και καταπιεστικός, σκληρός, με έντονη αίσθηση της ιδιοκτησίας. Φλογερή φύση πάντως σίγουρα.
Είπαμε: Εξωτικό, όχι όμως και τίποτα σπουδαίο κατά τη γνώμη μου.

"ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΓΥΜΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ": ΕΝΑ ΦΙΛΜ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΗΜΕΡΙΝΟ

Το "Ανάμεσα στον Μαρξ και σε μια Γυμνή Γυναίκα" (Entre Marx y una mujer desnuda), που γύρισε το 1996 ο Camilo Luzuriaga, είναι, όπως ίσως καταλαβαίνετε, η πρώτη ταινία από τον μακρινό Ισημερινό που βλέπω. Πρόκειται για ένα καθαρά πολιτικό φιλμ - αν και όχι μόνο.
Αναφέρεται στο κλίμα της έντονης πολιτικοποίησης που επικρατούσε στη χώρα αυτή στα τέλη των 60ς - αρχές 70ς και μιλά για ένα νεαρό συγγραφέα που κινείται ανάμεσα στον έρωτα και την προσωπική σφαίρα αφ' ενός και την (αριστερή) πολιτική και ιδεολογία, δηλαδή τη δημόσια σφαίρα, αφ' ετέρου. Ο ήρωας μπερδεύει τα πρόσωπα και τα γεγονότα του μυθιστορήματος που (προσπαθεί να) γράψει με την πραγματικότητα. Όλα μοιάζουν να αλληλοεπικαλύπτονται και πολλές από τις εικόνες του αγγίζουν τα όρια του σουρεαλιστικού (όπως η συζήτηση με τον ίδιο τον Μαρξ στο τέλος).
Βλέποντας την ταινία, η πρώτη μου εντύπωση ήταν το πόσο θύμιζε - ιδεολογικά τουλάχιστον - τα φιλμ του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου της δεκαετίας του 80. Έντονοι συμβολισμοί, παλινδρομήσεις ανάμεσα στο πολιτικό και το προσωπικό, στην επιθυμία και το καθήκον, σχέσεις με και κριτική του Κομμουνιστικού Κόμματος, που έχει την τάση να πατρονάρει και να ελέγχει τα πάντα, το όνειρο της Επανάστασης και της κοινωνικής αλλαγής, προβληματισμός για την μη αποδοχή των αριστερών οραμάτων από μεγάλα μέρη των αμόρφωτων αγροτικών μαζών, και, βέβαια, πολλά στοιχεία από την ατμόσφαιρα και το κλίμα της μακρινής αυτής χώρας. Όπως ακριβώς δηλαδή και στα αντίστοιχα ελληνικά φιλμ των 80ς (και τέλη 70ς), εποχές δηλαδή που κυριαρχούσαν οι πολιτικοί προβληματισμοί και οι περί την Αριστερά και τις ποικίλες εκδοχές της (εφικτές ή μη) διαμάχες.
Έχει το ενδιαφέρον του και νομίζω ότι το ότι αναφέρεται σε καταστάσεις του Εκουαδόρ (Ισημερινού), που τότε είχε δικτατορία (κοινός τόπος για τις Λατινοαμερικάνικες χώρες της εποχής) δεν σημαίνει ότι είναι ακατανόητο, αφού, όπως είπα, οι ίδιοι ακριβώς προβληματισμοί υπήρχαν και στην Ελλάδα των 70ς και 80ς. Πιστεύω όμως ότι θα είναι σχεδόν πλήρως ακατανόητο σε νέους, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε απόλυτα διαφορετικές, απολιτικές εποχές, είτε αυτές ήταν της "ευημερίας" του Κωστόπουλου και του life style είτε οι γκρίζες επόμενες, αυτές της κρίσης και του "ο σώζων εαυτό σωθήτω".