ΜΑΛΛΟΝ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΙ "ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ"

 

Είπαμε ότι η γαλλίδα Claire Denis μερικές φορές μπερδεύει τα πράγματα σε βαθμό που οι ταινίες της αγγίζουν τα όρια του πειραματικού σινεμά. "Οι Μπάσταρδοι" (Les Salauds) του 2013 είναι ένα σοκαριστικό στις τελικές του αποκαλύψεις δράμα / νουάρ / αστυνομικό φιλμ, που ωστόσο μάλλον μπερδεμένο θα το χαρακτήριζε κανείς (ίσως και προσχηματικό). Με τον Βινσέν Λιντόν και την Κιάρα Μαστρογιάνι.

Ένας καπετάνιος παρατά το πλοίο του (και τη δουλειά του κατά συνέπεια) στην άλλη άκρη του κόσμου και επιστρέφει επειγόντως στο Παρίσι μετά την αυτοκτονία του συζύγου της αδελφής του. Η νεαρή κόρη τους νοσηλεύεται, αφού, λίγες νύχτες πριν, έχει βρεθεί να περιφέρεται σα χαμένη ολόγυμνη και πληγωμένη στους δρόμους της πόλης. Τι έχει συμβεί; Ή μήπως ο ήρωας επιστρέφει μόνο και μόνο για να εκδικηθεί;

Ακούγεται ενδιαφέρον. Ωστόσο η σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται για την ιστορία καθ' εαυτή, αλλά για τη γενική ατμόσφαιρα μυστηρίου σχετικών ταινιών, που συνήθως παρακολουθούν τις έρευνες του ήρωα για να λυθεί η κατάσταση. Στο μεταξύ με "σαδιστικό" τρόπο μπερδεύει εντελώς τον χρόνο που συμβαίνει η κάθε σκηνή, οπότε όλα βρίσκονται σε ένα χρονικό κυκεώνα και ο θεατής καλείται να βάλει το σωστό κομμάτι (βλέπε σκηνή) στη σωστή χρονικά θέση ώστε να ταιριάξει το παζλ. Δεν είμαι σίγουρος ότι τα καταφέρνει πάντα, αφού ακόμα έχω σεναριακά κενά και δεν καταλαβαίνω πού κολλάνε και γιατί υπάρχουν κάποιες σκηνές. Η ατμόσφαιρα είναι περισσότερο μουντή παρά υποβλητική και απορίες εξακολουθούν να υπάρχουν, κι ας είναι όντως σοκαριστικές οι αποκαλύψεις. Κι όλα αυτά γιατί; Για να μας δείξει ότι υπάρχει τόσο κακό στον κόσμο; Ή απλώς για να επιχειρήσει μια άσκηση ύφους;

ΟΚ, έχει το ενδιαφέρον του, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζει το σινεμά της Denis. Δίχως να έχω δει πολλές ταινίες της πάντως.

ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ, ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ "ΛΕΓΕΩΝΑΡΙΟΙ"

 

Η Claire Denis είναι μια ιδιόρρυθμη γαλλίδα σκηνοθέτης, κάποιες ταινίες της οποίας βρίσκονται στα όρια σχεδόν του πειραματικού. Το 1999 γυρίζει τους "Λεγεωνάριους" (Beau travail), με τον Ντενί Λαβάν, τον μόνιμο πρωταγωνιστή του Carax, στο βασικό ρόλο.

Ο ήρωας θυμάται τις μέρες του στη Λεγεώνα των Ξένων στο Τζιμπουτί. Όχι, δεν υπήρχε τίποτα το ηρωικό εκεί. Ολόιδια καθημερινότητα, ασκήσεις, ατελείωτες ώρες σχόλης, έρημος, βόλτα στην πόλη... Ωστόσο εκείνος μοιάζει να είναι ευτυχισμένος εκεί, σ' αυτή τη μίζερη για άλλους ρουτίνα. Ώσπου θα φτάσει ένας καινούριος νεαρός λεγεωνάριος και όλα θα αναποδογυριστούν. Μέσα του θα τρυπώσει η ζήλια για το νέο και η κατάσταση θα φτάσει σε οριακό επίπεδο...

Η ταινία διαθέτει κάπως στρυφνή αφήγηση με πισωγυρίσματα στο χρόνο, η σκηνοθεσία είναι περίεργη, οι κινήσεις των ηθοποιών παράξενες, όπως και οι στάσεις τους. Όλα μοιάζουν με χορογραφία. Όντως, έμαθα ότι οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους λεγεωνάριους είναι όλοι επαγγελματίες χορευτές. Στο βάθος υποβόσκει μια λανθάνουσα ομοφυλοφιλία, η οποία όμως ποτέ δεν εκδηλώνεται ανοιχτά, ούτε καν παίζει οποιοδήποτε σεναριακό ρόλο. Απλώς ενυπάρχει στην εικόνα και στον τρόπο κινηματογράφησης. 

Αυστηρά και μόνο για σινεφίλ, όπως όλες οι ταινίες της Denis.