ΕΝΑΣ "ΠΟΡΝΟΣΤΑΡ" ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ

Ο "Πορνοστάρ" (1998) είναι η πρώτη ταινία του Toshiaki Toyoda (και η τρίτη δική του που είδα). Μάλλον αδιάφορο πρωτόλειο, είναι μια αιματηρή και βίαιη ιστορία που διαδραματίζεται στους κόλπους της Γιακούζα, καθώς και η σχέση ενός σιωπηλού (και κατά πάσα πιθανότητα ψυχοπαθούς) νεαρού με έναν wanabe Γιακούζα νονό. Αλλεπάλληλα μαχαιρώματα, φαντασιώσεις με μαχαίρια που πέφτουν από τον ουρανό, βίαιες πράξεις που δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς τα κίνητρά τους (όπως και σε επόμενες ταινίες του σκηνοθέτη), η εντελώς μπερδεμένη και ακατανόητη περσόνα του νεαρού, μοιραίες γυναίκες - αδίστακτες δολοφόνοι που εμφανίζονται από το πουθενά και άλλα τέτοια συνθέτουν μια γιακουζοκεντρική σαλάτα, που το μόνο που μου άφησε στο τέλος ήταν το ερώτημα: "Γιατί όλα αυτά;"
Δεν πειράζει. Είναι η πρώτη του ταινία. Οι άλλες είναι σαφώς πιο ενδιαφέρουσες, αλλά και πάλι δεν νομίζω ότι ο σκηνοθέτης αυτός άξιζε ενός συνολικού αφιερώματος.
ΥΓ: Ο "Πορνοστάρ" κερδίζει αναμφισβήτητα μια θέση στο βιβλίο Γκίνες για τον πλέον άσχετο τίτλο που έγινε ποτέ. Δεν έχει καμία, μα καμία απολύτως σχέση με τίποτα στην ταινία, ούτε γίνεται η παραμικρή αναφορά σε κάτι τέτοιο (αν και τα γιαπωνέζικά μου δεν με βοηθούν πολύ και ίσως να έχασα - μαζί με τον μεταφραστή - κάποιο αδιόρατο hint). Είναι σαν να παίρνεις μια ταινία με τον Ξανθόπουλο και να την ονομάζεις "Η φριχτή νύχτα των ζόμπι" ή κάτι τέτοιο...

ΟΙ ΔΙΧΩΣ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ BLUE SPRING

Το Blue Spring (2001), τρίτη ταινία του Toshiaki Toyoda, μας μεταφέρει σ' ένα γιαπωνέζικο σχολείο, όπου η βία, ο ανταγωνισμός για εξουσία, η κάθε λογής "μαγγιά" και η εγκληματικότητα σε διαφορετικές μορφές κυριαρχούν ανάμεσα στους μαθητές. Το ύφος του Toyoda μας είναι πια γνώριμο: Απόλυτο στυλιζάρισμα και προσωπική ματιά, αναληθοφανείς καταστάσεις, απουσία κοινωνικού περίγυρου. Πράγματι, οι μαθητές μοιάζουν να είναι μόνοι. Ελάχιστοι καθηγητές εμφανίζονται, σχεδόν καμιά γυναίκα (το σχολείο είναι αρρένων), κανένας γονιός, ούτε καν άλλοι μαθητές εκτός από τις συγκεκριμένες ομάδες των ηρώων, που συγκρούονται μερικές φορές μέχρι θανάτου και στον κοινωνικό περίγυρο που προαναφέραμε μοιάζει να υπάρχει μονάχα η Γιακούζα, έτοιμη πάντα να στρατολογήσει νεαρούς πριν καν τελειώσουν το σχολείο. Όλα αυτά είναι μάλλον ηθελημένα, αφού τον σκηνοθέτη ενδιέφερε πιθανώς να δημιουργήσει έναν εφιαλτικό σχολικό μικρόκοσμο της "έξω" κοινωνίας. Ωστόσο οι χαρακτήρες νομίζω ότι δεν αναπτύσονται και πολύ ξεκάθαρα, καθώς συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε τα κίνητρα ορισμένων (βίαιων κυρίως) πράξεών τους.
Η ταινία σίγουρα έχει κάποιο ενδιαφέρον, με κράτησε αρκετά με τα άιματηρά της ξεσπάσματα - και όχι μόνο - αλλά συνολικά, για μια ακόμα φορά, με άφησε ανικανοποιήτο.

9 ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ

Το "9 Souls" (2003) του γιαπωνέζου Toshiaki Toyoda, η πρώτη ταινία του που είδα στις Νύχτες Πρεμιέρας, μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα, όπως και όλο το έργο του άλλωστε. Η ταινία αφηγείται την απόδραση 9 επικίνδυνων κατάδικων και την περιπλάνησή τους στους δρόμους των γιαπωνέζικων πόλεων (μένουν συνεχώς όλοι μαζί, και παρά το ότι ο καθένας έχει τη δική του ιστορία, η μοίρα τους μοιάζει να είναι δεμένη).
Το φιλμ ξεκινά με αρκετό χιούμορ για να καταλήξει σε ένα αιματηρό και βίαιο φινάλε, τραγικό για τους περισσότερους - αν και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Υπάρχει σκηνοθετικό στυλιζάρισμα, υπάρχει κάποιος σουρεαλισμός σε μερικά σημεία, υπάρχει μια προσωπική ματιά και, αναμφισβήτητα, καλές και δυνατές στιγμές. Το όλο αποτέλεσμα ωστόσο με άφησε μάλλον αμήχανο, να μη μπορώ ακριβώς να αποφασίσω αν μου άρεσε ή όχι.
Ο Toyoda, 36 μόλις χρονών, έχει προλάβει να γυρίσει ήδη 5 ταινίες (αυτή είναι η 4η, του 2003). Έχοντας δει τις 3 απ' αυτές, θεωρώ ότι σίγουρα έχει ενδιαφέρον ως δημιουργός, δεν μπορώ να πω όμως ότι ήταν και μια πραγματική αποκάλυψη.