"ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΜΑΗ" Ή ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ

Ομολογώ ότι οι λίγες ταινίες του γάλου Olivier Assayas που έχω δει δεν με ενθουσίασαν καθόλου, παρά το ότι ο σκηνοθέτης αυτός είναι αγαπημένο παιδί των φεστιβάλ. Ωστόσο πρόσφατα είδα ένα φιλμ του που με ενθουσίασε: Το "Μετά το Μάη" του 2012. Όμως, προειδοποιώ, η άποψή μου αυτή είναι πολύ προσωπική, αφού το φιλμ άγγιξε πολύ προσωπικές αγάπες και ενδιαφέροντα. Δεν ξέρω λοιπόν αν θα "μιλήσει" τόσο σε άλλους.
Η ταινία αποτελεί ένα χρονικό των πνευματικών, πολιτικών, καλλιτεχνικών και άλλων αναζητήσεων των νέων στα ταραγμένα χρόνια αμέσως μετά το Μάη του 68. Με ήρωα ένα νεαρό, έντονα πολιτικοποιημένο και ακτιβιστή ήδη από τα χρόνια του σχολείου, αλλά και με πολλές καλλιτεχνικές ανησυχίες (ζωγραφική, σινεμά...), παρακολουθούμε, μέσα από τη μετέπειτα ιδεολογικοπολιτική του πορεία, τη ζωή και τους έρωτές του, την πορεία μιας ολόκληρης ανήσυχης γενιάς, που κύριο χαρακτηριστικό της υπήρξε το ατελείωτο ψάξιμο σε κάθε πιθανό τομέα - και η αμφισβήτηση κάθε καθιερωμένου. Καθώς και την κατάληξη κάποιων απ' αυτές τις πορείες (μερικές στην απόλυτη αυτοκαταστροφή).
Η γενική μου άποψη είναι ότι πιάνει με τρόπο εξαιρετικά πλήρη την τότε κατάσταση στο ανήσυχο κομμάτι της νεολαίας και τις περισσότερες από τις ιδεολογικές κατευθύνσεις του: Την εξωκοινοβουλευτική ή την περισσότερο συμβατική αριστερά, την αναρχία, τις ανατολικές φιλοσοφίες / θρησκείες, την καλλιτεχνική αναζήτηση, τους πειραματισμούς με τα ναρκωτικά, με τον έρωτα κλπ. κλπ. Καθώς και την ευρύτερη σύγκρουση / αντίφαση ανάμεσα στο προσωπικό και το δημόσιο, τον εαυτό και την ευρύτερη πολιτική (η σύγκρουση αυτή έχει καταγραφεί με ωραίο τρόπο και στους "Ονειροπόλους" του Μπερτολούτσι). Γι' αυτό - και λόγω της συμπάθειας στους παθιασμένους και με ποικίλες και συχνά αντικρουόμενες επιλογές ήρωές της, η ταινία γίνεται συγκινητική. Και το προσωπικό στοιχείο; Τυχαίνει να ενδιαφέρομαι και να με συγκινεί πολύ η εποχή αυτή, τότε που οι νέοι πίστευαν απόλυτα ότι άλλαζαν εκ θεμελίων τον κόσμο (πόσο λάθος, αλίμονο, αποδείχτηκε αργότερα αυτή η πίστη...). Γι' αυτό καταλάβαινα απόλυτα το τι συνέβαινε, το στιλ του καθενός από τους ήρωες, την κουλτούρα και την αγωνία του. Για να σας πω μάλιστα ένα πολύ προσωπικό παράδειγμα, σε κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής ψάχνει τη συλλογή του για να βάλει ένα δίσκο στο πικ απ. Ε, τους περισσότερους από τους δίσκους αυτούς τους έχω και τους αγαπώ πολύ - μερικοί είναι από τους πολύ αγαπημένους μου μέχρι σήμερα! Εξ άλλου σε όλο το φιλμ ακούγονται υπέροχα κομμάτια της μακρινής αυτής εποχής.
Εννοείται ότι τέλη 60ς - αρχές 70ς δεν θα μπορούσα να έχω την παραμικρή ιδέα για όλα αυτά. Όλη αυτή την κουλτούρα την ανακάλυψα αργότερα, από τα φοιτητικά μου χρόνια και μετά - και κάποια στοιχεία της (μουσική π.χ.) τα ψάχνω μέχρι τώρα. Οπότε, συγχωρείστε μου τον πολύ προσωπικό και υποκειμενικό τόνο στα σχόλιά μου για το φιλμ, είναι επειδή με άγγιξε τόσο και μου προκάλεσε ένα παράξενο είδος νοσταλγίας για μια εποχή που εγώ δεν έχω ζήσει.. Προσπαθώντας πάντως να γίνω κάπως αντικειμενικός, θα έλεγα ότι αποτελεί μια ταινία - καθρέφτη μιας ολόκληρης χαμένης εποχής (κάποια στοιχεία της οποίας πάντως παρέμειναν και μας έχουν διαμορφώσει ως σήμερα). Αν λοιπόν σας ενδιαφέρουν όλα αυτά, δείτε το οπωσδήποτε, έστω και για πληροφοριακούς λόγους. Για να γνωρίσετε την ομορφιά, αλλά και τη μελαγχολία, και τις ήττες μιας γενιάς που πίστεψε ότι θα έκανε πραγματικότητα το όνειρα, αλλά φευ...

ΜΑΛΛΟΝ... ΑΝΕΥ ΛΟΓΟΥ "BOARDING GATE"

Ο γάλλος Olivier Assayas είναι αγαπημένο παιδί των "σοβαρών" φεστιβάλ (Κάννες κλπ.) όπου συχνά παίζονται ταινίες του. Δεν έχω παρακολουθήσει τη δουλειά του, σαφώς δεν έχω σφαιρική άποψη, τα λίγα όμως που έχω δει μάλλον αδιάφορα μου φάνηκαν. Όπως το αγγλόφωνο "Boarding Gate" του 2007 με την Asia Argento στον βασικό ρόλο.
Πρόκειται για ένα μάλλον δραματικό θρίλερ. Η ηρωίδα ήταν ερωμένη ενός μεγαλύτερού της μεγαλοεπιχειρηματία, με τον οποίο συναντάται μετά από καιρό. Η σχέση τους βασιζόταν, όπως φαίνεται, περισσότερο στο σεξουαλικό πάθος, το οποίο τώρα πάει να αναζωπυρωθεί. Ταυτόχρονα είναι ερωμένη και ενός νέου κινέζου επιχειρηματία, τον οποίο γνώρισε μέσω του προηγούμενου φίλου της, και του οποίου η σύζυγος, κινέζα κι αυτή, μοιάζει να μην ξέρει τίποτα για την παράνομη σχέση του άντρα της. Όταν συμβεί κάποιος φόνος (δεν θα σας πω τίνος και από ποιον) η Asia θα βρεθεί στο Χονγκ Κονγκ, χαμένη σε έναν δαίδαλο τόσο της αχανούς πόλης όσο και ανθρώπων που δεν ξέρει πόσο φίλοι της είναι και αν πρέπει να εμπιστευτεί...
Το φιλμ δεν δημιουργεί ιδιαίτερο σασπένς (δεν ξέρω αν ήταν καν αυτό στην πρόθεση του σκηνοθέτη), περιέχει (ώς συνήθως όταν πρόκειται για την Asia) σχετικά τολμηρές ερωτικές σκηνές (όχι τίποτα σπουδαίο, μην το δείτε μόνο γι' αυτό) και νομίζω ότι πάσχει από ρυθμό. Η σκηνή της επανεύρεσης της ηρωίδας με τον πρώην εραστή της τραβά τόσο, μα τόσο σε μάκρος, περιέχει τόσους διαλόγους και σκαμπανεβάσματα στη σχέση τους, τόσα "φεύγω - ξαναγυρίζω", "σε ποθώ - δεν σε ποθώ", "σ'αγαπούσα - δεν μ' αγαπούσες", που μου φάνηκε ακατανόητη όλη αυτή η διάρκεια. Γενικά ένοιωσα ότι το φιλμ δεν μπορεί ή δεν θέλει να αποφασίσει τι ακριβώς είναι : Ψυχολογικό θρίλερ, θρίλερ σκέτο, ψυχολογικό φιλμ σκέτο ή... τι; Αν ο Assayas προσπάθησε να κάνει μια μείξη όλων αυτών μου φαίνεται ότι απέτυχε.
Γενικότερα πάντως δεν μπορώ να εντοπίσω το νόημα, το "γιατί" του φιλμ. Ταινία είδους δεν είναι (π.χ. θρίλερ με σασπένς ή δράση), ψυχολογικό φιλμ δεν είναι, να εμβαθύνει δηλαδή στην ψυχολογία των ηρώων, εντυπωσιακό σαν εικόνα επίσης δεν είναι (καλά, αυτό δεν είναι κακό, είναι άποψη η εικόνα να είναι λίγο "βρώμικη"), τελικά όμως τι είναι; Άγνωσται αι βουλαί του Assayas... Εντάξει, το είδα (δίχως να με κρατήσει ιδιάιτερα βέβαια), δεν το θεωρώ εντελώς για πέταμα, αλλά τα παραπάνω ερωτηματικά παραμένουν. Μήπως πρόκειται για αστυνομικό "μεταλλαγμένο" ώστε να γίνει δεκτό σε μεγάλα και σοβαρά φεστιβάλ;