"ΤΟ ΝΗΣΙ": ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ, ΑΛΛΑ...

Ο Michael Bay μου είναι σχεδόν πάντοτε αντιπαθής. Το σινεμά του κυριαρχείται από συνεχή βαβούρα, προσβλέπει σε συνεχείς εκρήξεις αδρεναλίνης, αποτελείται από (καλογυρισμένες) απιθανότητες και κυνηγητά μέχρι σκασμού. Το 2005 γυρίζει "Το Νησί", από τις σχετικά καλές ταινίες του (για τα μέτρα του βεβαίως). Τουλάχιστον στο επίκεντρο υπάρχει μια ενδιαφέρουσα (και πολυχρησιμοποιημένη βεβαίως) ιδέα.
Στο μέλλον οι άνθρωποι ζουν σε έναν κλειστό, αποστειρωμένο κόσμο σε απόλυτα τεχνητό περιβάλλον, όπου η καθημερινότα επαναλαμβάνεται αέναα, οι ερωτικές σχέσεις απαγορεύονται (αν και κανείς δεν φαίνεται να τις έχει ανάγκη, ούτε καν να γνωρίζει τι είναι αυτές) και όπου όλοι περιμένουν να κερδίσουν σε μια λοταρία για να ταξιδέψουν και να ζήσουν για πάντα σε ένα ονειρικό νησί, το μόνο μέρος του κόσμου που δεν είναι μολυσμένο. Ο ήρωας όμως βλέπει παράξενα όνειρα, αρχίζει να αμφισβητεί όσα υποτίθεται ότι συμβαίνουν και αποφασίζει κάτι αδιανόητο για την κοινωνία αυτή: Να δραπετεύσει. Σύντομα θα ανακαλύψει το εφιαλτικό μυστικό που κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά.
Το μυστικό δεν θα σας το αποκαλύψω φυσικά, αν και γίνεται γνωστό πριν τα μισά της ταινίας. Θα σας πω μόνο ότι το φιλμ μου άρεσε μόνο στο πρώτο μέρος του (στο ένα τρίτο περίπου), όπου περιγράφεται η κλειστή κοινωνία και ο πρωταγωνιστής Γιούαν Μακ Γκρέγκορ πασχίζει να ανακαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει και τελικά φεύγει με την Σκάρλετ Γιόχανσον (η οποία ακολουθεί μάλλον ακούσια). Και το μυστικό βεβαίως είναι ενδιαφέρον και εγείρει ένα πλήθος από ερωτήματα (τα οποία, βεβαίως, όπως προείπα, έχουν τεθεί πολλές φορές στο σινεμά και τη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας). Στο δεύτερο μέρος ωστόσο κάθε στοιχειώδης σκέψη καταρρέει και όλα γίνονται ένα αδιάκοπο - και πέρα για πέρα μη ρεαλιστικό, εννοείται - κυνηγητό, με ταρζανιές κάθε είδους (και μάλιστα από τον ήρωα, ο οποίος πρώτη φορά στη ζωή του βλέπει αυτοκίνητο, ωστόσο το οδηγεί τέλεια και ξεφεύγει από πλήθος εμπειρότατων κακών). Τι να πει κανείς... Προς το τέλος το φιλμ αποκτά πάλι κάποιο σεναριακό ενδιαφέρον, με τη συνάντηση του ήρωα με τον... δεν θα σας αποκαλύψω με ποιον, αλλά τα πάντα χάνονται και πάλι σε τόννους απιθανοτήτων και non stop δράσης.
Από το είδος φιλμ που βαριέμαι (δεν θα περίμενα άλλωστε κάτι άλλο από τον Bay), μπορεί να κρατήσει ίσως μερικούς δεκαπεντάχρονους με τη συνεχή δράση του, αλλά όχι κάποιους στοιχειωδώς σκεπτόμενους. Ωστόσο, το είπα κι αυτό, διαθέτει μια αρκετά καλή ιδέα και κάποιο ενδιαφέρον, μέχρι αυτά να τιναχτούν στον αέρα στα χέρια του έμπειρου μόνο στα κυνηγητά δημιουργού. Γι' αυτό και οι φίλοι της ΕΦ ίσως του ρίξουν μια ματιά (γνωρίζοντας βέβαια ότι θα πέσουν σε τόννους αφελειών). Κριμα πάντως. Θα μπορούσε να είναι καλό φιλμ.

OI TRANSFORMERS ΚΑΙ Η ΒΑΒΟΥΡΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ

Γιατί κάποιος άνω των 15 πάει να δει τους Transformers και μάλιστα το νο 2 (Transformers: Revenge of the Fallen); Επειδή βρίσκεται σε χαλαρές διακοπές και η ώρα 9.30-11 είναι κενή και το θερινό σινεμαδάκι δίχως πολλές - πολλές απαιτήσεις είναι ό, τι πρέπει. Και παρ’ όλες αυτές τις θετικές συγκυρίες βγαίνει βρίζοντας για την ώρα που έχασε.
Τι να πρωτοθάψω σε μια ταινία σαν κι αυτή; Το ότι ο Michael Bay (γνωστός και σεσημασμένος άλλωστε και για κάμποσες άλλες υπερπαραγωγές όπως ο “Armagedon” ή το “The Rock”, που βρήκα συμπαθητικό για το είδος του) επί δύο ολόκληρες ώρες κάνει μια απίστευτη βαβούρα από παλιοσίδερα που συγκρούονται μέχρις τελικής πτώσης; Για την επιεικώς γελοία ιστορία, η οποία σε μένα τουλάχιστον δεν κίνησε ούτε σε ένα σημείο το ενδιαφέρον; Ή για το ότι, παρά τη διαρκή φασαρία και την ταχύτατη, σε στιλ βιντεοκλίπ (ο Bay υπήρξε άλλωστε πρώην βιντεοκλιπάς), σκηνοθεσία, κόντεψε σε μερικά σημεία να με πάρει ο ύπνος (κυριολεκτικά, αφού κάπου – κάπου τα βλέφαρά μου βάραιναν);
Και έχω και άλλη μια ένσταση: Επιτρέψτε μου, πριν δω το φιλμ, να αγνοώ πλήρως τη μυθολογία και το όλο κόνσεπτ των Transformers. Ε, λοιπόν, για κάμποση ώρα (ίσως και μισή) δεν καταλάβαινα τίποτα σχεδόν απ’ ό, τι συνέβαινε στην οθόνη. Έπειτα συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν καλά και κακά ρομπότ (ή τέλος πάντων ρομποτοειδείς κάτοικοι κάποιου πλανήτη που έχουν εισβάλλει στη γη), αλλά μου πήρε άλλο τόσο να ξεχωρίσω τις μορφές τους (ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί δηλαδή).
Όλα τα λεφτά όμως είναι νομίζω η ηθοποιία της σούπερ γκόμενας πρωταγωνίστριας Megan Fox. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω ξαναδεί κάτι πιο ψεύτικο και πλαστικό στην οθόνη. Και θυμήθηκα το παλιό αστείο, που εδώ ισχύει απόλυτα, ότι τα ποικίλα ρομπότ έπαιζαν πολύ καλύτερα απ’ αυτήν (ή, τουλάχιστον, τα πρόσωπά τους ήταν πολύ πιο εκφραστικά από το δικό της). Θα την ξανάβλεπα πολύ ευχαρίστως στις σελίδες του Playboy ή κάποιου συναφούς (μακάρι και τολμηρότερου) περιοδικού, στο σινεμά όμως…
Θα τονίσω (το έχω ξαναγράψει άλλωστε και στο παρελθόν) ότι δεν έχω τίποτα με τις ταινίες που στόχος τους είναι η απλή ψυχαγωγία και απολύτως τίποτε παραπάνω. Ίσα – ίσα που πολλές φορές είναι ευπρόσδεκτες και κάποιες άλλες αληθινά καλά φιλμ (κενά περιεχομένου μεν, αλλά αληθινά καλά). Και μ’ αρέσει και η επιστημονική φαντασία. Μ’ αυτούς εδώ όμως τους τραγικούς κατά τη γνώμη μου Transformers δεν ψυχαγωγήθηκα καθόλου. Απλώς σκυλοβαρέθηκα.