ΤΡΟΠΙΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤΙΑΝΩΝ ΚΛΙΣΕ

Για πολλοστή φορά το Χόλιγουντ δείχνει την εξυπνάδα του (ή την πονηριά του, αν προτιμάτε): Αν πρόκειται να κάνουμε επιτυχία, γιατί να μην χλευάσουμε μέχρι τελικής πτώσης τον ίδιο μας τον εαυτό; Ίσως ακριβώς η τόση ευελιξία του είναι που τελικά το κάνει να επιβιώνει και να κυριαρχεί παγκόσμια εδώ και ένα σχεδόν αιώνα.
Η "Τροπική Καταιγίδα" του ενός εκ των πρωταγωνιστών της Ben Stiller δεν αφήνει τίποτα όρθιο προκειμένου να καννιβαλίσει κάθε πτυχή του Χόλιγουντ. Η ιδέα είναι καλή και ενίοτε ξεκαρδιστική. Έχοντας σα βάση τις πολεμικές ταινίες σε όλη τους τη γκάμα, από "Ράμπο" μέχρι "Αποκάλυψη Τώρα" και "Πλατούν", βάζει αδίστακτα χέρι και σε άλλα χολιγουντιανά είδη, φτάνοντας μέχρι τις (χολιγουντιανές πάντα) "ταινίες ποιότητας", που στηρίζονται σε ηθοποιούς της σχολής των Actor's Studio (Πατσίνο, Ντε Νίρο κλπ.) Και ταυτόχρονα παίζει και με το σπλάτερ σε αρκετές σκηνές που θα μπορούσαν να θεωρηθούν αποκρουστικές από μη μυημένους στο είδος. Το εγχείρημα υποστηρίζεται από μια πλειάδα πασίγνωστων ηθοποιών, μερικοί από τους οποίους σατιρίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό, ενώ η ταινία κατακλύζεται κυριολεκτικά από κάθε είδους αναφορές - παρωδίες διάσημων σκηνών του αμερικάνικου κινηματογράφου, τόσο που μερικές δεν προλαβαίνεις να τις πιάσεις ή, ενώ αναρωτιέσαι ακόμα "τι μου θυμίζει αυτό, πού το έχω ξαναδεί;" έρχεται η επόμενη. Όλα τα λεφτά επίσης η απροσδόκητη εμφάνιση του αγνώριστου Τομ Κρουζ (θα αργήσετε πολύ να καταλάβετε ποιος είναι). Το έχω ξαναπεί νομίζω: Του πάει πολύ να παίζει τον μαλάκα.
Τα πλεονεκτήματα υπάρχουν: Είπαμε και στην αρχή ότι πολλά σημεία της είναι ξεκαρδιστικά, με κορυφαία τα τρέιλερ - παρωδίες της αρχής. Επίσης τα πάντα λέγονται με το όνομά τους: Ο Ράμπο (ή ο ηθοποιός που τον ενσαρκώνει) είναι ηλίθιος, οι κωμωδίες του Έντι Μέρφι επιεικώς κακόγουστες που το "χιούμορ" τους βασίζεται στο... πόσο κλάνει ο ευτραφής πρωταγωνιστής, οι μεγάλοι ηθοποιοί μπαίνουν "στο πετσί του ρόλου τους" μέχρις αηδίας (ή γελοιότητας), οι παραγωγοί είναι ακαλλιέργητα κτήνη που τους νοιάζουν μόνο τα φράγκα, οι εθνικοί ήρωες είναι απατεώνες κλπ. κλπ... Το κακό είναι ότι μεγάλο μέρος του φιλμ διαθέτει επίσης χοντρό και παρατραβηγμένο χιούμορ - πλάκα μάλλον - που προσωπικά τουλάχιστον δεν μου έβγαλε το γέλιο που υποσχόταν, λες και η ταινία μιμόταν τις κακογουστιές που σατίριζε. Επίσης στα πλην και η αποσπασματικότητα: Πρόκειται μάλλον για συρραφή αστείων που πολλά πολύ σύντομα θα ξεχάσετε, παρά για ολοκληρωμένη ταινία.
Καλή διασκέδαση πάντως - όσο αντέξετε τις τόσες χοντράδες που διανθίζονται από πολλές έξυπνες σκηνές.