SPONTANEOUS": ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΤΑΚΤΟ

 

Τι μπορείς να πεις όταν ένα φιλμ είναι και κωμωδία και αισθηματικό και τρόμου και ενηλικίωσης και δραματικό και... Μόνο ότι δεν κατατάσσεται κάπου. Τι άλλο; Μιλώ για την παράξενη πρώτη εμφάνιση του Brian Duffield στο "Spontaneous" του 2020.

Σε ένα σχολείο των ΗΠΑ οι τελειόφοιτοι, που ετοιμάζονται για το γνωστό χορό αποφοίτησης και τη μετάβασή τους σε κολλέγιο, αρχίζουν στα καλά καθούμενα να... εκρήγνυνται ένας - ένας, γεμίζοντας τον τόπο με αίματα και μικροσκοπικά υπολείμματα. Δεν υπάρχει κάποια σειρά, κάποια ώρα, κάποιο ορατό σχέδιο ή μοτίβο. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί στον καθένα, σε οποιαδήποτε ώρα ή χώρο. Ουδείς μπορεί να κατανοήσει το πώς και το γιατί. Μια από τις μαθήτριες με ιδιαίτερα επαναστατικές / υπαρξιακές / μηδενιστικές τάσεις και σε συνήθη κόντρα με γονείς και σχολείο ερωτεύεται ευαίσθητο / ονειροπόλο / καλλιεργημένο συμμαθητή της και οι δυο τους συνειδητοποιούν ότι κάθε στιγμή μπορεί να είναι και η τελευταία τους. Κυριολεκτικό no future.

Μπορείς να το δεις ως ταινία ενηλικίωσης (αλληγορική ίσως) που μπαίνει έντονα στο χώρο του φανταστικού, πλην όμως μοιάζει να μην ενδιαφέρεται γι' αυτό ή να εξηγήσει οτιδήποτε απ' ότι συμβαίνει. Αντίθετα το χιούμορ μπορεί να δώσει τη θέση του στο δράμα, στον τρόμο, στο αισθηματικό, στη νεανική ορμή και επαναστατικότητα, στον κυνισμό... Εντάξει, διαθέτει την πρωτοτυπία και τη δροσιά του, το είδα περισσότερο από ότι άλλο με περιέργεια, αλλά οι περισσότεροι μάλλον θα ενοχληθούν από την ασάφεια (ή την απουσία) στόχου για το τι ακριβώς θέλει να κάνει ή να πει ο δημιουργός. Ενδιαφέρον, αλλά και κουφό και ασαφές ντεμπούτο.