ΚΙ ΑΝ ΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ ΜΕ ΕΜΑΣ;

Στην αρχή υπήρξε ένα κλασικό b-movie επιστημονικής φαντασίας του 1956, το "Invasion of the Body Snatchers" του Don Segel. 20 και κάτι χρόνια μετά, το 1978 συγκεκριμένα, ο Philip Kaufman κάνει ένα από τα πιο πετυχημένα ριμέικ της ιστορίας του σινεμά, με τον ίδιο πάντα τίτλο.
Η ιστορία είναι από μόνη της ανατριχιαστική. Από την πρώτη κιόλας σκηνή (στα credits) ξέρουμε ότι ο κόσμος μας αντιμετωπίζει μια εξωγήινη εισβολή από κάποια σαν πλαγκτόν πλάσματα, που ταξιδεύουν στο διάστημα ψάχνοντας τον κατάλληλο πλανήτη. Πώς όμως εκδηλώνεται η εισβολή αυτή; Κατ' αρχήν "μολύνονται" τα φυτά, το πιο "αθώο" ίσως κομμάτι ζωής στη γη. Από εκεί και πέρα το "κακό" μεταδίδεται στον άνθρωπο. Οι άνθρωποι λοιπόν αντικαθίστανται από πανομοιότυπες ρέπλικες, που παίρνουν τη θέση του πρωτότυπου. Ναι, είναι ίδιοι εξωτερικά. Τι γίνεται όμως με τα συναισθήματά τους; Και τι μπορείς να κάνεις απέναντι σ' αυτό; Πώς να αντιμετωπίσεις τη ραγδαία εξάπλωση; Και, εν τέλει, είναι κανείς σίγουρος για το ποιος είναι πραγματικός και ποιος απομίμηση, ακόμα και από τους πιο δικούς του ανθρώπους (ή "ανθρώπους");
Η ταινία διαθέτει πολύ καλό ρυθμό και ισορροπεί με επιτυχία ανάμεσα στην επιστημονική φαντασία και τον τρόμο. Το διαρκώς αυξανόμενο σασπένς κρατά τον θεατή και η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο απειλητική - και πιο αδιέξοδη για τους ήρωες. Φυσικά το θέμα από μόνο τους οδηγεί σε πολλαπλούς προβληματισμούς (ή συμβολισμούς). Μήπως το κακό βρίσκεται σε μας τους ίδιους ή, τέλος πάντων, στον ίδιο τον άνθρωπο και όχι σε κάποια τέρατα; Μήπως οδηγούμαστε σε μια ψυχρή, μηχανική κοινωνία (όπως είναι οι ρέπλικες), όπου το συναίσθημα εξαφανίζεται και όλα γίνονται με γνώμονα μια ανατριχιαστικά ψυχρή και μηχανιστική λογική (ή "λογική"); Τελικά όμως το ηθικό δίλημμα που κυριαρχεί είναι το ίδιο ουσιαστικά με τους "Ρινόκερους" του Ιονέσκο για παράδειγμα: Θα αφεθεί να ακολουθήσει κανείς τη μάζα και τις όποιες επιλογές της ή θα παραμείνει ο εαυτός του, σταθερός στα πιστεύω και τις απόψεις του, ακόμα κι αν αυτές αποτελούν μειοψηφία; Βλέπετε, τις περισσότερες φορές το να ακολουθήσεις το όποια μαζικά πρότυπα και πιο εύκολο και πιο συμφέρον είναι...
Στο τέλος, που δεν θα σας αποκαλύψω φυσικά, ο Kaufman αρνείται να "χρυσώσει το χάπι" και να υποκύψει σε εύκολες λύσεις. Κάθε άλλο. Και αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα ακόμα συν σε μια από τις πιο ασφυκτικές, ουσιαστικά τρομακτικές (δίχως καθόλου "μπου")  και απαισιόδοξες ταινίες του φανταστικού. Το συνιστώ.
ΥΓ: Εκτός του πρωταγωνιστή Ντόναλντ Σάντερλαντ, στο καστ θα ανακαλύψετε έναν νεαρότατο Τζεφ Γκόλντμπλουμ, αλλά και τον καλτ Λέοναρντ Νιμόι.