Ο SHAKESPEARE, ΟΙ ΦΟΝΟΙ, Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ "THEATRE OF BLOOD"

Ο Douglas Hickox (1929-1988) υπήρξε ένας μάλλον μέτριος βρετανός σκηνοθέτης, με λίγες σχετικά ταινίες στο ενεργητικό του (αργότερα έκανε και αρκετή τηλεόραση). Το 1973 γυρίζει το "Theater of Blood", ταινία τρόμου (αν και όχι μόνο), με τον εμβληματικό Βίνσεντ Πράις να κυριαρχεί στην οθόνη.
Η ιστορία είναι απλή: Ένας πρώην διάσημος σεξπιρικός ηθοποιός, που όλοι θεωρούν νεκρό, επιστρέφει και αρχίζει να δολοφονεί με πραγματικά ευφάνταστους τρόπους όλους τους κριτικούς θεάτρου που είχαν γράψει εναντίον του και του είχαν στερήσει ένα μεγάλο θεατρικό βραβείο. Το ενδιαφέρον είναι ότι όλοι οι φόνοι είναι άμεσα εμπνευσμένοι από φόνους που υπάρχουν (και είναι, ως γνωστόν, ουκ ολίγοι) σε έργα του Σαίξπηρ (Βλέπετε; Γράφω την ελληνική απόδοση του Shakespeare και με τους δύο τρόπους, τον παλιό και τον νέο, για να τα έχω καλά με όλους).
Η ταινία χρησιμοποιεί το μπαρόκ κλίμα (βαριά σκηνικά και κοστούμια, γκροτέσκοι τρόποι θανάτου κλπ.) πoυ συνηθίζεται στα φιλμ τρόμου του Βίνσεντ Πράις. Φυσικά η όλη δομή της μας φέρνει αμέσως στο νου τα δύο φιλμ του δόκτορα Φάιμπς, που ο Πράις είχε γυρίσει μόλις τα δύο προηγούμενα χρόνια. Φυσικά ο ήρωας δεν είναι ο ίδιος, αλλά η σειρά των τελετουργικών φόνων παραπέμπει αμέσως εκεί. Ωστόσο εδώ έχουμε και κάτι παραπάνω: Μια γερή δόση χιούμορ (κατάμαυρου συνήθως). Και μόνο η ιδέα του ηθοποιού που δολοφονεί τους κριτικούς που έγραψαν αρνητικά γι' αυτόν είναι βέβαια αστεία και μας κάνει να σκεφτούμε τις σχέσεις τέχνης και κριτικής, τη εξουσία και τα "δικαιώματα" της τελευταίας κλπ. Όχι ότι μας βάζει σε βαθιές σκέψεις βέβαια, αλλά, όσο νά' ναι... Πάντως εδώ το χιούμορ έχει συχνά το πάνω χέρι, πράγμα που γίνεται όλο και πιο εμφανές όσο προχωρά το φιλμ.
Κατά τα άλλα ο Πράις βρίσκεται στο στοιχείο του. Η εν γένει πομπώδης ερμηνεία και εμφάνισή του ταιριάζει γάντι με τις διαρκείς ερμηνείες του σε σεξπιρικά αποσπάσματα στο φιλμ (μιλά άλλωστε σχεδόν αποκλειστικά με σεξπιρικές ατάκες). Το όλο σκηνικό συμπληρώνεται από τη στρατιά των αλκοολοκών / κλοσάρ / τρελών που τον ακολουθούν, άλλοτε ως θίασος και άλλοτε παίζοντας το ρόλο του κοινού που αποθεώνει το ταλέντο του παρανοϊκού αφεντη του, αλλά και από την κόρη του, άλλη μια πιστή στην υπηρεσία του τρελού πατέρα της.
Γενικά δεν πρόκειται να το πάρουμε στα σοβαρά ως ταινία. Δεν είναι μεγάλη. Διαθέτει όμως την παλιομοδίτικη γοητεία της, την μπαρόκ ατμόσφαιρα που αναφέραμε και το μαύρο χιούμορ - από τα σχετικά πρώιμα δείγματα παντρέματος τρόμου και χιούμορ. Πάντως για τους φανς του Πράις αποτελεί must. Πότε θα τον ξαναδείτε να ερμηνεύει Σαίξπηρ, και μάλιστα κομμάτια από πολλά έργα του βάρδου;
ΥΓ: Πoιο απο΄τα δύο προτιμάτε; Σαίξπηρ ή Σέξπιρ;