9 ΡΟΜΠΟΤ - Ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;

Animation συνέχεια λοιπόν, αφού, όπως είπαμε σε προηγούμενο post, το πράγμα όσο πάει και βελτιώνεται. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Shane Acker μετέτρεψε σε μεγάλου μήκους την 11λεπτη ταινιούλα του "9", διατηρώντας τον τίτλο, και ανέβασε σε νέα εικαστικά ύψη το animation.
Το "9" είναι μια σκοτεινή ιστορία μετακαταστροφικής επιστημονικής φαντασίας. Στο μέλλον οι μηχανές στρέφονται ενάντια στους ανθρώπους και τους εξολοθρεύουν. Και - μην ανησυχείτε - οποιαδήποτε άλλη ομοιότητα με τους "Εξολοθρευτές" σταματά εδώ. Άνθρωποι δεν υπάρχουν πια. Ήρωες της ταινίας είναι 9 πάνινες κούκλες που έχουν νοημοσύνη, μιλάν και διαθέτουν διαφορετικούς χαρακτήρες. Τις περιπέτειές τους ενάντια στις παντοδύναμες μηχανές παρακολουθούμε, καθώς βαθμιαία διαφωτίζεται το μυστήριο της ύπαρξής τους.
Όλα τα λεφτά στο φιλμ νομίζω ότι είναι η εκπληκτική της εικόνα. Σκοτεινή, σε σκουριασμένα χρώματα, ζοφερή, δημιουργεί ένα από τα καλύτερα και πιο πειστικά μετακαταστροφικά περιβάλλοντα που έχω δει ποτέ. Σκουπίδια, σκουριασμένα απομεινάρια, ερείπια, κατεστραμένα αντικείμενα κάθε είδους, συνθέτουν ένα ατμοσφαιρικότατο φόντο, πάνω στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία, ενώ εξαιρετικά ευφάνταστες σαν σύλληψη και κατασκευή είναι και οι "κακές" μηχανές. Γενικά, προσωπικά θα χαρακτήριζα το εικαστικό μέρος της ταινίας, από τα εντυπωσιακότερα (τουλάχιστον στα πλαίσια της επιστημονικής φαντασίας), που παραπέμπει σε γερμανούς εξπρεσιονιστές ζωγράφους που ασχολήθηκαν με τη φρίκη του πολέμου (κυρίως Gross και Dix). Και δεν είναι τυχαίο ότι "τσίμπησε" και ο Τιμ Μπάρτον, που κάπου έβαλε κι αυτός το χεράκι του.
Θα μιλούσα για αριστούργημα, αλλά υπάρχει και το σενάριο, βλέπετε. Δεν το βρήκα ιδιαίτερα εμπνευσμένο, ενώ το μεταφυσικό τέλος με χάλασε αρκετά. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε κανείς να το χειριστεί διαφορετικά, όπως είναι όμως το βρήκα αταίριαστο με την όλη ατμόσφαιρα. Ωστόσο οι ιδεολογικές του θέσεις με βρήκαν απόλυτα σύμφωνο, καθώς το φιλμ επιτίθεται στο μιλιταρισμό, την ανθρώπινη ανοησία και απληστία για δύναμη και εξουσία και τον ολοκληρωτισμό, ενώ θέτει το κλασικό δίλημμα "επιβίωση και ασφάλεια μέσα απο καταπιεστικές εξουσιαστικές δομές ή ρίσκο και απολυτη ελευθερία και δημιουργικότητα";
Θα περιμένω με ενδιαφέρον τις επόμενες δουλειές του Acker, καθώς έβαλε τον εαυτό του στον χάρτη των ελπιδοφόρων νέων δημιουργών. Αν και νομίζω ότι έχασε την ευκαιρία να κάνει ένα αριστούργημα.