ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ "ΚΑΚΟ"... ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΚΑΚΟ

Με το "Κακό" του 2005 ο Γιώργος Νούσιας είχε κάνει μια συμπαθητική ταινιούλα, που συνδύαζε τρόμο και σπλάτερ με χιούμορ (στα χνάρια των Evil Dead κλπ.) και ταυτόχρονα είχε κάνει και μια από τις ελάχιστες σύγχρονες ταινίες είδους του ελληνικού κινηματογράφου. Το 2009 έρχεται "Το Κακό: Στην εποχή των ηρώων" (σε συσκηνοθεσία Πέτρου Νούσια και Claudio Bolivar), όπου βρίσκει σαφώς περισσότερα λεφτά, χρησιμοποιεί περισσότερα και πιο πλούσια εφφέ και... κάνει μια εξ ίσου σαφώς πολύ χειρότερη ταινία.
Εδώ το απλό, αλλά λειτουργικό σενάριο του πρώτου φιλμ, κατ' ευθείαν εμπνευσμένο από Ρομέρο και άλλα στάνταρς των ταινιών με ζόμπι, με τα κυνηγητά, τα λουτρά αίματος, τις κάθε λογής σπλατεριές και το κατάμαυρο χιούμορ, αντικαθίστανται από ένα σεναριακό αχταρμά, όπου εμπλέκονται αρχαίοι έλληνες, αρχαία ζόμπι, μαγικά κουτιά, νεκραναστάσεις (όχι όμως ως ζόμπι), εμφανίσεις στη σύγχρονη εποχή κάποιου τύπου με κουκούλα που έρχεται κατ' ευθείαν από την αρχαιότητα (μάλιστα, του Μπίλι Ζέιν αυτοπροσώπως), προφητείες που δεν κατάλαβα τι ακριβώς λένε και άλλα ακατανόητα, και ουδείς κάνει την παραμικρή προσπάθεια να ξεκαθαρίσει λίγο το τι ακριβώς συμβαίνει. Συγχρόνως το χιούμορ είναι κατά τη γνώμη και λιγότερο και πολύ χοντρότερο, οι χαρακτήρες άστα να πάνε... και γενικά όλα με κάνουν να προτιμώ το πρώτο, πολύ πιο τίμιο φιλμάκι.
Μένουν μονάχα κάποια εντυπωσιακά ακροβατικά της κάμερας (εντυπωσιακά μεν, αλλά κι αυτά άνευ λόγου), σίγουρα καλύτερη εικόνα, μερικά όμορφα πλάνα μιας πανέρημης Αθήνας και μάλιστα σε κεντρικότατους δρόμους (πώς το πέτυχε αυτό;), οι ήρωες στις σκηνές που διαδραματίζονται στην αρχαιότητα που μιλάνε με άνεση καθημερινά αρχαία ελληνικά και ελάχιστες αστείες στιγμές. Α, ναι και τα σπλάτερ εφφέ των μαστόρων του είδους αδελφών Αλαχούζου. Αλλά αυτά είναι πολύ, πολύ λίγα μπροστά στο χάος και το συχνό κιτς που επικρατούν. Νομίζω ότι τελικά όλη αυτή η εμπλοκή της αρχαιότητας και τα σχετικά μεταφυσικά που τη συνοδεύουν λειτούργησαν εις βάρος του φιλμ.
Να λοιπόν που για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται ότι οι μεγαλύτεροι προϋπολογισμοί δεν κάνουν και καλύτερες ταινίες. Και πήγαινα να το δω με ειλικρινά καλή διάθεση. Κρίμα.

ΑΣΤΕΙΟ ΚΑΙ "ΚΑΚΟ"

Το "Κακό" του Γιώργου Νούσια είναι το πρώτο αμιγές ελληνικό σπλάτερ. Και μόνο γι' αυτό αξίζει να κραυγάσουμε ένα βροντερό "επιτέλους"! Επίσης έχει χαβαλέ, και πολύ καλά κάνει, αφού είναι μια ταινία που έγινε γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Βλέποντάς την ως τέτοια, θα περάσετε καλά. Όπως έμαθα ο δημιουργός της είναι φαν του είδους (φαίνεται άλλωστε) και η αγάπη του για το low budget και για την πλάκα που υποβόσκει ακόμα και σε "σοβαρές" ταινίες του είδους είναι σαφής. Τέλος, είναι πλημμυρισμένη από σπλάτερ εφφέ (οι αδελφοί Αλαχούζοι έκαναν επιτέλους αυτό που πάντα γούσταραν).
Από εκεί και πέρα, προβλήματα υπάρχουν. Κακή ηθοποιία (αυτό δεν πειράζει, αποτελεί έναν από τους κρυφούς κώδικες του είδους), μη πιστευτές αντιδράσεις των χαρακτήρων και, γενικά, αρκετά σεναριακά λάθη και ευκολίες. Ακόμα και ως low budget, αρκετά πράγματα θα μπορούσαν να προσεχτούν περισσότερο (σεναριακά πάντοτε).
Εδιαφέρον το σημείο όπου στην πρώτη μαζική σφαγή ζόμπι από τους λίγους επιζήσαντες στο εστιατόριο, οι τελευταίοι (οι επιζήσαντες δηλαδή), παρά το ότι είναι "κανονικοί", καθημερινοί άνθρωποι, απολαμβάνουν απίστευτα τη σφαγή, δείχνοντας υπερβολικό ζήλο και γουστάροντας το ρόλο του θύτη. Γίνεται έτσι ένα σχόλιο πάνω σε ό,τι κρύβουμε επιμελώς μέσα μας, παρά την "νορμάλ" ζωή των περισσότερων από μας. Ωραία κινηματογραφημένη, τέλος, η νεκρή Αθήνα, όπως ελάχιστες (ίσως και καμία) φορές την έχουμε δει στο σινεμά.