"ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΤΕ ΠΑΝΩ": ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΛΗΣΤΙΑ

 

Ο Adam McKay από την αρχή της καριέρας του ασχολήθηκε κυρίως με την κωμωδία / σάτιρα, συχνά με καλά αποτελέσματα. Το 2021 "απογειώνεται" με το "Don't Look Back" με πλειάδα γνωστών ηθοποιών (Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Μέριλ Στριπ, Τζένιφερ Λόρενς, Κέιτ Μπλάνσετ, Ρον Πέρλμαν, Τζόνα Χιλ, Τιμοτέ Σαλαμέ κ.ά.), μια βιτριολική σάτιρα της αμερικάνικης πολιτικής ειδικότερα, και της ανθρώπινης απληστίας και βλακείας γενικότερα, όλα αυτά με μανδύα επιστημονικής φαντασίας.

Μια τελειόφοιτη της αστρονομίας και ο καθηγητής της, άγνωστοι αμφότεροι στον επιστημονικό χώρο,  ανακαλύπτουν σε επαρχιακό αστεροσκοπείο ότι ένας κομήτης βαδίζει ολοταχώς προς τη γη. Η σύγκρουση, που θα συμβεί σε 6 μήνες και κάτι, είναι βέβαιο ότι θα καταστρέψει τον πλανήτη. Έντρομοι ανακοινώνουν το εφιαλτικό εύρημά τους... και από εκεί και πέρα ξεκινά ένα απίστευτο, τραγελαφικό ταξίδι στα μίντια και στην ανώτατη εξουσία (θα συναντηθούν πολλάκις με την ίδια την πρόεδρο), ενώ οι αντιδράσεις κοινού και αρχών θα είναι ποικίλες και εξ ίσου τραγελαφικές.

Εξαιρετική σάτιρα που "τσακίζει κόκαλα" σε πολλά επίπεδα και με πολλούς στόχους. Ιδού μερικοί: Κατ' αρχήν η αμερικάνικη πολιτική κατάσταση, με την ανεκδιήγητη πρόεδρο Μέριλ Στριπ να αναφέρεται ξεκάθαρα στον Τραμπ και τις απίστευτες πραγματικά συμπεριφορές και απόψεις του - αλλά και η διεθνής πολιτική γενικότερα, με τις αγκυλώσεις της και την ατολμία της να πάρει καίριες αποφάσεις για κάτι παραπάνω από φλέγοντα ζητήματα (η κλιματική αλλαγή μας έρχεται αμέσως στο μυαλό). Στη συνέχεια τα κατάπτυστα μίντια, που στις μέρες μας έχουν καταντήσει ένα χαζοχαρούμενο, παντελώς ανεγκέφαλο και κάκιστης ποιότητας σόου, που μπορεί να αντιμετωπίσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από τη συγκλονιστικότερη (για το επερχόμενο τέλος του κόσμου ας πούμε) έως την πιο γελοία είδηση (για το τι δήλωσε ότι πιστεύει για τον έρωτα η τάδε ανθυποστάρ). Σειρά έχει η ανθρώπινη βλακεία εν γένει, με τους ανθρώπους (τον "μέσο άνθρωπο" θα μπορούσαμε να πούμε) να είναι ένα άβουλο, καταναλωτικό ον που άγεται και φέρεται από κάθε λογής παλαβή θεωρία (βλ. εμβόλια, αφού αλληγορία της κατάστασης σχετικά μ' αυτά είναι και ο διχασμός για τις επιπτώσεις του κομήτη). Μεγάλο μέρος του "κοινού", απόλυτα αποβλακωμένο από την τηλεόραση, από αμφιβόλου υπόστασης ""leaders" και πολλά άλλα, είναι ανίκανο να αντιδράσει ή να πάρει μια σταθερή, λογική θέση. Και βέβαια, τελευταία και ίσως σπουδαιότερη λόγω της τρομερής απειλής που εγκυμονεί, άφησα την ανθρώπινη απληστία. Την απληστία των πολυεκατομμυριούχων κυρίως, που ουσιαστικά κυβερνούν τον πλανήτη, αφού διαπλέκονται άμεσα με την πολιτική και δίχως αυτούς οι "ηγέτες" του δυτικού κόσμου πολύ απλά δεν θα υφίσταντο (συχνά οι κυβερνώντες είναι απλά πιόνια τους). Εδώ η απληστία αυτή φτάνει κυριολεκτικά στα όριά της και οδηγεί με μαθηματικό τρόπο στην καταστροφή. Και υπάρχουν κι άλλα που πιθανόν θα ανακαλύψετε.

Τελειώνοντας πρέπει να πω ότι όλα αυτά τα βαρύγδουπα που ανέφερα παραπάνω, δίνονται απολαυστικότατα, με πολύ χιούμορ και καλό ρυθμό (παρά τη μεγάλη διάρκεια δεν κουράστηκα καθόλου). Νομίζω ότι η επιτυχία του φιλμ έγκειται ακριβώς στο να μιλά ανάλαφρα και με χιούμορ ενώ καυτηριάζει αλύπητα τεράστια προβλήματα, ακόμα και καταστάσεις που οδηγούν στο τέλος του κόσμου. Σας προτείνω να το απολαύσετε.

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ "ANCHORMAN" ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ APATOW.

Η σύγχρονη αμερικάνικη κωμωδία που εισήγαγε ο Judd Apatow είτε ως παραγωγός είτε ως σκηνοθέτης διαθέτει, ως γνωστόν, λεκτική τόλμη και καθόλου πολιτικώς ορθό χιούμορ. Στο "Anchorman: The Legent of Ron Burgundy" του 2014 ο Apatow είναι παραγωγός. Το φιλμ γυρίστηκε από τον Adam McKay με τον Γουίλ Φερέλ στον ομώνυμο ρόλο.
Μας μεταφέρει πίσω στη δεκαετία του 70 στο Σαν Ντιέγο, όπου ο Ron Burgundy είναι τοπ παρουσιαστής ειδήσεων. Τον γνωρίζουν οι πάντες και τον λατρεύουν (άσχετο αν τα νέα του είναι του στιλ "έγκυο πάντα στο Ζωολογικό Κήπο της πόλης!"). Την εποχή αυτή τα δελτία ειδήσεων ήταν πλήρως ανδροκρατούμενα. Το ίδιο φυσικά και η ανεκδιήγητη ομάδα του Ρον (ο ίδιος παρουσιαστής κύριων ειδήσεων και οι άλλοι επι τόπου ρεπορτάζ, σπορ και καιρός). Φυσικά ο Ρον έχει όσες γυναίκες θέλει. Έως ότου στο κανάλι προσλαμβάνεται μια όμορφη ξανθιά, εξαιρετικά φιλόδοξη "για γυναίκα". Όλοι της την πέφτουν με πενιχρά αποτελέσματα, ενώ εκείνη δηλώνει ευθαρσώς και επανειλημμένα ότι θελει να γίνει βασική παρουσιάστρια ειδήσεων, πράγμα που μόνο γέλιο προκαλεί. Ωστόσο ο Ρον, για πρώτη φορά στη ζωή του, ερωτεύεται πραγματικά. Όχι όμως ότι είναι και διαθέσιμος να παραχωρήσει έστω και ένα εκατοστό από τα ανδρικά του προνόμια...
Να λοιπόν τι μου συνέβει παρακολουθώντας το φιλμ: Αρχικά το θεώρησα τερατώδη μπούρδα. Εύρισκα το χιούμορ του κρύο και ηλίθιο. Όσο όμως προχωρούσε η ώρα αντιλαμβανόμουν όλο και περισσότερο ότι κάθε ίχνος αληθοφάνειας κυριολεκτικά εξαφανιζόταν (επίτηδες φυσικά) κι ότι η ταινία όδευε όλο και πιο πολύ προς μια απόλυτα σουρεαλιστική και δίχως ίχνος ρεαλισμού παρωδία. Και ότι, κυρίως, σατίριζε αλύπητα την ανδρική καφρίλα και αίσθηση ανωτερότητας έναντι των γυναικών. Και ότι, επίσης, ταυτόχρονα παρωδούσε όλο και περισσότερα κινηματογραφικά κλισέ, καθώς και το κλίμα των 70'ς εν γένει. Έτσι όταν τελικά έφτασε στο αποκορύφωμα της παράνοιας (και της παρωδίας διαφόρων ειδών), είχα φτάσει να εκτιμώ όλο αυτό το κλίμα και την προαναφερθείσα παντελή έλλειψη πολιτικής ορθότητας. Έστω κι αν συχνά το χιούμορ είναι χοντρό και στα όρια του χυδαίου (στα όρια μόνο, μην τρομάξετε πολύ απ' αυτό που γράφω).
Τελικά βρήκα το όλο εγχείρημα ενδιαφέρον, καθώς κάθε μορφή σοβαροφάνειας και ρεαλισμού τινάζονται στον αέρα. Αν λοιπόν είστε οπαδός αυτού του παρωδιακού, παραληρηματικού χιούμορ σίγουρα θα διασκεδάσετε. Προσωπικά τουλάχιστον στην αρχή ουδόλως περίμενα ότι όλο αυτό θα είχε μια τόσο απογειωτική κατάληξη στο χώρο του παράλογου.
ΥΓ: Όλα τα λεφτά η σκηνή όπου ο Φαρέλ παίζει φλάουτο παρωδώντας με ξεκαρδιστικό τρόπο τον... Ίαν Άντερσον των Jethro Tull.