"JURASSIC WORLD: DOMINION": ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΤΟ ΝΑ ΣΕ ΚΥΝΗΓΑΝ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ!

 Άλλο ένα παντελώς αποτυχημένο, κατά τη γνώμη μου, "πολύκουελ" (τα σίκουελ τα έχουμε ξεπεράσει προ πολλού): Το "Jurassic World: Dominion" (2022) του Colin Trevorrow συνεχίζει με τρόπο αδίστακτο τη saga που (άθελά του) ξεκίνησε ο Σπίλμπεργκ, προσθέτοντας μια ακόμα αχρείαστη συνέχεια.

Τι να σας πω: Η εταιρία Biosyn προσπαθεί να εμπλέξει δεν θυμάμαι πού την επιστήμονα Σάτλερ, η οποία θέλει να συνεργαστεί και πάλι με τον επιστήμονα Γκραντ, αλλά αυτός αρχικά είναι απρόθυμος, και υπάρχουν γιγάντιες ακρίδες και κορίτσια - κλώνοι και ζεύγος ωραίων εναλλακτικών που ζει στη φύση και φυσικά βγαίνουν κι οι δεινόσαυροι και κυνηγούν τους πάντες και μπαίνει στο παιχνίδι κι ο Γκόλντμπουμ που δουλεύει στην εταιρία και άλλα που δεν θυμάμαι και δεν κάνω την παραμικρή προσπάθεια να θυμηθώ.

Στην πολλαπλή του αυτή συνέχεια το φιλμ επιχειρεί να κινήσει το ενδιαφέρον επιστρατεύοντας (ή ανασταίνοντας αν θέλετε) τους πρωταγωνιστές του αρχικού "Τζουράσικ Παρκ" Τζεφ Γκόλντμπλουμ, Σαμ Νιλ και Λόρα Ντερν, προσθέτει και νέους σταρ (Κρις Πρατ, Μπράις Ντάλας Χάουαρντ) και επιτυγχάνει... μια τρύπα στο νερό. Με πραγματικά ενοχλητική διάρκεια 2 ωρών και 27 λεπτών (γιατί;), με αλλοπρόσαλλο σενάριο, με ιδέες που έχουμε ξαναδεί πάμπολλες φορές, με έκανε κυριολεκτικά να κοιτώ το ρολόι μου ή τα άστρα (θερινός γαρ), σκεπτόμενος πότε θα τελειώσει. Ούτε τα κυνηγητά με δεινόσαυρους με ξύπνησαν ούτε το επιδιωκόμενο σασπένς λειτούργησε (ούτε οτιδήποτε άλλο άλλωστε), με αποτέλεσμα να το θεωρώ ένα από τα πιο βαρετά και αποτυχημένα wannabe μπλόκμπάστερ που έγιναν ποτέ. 

Χαίρομαι από μια πλευρά, γιατί σκέφτομαι (ελπίζω μάλλον) ότι αν γίνουν πολλές τέτοιες συνέχειες - πατάτες ίσως εκλείψει (ή μειωθεί τέλος πάντων) η μάστιγα των πολλαπλών σίκουελ, πρίκουελ, ριμέικ, spin off κλπ. κλπ. κλπ., που για μένα είναι από τα χειρότερα φαινόμενα του σύγχρονου mainstream κινηματογράφου.

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΔΙΧΩΣ "ΕΓΓΥΗΜΕΝΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ"

Όταν το αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά βρίσκεται στα κέφια του, παράγει συμπαθέστατες ταινίες. Σ΄αυτή την κατηγορία υπάγεται, κατά τη γνώμη μου, το "Safety Not Guaranteed" (2012) του πρωτοεμφανιζόμενου σε μεγάλου μήκους φιλμ Colin Trevorrow.
Όταν ένα περιοδικό ανακαλύπτει μια μικρή αγγελία που, ούτε λίγο ούτε πολύ, λέει περίπου "Ζητείται συνταξιδιώτης για ταξίδι στο χρόνο, η ασφάλεια δεν είναι εγγυημένη και ο συνταξιδιώτης πρέπει να φέρει τα δικά του όπλα", στέλνει μια σπαρταριστή ομάδα δημοσιογράφων, τον επί κεφαλής και δύο μαθητευόμενους, αγόρι και κορίτσι, στην επαρχιακή πόλη απ' όπου προέρχεται η αγγελία για να ερευνήσουν το θέμα. Τα αποτελέσματα είναι, αν μη τι άλλο, απροσδόκητα.
Φυσικά η ταινία παίζει με το είδος της επιστημονικής φαντασίας, αλλά πρέπει να προειδοποιήσω τους φίλους του είδους ότι δεν πρόκειται ακριβώς για κάτι τέτοιο. Απλώς πρόκειται για το φόντο. Μέχρι την τελευταία σκηνή άλλωστε δεν ξέρουμε αν υπάρχουν στοιχεία αλήθειας στην όλη φάση ή αν πρόκειται για φαντασιώσεις ενός τρελού. Ουσιαστικά πρόκειται για μια ρομαντική, τρυφερή και με πολύ χιούμορ ματιά πάνω στις σχέσεις ανάμεσα σε τύπους... χμ... ας τους χαρακτηρίσουμε ιδιόρυθμους, ίσως λιγάκι "βαρεμένους", όχι όμως τόσο ώστε να χαρακτηριστούν psycho. Μοναχικούς σίγουρα. Διαφορετικούς, ας τους πούμε καλύτερα. Οπότε η ταινία γίνεται και ένας ύμνος προς τη διαφορετικότητα και την ανοχή και, τελικά, υποστηρίζει με τον χαριτωμένο τρόπο της ότι υπάρχει και γι' αυτούς θέση στον κόσμο. Γι' αυτό άλλωστε και βλέπει με τόση συμπάθεια τους παράξενους ήρωές της. Κι όλα αυτά δίχως να της λείπουν η ατμόσφαιρα μυστηρίου, που δημιουργεί σασπένς, και οι αρκετές ανατροπές.
Σίγουρα πρόκειται για μια feelgood ταινία, απ' αυτές που οι αμερικάνοι ανεξάρτητοι δημιουργοί ξέρουν καλά να φτιάχνουν. Νομίζω ότι θα την παρακολουθήσετε χαμογελώντας - εγώ τουλάχιστον την απόλαυσα - και ελπίζω να μην απογοητευτείτε από την έλλειψη ειδικών εφέ και θεαματικών ταξιδιών στο χρόνο. Δεν είναι άλλωστε αυτός ο στόχος του φιλμ (και πολύ καλά κάνει).