ΕΡΩΤΕΣ, ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗ ΣΑΓΚΑΗ

Το Χονγκ Κονγκ, η (περίπου) πόλη - κράτος των 7 εκατομμυρίων, διαθέτει μια ανθηρή κινηματογραφική βιομηχανία. Ο Wang Kar-Wai και ο John Woo έχουν προ πολλού περάσει τα σύνορα, αποτελούν όμως, όπως φαίνεται, την κορυφή μόνο του παγόβουνου. Ο Hark Tsui θεωρείται ένας από τους σημαντικούς σκηνοθέτες της χώρας. Το γιατί δεν το έχω καταλάβει ακόμα, αφού και οι δύο ταινίες του που έχω δει (εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους) δεν μου άρεσαν. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει τίποτα, αφού έχει κάνει πάνω από 20 φιλμ.
Το Shanghai Blues (όπως είναι ο δυτικός τίτλος) γυρίστηκε το 1984 και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μου θύμισε Δαλιανίδη και Φίνος Φιλμ σε κινέζικη εκδοχή. Κωμωδία (και πολύ συχνά φαρσοκωμωδία) παρεξηγήσεων, διάσπαρτη από τραγούδια, με ως επί το πλείστον χοντρές πλάκες που στηρίζονται σε κλασικά γκαγκς και με ένα ρομαντικό υπόβαθρο, μου φάνηκε αρκετά χονδροειδής και σε κάποια σημεία κιτς. Ίσως να την είδα σχετικά (σχετικά μόνο) ευχάριστα, μπορεί και λόγω της "εξωτικότητάς" της, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε.
Η ιστορία διαδραματίζεται στη Σαγκάη μετά τον πόλεμο με τους γιαπωνέζους. Ένας άντρας και μια γυναίκα συναντιούνται κάτω από μια γέφυρα κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού και, ενώ γύρω επικρατεί αλλοφροσύνη, υπόσχονται να συναντηθούν στο ίδιο μέρος μετά το τέλος του πολέμου. Δέκα χρόνια μετά όμως, ψάχνουν ακόμα ο ένας τον άλλον. Το σενάριο βασίζεται - εξοργιστικά θα έλεγα - σε τερατώδεις συμπτώσεις, ενώ συνεχείς είναι οι παρεξηγήσεις, τα χοντρά λεκτικά αστεία και γκαγκς (άνθρωποι που πέφτουν ή καταβρέχονται, μουσικά όργανα που έρχονται στο κεφάλι των ηρώων κλπ.) και οι απιθανότητες κάθε είδους. Βέβαια η γλυκόπικρη γεύση του τέλους δείχνει ότι δεν έχουμε μια άνευ όρων παράδοση στο χάπι εντ και το ρομαντικό υπόβαθρο ότι η ταινία θα ήθελε να μοιάσει σε παλιότερες εξαιρετικές αμερικάνικες κομεντί, αλλά η προσωπική μου γνώμη είναι ότι δεν τα πολυκαταφέρνει.
Εντύπωση προκαλούν τα έντονα, τεχνητά χρώματα και η εμμονή στους φωτισμούς νέον (στοιχείο που συναντάμε, με πολύ ποιητικότερο τρόπο φυσικά, και στον Kar-wai), καθώς και η καταγραφή τοπίων της πόλης. Το αστικό στοιχείο είναι πανταχού παρόν. Η ιστορία, όπως συμβαίνει συχνά με εξ ανατολής ταινίες, είναι φορτωμένη με πολλές υποπλοκές, παρεξηγήσεις, ανατροπές και άλλα, που συνήθως οι δυτικοί θα απέφευγαν, τείνω όμως να πιστέψω ότι αυτή η πολυπλοκότητα, ακόμα και σε μια απλή κατά βάση ιστορία, είναι αναπόσπαστο μέρος του τρόπου αφήγησης των απωανατολίτικων ταινιών. Όσο για τα τραγούδια... ε... τι να πω, αν σας αρέσει η "κίτρινη" ποπ...
Ίσως κάποιοι το δουν ευχάριστα και φαίνεται ότι πρόκειται για γνωστή ταινία στη χώρα της. Εγώ πάντως θα προσπαθήσω να δω άλλα δείγματα του έργου του Hark Tsui, μήπως τον εκτιμήσω περισσότερο.