ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ "BRIGHTWOOD" ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ...

 

Να που για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται περίτρανα ότι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται για να γίνει μια καλή ταινία είναι τα εντυπωσιακά εφέ και οι πανάκριβες υπερπαραγωγές. Το 2022 η πρώτη μεγάλου μήκους του Dane Elcar "Brightwood" θα μπορούσε να έχει γίνει από οποιονδήποτε με μία κάμερα, ένα στοιχειώδες συνεργείο από φίλους και ένα ζευγάρι επίσης φίλων για πρωταγωνιστές (και μοναδικούς ηθοποιούς). Κι όμως είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα.

Ένα ζευγάρι 30τόσων ετών, που είναι μαζί για χρόνια και η σχέση τους έχει φθαρεί μάλλον ανεπανόρθωτα, κάνουν τζόκινγκ σε ένα συνηθισμένο πάρκο κοντά στην πόλη, που περιλαμβάνει και μια λίμνη, ενώ ταυτόχρονα καβγαδίζουν. Κι επειδή, ενώ προχωράνε ευθεία, αλλά κάθε λίγο βρίσκονται στο ίδιο σημείο, αντιλαμβάνονται αργά και βασανιστικά ότι έχουν πέσει σε κάποια λούπα χώρου (;), χρόνου (;), τι; Είναι πλέον ζήτημα χρόνου τα πάντα να μετατραπούν σε απερίγραπτο εφιάλτη.

Το φιλμ οικοδομεί μεθοδικά και με θαυμάσιο τρόπο το βαθμιαίο πέρασμα από την απόλυτα ρεαλιστική, τετριμμένη αρχή στον απόλυτο εφιάλτη, ο οποίος μάλιστα γίνεται όλο και χειρότερος όσο περνά ο χρόνος (περνά άραγε ή βραχυκυκλώνεται διαρκώς;). Δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί συμβαίνει αυτό το μπέρδεμα του χωροχρόνου στο συγκεκριμένο σημείο, ούτε μας ενδιαφέρει άλλωστε, αλλά θα βουτάμε ολοένα και περισσότερο στον εφιάλτη και θα αποκαλύπτονται όλο και φρικτότερες πλευρές του φαινομένου - ή μάλλον των αποτελεσμάτων του. 

Αυτά σε πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Διότι σε δεύτερο έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετική αλληγορία της μάλλον αναπόφευκτης φθοράς στις σχέσεις του ζευγαριού, μετά από μακρόχρονη επαφή με τη ρουτίνα και την καθημερινότητα, ακόμα και τη μετατροπή του έρωτα όχι απλώς σε βαρεμάρα, αλλά ακόμα και σε αποστροφή. Να σημειώσω ότι όλο το "ρεαλιστικό" μέρος μιας ταινίας του φανταστικού (οι πρώτες σκηνές, οι διάλογοι, οι αντιδράσεις των δύο μπροστά σε όσα ανεξήγητα συμβαίνουν, η αργή συνειδητοποίηση της φρίκης της κατάστασης κλπ.)  δίνεται επίσης πειστικότατα (δίχως δηλαδή την πανταχού παρουσία στα φιλμ τρόμου του συνήθους ηλίθιου, που ενώ είναι χεσμένος από το φόβο του, παίρνει  - κατά προτίμηση - ένα κερί και κατεβαίνει ολομόναχος στο υπόγειο, απ' όπου ακούγονται φριχτοί ήχοι ή λάμψεις, για να δει τι συμβαίνει).

Μου άρεσε πολύ, δίχως να διαθέτει τίποτα τρομαχτικό ή παράξενο στην εικόνα (πιο μπανάλ δεν γίνεται). Αν υπάρχει έμπνευση καλά αποτελέσματα μπορούν να προκύψουν από το τίποτα.

"ATTACHMENT" Ή ΕΝΑΣ ΕΒΡΑΪΚΟΣ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ

Η πρώτη ταινία του δανού Gabriel Bier Gislason είναι το "Attachment" (Natten har ojne) του 2022, Είναι ένα φιλμ τρόμου, που διαθέτει και αρκετές ρομαντικές πινελιές.

Μια δανή που κάνει την κλόουν σε παιδικές συγκεντρώσεις γνωρίζει στην Κοπεγχάγη μια εβραία φοιτήτρια. Ερωτεύονται και, μια που τίποτα δεν την κρατά εκεί, η δανή την ακολουθεί στο Λονδίνο, όπου ζει εκείνη. Εκεί θα γνωρίσει την περίεργη μητέρα της, αλλά και όλη την εβραϊκή κοινότητα της περιοχής, μέρος των οποίων είναι ορθόδοξοι εβραίοι, καμπαλιστές, παράξενοι βιβλιοπώλες κ.ά. Σύντομα όλοι θα καταλάβουμε - και η ερωμένη της βεβαίως - ότι κάτι δεν πάει καλά τόσο με την κοπέλα όσο και με το σπίτι που ζουν...

Το φιλμ έχει αρκετό ενδιαφέρον καθώς βουτά στην εβραϊκή μυθολογία και παράδοση και, όπως έγραψα στον τίτλο, στήνει μια ιστορία που θυμίζει κάπως μια εκδοχή του "Εξορκιστή" φτιαγμένη από εβραίους. Δεν βασίζεται τόσο στο σασπένς και καθόλου στα διάφορα "μπου" που προσπαθούν να τρομάξουν εκβιαστικά τον θεατή. Είναι μάλλον αργό, δίνει αρκετό βάρος στη σχέση των δύο κοριτσιών, προσπαθεί να δημιουργήσει ατμόσφαιρα και μυστήριο από τον όλο (εβραϊκό) περίγυρο και γενικώς δεν είναι μια συνηθισμένη ταινία τρόμου - και κάθε άλλο παρά αμερικανοτραφής. Ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου, αλλά όχι και κάτι συγκλονιστικό.

"EMERGENCY DECLARATION Ή ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΚΑΙ ΚΟΡΕΑΤΙΚΕΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΕΣ

 

Το "Emergency Declaration" ("Bisang seoneon" για να φρεσκάρετε λίγο τα κορεάτικά σας) είναι ένα κορεάτικο φιλμ που γύρισε το 2021 ο Han-Jae Rim. Στη χώρα της έγινε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του κινηματογράφου της (άκουσα, νομίζω ότι είναι η 8η εμπορικότερη όλων των εποχών).

Ένας ψυχοπαθής επιβιβάζεται στην γεμάτη κόσμο πτήση Σεούλ - Χονολουλού και εξαπολύει έναν θανατηφόρο ιό που επωάζεται ταχύτατα, τον οποίο έχει κλέψει από εργαστήριο, με σκοπό να καταρρίψει το σκάφος. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο διαπραγματεύσεων μαζί του αφού, απλούστατα, και ο ίδιος είναι έτοιμος να πεθάνει μαζί με τους επιβάτες.

Κλειστοφοβικό θρίλερ που διαδραματίζεται σε δύο επίπεδα: Παρακολουθούμε εναλλάξ όσα εφιαλτικά συμβαίνουν στο αεροπλάνο και τις προσπάθειες μιας ομάδας στο έδαφος με επικεφαλής έναν αστυνομικό και μία... υπουργό να σώσουν ό,τι μπορούν. Φυσικά το σασπένς υπάρχει από την αρχή ως το τέλος, το φιλμ είναι καλογυρισμένο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Αντίθετα, ήταν τόσα τα κλισέ και οι "αμερικανιές" (που έμοιαζε να τις εξαντλεί όσο δεν παίρνει), που μου άφησε τελικά κακή εντύπωση. Το πρώτο μέρος με κράτησε και με άγχωσε, μετά όμως το ξεχείλωνε - νομίζω - όλο και περισσότερο, και ιδιαίτερα προς το τέλος το όλο πράγμα μετατρεπόταν σχεδόν σε μελό. Προσθέστε και τα διάφορα απίστευτα που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της απόπειρας προσγείωσης (δεν σας αποκαλύπτω το αποτέλεσμα), τις διάφορες συμπτώσεις με τις σχέσεις επιβατών και "ομάδας εδάφους", την "καλή και γενναία" υπουργό (!) και τις δυόμιση περίπου ώρες διάρκειας και ίσως καταλάβετε γιατί μπούχτισα. Ίσως πάντως να αρέσει σε αρκετούς, αφού οι κορεάτες ξέρουν να κάνουν σινεμά.

Δύο παρατηρήσεις: α. Η ιδέα είναι κατ' ευθείαν εμπνευσμένη από την πανδημία. Νομίζω ότι θα δούμε πολλές ταινίες διεθνώς με ιούς, μολύνσεις και τα σχετικά. β. Σεναριακό ενδιαφέρον έχει το παλιό και κλασικό δίλημμα που τίθεται κι εδώ : Θυσιάζεις εν ψυχρώ κάποιους προκειμένου να σώσεις περισσότερους ή όχι;

ΓΙΑΤΙ "Ο ΜΠΟ ΦΟΒΑΤΑΙ";

 Ο Ari Aster, ένας από του πλέον ενδιαφέροντες σύγχρονους δημιουργούς ("Hereditary", "Μεσοκαλόκαιρο"), γυρίζει το 2023 την τρίτη του ταινία "Ο Μπο Φοβάται" με τον Χοακίν Φίνιξ να παίρνει όλο το φιλμ στις πλάτες του.

Ένας μεσήλικας, ουσιαστικά παρανοϊκός, έχει διαρκείς φοβίες και καταπιέζεται (ακόμα και εξ αποστάσεως) από την αυταρχική μητέρα του. Ουσιαστικά ζει σε διαρκή φόβο για τα πάντα. Όταν μαθαίνει τον αιφνίδιο θάνατο της μητέρας του ξεκινά ένα ταξίδι για να επιστρέψει στο σπίτι της για τη κηδεία. Αυτό όμως που θα ήταν απλό (και θλιβερό βεβαίως) για οποιονδήποτε άλλον, για τον Μπο είναι μια αληθινή οδύσσεια...

Παράδοξη ταινία που κινείται ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό όχι επειδή θέλει να ανήκει στο χώρο του φανταστικού, αλλά επειδή βυθίζεται στο νου, τις σκέψεις και τις εικόνες ενός παρανοϊκού. Ίσως μάλιστα να είναι η πρώτη φορά (δεν είμαι σίγουρος πάντως γι' αυτό) που γίνεται κάτι τέτοιο με τόσο ολοκληρωτικό τρόπο. Βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε αυτό που βλέπει και αντιλαμβάνεται ο διαταραγμένος, καταπιεσμένος ήρωας. Με τον τρόπο αυτό το φιλμ είναι η καταγραφή ενός διαρκούς εφιάλτη. Είναι τρομερό να βλέπει κανείς τις φοβίες του να μετατρέπουν σιγά - σιγά σε εφιάλτη κάθε μέρος που φτάνει, κάθε κατάσταση που βιώνει, έστω κι αν είναι η πιο φιλική ή προστατευτική. Παράλληλα λειτουργεί ως αλληγορία για τον μέσο άνθρωπο και τις φοβίες του, αυτόν δηλαδή που αλλοτριώνεται από το περιβάλλον του και τις διαρκείς αλλαγές του και αρχίζει να υποψιάζεται ότι παντού παραμονεύουν κίνδυνοι. Και βέβαια υπάρχουν οι διαρκείς αναφορές στη φροϊδική ψυχανάλυση και σε άλλα πολλά.

Η ταινία δομείται σε 4 μέρη (το 4ο είναι πλέον στο σπίτι της μητέρας του). Θα μπορούσε να είναι χωρισμένη σε κεφάλαια. Σε αρκετά σημεία της διαθέτει μαύρο χιούμορ. Προσωπικά την είδα με πολύ ενδιαφέρον και μου επιβεβαίωσε το ότι ο Arser είναι σημαντικός και ιδιοσυγκρασιακός νέος δημιουργός. Ωστόσο η μεγάλη μου αντίρρηση είναι η τεράστια διάρκειά της (3 ώρες), που ίσως να ταιριάζει στη δομή του έπους που έχει επιλέξει ο σκηνοθέτης, πλην όμως φοβάμαι ότι θα κουράσει πολλούς - όταν μάλιστα, όπως είπα, πρόκειται ως επί το πλείστον για εφιάλτη. Μα γιατί επί τέλους τόσο πολλοί σύγχρονοι σκηνοθέτες θέλουν η ταινία τους να έχει τεράστια διάρκεια; Νομίζουν ότι αυτό θα της δώσει "μεγαλείο" και στιβαρότητα; Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει τις περισσότερες φορές...

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ (ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ) "SIGNAL"

 

Το "The Signal" είναι ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας που γύρισε το 2014 ο William Eubank, σκηνοθέτης που και άλλες φορές έχει γυρίσει ταινίες του είδους και του οποίου είναι η δεύτερη ταινία. Βασικό ρόλο στο φιλμ ερμηνεύει ο γνωστός Λόρενς Φίσμπουρν. 

Τρεις φίλοι, ένα ζευγάρι και ο κολλητός τους, μετά από έρευνες, καταφέρνουν να εντοπίσουν τη θέση από την οποία κάποιος άγνωστος όχι μόνο χακάρει του υπολογιστές τους, αλλά και μοιάζει να τους παρακολουθεί και να μπορεί να δει τι κάνουν ανά πάσα στιγμή. Φτάνουν λοιπόν σε μια τοποθεσία στο πουθενά, όπου το μόνο που βρίσκουν είναι ένα έρημο, παρατημένο σπίτι. Ωστόσο...

Η ταινία - μικρή παραγωγή αν εξαιρέσει κανείς κάποια ψηφιακά εφέ - έχει αναμφισβήτητα το ενδιαφέρον της και με κράτησε σε αγωνία όσο την παρακολουθούσα. Τόσο η τραγική μοίρα των ηρώων όσο και το πανταχού παρόν μυστήριο, το οποίο πυκνώνει αντί να καθαρίζει, είναι θετικά στοιχεία του φιλμ. Ωστόσο στο τέλος υπάρχουν πολλά κενά και δημιουργούνται πολλά ερωτηματικά στο θεατή, καθώς τα πράγματα δεν ξεκαθαρίζονται απόλυτα. Αυτό μπορεί να έχει κάποια θετικά στοιχεία, αφού προκαλεί όντως πολλές συζητήσεις ή/και εικασίες, αλλά γενικά δημιουργεί και ένα είδος "ανικανοποίητου". 

Κατά τη γνώμη μου λοιπόν ενδιαφέρον, αλλά ανολοκλήρωτο.

"THE PALE BLUE EYE" ΚΑΙ Ο... ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ ΠΟΕ

 

Ο Scott Cooper είναι ένας ενδιαφέρον σκηνοθέτης (το "Antlers" πριν μερικά χρόνια μου είχε αρέσει αρκετά). Το 2022 γυρίζει το φιλόδοξο (και αρκετά πρωτότυπο) "The Pale Blue Eye" με τον Κρίστιαν Μπέιλ και τον Χάρι Μέλινγκ στους βασικούς ρόλους και μια πλειάδα γνωστών και καλών ηθοποιών σε δεύτερους (Τίμοθι Σπαλ, Ρόμπερτ Ντιβάλ, Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Γκίλιαν Άντερσον κλπ.)

Το 1830 μια σειρά φόνων αναστατώνει τη αυστηρή στρατιωτικά ακαδημία του West Point. Θορυβημένοι οι διοικούντες αναθέτουν την έρευνα σε έναν μονόχνωτο "ντετέκτιβ" που ζει απομονωμένος (αν και δεν υπήρχε ο όρος ντετέκτιβ τότε, ωστόσο ο τύπος είχε λύσει δύσκολες υποθέσεις παλιότερα). Οι έρευνές του θα είναι άκαρπες, ώσπου δέχεται την απροσδόκητη βοήθεια ενός νεαρού, ιδιόρρυθμου φοιτητή του West Point, που δεν είναι άλλος από το 20 και κάτι τότε χρονών και μετέπειτα διάσημο Έντγκαρ Άλαν Πόε.

Καλή ιδέα, που "προβιβάζει" τον επινοητή της αστυνομικής λογοτεχνίας Πόε σε ντετέκτιβ τον ίδιο. Πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ που διαδραματίζεται σε μόνιμα χιονισμένο τοπίο και στο οποίο κυριαρχούν τα σκοτεινά, μουντά χρώματα (και οι σκοτεινές καταστάσεις βεβαίως). Η ταινία διαθέτει αρκετό σασπένς, αρκετό μυστήριο, καλές ηθοποιίες και γενικά είναι πολύ προσεγμένη. Κατακρίνει μάλιστα την αρτηριοσκλήρωση των στρατιωτικών και την άνευ λόγου αυστηρότητά τους στη σχολή, αλλά και τα "κλειστά" ήθη της εποχής και, φυσικά, διαθέτει αρκετές ανατροπές. Ως ένα βαθμό ευπρόσδεκτες, αλλά η τελική λύση μου φάνηκε "τραβηγμένη" και προς εντυπωσιασμό και μόνο. Νομίζω μάλιστα ότι κάπου την έχουμε ξαναδεί.. 

Γενικά μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρά του, αλλά το βρήκα και κάπως υπερβολικό από σεναριακή άποψη.

"ΑΛΥΤΗ" : ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ

 

Η "Άλυτη" είναι μια ελληνική ταινία που γύρισε το 2019 ο Μίνως Νικολακάκης και είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους. 

Ένας νεαρός γιατρός φτάνει σε απομονωμένο ορεινό χωριό για να κάνει το "αγροτικό" του. Σύντομα θα ανακαλύψει μια νεαρή κοπέλα που ζει απομονωμένη σε ένα σπίτι στο δάσος και πάσχει από μια παράξενη δερματική ασθένεια, την οποία βεβαίως θα ερωτευτεί αμέσως. Και από εκεί θα ξεκινήσει μια σειρά από περίεργα γεγονότα και αποκαλύψεις κρυμμένων μυστικών...

Κατ' αρχήν είναι ενδιαφέρον το ότι έχουμε να κάνουμε με μια απόπειρα για δημιουργία ελληνικού φανταστικού σινεμά, ενός είδους που ελάχιστα δείγματα έχουμε να επιδείξουμε ως χώρα. Και μάλιστα "φολκλορικού" φανταστικού, στηριγμένου δηλαδή σε ελληνικούς μύθους, θρύλους και παραδόσεις, που αποτελούν μια μεγάλη (ανεκμετάλλευτη) φλέβα από την οποία θα μπορούσαν να προκύψουν διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Λίγο το "άγαρμπο" σενάριο, λίγο η έλλειψη πάθους σε έναν τέτοιο "μαγικό" ερωτικό δεσμό, γενικά δεν βρήκα το φιλμ όσο ενδιαφέρον υποσχόταν. Είναι και πρώτη ταινία του δημιουργού, το είπαμε... Πάντως η ιστορία αυτή - φεμινιστική κατά βάθος όσον αφορά τουλάχιστον το ερώτημα για το "ποιος έχει το πάνω χέρι" - μπορεί να θεωρηθεί και ως αλληγορία των ερωτικών σχέσεων και του αναπόφευκτου μαρασμού τους με την πάροδο του χρόνου...

Τελικά το σημειώνω και το κρατώ στη μνήμη μου ως μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια που ελπίζω να συνεχιστεί και από άλλους σκηνοθέτες (και από τον ίδιο βεβαίως). Μακάρι με καλύτερα αποτελέσματα!

ΚΟΜΨΟ ΚΑΙ ΤΡΥΦΕΡΟ "ΜΠΛΕ ΚΑΦΤΑΝΙ"

 

Το "Μπλε Καφτάνι" (2022) της Maryam Touzani (δεύτερη ταινία της) είναι μια όμορφη μαροκινή ταινία, που σαφώς δεν απευθύνεται στους εθισμένους του μαρβελοειδούς Χόλιγουντ. 

Ο ήρωας είναι ένας παραδοσιακός ράφτης, από τους τελευταίους που απόμειναν στη Ραμπάτ. Κυρίως φτιάχνει με ιδιαίτερη τέχνη χειροποίητα (και γι' αυτό με αργούς ρυθμούς) καφτάνια. Ζει αρμονικά με τη γυναίκα του, που βοηθά στο ραφείο. Όταν προσλαμβάνουν ένα νεαρό ράφτη για να αυξηθούν λίγο οι ρυθμοί παραγωγής, οι ισορροπίες αλλάζουν...

Το φιλμ διαθέτει όμορφες εικόνες (κυρίως με τα υφάσματα και την αρχαία τέχνη που κουβαλάνε), σχετικά αργούς ρυθμούς, αλλά και ουσιαστικά νοήματα. Είναι κομψό, διακριτικό και ευαίσθητο, και θίγει ένα σημαντικότατο ζήτημα: Μιλά σε πρώτο επίπεδο για τη χώρα, για ένα Μαρόκο διχασμένο ανάμεσα στην παράδοση - που εγκαταλείπεται σιγά σιγά - και το νεωτερικό στοιχείο, αλλά η ματιά του είναι ευρύτερη πάνω στο θέμα της σύγκρουσης αυτής. Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι η σκηνοθέτης βλέπει σφαιρικά και σε βάθος και τις δύο καταστάσεις: Η "παράδοση" είναι συντηρητική, αρτηριοσκληρωτική, συχνά ασφυκτική και καταπιεστική, συγχρόνως όμως διαθέτει μεράκι, τιμιότητα και ένα είδος ευτυχίας και αποδοχής της ζωής, έστω και αν αυτή δεν διαθέτει τη λάμψη του (κάθε είδους) μοντερνισμού. Οι νέες αντιλήψεις από την άλλη διαπνέονται από αέρα ελευθερίας, φέρνουν την πολυπόθητη ισότητα και την απαλλαγή από το αφόρητο βάρος προκαταλήψεων αιώνων, την αποδοχή του διαφορετικού, συνοδεύονται όμως και από απληστία, συχνά επιφανειακή αντίληψη των πραγμάτων, αγχωτικούς ρυθμούς, διάχυτη ανησυχία...  

Το δραματικό αυτό φιλμ, συγκινητικό σε κάποια σημεία, δίχως όμως ποτέ να ξεπέφτει στο μελό, χρησιμοποιεί ως όχημα την ομοφυλοφιλία και την αποδοχή της διαφορετικότητας, τελικά όμως μιλά, νομίζω, για ευρύτερα θέματα και καταλήγει σε ένα θριαμβικό θα λέγαμε, απελευθερωτικό φινάλε - και παρ' όλα αυτά χαμηλότονο. Το προτείνω σε όσους ψάχνουν ένα μειοψηφικό μεν ουσιαστικό δε σινεμά.

"INTERNAL AFFAIRS" : ΔΥΟ ΔΙΧΑΣΜΕΝΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ

 

Συχνά το σινεμά της Άπω Ανατολής μας δίνει εξαιρετικές ταινίες. Μια απ' αυτές, νομίζω, είναι το "Internal Affairs" ("Mou gaan dou" στα κινέζικα, "Σατανικές υποθέσεις" στην Ελλάδα), που γύρισαν το 2002 οι Andrew Lau και Alan Mak. Πρόκειται για αστυνομικό θρίλερ.

Για μια ακόμα φορά βρισκόμαστε μπροστά στην "αιώνια πάλη" μεταξύ αστυνομίας και μαφίας (triads όπως λέγονται στην Κίνα). Μόνο που εδώ έχουμε μια παράξενη κατάσταση: Ένας ικανός μπάτσος έχει εισχωρήσει ως κατάσκοπος στα άδυτα της μαφίας, βρίσκεται πολύ κοντά στα αρχηγό μιας ισχυρής "οικογένειας" κι έχει γίνει σχεδόν το νούμερο 2 σ΄αυτήν. Αντίστοιχα ένας μαφιόζος έχει εισχωρήσει στην αστυνομία, είναι ο έμπιστος του επιθεωρητή και όλοι είναι σίγουροι ότι μια μέρα θα τον διαδεχτεί. Η κατάσταση αυτή κρατά εδώ και 10 χρόνια. Όταν κάποια μαφιόζικη επιχείρηση αποτυγχάνει εξ αιτίας του μυστικού αστυνομικού και οι δύο πλευρές αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει ένας κατάσκοπος στις τάξεις τους. Ουδείς όμως γνωρίζει ποιος είναι "ο δικός του άνθρωπος" στις τάξεις του εχθρού εκτός από τους δύο αρχηγούς: Της αστυνομίας και της "οικογένειας". 

Η ταινία κυριαρχείται από απόλυτη συμμετρία : Οι δύο ήρωες κάνουν τα πάντα για να καλυφτούν σε ένα εχθρικό περιβάλλον, πασχίζοντας να δώσουν πληροφορίες στα αφεντικά τους δίχως να γίνουν αντιληπτοί. Κι οι δυο ζουν μια ψεύτικη ζωή προσποιούμενοι διαρκώς. Μόνο που τα νεύρα του αστυνομικού αρχίζουν να σπάνε μην αντέχοντας άλλο τη ζωή με μια συμμορία που μισεί... Όλα κρέμονται από μια κλωστή και το σασπένς ανεβαίνει από λεπτό σε λεπτό. Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει μελέτη διχασμένων προσωπικοτήτων (αμφότεροι έχουν "δύο εαυτούς", ένα φανερό κι έναν κρυφό) ή για τον "κρυμμένο μας εαυτό", που είναι διαφορετικός από αυτόν που δείχνουμε και κάπου διάβασα ότι μπορεί να θεωρηθεί και ως αλληγορία του ίδιου του Χονγκ Κονγκ, διχασμένου καθώς είναι ανάμεσα στη μητέρα Κίνα και το καπιταλιστικό σύστημα της Δύσης. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί οτιδήποτε. Σίγουρα όμως πρόκειται για πολύ δυνατό φιλμ με συνεχή αγωνία και συχνές κορυφώσεις της έντασης.

Η ταινία είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και γι' αυτό έγιναν δύο σίκουελ το 2003 (!), οπότε μιλάμε για τριλογία. Δεν έχω δει τα άλλα δύο, αλλά θεωρώ ότι το πρώτο φιλμ του 2002 αξίζει!

"ΟΥΔΕΝ ΝΕΟΤΕΡΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ", ΑΛΛΑ Η ΦΡΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ

 Το "Ουδέν Νεότερον από το Δυτικό Μέτωπο" βασίζεται βεβαίως στο κλασικό βιβλίο του Ρεμάρκ και έχει μεταφερθεί και άλλες φορές στην οθόνη με γνωστότερη αυτή του 1930, που είχε κερδίσει και τα σημαντικότερα Όσκαρ τότε. Το 2022 το κλασικό αυτά αντιπολεμικό έργο μεταφέρεται και πάλι στο σινεμά. Αυτή τη φορά πρόκειται για γερμανικό φιλμ του Edward Berger και ο πρωτότυπος τίτλος είναι "Im Westen nichts Neues".

Κατά τη διάρκεια του Α' παγκόσμιου πόλεμου μια ομάδα νεαρών γερμανών κατατάσσονται εθελοντικά στο στρατό και φεύγουν γεμάτοι ενθουσιασμό για το μέτωπο. Εκεί όμως παγιδεύονται στα εφιαλτικά χαρακώματα του δυτικού μετώπου. Ο ήρωας βλέπει έναν έναν τους φίλους του να πεθαίνουν και γενικότερα βιώνει ως το μεδούλι την ασύλληπτη φρίκη του πολέμου με κάθε δυνατό τρόπο.

Προφανώς πρόκειται για αντιπολεμικό φιλμ, συγκλονιστικό μάλιστα σε κάποια σημεία του. Αυτό που ξεχωρίζει τη μεγάλη αυτή παραγωγή (2.30 ώρες περίπου) είναι η πολύ καλή φωτογραφία της και οι δυνατές εικόνες της. Μερικές απ' αυτές θυμίζουν έργα ζωγραφικής - όχι με ευχάριστα θέματα βεβαίως. Φυσικά δείχνει τις καταστροφικές επιπτώσεις του τυφλού πατριωτισμού και του στρατιωτικού φανατισμού (θυμηθείτε το στρατηγό που στέλνει τους άντρες του για σφαγή ως το τελευταίο δευτερόλεπτο πριν την εκεχειρία). Και φυσικά τονίζει με κάθε δυνατό τρόπο ότι τίποτα "υψηλό", ωραίο ή ηρωικό δεν υπάρχει σ' αυτό το εφιαλτικό σφαγείο. Μόνο πτώματα που σαπίζουν και ακρωτηριασμένοι επιζώντες.

Είπαμε, πολύ δυνατό αντιπολεμικό φιλμ, καλογυρισμένο και άψογο εικαστικά, ωστόσο πρόκειται για θέμα που έχουμε δει σε πάμπολλες παραλλαγές στην οθόνη.

ΥΓ1 : Εδώ η φρίκη τονίζεται με την επιλογή του Α' παγκόσμιου και συγκεκριμένα των χαρακωμάτων, τα οποία υπήρξαν αληθινή κόλαση.

ΥΓ2: Σήμερα φαίνεται απίστευτο ότι την εποχή αυτή (1914) χιλιάδες νέοι πήγαιναν με ενθουσιασμό και ηρωικά τραγούδια να σφαχτούν εθελοντικά! Στην εποχή μας μάλλον κάθε τρόπο να την κοπανήσουν θα έψαχναν, ακόμα κι αν είχαν επιλεγεί να πάνε - κι αυτό είναι είναι από τα λίγα πράγματα στα οποία πιστεύω ότι ο "μέσος άνθρωπος" (;) έχει κάνει αληθινή πρόοδο! (μπορείτε ελεύθερα να με χαρακτηρίσετε αντιηρωικό  ή όπως αλλιώς θέλετε. Κανένα πρόβλημα. Τιμή μου μάλλον).