DEAD SHADOWS: ΕΝΑΣ ΚΟΜΗΤΗΣ ΔΕΝ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Το «Dead Shadows”, πρώτη ταινία του David Cholewa (2012) είναι μια γαλλική ταινία τρόμου, η οποία είχε το «θράσος» να βγει και στα σινεμά. Δεν κριτικάρω φυσικά το low budget της παραγωγής (ίσα  ίσα, εκεί βρίσκεται η ελπίδα), αλλά την ταινία την ίδια. Θα μιλήσουμε όμως γι’ αυτά σε λίγο.

Ο ήρωας χάνει τους γονείς του όταν κοντά στη γη περνά ο κομήτης του Χάλεϊ, χρόνια πριν, το 2001 νομίζω, και περίεργα φαινόμενα συμβαίνουν στους γήινους (τώρα πώς εμείς δεν το πήραμε ποτέ χαμπάρι, είναι μια άλλη ιστορία). Στη σύγχρονη εποχή, όταν ένας άλλος κομήτης περνά ξυστά από τον πλανήτη μας, τα φριχτά φαινόμενα επαναλαμβάνονται (φαίνεται, αν δεν το ξέρατε, ότι με κάθε πέρασμα κομήτη γίνεται χαμός, σχεδόν καταστρέφεται ο πολιτισμός, αλλά είμαστε λίγο αφηρημένοι και δεν το έχουμε καταλάβει). Μέσα σε μια νύχτα λοιπόν οι άνθρωποι αρχίζουν να συμπεριφέρονται παράξενα, να γίνονται επιθετικοί και σιγά - σιγά (την ίδια νύχτα πάντα) μεταλλάσσονται με εφιαλτικούς τρόπους και σχεδόν τίποτα δεν είναι πια ίδιο, καθώς όλα βυθίζονται σε ένα ανεξέλεγκτο λουτρό αίματος.

Το φιλμ διαθέτει μερικές δυνατές εικόνες (στα πλαίσια των ταινιών τρόμου πάντοτε), όπως αυτή με την αραχνοειδή γυναίκα. Αυτό είναι και το μόνο καλό στοιχείο που μπορεί να σκεφτώ γι’ αυτό. Γιατί όλα τα άλλα… Είναι σαν ο σκηνοθέτης να έγραψε το σενάριο κυριολεκτικά στο γόνατο, σαν μοναδικός του στόχος να ήταν να δημιουργήσει κάποια σπλάτερ εφέ και να μας τα δείξει. Διότι ούτε συνέπεια υπάρχει ούτε ειρμός ούτε κάτι που να σε κρατά στοιχειωδώς. Οι μεταλλάξεις είναι εντελώς διαφορετικές σε κάθε άνθρωπο, άγνωστο γιατί. Προφανώς για να δημιουργήσουμε κάποια διαφορετικά μεταξύ τους τερατάκια. Ο λόγος όλων αυτών δεν αναφέρεται ποτέ. Ούτε και το τι σχέση έχει η παλιότερη έλευση του κομήτη με την τωρινή (προφανώς όλοι οι κομήτες φαίνεται ότι κάτι κουβαλάνε). Φυσικά οι χαρακτήρες είναι ανύπαρκτοι, ενώ στον νεαρό ήρωα την πέφτουν με την πρώτη ματιά όλα τα θηλυκά που συναντά, "προσβεβλημένα" ή μη. Τέτοιο σουξέ πια... Όσο για το τέλος, είναι παντελώς αυθαίρετο και σε αφήνει στα κρύα του λουτρού. Σα να βαρέθηκαν ξαφνικά με τα γυρίσματα (ή να μην είχαν άλλα λεφτά) και να είπαν «Άντε, ας το τελειώσουμε εδώ»!.

Σας είπα ότι δεν έχω τίποτα εναντίον των low budget τρόμου. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά μια ταινία, ακριβώς επειδή δεν έχει λεφτά για σούπερ εφέ ή εντυπωσιακές, πολυάνθρωπες σκηνές, οφείλει να βασίζεται περισσότερο στο σενάριο ή (στη χειρότερη περίπτωση) στη σεναριακή ιδέα μόνο. Εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.  

Συγνώμη αν είμαι τόσο απόλυτος, αλλά το θεωρώ από τις χειρότερες ταινίες του είδους που έχω δει. Προειδοποιώ φυσικά τους φανς του είδους και μόνο. Οι υπόλοιποι, όπως είναι φυσικό, δεν θα περάσουν ούτε απ’ έξω.