"SUPERBAD": ΒΓΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ

Είναι σεξιστικό, διαθέτει χοντρό χιούμορ, σε κάποια σημεία γίνεται περίπου χυδαίο. Και συγχρόνως... πιο ξεκαρδιστικό πεθαίνεις. Μιλώ φυσικά για το "Superbad" του Greg Mottola (2007). Ένα φιλμ που αψηφά την πολιτική ορθότητα, δεν φοβάται να κάνει χοντρές πλάκες και, τελικά, με έξυπνο σενάριο, σε κάνει να κυλιέσαι από τα γέλια.
Δύο τελειόφοιτοι λυκείου και κολλητοί φίλοι αποτελούν τυπικά παραδείγματα νερντς και, φυσικά, το άπιαστο όνειρό τους είναι να πηδήσουν. Κάποια στιγμή ένας τρίτος συμμαθητής (του ίδιου στιλ) θα αποκτήσει παράνομη ταυτότητα που τον παρουσιάζει ως ενήλικο. Έτσι θα σταλούν να βρουν (παράνομα) ποτά για ένα πάρτι που οργανώνει ένα από τα πιο όμορφα κορίτσια του σχολείου και όπου, βεβαίως, θα βρίσκονται "όλες οι γκόμενες". Θα ακολουθήσει μια σειρά από απίστευτες φάσεις, η παρέα θα χωριστεί και θα γνωρίσει δύο εξ ίσου απίστευτους μπάτσους (οι οποίοι είναι όλα τα λεφτά) και όλα θα καταλήξουν... αλλά βέβαια δεν θα σας πω πού θα καταλήξουν.
Ο γνωστός Seth Rogen ερμηνεύει τον ένα από τους δύο ανεκδιήγητους μπάτσους και είναι συνσεναριογράφος, ο Judd Apatow (που θεωρείται κάτι σαν πατέρας αυτού του στιλ της σύγχρονης "χοντρής" αμερικάνικης κωμωδίας) είναι ανακατωμένος στην παραγωγή και, ενώ η χοντράδα σχεδόν συναντά τον σουρεαλισμό, ομολογώ ότι δεν μπορούσα να κρατηθώ από τα γέλια. Νομίζω ότι τελικά όλη αυτή η νεανική πλήρως απενεχοποιημένη πλάκα, που εστιάζει σε "ιδιαίτερους" (αν και όχι τόσο τελικά) τύπους εφήβων, όταν πετύχει (όπως εδώ κατά τη γνώμη μου) γίνεται πραγματικά διασκεδαστική, ακόμα και ντελιριακή σε ορισμένα σημεία.
ΥΓ: Εκτός του Seth Rogen και των δύο νερντς πρωταγωνιστών Jonah Hill και Michael Cera, δείτε και μια από τις πρώτες εμφανίσεις της Emma Stone.

PAUL: ΕΝΑΣ ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟΥς ΑΛΛΟΥΣ

Βρίζει σα χαμάλης, καπνίζει (και μάλιστα όχι μόνο κοινά τσιγάρα), χρησιμοποιεί αργκό και πού και πού... κάνει θαύματα. Τι είναι; Ο Paul, ο πρωταγωνιστής εξωγήινος στην ομώνυμη ταινία του Greg Mottola (2011). Ο οποίος δεν είναι άλλος από τον γνωστό εξωγήινο του Roswell, που, υποτίθεται, υπάρχει στ' αλήθεια και μετά από 60 χρόνια αιχμαλωσίας καταφέρνει να δραπετεύσει. Και πέφτει πάνω σε δύο βρετανούς νερντ, που έχουν πάει πρώτη τους φορά στην Αμερική για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους: Να παρευρεθούν στο περίφημο συνέδριο κόμικς του Σαν Ντιέγκο, τη μεγαλύτερη γιορτή των κόμικς στον κόσμο. Μπλέξτε τώρα σ΄όλα αυτά και μια θρησκόληπτη, στα όρια της παράνοιας, οικογένεια της "βαθιάς Αμερικής", απ' αυτές που μόνο εκεί φύονται, και θα έχετε πάρει μια γεύση από την διασκεδαστική αυτή κωμωδία. Η οποία βεβαίως, πάνω απ' όλα, παρωδεί με κέφι διάφορα στάνταρντς της επιστημονικής φαντασίας: Ο ΕΤ μάλιστα, οι "Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου" και το "Men In Black" έχουν την τιμητική τους. Αλλά ταυτόχρονα προλαβαίνει να σατιρίσει τον κόσμο των κόμικς, τους κομικςόπληκτους (και κάθε άλλους -πληκτους) που δεν κάνουν τίποτα άλλο στη ζωή τους, τους θρησκόληπτους που λέγαμε, που έχουν προ πολλού περάσει το όριο της ηλιθιότητας, τους σκληρούς στρατιωτικούς και τις κυβερνήσεις, τις θεωρίες συνωμοσίας και διάφορα άλλα που συμβαίνουν γύρω μας. Ο Mottola είναι ένας ανεξάρτητος αμερικάνος σκηνοθέτης που μέχρι σήμερα έχω βρει όσες ταινίες του έχω δει συμπαθητικές (τουλάχιστον). Βρήκα και το "Paul" το ίδιο και όντως το διασκέδασα. Φυσικά καλό είναι να κατανοεί κανείς τις αναφορές, πάνω στις οποίες συχνά στηρίζεται το χιούμορ, δεν νομίζω όμως ότι σ' αυτό το θέμα θα υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα. Ε, υπάρχουν και λίγα ψήγματα συγκίνησης για να συμπληρωθεί το παζλ, οπότε νομίζω ότι κι εσείς θα το ευχαριστηθείτε αρκετά. Αν τώρα το πάρετε σοβαρά και πιστέψετε ότι διάφοροι πολύ διαδεδομένοι μύθοι δεν είναι και τόσο μύθοι... λυπάμαι, αλλά δικό σας πρόβλημα.

ΕΦΗΒΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΣΤΗΝ ADVENTURELAND

Η Adventureland είναι ένα λούνα παρκ σε μια μάλλον μίζερη επαρχιακή αμερικάνικη πόλη. Επίσης είναι ο τίτλος της ταινίας του Greg Mottola (2009), που παλιότερα είχε κάνει το "Daytrippers". Ταινίας που παρακολουθεί με χιούμορ, τρυφερότητα, αγάπη θα έλεγε κανείς τις ιστορίες των νέων (έφηβων ως επί το πλείστον) που δουλεύουν για το καλοκαίρι στο λούνα παρκ αυτό (το οποίο, σημειωτέον, δεν διστάζει να κλέψει και λιγάκι τους πελάτες του) προκειμένου να μαζέψουν χρήματα για το επερχόμενο κολλέγιο (έχω δει και ακούσει χιλιάδες φορές για τα κολλέγια στις αμερικάνικες ταινίες, αλλά ομολογώ ότι εξακολουθώ να μην ξέρω και πολύ καλά πώς λειτουργεί το απόλυτα ιδιωτικό εκπαιδευτικό σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης στις ΗΠΑ).
Βρήκα το φιλμ αρκετά καλύτερο από τα μέσα εφηβικά αμερικάνικα αντίστοιχα, τα οποία συνήθως μου φαίνονται εμετικά. Εδώ, είπαμε, και αρκετό χιούμορ υπάρχει, και τρυφερή ματιά, και ασχολείται με τα ερωτικά κυρίως προβλήματα των νέων δίχως να καταφεύγει σε χοντράδες ή αφόρητα κλισέ, και μερικοί πολύ ενδιαφέροντες και αστείοι χαρακτήρες εμφανίζονται, ενώ εναλλάσει το αστείο με τις έως και συγκινητικές καταστάσεις πετυχαίνοντας μια πολύ καλή ισορροπία. Ταυτόχρονα δίνει μια αρκετά αληθινή εικόνα της αμερικάνικης καθημερινότητας των νέων (δουλειές, φλερτ, ναρκωτικά, προβληματισμοί για το μέλλον, αγωνίες κλπ.) Έτσι το παρακολούθησα ευχάριστα και δεν ένοιωσα καθόλου ότι προσβάλλει τη νοημοσύνη μου, αφού στη θεματολογία αυτή παραμονεύει πάντοτε αυτός ο κίνδυνος. Διασκέδασα μάλιστα σε αρκετά σημεία (όλα τα λεφτά το ζεύγος των ιδιοκτητών του λούνα παρκ, αλλά και ο εβραίος φίλος και συνάδελφος του πρωταγωνιστή). Το τέλος το βρήκα αρκετά προβλεπόμενο, αλλά του το συγχώρεσα, αφού είχα ευχαριστηθεί προηγουμένως.
Αν ποτέ πέσει στα χέρια σας δείτε το για ένα συμπαθές, ευχάριστο δίωρο. Έστω κι αν έχετε αλλεργία στις αμερικάνικες αισθηματικές, εφηβικές κομεντί. Νομίζω ότι πρόκεται για μια από τις σπάνιες καλές του είδους.