"PURPLE RAIN" ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Ο PRINCE

Προσωπικά μου αρέσει ο Prince. αυτό όμως δεν σημανει ότι μου αρέσει και το φιλμ που γύρισε το 1984, στην ακμή του δηλαδή, το "Purple Rain" σε σκηνοθεσία Albert Magnoli (ορίστε;)
Όπου ο Prince είναι περίπου ο εαυτός του: Ένας ανερχόμενος μουσικός, με πολλά όμως προβλήματα: Με το σπίτι του, όπου ένας σχεδόν παρανοϊκός πατέρας που χτυπά τη μητέρα του και δημιουργεί διαρκώς φασαρίες, με τη δουλειά, όπουτ υπάρχουν συνεχείς προστριβές με το συγκρότημά του, με την κοπέλα που γνωρίζει και ερωτεύεται (την ανεκδιήγητη ως ηθοποιό Apollonia) κλπ. Συγχρόνως βρίσκεται σε διαρκή ανταγωνισμό με τον σούπερ σταρ του κλαμπ όπου αμφότεροι εμφανίζονται, με τον οποίο θα υπάρξει μια μουσική ῾῾μονομαχία῾῾. Τώρα βέβαια πρέπει να σας πω ότι όλα αυτά τα ποροβλήματα (εκτός από αυτά στο με τον πατέρα) μάλλον οφείλονται στον επιεικώς απαράδεκτο χαρακτήρα του ήρωα, που μοιάζει να έχει καβαλήσει το καλάμι όσο δεν παίρνει, σχεδόν να μη μιλά στο συγκρότημά του, να φέρεται γελοία (μάλλον ταιριάζει περισσότερο από το ῾ἁπαράδεκτα῾῾) στην κοπέλα του, να είναι βυθισμένος στα καπρίτσια και να το παίζει ντίβα δίχως ακόμη να έχει γίνει. Ε, αν είσαι έτσι, πώς να μην έχεις προβλήματα με όλους;
Γενικά η ταινία νομίζω ότι δεν βλέπεται. Ιδιαίτερα οι ηθοποιίες όλων αγγίζουν τα όρια του γελοίου. Οι χαρακτήρες είναι άστα να πάνε, η αφήγηση άτσαλη, οι εμφανίσεις των πάντων κιτς (καλά, σ᾽αυτό δεν φταίει η ταινία, αλλά τα 80ς) και άλλα πολλά. Το μόνο προφανώς που τη σώζει είναι οι συχνές επί σκηνής εμφανίσεις του Prince και του συγκροτήματός του Revolution (του οποίου μέλη είναι και οι Wendy & Lisa, που από το 1987 έκαναν καριέρα ως ντουέτο), με μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του (Purple Rain, When Doves Cry κ.ά.), όπου βγαίνει όλο το πάθος, αλλά και η εκκεντρικότητά του ως περφόρμερ.
Δείτε το λοιπόν μόνο για μουσικούς λόγους και, φυσικά, μόνο αν είστε φανς του Πρινς, διότι, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, για κανέναν άλλο λόγο δεν βλέπεται.
ΥΓ: Τον σχετικά μικρ) ρόλο της μητέρας του Πρινς ερμηνεύει η Όλγα Καρλάτου!

Ο ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟς ΠΟΘΟΣ (ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ) ΣΤΟ "BODY HEAT"

Γιατί "ξεφούσκωσε" τόσο γρήγορα ο Laurence Kasdan και παρέμεινε αποκλειστικά ένας σκηνοθέτης των 80ς; Το 1981 πάντως είχε ξεκινήσει τη σκηνοθετική του καριέρα με το εντυπωσιακό και έντονα ερωτικό νεο-νουάρ "Έξαψη" (Body Heat), με τον Ουίλιαμ Χαρτ και την ιδιαίτερα σέξι Καθλίν Τέρνερ.
Ένας δικηγόρος έλκεται έντονα ερωτικά από τη σέξι σύζυγο ενός πάμπλουτου και αντιπαθητικού επιχειρηματία. Η σχέση τους είναι παθιασμένη, βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο σεξ και... αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν να καταστρώνουν τη δολοφονία του ενοχλητικού συζύγου (οπότε θα έχουν και έρωτα και κληρονομιά). Όμως...
Το φιλμ είναι ένα άψογο νουάρ και διατηρεί όλες τις κλασικές σταθερές του είδους. Ερωτισμός, τυπική μοιραία γυναίκα, φόνος... Η ιδιαιτερότητά του όμως (επειδή δεν πρόκειται για νουάρ αλλά για νεο-νουάρ), είναι οι τολμηρές ερωτικές σκηνές, με τα ιδρωμένα, λόγω διαρκούς καύσωνα, κορμιά σε καυτούς, μισοσκότεινους χώρους. Αυτό που καταφέρνει είναι να δώσει απόλυτα την αίσθηση του ερωτικού πάθους και, τελικά, να καταδείξει τις οδυνηρές συνέπειες όταν οι άνθρωποι άγονται και φέρονται (αποκλειστικά) απ' αυτό. Διότι αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον άτυχο ήρωα... Ταυτόχρονα, όπως πολλά κλασικά νουάρ, σκιαγραφεί μια απόλυτα αμοραλιστική κοινωνία, όπου απουσιάζει κάθε ίχνος "καλού" (ό,τι και αν σημαίνει αυτό). Δεν είναι τυχαίο ότι και ο σύζυγος είναι κάθαρμα και οι εραστές δολοφόνοι (και όχι μόνο). Αν σ' αυτά συνυπολογίσετε και το τέλος (για το οποίο φυσικά δεν θα σας αποκαλύψω τίποτα), μιλάμε για έναν κόσμο κάθε άλλο παρά "αγγελικά πλασμένο"...
Εξαιρετικό ντεμπούτο, νομίζω ότι θα αρέσει στους φίλους του είδους. Να μην πτοηθούν από το ότι δεν είναι παλιό όπως τα κλασικά, δεν είναι ασπρόμαυρο κλπ. Διατηρεί πολύ καλά την νουάρ ατμόσφαιρα.

Ο ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΝΟΕ ΤΟΥ "LOVE"

Πάντοτε θεωρούσα τον αργεντινό - που δουλεύει στη Γαλλία - Gaspar Noe "προκλητικό για την πρόκληση". Κοινώς κάνει τα πάντα για να προκαλέσει και να κερδίσει έστω αρνητική δημοσιότητα. Σχεδόν κάθε φορά θα βρει ένα ταμπού (ή "ταμπού") και θα στηρίξει όλο το φιλμ στην απόλυτη αποκαθήλωσή του. Αν πολλοί ενοχληθούν (διευκρινίζω ότι δεν ανήκω σ' αυτούς), τόσο το καλύτερο!
Στο "Love" του 2015 επινοεί κάτι απλό: Να δείξει (σε απόλυτα χορταστικές δόσεις μάλιστα) αληθινό σεξ. Κοινώς οι πρωταγωνιστές του κάνουν πολλάκις έρωτα στ' αλήθεια, όπως ακριβώς στις ταινίες πορνό.
Η ταινία παρακολουθεί τη θυελλώδη σχέση ενός νεαρού αμερικανού που ζει στο Παρίσι σπουδάζοντας σινεμά με μια ανήσυχη και "περιπετειώδη" ζωγράφο. Ο έρωτάς τους είναι αληθινός, βαθύς και παθιασμένος. Η διαρκής αναζήτηση αμφοτέρων για όλο και περισσότερες και δυνατότερες εμπειρίες θα τους οδηγήσει σε διάφορες παραλλαγές του ελεύθερου σεξ και στα ναρκωτικά. Και όταν, με υπαιτιότητα του άντρα, όλα θα τιναχτούν στον αέρα, θα αρχίσει η πραγματική οδύνη.
Όχι, δεν είναι κακή ταινία (παρά την αδικαιολόγητα μακρά διάρκειά της). Ο Νοέ καταφέρνει να δώσει ανάγλυφα τόσο το σεξουαλικό πάθος (και το συνδυασμό σεξουαλικού πάθους και έρωτα), όσο και την απερίγραπτη οδύνη που ακολουθεί έναν ανεπιθύμητο χωρισμό. Ταυτόχρονα δίνει ανάγλυφα τους χαρακτήρες (κυρίως τον αντρικό εγωισμό, τη ζήλια και τη φαλλοκρατική αντίληψη που υπάρχει κρυμμένη κάπου στο βάθος και που σε πολλές σκηνές παίρνει το πάνω χέρι, ακόμα και σε μια τόσο προχωρημένη σχέση). Επίσης υπάρχει πολύ αυτοβιογραφικό στοιχείο (ουσιαστικά ο Νοέ μιλά για το σινεμά που αγαπά, για το γιατί έκανε αυτή την ταινία, για τις αντιλήψεις του για την τέλεια ερωτική σχέση κλπ.) Και, όπως είπα, η μετά το τέλος οδύνη ενός ερωτευμένου δίνεται με πραγματικά σπαρακτικό τρόπο (όταν μάλιστα γνωρίζεις ότι ουσιαστικά εσύ ευθύνεσαι για τον χωρισμό).
Όλα αυτά τα κάνει με την προσφιλή του μη γραμμική αφήγηση, με συνεχή φλας μπακ που σιγά - σιγά συμπληρώνουν το παζλ της σχέσης. Και, φυσικά, κάθε λίγο έχουμε και μια ακόμα σκηνή σκληρού σεξ. Ενδιαφέρον λοιπόν, αλλά δεν μπορώ να μην ενοχληθώ από την ακραία επιδειξιομανία του δημιουργού, για τη μανία να προκαλέσει με όποιον τρόπο μπορεί. Δεν το χρειάζεται. Είναι καλός σκηνοθέτης. Το σεξ δεν με ενόχλησε. Απλώς το βρήκα άνευ λόγου. Μόνο για να προκαλέσει. Ή, ίσως, για να πραγματοποιήσει την κρυφή επιθυμία του να γυρίσει πορνό. Θα μπορούσε όμως να το κάνει αν το θέλει, γυρίζοντας ένα γνήσιο τέτοιο, με όποιες φαντασιώσεις επιθυμεί, και να το ευχαριστηθεί  (τόσες χιλιάδες υπάρχουν άλλωστε εκεί έξω), δίχως να το εντάξει σε μια "κανονική" ταινία.

"25η ΩΡΑ": ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΤΕ ΤΗΝ "ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ" ΣΑΣ ΝΥΧΤΑ;

Ένας έμπορος ναρκωτικών συλλαμβάνεται με μεγάλες ποσότητες σκόνης στο σπίτι του, επειδή κάποιος τον έχει καρφώσει, και καταδικάζεται σε 7 χρόνια φυλάκισης. Η ταινία παρακολουθεί την τελευταία μέρα (νύχτα περισσότερο) ελευθερίας, καθώς το πρωί θα παρουσιαστεί στη φυλακή. Έχει να τακτοποιήσει πάμπολλα θέματα σε μια νύχτα: Με την κοπέλα του, με τον πατέρα του, με το "αφεντικό" του, με τους δύο καλύτερους (από παιδιά) φίλους του... και συγχρόνως να διασκεδάσει για τελευταία φορά. Έτσι τουλάχιστον θέλουν οι φίλοι του. Θα είναι μια ατέλειωτη νύχτα!
Η "25η Ώρα", γυρισμένη το 2002, είναι μια από τις καλύτερες κατά τη γνώμη μου ταινίες του Spike Lee. Με εξαιρετικούς ηθοποιούς (Έντουαρντ Νόρτον, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Ροσάριο Ντόσον κλπ.), με σφιχτό σενάριο, αντιμετωπίζει μια πολύ δύσκολη κατάσταση με μεγάλη ευαισθησία, που κάποιες φορές φτάνει στα όρια της συγκίνησης. Παρά το σκληρό θέμα του (και τον απόλυτα σκληρό και αμετανόητο βασικό χαρακτήρα), το φιλμ, όπως έγραψα παραπάνω, διακρίνεται για την ευαισθησία και την ανθρωπιά του. Ο ήρωας μπορεί να είναι ένα σκληρό κάθαρμα, αλλά όλοι (οι πάντες) έχουν τις ανθρώπινες πλευρές τους (την κοπέλα του που αγαπά, τον πατέρα του, το σκύλο του...). Και βέβαια η ταινία δεν διστάζει σε καμιά περίπτωση να τον δείξει να φοβάται για όσα τον περιμένουν τα επόμενα 7 χρόνια... Ταυτόχρονα υπάρχουν οι πολύ καλά σχεδιασμένοι χαρακτήρες που τον περιβάλλουν και οι οποίοι αναλύονται ιδιαίτερα. Καθένας με το δικό του, πολύ διαφορετικό, χαρακτήρα, με τα δικά του προβλήματα, κολλήματα, τρόπο ζωής. Ο καθένας στο δικό του κόσμο, αλλά και όλοι μαζί όταν πρόκειται για τους φίλους ή αγαπημένους τους.
Συγχρόνως με όλα τα παραπάνω, ως υποπλοκή τρέχει και το θέμα του "ποιος κάρφωσε τον ήρωα"; Οπότε το φιλμ διατηρεί και ένα αστυνομικής φύσης σασπένς. Πάνω απ' όλα όμως είναι η ανθρωπιά και η συγκίνηση που βγάζει. Μη ξεχνάτε: Όλοι, μα όλοι, κατά βάθος είμαστε ευάλωτοι και φοβόμαστε. Κι ας το παίζουμε σκληροί.
Θεωρώ την ταινία όχι μόνο από τις καλύτερες του Lee, αλλά και από τις καλύτερες της εποχής της (οι αναφορές στους Δίδυμους Πύργους είναι αρκετές, που ακόμα άχνιζαν). Ψάξτε την.

8 ΛΕΠΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟ "SOURCE CODE"

Το 2009 ο Dunkan Jones (για όσους το αγνοούν είναι γιος του Ντέιβιντ Μπόουι) κάνει ένα πολύ καλό ντεμπούτο με το  "Moon". Το 2011, μένοντας πιστός στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας, συνεχίζει με το ῾῾Source Code" (῾Τα 8 Τελευταίαμ Λεπτά῾῾ στην Ελλάδα), με τον Τζέικ Γκίλενχαλ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ο οποίος ξυπνά ξαφνικά σε ένα τρένο δίχως να ξέρει πώς και γιατί, έχοντας πάνω του την ταυτότητα ενός άγνωστού του δασκάλου, ενώ ο ίδιος ξέρει ότι είναι ένας στρατιώτης σε σποστολή στο Αφγανιστάν. Σε 8 λεπτά από τη στιγμή του ξυπνήματος το τρένο θα εκραγεί κι εκείνος θα ξυπνήσει έντρομος κάπου αλλού. Τι συμβαίνει;
Ενδιαφέρουσα ταινία με χρονικό παράδοξο, το οποίο εδώ δεν έχει να κάνει ακριβώς με ταξίδι στο χρόνο, αλλά με παράλληλα σύμπαντα. Το σασπένς είναι σίγουρο και μάλιστα επιτείνεται με την επιπρόσθετη αστυνομική δομή του φιλμ, η οποία είναι απόλυτα συνυφασμένη με το όλο στόρι (θέλω να πω ότι δεν ενοχλεί καθόλου ως κάτι πρόσθετο, ως δευτερεύουσα πλοκή, αλλά είναι ουσιαστικό κομμάτι του σεναρίου).
Βέβαια, όπως συχνά συμβαίνει σε φιλμ με παρόμοια θέματα, έχω κάποιες αντιρρήσεις ή κενά στο σενάριο, αλλά τι να κάνουμες Αυτά συμβαίνουν. Του το συγχωρούμε διότι και πρωτότυπη ιδέα διαθέτει και μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον. Και, επί πλέον, διαθέτει και έναν διάχυτο αντιμιλιταρισμό, ο οποίος μου είναι πάντοτε ευπρόσδεκτος.

"A TALE OF TWO SISTERS" ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΞΕΙ

Έχω ξαναγράψει νομίζω ότι η ῾κίτρινη φυλή῾ (προς θεού, ουδείς ρατσισμός, απλώς προσδιορίζω τις χώρες από Κορέα έως Ταϊλάνδη) χειρίζεται με ένα δικό της, ανατριχιαστικό τρόπο το είδος της ταινίας τρόμου. Το κορεάτικο "A Tale of Two Sisters" που γύρισε το 2003 ο Jee-Woon Kim δεν αποτελεί εξαίρεση.
Έχουμε και πάλι να κάνουμε με δύο αδελφές (μοτίβο που φαίνετυαι ότι συγκινεί και εμπνέει τον ῾ἁνατολικό τρόμο῾). Βρίσκονται στην αρχή της εφηβείας τους, μόλις βγαίνουν από κάποιο ψυχιατρικό ίδρυμα όπου έμεναν έγκλειστες εξ αιτίας κάποιου τραυματικού περιστατικού που είχε συμβεί στο παρελθόν και πηγαίνουν να μείνουν σε απομονωμένο σπίτι με τον λιγομίλητο πετέρα τους και τη γυναίκα του (καταλαβαίνουμε γρήγορα ότι η μητερα τους έχει πεθάνει). Φυσικά επίσης σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά με τη συμβίωση αυτή. Δεν είναι μόνο ότι η μητριά φαίνεται σκληρή και σε οξεία διαμάχη με τη μεγάλη και πιο δραστήριια αδελφή, η οποία προστατεύει τη μικρή, δεν είναι μόνο ο αμέτοχος στα πάντα πατέρας, είναι και άλλα πολά ανησυχητικά στο σπίτι... Στο τέλος, θα πω μόνο, υπάρχουν πολλές ανατροπές!
Καλογυρισμένη, δημιουργεί από την αρχή ανησυχητική και συχνά αληθινά τρομακτική ατμόσφαιρα. Με φλας μπακ μας δείχνει σιγά - σιγά τι έχει συμβεί στο παρελθόν, ενώ στο τέλος αποκλαλύπτονται πολλά. Θα σας πω όμως την αμαρτία μου: Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τι ακριβώς συνέβει τελικά, όσο και αν προσπάθησα. Μου φάνηκαν όλα τόσο μπερδεμένα... Αναγκάστηκα λοιπόν (πρώτη φορά το κάνω) να ανατρέξω στο φιλόξενο Google για να κατανοήσω. Έλαβα λοιπόν τις πρέπουσες εξηγήσεις, αλλά θα πω και πάλι ότι δεν ικανοποιήθηκα. ΟΚ, είναι έξυπνη η ανατροπή και η φοβερή ιστορία που αποκαλύπτεται, αλλά βρήκα την όλη εξήγηση... πώς να το πω... βαρυφορτωμένη, υπερβολική, τραβηγμένη... Και έχω και πάλι ένα κενο,  που δεν θα σας πω για λόγους σπόιλερ.
Κρίμα, γιατί, επαναλαμβάνω, το φιλμ είναι καλογυρισμένο και ατμοσφαιρικό. Και θα μορούσε να είναι κάπως πιο λιτό (ως εξήγηση εννοιώ), αλλά και ποιο κατανοητό από την αρχή (εκτός αν εγώ είμαι μόνο αυτός που δεν κατάλαβε, αλλά μάλλον όχι, αφού στο διαδίκτυο βρίσκεις πολλά κείμενα με εξηγήσεις).

"Ο ΜΠΟΥΝΟΥΕΛ ΣΤΟ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΜΕ ΤΙΣ ΧΕΛΩΝΕΣ": ΕΝΑ ΣΙΝΕΦΙΛ ANIMATION

Να πούμε για πολλοστή φορά ότι πολλά από τα animation σε καμία περίπτωση δεν προορίζονται για παιδιά. Και ότι τα θέματά τους μπορεί να αφορούν τα πάντα. Αφορμή για τις σκέψεις αυτές το φιλμ κινουμένων σχεδίων του Salvador Simo "Ο Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες" του 2018.
Η ιστορία βασίζεται σε ένα graphic novel του Fermin Solis, το οποίο, φυσικά, με τη σειρά του, βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Το 1932 ο Μπουνιουέλ βρίσκεται σε αδιέξοδο. Η δεύτερη ταινία του, η σουρεαλιστική "Χρυσή Εποχή", έχει μεν κάνει πάταγο και έχει εδραιώσει τη φήμη του, πλην όμως έχει προκαλέσει σκάνδαλο, έχει κατηγορηθεί ως βλάσφημη και ο ίδιος έχει αφοριστεί από τους καθολικούς. Όχι ότι τον καίει ιδιαίτερα αυτό, αλλά το πρόβλημα είναι ότι έχει μπει σε μια άτυπη μαύρη λίστα και είναι αδύνατο να βρει χρηματοδότες για επόμενα φιλμ. Τότε, τυχαία, πέφτει στα χέρια του ένα βιβλίο για την ισπανική περιοχή Les Hurdes, ένα απομονωμένο στα βουνά μέρος, που είναι η πιο φτωχή (εξαθλιωμένη μάλλον θα λέγαμε) περιοχή της χώρας. Αποφασίζει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ γι' αυτή, πράγμα που ξενίζει τους φίλους του (ένας σουρεαλιστής θα κάνει ντοκιμαντέρ;) και τελικά με χρηματοδότη έναν φίλο του, που "θυσιάζει" τα λεφτά που κέρδισε σε λαχείο, πηγαίνουν στην άγρια περιοχή για τα γυρίσματα, τη διαδικασία των οποίων παρακολουθούμε στο φιλμ.
Τα σχέδια της ταινίας είναι σχετικά απλά και αντίθετα με τα κυρίαρχα 3D είναι "παλιομοδίτικα" 2D. Είναι όμως απόλυτα εκφραστικά και λειτουργικά. Το φιλμ κινείται ανάμεσα στο ρεαλισμό, περιγράφοντας τη δύσκολη καθημερινότητα των γυρισμάτων στην άγρια περιοχή, τις σχέσεις του συνεργείου και του ίδιου του Μπουνιουέλ με τους κατοίκους, τις κακουχίες και τις αντιξοότητες που συμβαίνουν, αλλά και την ψυχολογική κατάσταση του σκηνοθέτη, τις στιγμές δημιουργικής ευφορίας, τις απογοητεύσεις, αλλά και τους φόβους, τους εφιάλτες και τα συχνά οράματά του - σκηνές που δίνουν αφορμή για καθαρά σουρεαλιστικές εικόνες και καταστάσεις. Για την ιστορία, το φιλμ που προέκυψε απ' όλη αυτή την περιπέτεια ήταν το "Γη Χωρίς Ψωμί" του 1933, που απογείωσε τη φήμη του δημιουργού του και θεωρείται από τα κλασικά ντοκιμαντέρ της ιστορίας του κινηματογράφου.
Ασυνήθιστο θεματικά animation λοιπόν, ύμνος στη δημιουργικότητα και το πάθος για τέχνη - δίχως να παραβλέπει τις ιδιομορφίες των καλλιτεχνών - ώριμο, προορισμένο και για ενήλικες και κυρίως για σινεφίλ κάθε ηλικίας, είναι ταυτόχρονα πληροφοριακό και ποιητικό, ρεαλιστικό και, σε κάποιες σκηνές, απογειωτικό. Συνίσταται!

"IVY" Ή ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΑΤΑΝΙΚΗ

Ο καλός χολιγουντιανός σκηνοθέτης Sam Wood (1883-1949), που έχει αρκετές γνωστές ταινίες στο ενεργητικό του, γυρίζει το φιλμ "Ivy" το 1947 με μια πολύ όμορφη Τζόαν Φοντέιν στο βασικό ρόλο (στην Ελλάδα, για να γελάσουμε, είχε παιχτεί με τίτλο "Η Έχιδνα"!).
Πρόκειται για ένα παράξενο κράμα φιλμ εποχής και σκοτεινού νουάρ. Στις αρχές του 20ού αιώνα μια όμορφη, πλην όμως κατεστραμμένη οικονομικά (λόγω αλόγιστης σπατάλης) γυναίκα, γνωρίζει έναν μεσήλικα εκατομμυριούχο και, φυσικά, έχει βλέψεις... Έλα ντε όμως που η ίδια είναι όχι μόνο παντρεμένη με αθώο και ευχάριστο σύζυγο που τη λατρεύει, αλλά έχει και εραστή, ο οποίος είναι παθιασμένος μαζί της και έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα για χάρη της. Τι θα κάνει για να απαλλαγεί από αμφοτέρους και να κερδίσει τον εκατομμυριούχο της;
Η ιστορία, όπως ακούγεται, θα μπορούσε να είναι ακόμα και αισθηματική κωμωδία. Καμία σχέση. Πρόκειται για μια σκοτεινή ταινία, της οποίας η πανέμορφη πρωταγωνίστρια (και σταρ φυσικά) ξεδιπλώνει μια απίστευτη κακία, αναλγησία θα έλεγα, και είναι έτοιμη να πατήσει επί πτωμάτων (κυριολεκτικά στην προκειμένη περίπτωση) για να επιτύχει τους στόχους της. Σπάνια στην ιστορία του κινηματογράφου (του κλασικού Χόλιγουντ μάλλον) έχουμε δει μια τόσο σκοτεινή και αδίστακτη "προσωπογραφία".
Ταυτόχρονα η ταινία διαθέτει σασπένς και αστυνομικής φύσης ίντριγκα, οπότε δε νομίζω ότι θα πλήξει κάποιος παρακολουθώντας την. Την συνιστώ στους φίλους του παλιού (ασπρόμαυρου) κινηματογράφου και δηλώνω, για μια ακόμα φορά, ότι ίσως το τότε Χόλιγουντ (με όλες τις απαγορεύσεις και τα ταμπού του) ήταν σε αρκετά θέματα πολύ πιο τολμηρό από το σημερινό παραδόπιστο και συντηρητικό (βλέπε "πολιτικώς ορθό"), το οποίο διοικείται από μάνατζερ και λογιστές.

ΟΙ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΟΙ ῾῾ΣΦΥΡΙΧΤΕΣ῾῾

῾Ὁι Σφυριχτές῾῾(La Gomera) του 2019 είναι μια ταινία του ρουμάνου Corneliu Porumboiu (συμπαραγωγή Ρουμανίας και άλλων χωρών) και πρόκειται για ένα αρκετά πρωτότυπο αστυνομικό φιλμ.
Ο ήρωας είναι ένας διεφθαρμένος μπάτσος, που το παίζει σε δύο ταμπλό: Από τη μία καλός αστυνομικός, από την άλλη δουλεύει για έναν μεγαλέμπορο ναρκωτικών. Κάποια στιγμή καλείται (υποχρεώνεται θα έπρεπε να πω) από την όμορφη και σέξι Γκλίλντα να επισκεφτεἰ ένα από τα (ισπανικά) Κανάρια νησιά, όπου βρίσκονται τα ῾῾κεντρικά῾῾της ναροοργάνωσης για την οποία δουλεύει. Εκεί θα (υποχρεωθεί να) μάθει την πατροπαράδοτη στο νησί γλώσσα των ῾῾σφυριχτών῾῾, έναν αρχαίο τρόπο δηλαδή να μεταδίδοται πολύπλοκα μηνύματα με σφυρίγματα κυριολεκτικα κάτω από τη μύτη των τυχόν διωκτών, αφού όλοι νομίζουν ότι πρόκειται για φωνές πουλιών. Ωστόσο ο κλοιός γύρω από τον ήρωα αρχίζει να σφίγγει από παντού (και από κάποιους συναδέλφους του που τον υποψιάζονται) και τα πράγματα γίνονται όλο και πιο περίπλοκα.
Ενδιαφέρον μεσήλικας, παρακμιακός, μοναχικός ήρωας, ενδιαφέρουσα όλη η ιστορία με την παράδοξη γλώσσα, ενδιαφέρουσα πλοκή, απόηχοι από φιλμ νουάρ και κλασική μοιραία γυναίκα, ασυνήθιστο πηγαιν᾽ - έλα ανάμεσα σε Βουκουρέστι και Κανάρια νησιά και αντίστοιχη πολυγλωσία (όχι, εδώ ευτυχώς δεν μιλάνε όλοι αγγλικά και γίνονται παντού αντιληπτοί), με λίγα λόγια ένα απολαυστικό κατά τη γνώμη μου και αρκετά παράξενο αστυνομικό φιλμ, αρκετά ῾῾βρώμικο῾῾και σχετικά βίαιο, που παρατηρεί με κυνική ματιά μιια κοινωνἴα της οποίας όλα σχεδόν τα μέλη είναι πρόθυμα να πουληθούν και να υπηρετήσουν τον διάβολο, φτάνει να βρεθεί η κατάλληλη τιμή. Προσωπικά μου άρεσε (αν και βρήκα λίγο ξενέρωτο το τέλος). Πρέπει όμως να προειδοποιήσω ότι διαθέτει μια αρκετά μπερδεμένη πλοκή (όπως μερικά παλιά νουάρ άλλωστε)) και ότι πρέπει η προσοχή του θεατή να είναι διαρκώς υψηλή για να αντιληφτεί τι συμβαίνει και ποιος είναι με ποιον...
Πάντως το ρουμάνικο σινεμά εξακολουθεί να παράγει ενδιαφέροντα δείγματα.

῾῾28 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ῾῾... ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

Το 2002 ο μερικές φορές πολύ καλός (και ῾῾παντός καιρού῾῾) Danny Boyle γυρίζει μια κλασική πλέον βρετανική μετακαταστροφική ταινία, το ῾῾28 Μέρες Μετά῾῾, με τον Γκίλαν Μέρφι στον κύριο ρόλο.
Ο ήρωας ξυπνά μετά από 28 μέρες σε κώμα για να βρεθεί σ᾽ένα απόλυτα εγκαταλειμμένο νοσοκομείο και στη συνέχεια... σ᾽ένα απόλυτα εγκαταλειμμένο, σχεδόν νεκρό Λονδίνο. Ένας ιός έχει εξαπλωθεί αστραπιαία από μολυσμένα σε εργαστήριο ζώα που απελευθέρωσαν ακτιβιστές, ο οποίος ιός, πριν σκοτώσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, το μετατρέπει σε ένα είδος λυσσασμένων, που επιτίθεται κατά παντός υγιούς. Σιγά - σιγά ο Τζιμ θα ανακαλύψει λίγους επιζώντες και μαζί θα ξεκινήσουν προς αναζήτηση μιας άλλης, οργανωμένης αυτή τη φορά, ομάδας επιζώντων, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται ότι είναι μέσα από ραδιοφωνικά μηνύματα.
Καλογυρισμένο φιλμ δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, με διαρκές σασπένς, αλλά και καλοσχεδιασμένους, πολυδιάστατους χαρακτήρες, διαθέτει, πέραν της δράσης, και άφθονο υλικό για προβληματισμό: Η κατασκευή διαφόρων επικίνδυνων ῾῾πραγμάτων῾῾σε επιστημονικά εργαστήρια και το εύθραυστο σημείο στο οποίο έχει πλέον φτάσει η ανθρωπότητα, πιθανόν ένα βήμα πριν από αυτό της μη επιστροφής (και πόσο εύκολο είναι πλέον να φτάσουμε σ᾽αυτό), αποτελούν μερικές μόνο σκέψεις που γεννιούνται στο θεατή. Θίγει επίσης και πολιτικά θέματα, όπως τον κίνδυνο εκμετάλλευσης μιας καταστροφής από διαφόρων ειδών επίδοξους δικτάτορες και η μαθηματικά βέβαιη απομάκρυνση σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις από τη δημοκρατία, η στρατιωτική ή/και φαλλοκρατική βία και άλλα, υπογραμμίζοντας έτσι ότι οι υγιείς μπορεί να είναι εξ ίσου εφιαλτικοί με τους μολυσμένους.
Φυσικά ουσιαστικά ακολουθεί την τυπική δομή μιας ταινίας με ζόμπι, πράγμα που έρχεται αμέσως στο μυαλό του θεατή. Δεν είναι ακριβώς ζόμπι, υπάρχει επιστημονική εξήγηση, αλλά  στην ουσία πρόκειται για μια (ευπρόσδεκτη) παραλλαγή του είδους. Προς το τέλος βέβαια ξεφεύγει από τον μέχρι τότε ρεαλισμό που τη διακρίνει και μετατρέπεται σε κάπως μη πιστευτή ταινία δράσης, αλλά της το συγχωρώ, αφού γενικά πρόκειται για πολύ ενδιαφέρον φιλμ. Και, δυστυχώς, θυμίζει πολλά απ᾽όσα συμβαίνουν σήμερα...

ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ῾ὉΝΕΙΡΑ῾῾

Το 1990 ο Akira Kurosawa (1910-1998) γυρίζει τα ῾῾Ὀνειρα῾῾ σε αμερικάνικη παραγωγή (παρά το ότι το φιλμ μιλά και είναι απόλυτα γιαπωνέζικο).Ήταν η τελευταία ῾῾μεγάλη῾῾ ταινία (με την έννοια της μεγάλης, μεγαλεπήβολης θα έλεγα, παραγωγής) του σπουδαίου δημιουργού. Οι επόμενες δύο και τελευταίες του θα ήταν χαμηλού προϋπολογισμού (ταινίες δωματίου θα μπορούσες να τις πεις).
Τα ῾Ὅνειρα῾῾είναι, πολύ απλά, 8 όνειρα που έχει δει στη διάρκεια της ζωής του ο Κουροσάβα. Είναι λοιπόν ουσιαστικά 8 μικρού μήκους, αυτόνομες  ταινίες ενωμένες σε μία. Τα θέματά τους είναι ποικίλα - όπως άλλωστε και τα όνειρά μας -  και κυμαίνονται από τον πανέμορφο, ποιητικό λυρισμό έως τις ζοφερές, εφιαλτικές προβλέψεις για το τέλος του κόσμου από πυρηνική καταστροφή. Ήρωας σε όλα τα όνειρα είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης, είτε ως μικρό παιδί είτε ως ενήλικας. ¨Οπως αντιλαμβάνεστε, μερικά θα είναι παράλογα, με ανοιχτό τέλος (όπως αυτό με τις αλεπούδες) και άλλα πάλι θα έχουν κάποιο μήνυμα. Αυτό που έχει γίνει περισσότερο γνωστό είναι το όνειρο με τον Βαν Γκογκ, όπου ο ήρωας μπαίνει κυριολεκτικά στους πίνακες του μεγάλου ζωγράφου (τον οποίο ενσαρκώνει ο ίδιος ο Μάρτιν Σκορσέζε!).
Νομίζω ότι αυτό που προέχει στο φιλμ είναι η αισθητική άποψη. Όντως είναι πλημμυρισμένο από πανέμορφες εικόνες (όπως στα δύο πρώτα, με τις κερασιές και τις αλεπούδες), ίσως μερικές κάπως ερμητικές για τον δυτικό θεατή, αφού βασίζονται σε πολύ γιαπωνέζικα μοτίβα ή μύθους. Νομίζω όμως ότι αν κανείς αξίζει να το δει είναι κυρίως γι᾽αυτές τις εικόνες που στήνει ο μεγάλος δημιουργός (όπως έκανε στα προγενέστερα ῾Ῥαν῾῾και ῾῾Καγκεμούσα῾῾). Είναι αλήθεια ότι βρήκα κάπως υπερβολικά διδακτικά, έως και απλοϊκά, το όνειρα με την πυρηνική καταστροφή. Ο Κουροσάβα όμως, όταν γυρίζει τη μεγάλη αυτή ταινία, είναι ήδη 80 ετών (!), οπότε του συγχωρώ τον μία γεροντικό διδακτισμό. Άλλωστε την εποχή αυτή ο φόβος του πουρηνικού ολοκαυτώματος ήταν διάχυτος στον πλανήτη (περισσότερο, φαντάζομαι, στην Ιαπωνία, που ήταν η μόνη που το είχε ήδη υποστεί). Σίγουρα αρκετούς θα ξενίσει η ουσιαστική έλλειψη πλοκής. Θα προτείνω όμως να αφεθείτε στις εικόνες. Προσωπικά, και παρά τη μεγάλη διάρκεια που κάπως με κούρασε, το απόλαυσα για μια ακόμα φορά. Στο κάτω - κάτω πρόκειται για μεγάλο κινηματογραφικό ρίσκο. Και σ᾽αυτή την ηλικία μάλιστα!

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΚΛΑΣΙΚΑ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ: "TOP HAT"

Ο Mark Sandrich (1900-1945) ήταν αρχικά ένας σκηνοθέτης του βωβού με πάμπολλες μικρού μήκους στο ενεργητικό του, που, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, πέρασε στις μεγάλου μήκους το 1933. Δεν έγινε πολύ γνωστός αφού πέθανε το 1945 μόλις 45 ετών. Το 1935 πάντως γυρίζει ένα από τα γνωστότερα (ασπρόμαυρα) μιούζικαλ με τον Φρεντ Αστέρ και τη Τζίντζερ Ροτζερς, το "Top Hat".
Ένας διάσημος αμερικανός χορευτής και σόουμαν φτάνει στη Βρετανία για ορισμένες παραστάσεις και, αμέσως σχεδόν, ερωτεύεται κεραυνοβόλα ένα μοντέλο που μένει στο ακριβώς από κάτω δωμάτιο του πολυτελούς του ξενοδοχείου. Θα ακολουθήσει μια σειρά παρεξηγήσεων (και συμπτώσεων) μεταξύ τους και όλα θα κορυφωθούν όταν αμφότεροι θα βρεθούν στη Βενετία.
Αισθηματική κωμωδία (και μιούζικαλ φυσικά, το είπαμε) με μερικά χαρακτηριστικά χορευτικά του φοβερού ζεύγους και, κυρίως, με την αθάνατη μουσική του Ίρβινγκ Μπερλίν (εδώ ακούγεται για πρώτη φορά το πασίγνωστο "Dancing cheak to cheak", τραγουδισμένο βεβαίως από του δυο τους). Όσο για την ιστορία... υπάρχουν όλες οι χολιγουντιανές συμβάσεις της εποχής - εντάξει, τα μιούζικαλ σχεδόν εξ ορισμού περιέχουν πολλές τέτοιες - υπάρχουν όμως και αρκετές σκηνές που βγάζουν πολύ γέλιο με το κρεσέντο παρεξηγήσεων, που εμπλέκουν άσχετους τύπους, αλλά και με κάποιους φοβερούς δευτεραγωνιστές (με καλύτερο κατά τη γνώμη μου τον απίστευτο μπάτλερ του παραγωγού και φίλου του Αστέρ και την ξεκαρδιστική σχέση αγάπης - μίσους που διατηρεί με το αφεντικό του).
Γενικά το φιλμ θα ικανοποιήσει απόλυτα τους φίλους του παλιού μιούζικαλ, παραμένει διασκεδαστικό ως σήμερα (και αφόρητα κιτς όταν φτάνουμε στο βενετσιάνικο ξενοδοχείο), είναι κλασικό, αλλά ταυτόχρονα θα ξενίσει όσους δεν είναι συνηθισμένοι στο παλιό αυτό στιλ. Τελική παρατήρηση: Παρακολουθώντας το σενάριο, βλέπουμε πόσο αυτές οι ταινίες επηρέασαν (σεναριακά πάντοτε) πάμπολλες ελληνικές κωμωδίες των 50ς και 60ς (και λίγο 70ς), φτάνοντας ως την εποχή του Δαλιανίδη.

"ALONE" Ή ΔΙΧΩΣ ΤΗ ΣΙΑΜΑΙΑ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ

Σα να μην έφταναν όλα είναι και δύο οι σκηνοθέτες. Ιδού τα ονόματα :Banjong Pisanthanakun και Parkpoom Wongpoom! Είναι  ταϊλανδοί και το 2007 γύρισαν το φιλμ τρόμου "Alone" (Fad). 
Όπου δύο σιαμαίες αδελφές χωρίζονται με εγχείρηση στην εφηβεία τους. Όταν ξεκινά το φιλμ η μία είναι ευτυχισμένη με τον άντρα της, με τον οποίο ζουν στην Κορέα... η άλλη όμως έχει πεθάνει. Να όμως που, όταν πηγαίνουν στην Ταϊλάνδη, στο πατρικό σπίτι, μετά από μια αρρώστεια της μητέρας της, η ζωντανή αρχίζει να βλέπει κάθε λίγο μπροστά της τη νεκρή αδελφή...
Το φιλμ προχωρά με διαρκή φλας μπακ, αποκαλύπτοντάς μας σιγά - σιγά τι έχει συμβεί στο παρελθόν, τη σχέση των σιαμαίων και τις συνθήκες του χωρισμού τους. Όλα αυτά διακόπτονται από τις τρομαχτικές σκηνές του παρόντος, που θα φτάσουν μέχρι τελικό κρεσέντο.
Δεν το λες απαράδεκτο φιλμ τρόμου, ένα από τα πολλά σκουπίδια που αφθονούν στο είδος. Είναι αξιοπρεπές, ωστόσο ούτε και για τίποτα σπουδαίο πρόκειται νομίζω. Απλώς βλέπεται.
ΥΓ1: Να ξέρετε ότι η Ταϊλάνδη παράγει πολλές και κάποιες φορές καλές ταινίες τρόμου.
ΥΓ2 (πιθανό σεναριακό σπόιλερ - απορία): Όλα καλά, η μητέρα όμως γιατί δεν έλεγε τίποτα τόσο χρόνια; (θα καταλάβετε τι εννοώ μόνο αν το δείτε)

Ο ΠΡΩΤΟΣ "MAD MAX"... ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Το 1979 ο αυστραλός George Miller γυρίζει την πρώτη του ταινία με τον άγνωστο εξ ίσου αυστραλό Μελ Γκίμπσον στον ομώνυμο ρόλο. Τίτλος: "Mad Max" (στην Ελλάδα "Μαντ Μαξ ο Εκδικητής") και βάζει έτσι τη βάση μιας εξαιρετικής σειράς που αριθμεί έως σήμερα 4 φιλμ.
Σε μια παρακμασμένη, βίαιη Αυστραλία του κοντινού μέλλοντος μπάτσοι αγωνίζονται με άνευ λόγου κακοποιούς, ενώ παντού (τουλάχιστον στην επαρχία, έξω από τις μεγάλες πόλεις) μοιάζει να επικρατεί απόλυτο χάος και εγκληματικότητα. Ένας από τους αστυνομικούς, αηδιασμένος από την κατάσταση, παραιτείται και αποσύρεται με την οικογένειά του σε εξοχικό σπίτι. Η βία όμως θα τον βρει κι εκεί και τότε...
Την εποχή που βγήκε το φιλμ ουδείς το είχε πάρει και πολλή είδηση και, βέβαια, ουδείς φανταζόταν τι θα ακολουθούσε. Ο Μίλερ το απογείωσε στο 2ο Μαντ Μαξ του 1981 και, δεκαετίες μετά, έκανε μια εκπληκτική τέταρτη συνέχεια (αυτή με τη Σαρλίζ Θερόν). Το πρώτο αυτό φιλμ του '79 είναι σίγουρα πιο "ταπεινό". Ως στόρι θυμίζει αρκετά βίαια αστυνομικά (από "Dirty Harry" έως Τσαρλς Μπρόνσον), όπου, σε ένα διεφθαρμένο σύστημα ένας εκπρόσωπος του νόμου (και όχι πάντα) παίρνει το νόμο στα χέρια του. Αυτοδικία δηλαδή. Η διαφορά είναι ότι αυτή η πρώτη ταινία της σειράς έδειχνε ήδη τις ιδιαιτερότητές της. Ίσως να μην ήταν ρητά έτσι, αλλά όλος ο περίγυρος μας κάνει να σκεφτούμε ότι ήδη βρισκόμαστε στο χώρο της δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας. Η απόλυτη αναρχία (όχι δυστυχώς με την πολιτική έννοια), η ανεξέλεγκτη βία, η έλλειψη καυσίμων, όλα παραπέμπουν εκεί. Το κλου όμως είναι οι απίστευτες φιγούρες, όχι τόσο των "κακών" όσο των μπάτσων. Απόλυτα γκροτέσκες, παρακμιακές μορφές, παρατημένες θα έλεγε κανείς σε ένα ερείπιο που είναι το "αρχηγείο" (καμιά σχέση με τα πολυσύχναστα και πυκνοκατοικημένα γραφεία που έχουμε συνηθίσει σε πάμπολλες ταινίες), που δρουν σχεδόν ανεξέλεγκτα, συχνά αυτοσχεδιάζοντας, είναι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο φανταστικού που μπαίνει σε μια, κατά τα άλλα, αστυνομική ταινία δράσης και εκδίκησης. Όσο για το όλο σκηνικό, με τη σκόνη της ερήμου, το μόνιμο καυτό ήλιο και τις μικρές, σαν αυτές του Φαρ Ουεστ, πόλεις, νομίζω ότι παραπέμπουν κατ' ευθείαν σε γουέστερν.
Καλογυρισμένο, όχι πάντως όσο τα μεταγενέστερα της σειράς, κρατά ακόμα τον θεατή και παρακολουθείται ευχάριστα (αν ξέρετε τι θα δείτε). Καλύτερα όμως να δώσετε το βάρος στα επόμενα.

ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΑ ΚΑΥΣΤΙΚΗ "ΞΥΠΟΛΗΤΗ ΚΟΜΙΣΣΑ"

Θεωρώ τον Joseph Mankiewicz (1909-1993) έναν από τους σημαντικότερους αμερικανούς σκηνοθέτες (θυμηθείτε το ""Όλα για την Εύα"" ή το "Σλουθ"). Ως εξαιρετική ταινία θεωρώ και την "Ξυπόλητη Κόμισσα" (Barefoot Contessa) του 1954 με την εκθαμβωτική Άβα Γκάρνερ και τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ.
Η ταινία ξεκινά με την κηδεία της πρωταγωνίστριας, άρα ξέρεις από την πρώτη στιγμή ότι η ηρωίδα είναι νεκρή. Ανάμεσα σ' αυτούς που την παρακολουθούν βρίσκεται ένας περίλυπος Μπόγκαρντ. Αυτός, με φωνή off, είναι που μας διηγείται την παράξενη ιστορία της γυναίκας αυτής. Με συνεχή φλας μπακ το παζλ της ζωής της τραγικής ηρωίδας συμπληρώνεται και διάφοροι γρίφοι λύνονται: Γιατί, κατά τον αφηγητή, είναι "διάσημη, όμως πεθαίνει άγνωστη"; Και, κυρίως, τι σχέση έχουν μαζί της όσοι παρακολουθούν την κηδεία; Αυτό ειδικά είναι κάτι που θα σας ξαφνιάσει. Όχι, ο Μπόγκαρντ δεν είναι ο συντετριμμένος ερωτευμένος...
Το φιλμ μοιάζει με νουάρ, αλλά δεν είναι. Υιοθετεί κάποιες σταθερές του είδους (φωνή off που λέγαμε, καυστικές, θανατερές ατάκες, εκπλήξεις στην πορεία των πραγμάτων...), αλλά δεν είναι. Πρόκειται κυρίως για δραματική ταινία ή, αν προτιμάτε, για το ψυχολογικό πορτρέτο μιας εντελώς ασυνήθιστης γυναίκας. Ο έρωτας υπάρχει, δεν είναι όμως παθιασμένος, δεν είναι καν αυτός που κινεί τα νήματα και δημιουργεί ακραίες καταστάσεις. Δεν θα σας πω άλλα για λόγους spoiler.
Αυτό που είναι εκπληκτικό (και πολύ σπάνιο για το Χόλιγουντ της εποχής) είναι η καυστικότητα και η κοινωνικά κριτική στάση του φιλμ. Σπάνια έχουμε τόσο δριμεία κριτική της ζωής των πλούσιων (αριστοκρατών που σιγά - σιγά φθίνουν, αλλά και ισχυρών του χρήματος). Οι πρώτοι παρουσιάζονται απλούστατα ως παράσιτα. Άχρηστοι, ανούσιοι, που περιφέρουν την αφόρητη παρακμή τους σε βαρετές - πλην όμως πολυτελέστατες - δραστηριότητες. Οι δεύτεροι - ανάλογα με το χαρακτήρα και τα ψυχολογικά βίτσια του καθενός - είναι απλώς καθάρματα, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Η καταγγελία της "υψηλής κοινωνίας" των τίτλων ή/και του χρήματος είναι πλήρης και εξουθενωτική. Από την άλλη υπάρχει μια άλλη εξ ίσου βιτριολική καταγγελία: Αυτή της show business και του ίδιου του χολιγουντιανού κινηματογράφου ειδικότερα (ο Μπόγκαρντ είναι ένας πρώην αλκοολικός σκηνοθέτης και σεναριογράφος του Χόλιγουντ, δίχως τίποτα το ηρωικό). Αδίστακτοι παραγωγοί, σκηνοθέτες που αναγκάζονται να σκύψουν το κεφάλι, δυστυχισμένοι σούπερσταρ, όλα συνθέτουν μια καθόλου κολακευτική τοιχογραφία του χώρου, και μάλιστα ζωγραφισμένη από τα μέσα (πιο μέσα δεν γίνεται). Και ανάμεσα σ' αυτά αναδύεται η ασυνήθιστη προσωπικότητα μιας σταρ η οποία, πολύ απλά, αμφισβητεί και αρνείται με κάθε τρόπο τον τρόπο ζωής της ως τέτοια. Όχι, είναι σα να λέει, δεν βρίσκεται στο χρήμα και τη φήμη η ευτυχία (κι αυτό, το τονίζω, όχι με μελοδραματικούς και ρομαντικούς τόνους). Τέλος να επισημάνω και τις ασυνήθιστες (για Χόλιγουντ τουλάχιστον) σχέσεις μεταξύ των ηρώων. Ο δεσμός δύο λαμπερών πρωταγωνιστών δεν είναι πάντοτε μια έντονη ερωτική ιστορία...
Ένα φιλμ με ασυνήθιστα στοιχεία και απροσδόκητα καταγγελτικό για τις σάπιες καταστάσεις που μας περιβάλλουν. Κλασικό!

"THE LOST BOYS": ΝΕΟΙ, ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ... ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ

Ο Joel Schumacher γυρίζει το 1987 το "The Lost Boys" (῾῾Τα Παιδιά της Νύχτας῾῾ στην Ελλάδα), με τον Κίφερ Σάντερλαντ, την Νταιάν Γουίστ και τον Τζέισον Πάτρικ στους βασικούς ρόλους. Πρόκειται για μια συμπαθητική κωμωδία τρόμου (ή - αν προτιμάτε - ταινία τρόμου με πολύ χιούμορ).

Μία χωρισμένη γυναίκα και τα δύο αγόρια της μετακομίζουν στο σπίτι του πατέρα της σε παραθαλάσσια, τουριστική πόλη. Ο έφηβος πρωτότοκος θα ερωτευτεί μια κοπέλα και θα μπλέξει με την παρέα της, μια ομάδα μοτοσυκλετιστών που ... ε... δεν φαίνονται πολύ καλά παιδιά. Σύντομα θα αποδειχτεί ότι είναι βρυκόλακες και, φυσικά, τα πράγματα θα γίνουν πολύ σοβαρά...

Βρισκόμαστε βεβαίως στην καρδιά των 80ς κι αυτό φαίνεται (στις μεταπάνκ αμφιέσεις, στη μουσική, στο όλο κλίμα). Το φιλμ καταφέρνει να γίνεται υποβλητικό σε κάποιες στιγμές του, κυρίως όμως ποντάρει στο κωμικό στοιχείο. Μερικές αστείες ατάκες, κάποιοι απίστευτοι τύποι, η όλη ιστορία που ανατρέπει κάποια κλισέ σχετικών ταινιών (όχι τίποτα φοβερές ανατροπές βέβαια), το ρομαντικό στοιχείο και ο κεραυνοβόλος έρωτας (τα οποία, μοιραία, περνάν σε δεύτερο επίπεδο και, ευτυχώς, δεν ξενερώνουν την ταινία) και ο ρυθμός εν γένει κάνουν την ταινία συμπαθητική - ή τουλάχιστον δεν νομίζω ότι θα κουράσει κανέναν. Μια χαρά τέλος πάντων για ένα νεανικό φιλμ. Και, μια που είπαμε για απίστευτους τύπους, οι βαρεμένοι έφηβοι κυνηγοί βρυκολάκων και ο παππούς νομίζω ότι κλέβουν την παράσταση.

Διασκεδαστικό, μπορεί να χαρίσει ένα ευχάριστο δίωρο. Χωρίς πολλούς προβληματισμούς εννοείται.

ΓΕΛΩΝΤΑΣ ΑΚΟΜΑ ΜΕ ΜΙΑ ῾ἉΠΙΘΑΝΗ ΠΤΗΣΗ῾῾

Στην Ελλάδα το μάθαμε ως ῾῾Μια Τρελή... Αππίθανη Πτήση῾῾. Ο κανονικός του τίτλος ήταν βέβαια "Airplane!" και γυρίστηκε το 1980 από την ήδη γνωστή στην Αμερική από το "Centacky Fried Movie" κωμική τριάδα των Jim Abrahams, David Zucker  και Jerry Zucker (αργότερα θα έκαναν λίγες ακόμα κωμικές ταινίες ως τρίο, αλλά και ο καθένας μόνος του).
Το τι συμβαίνει στο φιλμ είναι δύσκολο να περιγραφεί. Φυσικά πρόκειται για μια αεροπορική πτήση, όπου όλα πάνε στραβά. Ανάμεσα στους κάθε λογής επιβάτες υπάρχει ένας βετεράνος πιλότος του πολέμου, αλκοολικός και με ψυχολογικά προβλήματα, που βρίσκεται εκεί για να πείσει μια όμορφη αεροσυνοδό να τα ξαναφτιάξουν. Κι όταν οι πιλότοι αχρηστεύονται λόγω... δηληττηρίασης, καλείται να προσγειώσει μόνος του το σκάφος με τους πανικόβλητους επιβάτες.
Φυσικά η ιστορία δεν έχει καμιά σημασία και είναι (συνειδητά εννοείται) εντελώς προσχηματική. Αυτό που μετρά εδώ είναι μια ατέλειωτη σειρά από εντελώς σουρεαλιστικά αστεία και καταστάσεις, τόσο λεκτικά όσο και γκαγκς. Ταυτόχρονα σατιρίζονται και παρωδούνται ανελέητα πάμπολλα είδη και κλισέ του χολιγουντιανού σινεμά (πολεμικά, δραματικά και αισθηματικά φιλμ, ταινίες καταστροφής, που ήταν τότε της μόδας και πολλά άλλα). Πρόκειται για ένα από τα φιλμ που ξεκίνησαν αυτή τη σειρά ταινιών που παρωδούν άλλες ταινίες ή είδη και που σήμερα έχουν καταντήσει ανούσια κλισέ οι ίδιες. Τότε όμως γινόταν για πρώτη (ή σχεδον πρώτη) φορά, γι᾽αυτό και το αποτέλεσμα ήταν ξεκαρδιστικό. Σημειώστε και το κάθε άλλο παρά πολιτικώς ορθό χιούμορ που διαπερνά το φιλμ (κάποιες σκηνές ή ατάκες θα ήταν αληθινά αδιανόητο να γυριστούν στις μέρες μας).
Πλημμυρισμένη λοιπόν από παράλογο χιούμορ, τραβώντας συχνά στα άκρα αστεία και καταστάσεις - μερικές φορές με χοντροκομένο τρόπο, αλλά του το συγχωρώ -  το φιλμ προκαλεί ακόμα κύματα γέλιου. Κι αν σκεφτείτε ότι το στιλ αυτό τρελής κωμωδίας καθιερώθηκε από φιλμ σαν αυτό, τότε η αξία του νομίζω ότι παραμένει. Διασκεδάστε το δίχως ενοχές!

"ΕΠΑΦΗ" 'Η ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Η Έλι από μικρή αγαπά να ακούει μακρινές φωνές μέσω ραδιοφωνικών πομπών / δεκτών. Όταν μεγαλώσει θα γίνει αστροφυσικός και με αληθινό πάθος θα πείθει διάφορες υπηρεσίες (και όχι μόνο) να υποστηρίζουν χρηματοβόρα προγράμματα παρακολούθησης συχνοτήτων από το σύμπαν, προκειμένου να πιάσουν σήματα από εξωγήινες διάνοιες. Και κάποια στιγμή, εκεί που όλα μοιάζουν να αποτυγχάνουν, συλλαμβάνει όντως ένα λογικό μήνυμα από "εκεί έξω". Από εκεί και πέρα η ταινία ασχολείται με την προετοιμασία ολόκληρης της ανθρωπότητας για την πρώτη επαφή με εξωγήινους, οι οποίοι βεβαίως, όπως όλα δείχνουν, είναι πολύ περισσότερο τεχνολογικά προοδευμένοι από εμάς.
Φυσικά καταλάβατε ότι μιλώ για την "Επαφή" του 1997 του Robert Zemeckis με τη Τζόντι Φόστερ και τον Μάθιου ΜακΚόναχιου στους βασικούς ρόλους, ένα φιλμ που από τότε είχε προκαλέσει εντύπωση. Το οποίο είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Carl Sagan.
Οι αρετές της ταινίας είναι αρκετές. Κατ' αρχάς έχουμε μια πραγματικά σοβαρή αντιμετώπιση ενός θέματος επιστημονικής φαντασίας. Τι θα γίνει αν, μια μέρα, όντως κάποιοι εξωγήινοι επικοινωνήσουν μαζί μας; Τι θα κάνουν οι κυβερνήσεις; Πώς θα αντιδράσει ο επιστημονικός κόσμος; Και οι θρησκόληπτοι, που μέχρι τη στιγμή αυτή θα απέκλειαν μια τέτοια πιθανότητα (πώς να δεχτούν ότι ο θεός τους έφτιαξε κι άλλους, εντελώς διαφορετικούς, κι όχι μόνο εμάς; Πάει το "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν"...) Από την άλλη, πέρα από τις μπούρδες των φανατικών, η ταινία ουσιαστικά βασίζεται στη σοβαρή διαμάχη μιας διάνοιας που ερμηνεύει τα πράγματα με επιστημονικό τρόπο και δίχως την παρουσία θεού (της ηρωίδας) και μιας άλλης που αντιμετωπίζει τον κόσμο μεταφυσικά (ο ΜακΚόναχιου). Αυτό νομίζω είναι και η ουσία του φιλμ, που αναπτύσσει έτσι μια ενδιαφέρουσα φιλοσοφική διάσταση. Καταλήξτε μόνοι στα συμπεράσματά σας. Θα πω μόνο πολύ επιγραμματικά ότι, δίχως να κλίνει προς την "θεϊκή" πλευρά (πράγμα σπάνιο για Χόλιγουντ), μοιάζει να προσπαθεί να γεφυρώσει τον υλισμό με το μεταφυσικό όραμα.
Ενδιαφέρον φιλμ, ίσως λίγο "μακρόσυρτο" για κάποιους φανς των σύγχρονων υπερηρωικών φαστ (κυριολεκτικά) φουντ ταινιών, που παραμένει όμως γοητευτικό και, κυρίως, "τροφή για σκέψη". Και διαθέτει, βεβαίως, και το σασπένς του.

HARD CANDY: ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΔΥΟ

Πρόκειται για ένα από εκείνα τα φιλμ που ξεχειλίζουν από ψυχολογικό τρόμο δίχως να δεἴχνουν πολλά. Επίσης γι᾽αυτά που βασίζονται σε δύο μόλις ηθοποιούς, διαδραματίζονται ως επί το πλείστον σε ένα κλειστό χώρο, όμως... κρατάνε τον θεατή. Θρίλερ δωματίου δηλαδή. Μιλώ για το "Hard Candy" (Στημένο Παιχνίδι στην Ελλάδα) του 2005, του βρετανού David Slade (που κάνει κυρίως τηλεόραση και πού και πού και καμιά ταινία), με τους Ellen Page και Ptrick Wilson.
Ένας τριαντάρης γνωρίζει μέσω ίντερνετ 14χρονη πανέξυπνη, ταλαντούχα κοπελίτσα, συναντώνται για πρώτη φορά σε καφέ κι εκείνος την καλεί σπίτι του. Από εκεί και πέρα θα αρχίσει ένα αγχωτικό και νοσηρό παιχνίδι ανάμεσα στα δύο αυτά πρόσωπα, για το οποίο δεν μπορώ να αποκαλύψω πολλά διότι, βεβαίως, θα καταστρέψω κάθε έννοια σασπένς. Και βέβαια, το ενοχλητικό θέμα της παιδεραστίας πλανάται από τις πρώτες κιόλας σκηνές στην ατμόσφαιρα, απλώς και μόνο από τις ηλικίες των δύο ηρώων... (όχι, μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να δείτε κάτι ενοχλητικό σ᾽αυτό το θέμα)
Από τα ενδιαφέροντα φιλμ αυτού του είδους, το οποίο καταφέρνει να είναι όντως αγχωτικό (ψυχοβγαλτικό θα έλεγα), με διαρκείς ανατροπές και ένα συνεχές παιχνίδι γάτας - ποντικού (ποιος είναι ποιος άραγε;) Ίσως πολλοί να πουν ῾῾ἁποκλείεται να στηθούν όλ᾽ αυτά῾῾, πλην όμως πολλά τέτοια πετυχημένα θρίλερ βασίζονται σε μια παρόμοια αρχική σύμβαση που πρέπει να δεχτούμε εξ αρχής για να τα απολαύσουμε.
Αν αρέσκεστε σε τέτοιου είδου φιλμ, νομίζω είναι επιτυχημένο. Για το ψυχοβγαλτικό όμως σας προειδοποίησα, έτσι;

"8 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ" ΣΕ ΕΝΑ ΜΑΛΛΟΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ ΡΕΚΒΙΕΜ

Το έχω ξαναγράψει: Θεωρώ τον Hal Ashby (1929-1988) σημαντικό σκηνοθέτη. Η τελευταία ταινία του όμως, το "8 Εκατομμύρια Τρόποι για να Πεθάνετε" του 1986 είναι μάλλον μέτρια. Διάβασα κάπου ότι είχε προβλήματα με παραγωγούς, που δεν τον άφησαν να το κάνει όπως ήθελε. Πιθανόν. Πάντως ο Τζεφ Μπρίτζες, ο Άντι Γκαρσία και η Ροσάνα Άρκετ είναι καλοί.
Πρόκειται για αστυνομικό φιλμ. Ένας πρώην αστυνομικός, αλκοολικός στο τελευταίο στάδιο λόγω τύψεων για έναν αχρείαστο φόνο που διέπραξε, μπλέκει σε ένα σκληρό κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών και πορνείας (το τελευταίο είναι το light κομμάτι του όλου πράγματος). Ερωτεύεται μια πόρνη και η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολη, καθώς ο ίδιος παραπαίει μεταξύ αλκοολισμού και αποτοξίνωσης, αλλά επιμένει...
Η ιστορία έχει κάποια κενά, τα πράγματα συμβαίνουν κάπως ασύνδετα, το φιλμ δεν είναι τόσο βρώμικο όσο θα μπορούσε λόγω θέματος (μάλλον οι παραγωγοί και πάλι...), το ξενέρωτο χάπι εντ διαθέτει μια σκηνή στην οποία άνευ λόγου επιμένει..., ενώ αυτό που, καθαρά για προσωπικούς λόγους με ενόχλησε είναι η αφόρητη εϊτίλα (τα ρούχα και οι κομμώσεις, το σάουντρακ, η όλη ατμόσφαιρα), ... Τι να κάνουμε όμως; Έτσι ήταν τότε. Πάντως ο Μπρίτζες είναι καλός στο ρόλο του και υπάρχει και η προτελευταία απίστευτη σκηνή στην αποθήκη, όπου όλοι ουρλιάζουν και πυροβολούν ανεξέλεγκτα, την οποία απόλαυσα.
Εντάξει. Είπαμε, δεν είναι κάτι σπουδαίο, έχουμε δει κι άλλα παρόμοια αστυνομικά, πάντως βλέπεται νομίζω δίχως να κουράσει κανέναν.

"FEMALE TROUBLE" : Η ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΟΥ (ΗΘΕΛΗΜΕΝΑ) ΚΑΚΟΥ ΓΟΥΣΤΟΥ

Τον John Waters , τον ῾῾πάπα῾῾ του κιτς και του κακού γούστου, τον γνωρίζετε (ελπίζω). Δύο χρόνια μετά το θρυλικό "Pink Flamingos" (ίσως την πιο trash ταινία που έγινε ποτέ) συνεργάζεται και πάλι με τη θρυλική, βαρέων βαρών τραβεστί Ντιβάιν για να κάνει το 1974 την παρόμοιας αισθητικής σουρεαλιστική κωμωδία "Female Trouble".
Όπου εξιστορείται ο βίος και η πολιτεία της Ντον Ντάβενπορτ, από τα εφηβικά της χρόνια, ως οργισμένη τινέιτζερ, έως το επεισοδιακό της τέλος, αφού έχει περάσει από μια ῾῾καριέρα῾῾(;) στη σόου μπίζνες, που πάντοτε ήταν το όνειρό της, αλλά και στο (ακραίο κι αυτό) έγκλημα ταυτόχρονα.
Φυσικά η αισθητική είναι όσο πιο απαράδεκτη γίνεται. Όλα είναι τόσο κιτς, τόσο κακόγουστα, ώστε το φιλμ συνίσταται μόνο σε όσους διαθέτουν γερά στομάχια, όχι λόγω υπερβολικού σπλάτερ ή κάτι τέτοιο, αλλά λόγω... αισθητικής. Εννοείται ότι όλοι σχεδόν οι ήρωες είναι άσχημοι και απωθητικοί... τι λέω, όλα είναι απόλυτα ηθελημένα απωθητικά. Οι άνθρωποι, οι πράξεις τους, τα ντεκόρ, οι καταστάσεις, οι ηθοποιίες...
Ο Γουότερς εδώ είναι όσο ανατρεπτικός μπορεί κανείς να γίνει, σατιρίζοντας (αναποδογυρίζοντας καλύτερα) τα πάντα: Την οικογένεια, τη μητρότητα, την αισθητική και το καλό γούστο, τη δουλειά, το σχολείο και την εκπαίδευση γενικότερα... και δεν θυμάμαι τι άλλο ακόμα! Κυρίως όμως στο στόχαστρό του βρίσκονται οι σόου μπίζνες και η ανοησία και η κενότητά τους και το όνειρο των περισσότεων σύγχρονων ανθρώπων να γίνουν με κάθε τρόπο σταρ. Με κάθε τρόπο. Σημειώστε το αυτό, γιατί είναι έννοια - κλειδί για το φιλμ. Και, φυσικά, ανατρέπει και την ίδια τη φιλμική αισθητική, όπως είπαμε, τους κινηματογραφικούς κανόνες δηλαδή, με τα άθλια σκηνικά, το άθλιο παίξιμο, το εντελώς σχηματικό σενάριο... με τα πάντα. Και, επειδή κάποιοι που δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, ίσως να μην πιστεύουν στα μάτια τους, ας μην έχουν την παραμικρή αμφιβολια: Τα πάντα γίνονται απόλυτα συνειδητά. Το μόνο που λείπει από το φιλμ είναι το στοιχείο της έκπληξης: Είχε προηγηθεί, βλέπετε, το "Pink Flamingos"...
Από τις μεγάλες στιγμές του underground κινηματογράφου και μία από τις ανατρεπτικότερες ταινίες όλων των εποχών, σαφώς ΔΕΝ συνίσταται για όλους...

ΜΕ ΕΠΑΘΛΟ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΣΤΟ "HIGHLANDER"

Το 1986 ο αυστραλόις σούπερ επιτυχημένος βιντεοκλιπάς (έχει σκηνοθετήσει πάμπολλα πασίγνωστα βιντεοκλίπ των 80ς) Russell Mulkahy γυρίζει τη δεύτερη ταινία του, το πολλά υποσχόμενο ῾Highlander" με τον Κρίστοφερ Λαμπέρτ και τον Σον Κόνερι. Δυστυχώς η μετέπειτα κινηματογραφική του πορεία θα αποτελείται από μετριοτατα, κοινότοπα φιλμ δράσης και λίγο τρόμου...
Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας επιτυχημένος παλαιοπώλης της Νέας Υόρκης. Σύντομα θα μάθουμε ότι το μυστικό του είναι ότι είναι αθάνατος. Έχει γεννηθεί αιώνες πριν ως σκωτσέζος και συνεχίζει... Ανήκει σε μία περίεργη ομάδα αθανάτων που ζει, μυστικά προφανώς, ανά τον κόσμο. Όμως, όπως λέει η παράδοση, μόνο ένας αθάνατος μπορεί να υπάρχει τελικά. Και όλα δείχνουν ότι έχει έλθει η ώρα του τελικού ξεκαθαρίσματος.
Πρωτότυπη ταινία φαντασίας για την εποχή της, με δράση, το απαραίτητο ρομαντικό love story, μπόλικες ξιφομαχίες και αποκεφαλισμούς και, οπωσδήποτε, ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, είχε αποτελέσει μεγάλη έκπληξη στην εποχή της (γι᾽αυτό άλλωστε γυρίστηκαν και δυο - τρεις συνέχεις, οι οποίες μάλλον δεν βλέπονται). Η ιστορία του ήρωα αφηγείται στιο φιλμ με συνεχή φλας μπακ, ώστε να συμπληρωθεί το παζλ του παρελθόντος του αι του πώς έφτασε έως εδώ. Σήμερα βέβαια η αρχική έκπληξη έχει χαθεί, το φιλμ ωστόσο εξακολουθεί νομίζω να βλέπεται ευχάριστα και να παραμένει διασδκεδαστικό. Αν δεν το έχετε δει και θέλετε να περάσετε δύο ευχάριστες ώρες χωρίς προβληματισμούς, δείτε το.
Να έχετε επίσης υπ᾽όψη ότι η δεκαετία του 80 για πολλούς αποτελεί μία από τις ῾῾χρυσές εποχές῾῾ του σινεμά του φανταστικού και η συγκεκριμένη ταινία έβαλε κι αυτή το λιθαράκι της στην εδραίωση της παραδοχής αυτής. Κρίμα για την πολύ κακή συνέχεια του δημιουργού της.

"KONTROL" Ή Η ΠΑΡΑΔΟΞΗ ῾῾ΠΑΝΙΔΑ῾῾ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ

Ο Nimrod Antal είναι ουγγρικής καταγωγής σκηνοθέτης και γυρίζει ταινίες μεταξύ Ουγγαρίας και Χόλιγουντ. Το "Kontrol" του 2003 είναι το ντεμπούτο του στις μεγάλου μήκους και είναι ουγγρικό φιλμ, με την ιδιομορφία ότι είναι ολόκληρο γυρισμένο στο μετρό της Βουδαπέστης, δίχως ούτε μία εξωτερική σκηνή.

Το φιλμ παρακολουθεί μια ομάδα... ας πούμε... αλλόκοτων ελεγκτών εισητηρίων του υπόγειου μετρό, τους οποίους πολλοί επιβάτες, στην προσπάθειά τους να ταξιδέψουν τσάμπα, αντιμετωπίζουν ως εχθρούς. Η ομάδα αυτή αποτελείται από τους πιο περίεργους τύπους και, εκτός από την εχθρότητα των επιβατών, έχει να αντιμετωπίσει και τον άγριο ανατγωνοισμό άλλων ομάδων ελεγκτών, συναδέλφων τους δηλαδή. Στο μεταξύ στο μετρό κυκλοφορεί ένας σίριαλ κίλερ. Ήρωας του φιλμ ο επί κεφαλής της ομάδας, ο οποίος κοιμάται (κρυφά) στους υπόγειους σταθμούς, έχει χρόνια να ανέβει στην επιφάνεια και είναι ένα παράξενο μείγμα ευαισθησίας, ταλέντων και παρακμής.

Ενδιαφέρον και πρωτότυπο φιλμ, που συνδυάζει με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο υπαρξιακές ευαισθησίες, συγκίνηση, χιούμορ, βία, μυστήριο, διαφεύγοντας έτσι από κάθε απόπειρα κατἀταξης. Μαύρη κωμωδία; Θρἴλερ; Υπαρξιακό, ρομαντικό δράμα; Διότι και ρομαντισμός υπάρχει, ανακατεμένος με μια περιρέουσα βρωμιά. Και όλα αυτά συνυπάρχουν με μια πινακοθήκη απίστευτων τύπων (οι περίφημοι ελεγκτές, οι εργαζόμενοι στο μετρό, οι μόνιμοι επιβάτες, οι άγριοι ῾῾ἑλεγκτές των ελεγκτών῾῾ κλπ.), δημιουργώντας τελικά μια σουρεαλιστική, κλειστοφοβική και ῾῾βρώμικη῾῾ ατμόσφαιρα, που συχνά αγγίζει τα όρια του γκροτέσκο.

Το συνιστώ σε όσους, πέρα από την κλασική χολιγουντιανή γραφή, ψάχνουν για κάτι ξεχωριστό και ασυνήθιστο.

Κρίμα που ο Antal στο Χόλιγουντ έχει γυρίσει μάλλον μέτριες ταινίες.

"BAISE-MOI": ΣΕΞ ΚΑΙ ΒΙΑ ΑΝΕΥ ΛΟΓΟΥ...

Το ῾Baise-moi" (Γάμησέ με) της Virginie Despentes και της Coralie έκανε κάποιο θόρυβο όταν γυρίστηκε το 2000. Αιτία; Η ανεξέλεγκτη βία τοιυ (αλλά τέτοια έχουμε δει πολλά και δεν θα μπορούσε να είναι μόνο αυτός ο λόγος) και οι σκηνές αληθινού σεξ που περιέχει. Εύκολος τρόπος για να ακουστεί κανείς...
Δύο γυναίκες που έχουν περάσει πολλά, η μία πόρνη, η άλλη από υποβαθμισμένα στρώματα που ζει περιθωριακά, συναντιούνται τυχαία, βρίσκουν η μία στην άλλη μια ῾῾ἁδελφή ψυχή῾῾και αρχίζουν μια περιπλάνηση με αυτοκίνητο ανά την Γαλλία διχως στόχο και πρόγραμμα, σκοτώνοντας ανεξέλεγκτα και άνευς λόγο, ληστεύοντας και κάνοντας σεξ με όποιους βρίσκουν στο δρόμο τους. Αυτά.
Οι δύο πρωταγωνίστριες είναι πορνοστάρ. Το ίδιο και η συνσκηνοθέτης Coralie. Οπότε το πρότζεκτ γίνεται εύκολο: Παίρνεις δύο κατάλληλες ηθοποιούς, τις βάζεις να πάρουν μέρος σε κάποιες αληθινές σκηνές σεξ, τις βάζεις να σκοτώνουν άνευ λόγου και αιτίας ό,τι κουνιέται, πρσθέτεις βεβαίως και τον ῾῾προκλητικό῾῾τίτλο ῾῾Γάμησέ με῾῾, για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία από κανέναν... και έχεις έτοιμο ένα φιλμ που ῾῾θα σοκάρει῾῾. Υποτίθεται ότι πίσω απ᾽ όλο αυτό κρύβεται μια απόρριψη όλων των ταμπού μιας βρώμικης, ούτως ή άλλως, κοινωνίας, μια αναρχική, βίαιη εξέγερση δύο καταπιεσμένων γυναικών ενάντια στα πάντα, μια αίσθηση απόλυτης ελευθερίας του στιλ ζούμε μόνο για το ῾ἑδώ και τώρα῾῾και ό,τι βγει κλπ. κλπ. Τώρα βέβαια το ό,τι όσο προχωρά το φιλμ οι ηρωίδες προβαίνουν σε πραγματικές σφαγές δικαίων και αδίκων, το ότι απουσιάζει κάθε είδους σασπένς, το ότι η συνταγή είναι προφανώς εύκολη... δεν μετράνε και τόσο.
Τέλος πάντων δεν βρήκα τίποτα το σημαντικό στην ταινία με το ῾ἁναρχικό῾῾υποτίθεται μήνυμα και νομίζω ότι γυρίστηκε αποκλειστικά και μόνο για λόγους εύκολου εντυπωσιασμού (αν εντυπωσιάζεστε βεβαίως από το ότι η ηθοποιός μιας ῾῾κανονικής῾῾ - εννοώ όχι πορνό - ταινίας παίρνει αληθινές πίπες...)