ΤΑ ΔΥΟ "KILL BILL" ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ

 

Ο Quentin Tarantino επιθυμεί διακαώς να φτιάξει φιλμ που ανήκουν σε διαφορετικά, διακριτά είδη, δείγματα των οποίων κυκλοφορούσαν άφθονα παλιότερα (και σε) b-movie εκδόσεις. Αυτά καταβρόχθιζε με το τσουβάλι κι αυτά τον επηρέασαν πάνω απ᾽όλα. Να μερικά που έχει κάνει: Γουέστερν, αστυνομικό, πολεμικό, περιπέτεια με κυνηγητά αυτοκινήτων... Το 2003-2004 πάντως είχε έλθει η σειρά των ταινιών πολεμικών τεχνών (καράτε τα λέγανε παλιά στην Ελλάδα): Τα δύο "Kill Bill" (ένα φιλμ δηλαδή, που λόγω 4ωρης περίπου διάρκειας παίχτηκε στα σινεμά σε δύο δόσεις).

Κατά τη διάρκεια ενός γάμου όλοι οι παρευρισκόμενοι εξοντώνονται από μία συμμορία δολοφόνων. Η νύφη, έγκυος ήδη, πυροβολείται στο κεφάλι με μένει 4 χρόνια σε κώμα. Όταν συνέρχεται ξαφνικά... ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε... Τι ακριβώς έχει συμβεί και γιατί έγιναν ολα αυτά;

Εδώ ο Ταραντίνο διασκεδάζει με έναν αληθινό παροξυσμό βίας. Το αίμα ρέει ποτάμι, τα κομμένα μέλη συσσωρεύονται, τα σπαθιά (οι ιαπωνικές κατάνες για την ακρίβεια) έχουν τον πρώτο ρόλο, και η Ούμα Θέρμαν έχει την τιμητική της. Ουσιαστικά είναι αληθινά απέθαντη αφού τίποτα και κανένας δεν μπορεί να την νικήσει, με αποκορύφωμα τη σκηνή όπου μόνη της νικά έναν ολόκληρο στρατό! Τέτοια θα δείτε λοιπόν μέχρι να χορτάσετε και, βέβαια, εξαιρετικά σκηνοθετημένα, με το νεύρο και το στυλιζάρισμα που διαθέτει ο Ταραντίνο. Κατά τα άλλα είναι ουσιαστικά μια ταινία - ιστορία εκδίκησης και τίποτα παραπάνω. Ή μάλλον έχει το κάτι παραπάνω: Εκεί που σε άλλα φιλμ με αντίστοιχο θέμα κάτι πολύ κακό συμβαίνει στην αρχή και ο/η ήρωας σε όλο το υπόλοιπο μέρος εκδικείται σταδιακά μέχρι να μη μείνει ρουθούνι, εδώ η σεναριακή εξυπνάδα του Τ. προσφέρει κάτι παραπάνω: Τη μη γραμμική αφήγηση με τα συνεχή φλας μπακ και την έκπληξη προς το τέλος. Όσο για κάτι βαθύτερο... δεν νομίζω. Πρόκειται για τέλεια γυρισμένο φιλμ διασκέδασης και τίποτα παραπάνω (όπως συνήθως συμβαίνει με τον δημιουργό αυτόν). Ευχαριστηθείτε το λοιπόν. Και μη ξεχνάτε: Η βασική αναφορά είναι οι πάμπολλες ταινίες του είδους του Χονγκ Κονγκ, που ο σκηνοθέτης έχει ῾῾φάει με το κουτάλι῾῾και η (συνειδητή) επιρροή τους είναι πανταχού παρούσα στην ταινία. Καλή διασκέδαση!