"ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΛΟΝΕΛΟΥΣ" Ή ΣΑΤΙΡΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΧΟΥΝΤΕΣ

Βρισκόμαστε στα 1973. Στην Ελλάδα κυβερνά η γελοία χούντα των συνταγματαρχών, ενώ στη Νοτια Αμερική οι αμερικανοτραφείς χούντες βρίσκονται στην ακμή τους. Προφανώς κάποιοι θαυμαστές όλων αυτών υπάρχουν και στην Ιταλία (άλλωστε τότε η χρονική απόσταση από την πτώση του φασισμού ήταν μικρή και σίγουρα θα υπήρχαν νοσταλγοί). Εκμεταλλευόμενος το κλίμα αυτό ο σημαντικός σκηνοθέτης Mario Monicelli (1915-2010) γυρίζει το "Θέλουμε τους Κολονέλλους" (= συνταγματάρχες), μια κωμωδία με σαφείς αναφορές στην ελληνική χούντα και με τον Ούγκο Τονιάτσι στον βασικό ρόλο.
Ο οποίος είναι ένας ακροδεξιός βουλευτής που διαφωνεί ακόμα και με το ίδιο του το ημιφασιστικό κόμμα, δεν αντέχει την "κατάντια" της Ιταλίας και αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του οργανώνοντας πραξικόπημα. Έρχεται λοιπόν σε επαφή με εν ενεργεία και απόστρατους παρόμοιας ιδεολογίας στρατιωτικούς και άλλα κατακάθια και ετοιμάζουν τα πάντα. Επειδή όμως τα σχέδιά τους διαρέουν αναγκάζονται να απαγάγουν το πρόεδρο της δημοκρατίας... και όλα γίνονται μπάχαλο. Η κατάληξη του φιλμ πάντως είναι ενδιαφέρουσα (και μάλλον εφιαλτική).
Όχι, δεν πρόκειται για καλό φιλμ. Ο Μονιτσέλι έχει γυρίσει πολύ καλύτερα. Εδώ όλα είναι κάπως πρόχειρα, κακοστημένα, βγάζουν μια αίσθηση ότι η ταινία γυρίστηκε "στο πόδι". Οι χαρακτήρες είναι κάπως καρικατούρες, το χιούμορ όχι σπουδαίο (εγώ τουλάχιστον δεν γέλασα ιδιαίτερα) και αυτό που μένει είναι ο καλός (και υπερκινητικός) Τονιάτσι στο ρόλο του πραξικοπηματία και φτηνοαπατεώνα ταυτόχρονα και οι απίθανες φάτσες άγνωστων (σε μένα τουλάχιστον) ηθοποιών που παρελαύνουν. Το νόημα ωστόσο ήταν επίκαιρο και καυτό για την εποχή και η σκληρά σατιρική ματιά γελοιοποιεί όσο περισσότερο μπορεί τους διάφορους φασιστοειδείς υπάνθρωπους, επιλέγοντας να τους "τσούξει" κάνοντας πλάκα μαζί τους. Ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα του γελοίου αυτού πραξικοπήματος (καταδικασμένου να αποτύχει μεταξύ άλλων και λόγω βλακείας των οργανωτών) παραμένει, με έξυπνο σεναριακά τρόπο, ανατριχιαστικό.
Σωστή από πολιτική άποψη ταινία, που καυτηριάζει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής (αυτό των δικτατοριών), αλλά και το βρώμικο πολιτικό σύστημα, σωστή όμως μόνο ως προς αυτό. Σαν φιλμ... είπαμε... Αν πάντως έχετε την παραμικρή αμφιβολία για τις "ελληνικές αναφορές", σε κάποιο σημείο οι επίδοξοι πραξικοπηματίες καλούν έναν έλληνα , συνεργάτη της χουντικής κυβέρνησης, να τους δώσει τα φώτα του λόγω ελληνικής εμπειρίας (ο οποίος, σημειωτέον, είναι απίστευτη κωλο-χουντόφατσα).