"HOPSCOTCH" : ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΝ

Να μια πραγματικά διασκεδαστική, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, ταινία: Το "Hopscotch" (στην Ελλάδα ο τίτλος - καταπέλτης ήταν... "Η Αλεπού των Κατασκόπων"), που γύρισε το 1980 ο βρετανός Ronald Neame (1911-2010). Με τον Γουόλτερ Ματάου να παίρνει το φιλμ πάνω του και την υπέροχη (δυστυχώς με σπάνιες σχετικά εμφανίσεις) Γκλέντα Τζάκσον δίπλα του.
Ο ήρωας είναι ένας μεσήλικας σούπερ - κατάσκοπος, ο καλύτερος στην πιάτσα. Όταν ο γραφειοκράτης, στενόμυαλος και ξενέρωτος προϊστάμενός του αποφασίζει ουσιαστικά να τον παροπολίσει, αναθέτοντάς του δουλειά γραφείου και αποσύροντάς τον από τις αποστολές, εκείνος αποφασίζει να εκδικηθεί με τον τρόπο του και, ταυτόχρονα, να διασκεδάσει με τα όσα θα προκαλέσει στην (πρώην) μυστική υπηρεσία του. Και, βέβαια, να βγάλει και κάποια λεφτά... Το σκάει λοιπόν αφήνοντας διαρκώς παραπλανητικά ίχνη και κάνοντας την υπηρεσία να υποψιάζεται τα πάντα γι' αυτόν (και τη ρωσική αντίστοιχη βεβαίως, διότι βρισκόμαστε στην εποχή που υπάρχουν ακόμα "κακοί ρώσοι κομουνιστές"), διαχέοντας λίγο - λίγο θανάσιμα μυστικά που ξεμπροστιάζουν τους πάντες... και ακολουθεί χάος.
Βρίσκω το φιλμ από τα πιο έξυπνα στην κατηγορία των κατασκοπικών παρωδιών. Αν και δεν πρόκειται ακριβώς για παρωδία. Η ιστορία είναι "σοβαρή", οι αποκαλύψεις, οι έρευνες, τα πάμπολλα και συχνά αντιφατικά στοιχεία, οι ανατροπές κλπ. είναι ακριβώς του είδους που υπάρχουν στις κλασικές ταινίες κατασκοπείας. Όλα είναι προσεκτικά επινοημένα και (σχετικά) αληθοφανή. Και βασίζονται βεβαίως στις σούπερ ικανότητες και γνώσεις του ήρωα. Οπότε αυτό που παρακολουθούμε είναι μια "κανονική" ταινία του είδους, πλην όμως όλα γίνονται όχι για να αποκαλυφτούν μυστικά ή να αποσοβηθούν θανάσιμοι κίνδυνοι, αλλά διότι κάποιος πρώην δικός τους μπάφιασε, σιχάθηκε τα όσα έκανε μέχρι τώρα και θέλει να κάνει πλάκα, να διασκεδάσει. Και μαζί του κι εμείς. Μακάρι να υπήρχαν τέτοιο πράκτορες στην πραγματικότητα και να ξεσκεπάζουν τη μπόχα της διεθνούς πολιτικής!
Από τη μία λοιπόν ο Ματάου είναι, όπως πάντα, πολύ καλός. Από την άλλη, με όλη αυτή τη σοβαροφανή δράση το φιλμ καταφέρνει να γελοιοποιήσει πλήρως τις εκατέρωθεν του τοίχους μυστικές υπηρεσίες και να ρίξει μπηχτές για το πόσο βρώμικος είναι ο ρόλος των πρακτόρων. Και να δείξει μάλιστα ότι κάποιοι αντίπαλοι κατάσκοποι από αμφότερα τα μπλοκ εκτιμούν κατά βάθος ο ένας τον άλλον. Στην ουσία είναι φίλοι. Διότι ο ήρωάς μας προτιμά σαφώς τον συνομίληκο αντίπαλό του ρώσο πράκτορα παρά το αφεντικό του. 
Με λίγα λόγια, όπως είπα στην αρχή, το διασκέδασα και απόλαυσα το κομψό του χιούμορ και τη (σχετικά) ανατρεπτική του διάθεση.