"ΚΡΥΦΗ ΟΜΟΡΦΙΑ" ΜΕ ΤΟΣΟ ΣΙΡΟΠΙ ΚΑΙ "ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ" ΠΟΥ ΛΙΓΩΝΕΣΑΙ

Προφανώς δεν είναι και τόσο σημαντικός δημιουργός ο David Frankel. Μάλλον τον αντιπάθησα όμως όταν είδα την "Κρυφή Ομορφιά" (Collateral Beauty) του 2016. Ξέρω πολύ καλά ότι πολλοί θα διαφωνήσετε κι ότι το φιλμ άγγιξε και συγκίνησε πολλούς. Ωστόσο εμένα με λίγωσε (για να το πω πολύ ευγενικά).
Ο Γουίλ Σμιθ είναι ένας πατέρας που έχει χάσει τη μικρή κόρη του και έχει καταρρεύσει. Χωρίζει με τη γυναίκα του, δεν μιλά σε κανέναν, μένει ολομόναχος και τερματίζει οποιαδήποτε ανάμιξη με την πετυχημένη δουλειά του. Και, επιπλέον, ταχυδρομεί γράμματα διαμαρτυρίας στο Χρόνο, τον Θάνατο και την Αγάπη! Οι συνεργάτες του, και συνιδιοκτήτες της επιχείρησης, προσπαθούν μάταια να τον συνεφέρουν (και από φιλία, αλλά και για λόγους συμφέροντος, αφού δίχως αυτόν που κατέχει τις περισσότερες μετοχές, τίποτα δεν μπορεί να κινηθεί). Προσλαμβάνουν λοιπόν 3 ηθοποιούς που θα ενσαρκώσουν το Χρόνο, το Θανατο και την Αγάπη (!), μήπως και καταφέρουν να τον πείσουν.
Υποτίθεται ότι η ταινία μιλά για τη διαχείριση του πένθους, την αποδοχή της απώλειας και τη συνέχεια της ζωής, ό,τι κακό κι αν μας συμβεί. Υποτίθεται ότι διαθέτει και φιλοσοφικό βάθος. Ωστόσο προσωπικά μου φάνηκε γεμάτη αμπελοφιλοσοφίες, διαρκείς παραχωρήσεις στο μελό και εξ ίσου διαρκείς προσπάθειες να συγκινήσουν τον θεατή. Προσθέστε και το μεταφυσικό στοιχείο (ενός είδους που προσωπικά δεν αντέχω) και θα έχετε τους λόγους που, τελικά, μάλλον ανόητο θεωρώ το φιλμ. Όσο για τη διπλή ανατροπή του τέλους... τι να σας πω... Ούτε κι αυτή (κυρίως η τελική) με συγκίνησε. Το αντίθετο.
Ξαναλέω ότι πολλούς η ταινία θα τους συγκινήσει βαθιά και θα τη θεωρήσουν πρωτότυπη (και όντως η ιστορία είναι πρωτότυπη). Αλλά...
Δεν μπορώ όμως να μη σημειώσω το απίστευτο πραγματικά καστ, από τα πιο πλούσια των τελευταίων ετών: Γουίλ Σμιθ, Έντουαρντ Νόρτον, Κίρα Νάιτλι, Έλεν Μίρεν, Κέιτ Γουίνσλετ, Μάικ Πένια... Τι να πει κανείς!

Η ΜΟΔΑ ΩΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΕΝΟ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

"Ο Διάβολος φορά Πράδα" του David Frankel, ως ταινία που κινείται στους χώρους της υψηλής μόδας, ακούγεται κατ΄αρχάς ως ξενέρωτη και αδιάφορη. Πλην όμως, αν αποφασίσετε να πάτε παρά το ότι δεν είστε γυναίκα που όλη της η ζωή περιστρέφεται γύρω από το τι θα φορεθεί τον επόμενο χειμώνα, νομίζω ότι θα το βρείτε αρκετά συμπαθητικό και διασκεδαστικό.
Όχι, μην περιμένετε ότι η κριτική του είναι φοβερά βαθειά και "βάζει το μαχαίρι στο κόκκαλο". Ωστόσο η απόλυτη κενότητα και ηλιθιότητα αυτού που ονομάζεται "υψηλή μόδα" και όλου του άχρηστου κυκλώματος που κινείται γύρω απ' αυτήν (μόδιστροι, μοντέλα, περιοδικά, κριτικοί κλπ.) καταδεικνύεται απόλυτα. Θα μου πείτε: Μα καλά, περιμέναμε από μια ταινία να μας αποδείξει την γελοιότητα όλων αυτών - καθώς και των κάθε λογής fashion victims που την περιβάλλουν; Όχι βέβαια, όλα αυτά είναι προφανή γα κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Ωστόσο, όπως είπα στην αρχή, το θετικό είναι ότι δείχνονται με αρκετά έξυπνο, ευχάριστο και αστείο τρόπο, ώστε να μην πλήξουν (απόλυτα τουλάχιστον) ακόμα και παντελώς άσχετοι με το όλο πράγμα, όπως εγώ. Και επί πλέον, αν ξεχάσουμε το θέμα μόδα, το βαθύτερο νόημα του φιλμ είναι η αλλοτρίωση που προκαλεί ο σύγχρονος, αγχωτικός τρόπος δουλειάς, το αδιάκοπο κυνήγι της επιτυχίας, ο τρόμος της απόλυσης και της αποτυχίας. Ώσπου, κάποια στιγμή, "ξυπνάς", όπως η ηρωίδα, και αντιλαμβάνεσαι ότι πλέον δεν έχεις προσωπική ζωή, ότι οι φίλοι σου δεν είναι αυτοί που ήταν, ότι οι σχέσεις σου με τους ανθρώπους έχουν υποταχθεί απόλυτα στις προτεραιότητες της δουλειάς.
Η κριτική σε όλα αυτά μπορεί να πει κανείς, βέβαια, ότι είναι σχετικά άτολμη. Ακόμα και η σκύλα / δικτάτορας εργοδότης, φαίνεται να έχει, κάπου στο βάθος, ένα κρυμμένο "ανθρώπινο πρόσωπο" (στοιχειώδες, μη φανταστείτε τίποτα φοβερό) και να γίνεται ακόμα και κάπως (κάπως, τονίζω) συμπαθητική. Οπότε, μπορούν να διαμαρτυρηθούν οι σκληροπυρηνικοί πολέμιοι, οι δημιουργοί έχουν βάλει νερό στο κρασί τους. Θα συμφωνήσω. Αλλά το όλο αποτέλεσμα δεν παύει να παρακολουθείται ευχάριστα. Και υπάρχει και η φοβερή και τρομερή Μέριλ Στριπ στο ρόλο της απόλυτης "σκύλας" που λέγαμε, που δίνει αληθινό ρεσιτάλ. Ακόμα και γι΄αυτό μόνο, η κατ' αρχάς ξενέρωτη αυτή ταινιούλα, κάτι αξίζει.