ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΕΜΜΟΝΕΣ ΣΤΟ "ΕΒΕΡΕΣΤ"

Ο παντός καιρού διεθνής εδώ και χρόνια ισλανδός σκηνοθέτης Baltasar Kormakur γυρίζει το 2015 το δραματικό "Έβερεστ", βασισμένο σε αληθινή ιστορία.
Το φιλμ αφηγείται την προσπάθεια μιας ομάδας ορειβατών και των επαγγελματιών οδηγών τους να κατακτήσουν (και αυτοί) την υψηλότερη κορυφή του κόσμου. Ωστόσο σε μια εν γνώσει τους επικίνδυνη επιχείρηση, πολλά θα πάνε στραβά και οι απώλειες θα αρχισουν να αυξάνονται επικίδυνα.
Το φιλμ είναι διαπραγματευμένο σχεδόν σαν ντοκιμαντέρ, δείχνοντάς μας με τι έχουν να κάνουν άνθρωποι που επιχειρούν παρόμοια τολμήματα. Ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν, πόσο εύθραυστη είναι η όλη προσπάθεια, πόσο κοντά στο χαμό βρίσκονται. Κάποιοι χαρακτήρες θα σκιτσαριστούν, άλλοι συμπαθείς άλλοι λιγότερο. Ωστόσο το φιλμ δεν επικεντρώνεται σ' αυτό. Στο φιλμ δεν υπάρχουν σε καμία περίπτωση "καλοί" ή "κακοί". Απλώς διάφοροι ανθρώπινοι τύποι και, μερικές φορές, τα κίνητρά τους για να διακινδυνεύσουν κάτι τέτοιο. Είπαμε: Η ταινία θέλει να είναι όσο πιο ρεαλιστική γίνεται - αν και το μελό νομίζω ότι παρεισφρύει αρκετά.
Και βέβαια το βασικό ερώτημα παραμένει: Γιατί το κάνουν; Γιατί παίζουν τη ζωή τους κυριολεκτικά κορώνα - γράμματα, και μάλιστα πληρώνοντας τεράστια ποσά (η όλη αποστολή για έναν "τουρίστα" υποψήφιο για το Έβερεστ κρατά μήνες). Το ερώτημα παραμένει μάλλον αναπάντητο: Είναι η πλήξη από την πεζή καθημερινότητα; Είναι ένα είδος ηρωισμού (ή εγωισμού) του στιλ "να πετύχω αυτό που απειροελάχιστοι σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας έχουν πετύχει"; Είναι ένας σκοπός ζωής που πασχίζεις να επιτύχεις πάσει θυσία; Δεν ξέρω. Αν δείτε στην ταινία τις πραγματικές συνθήκες και τις πραγματικές κακουχίες στις οποίες υποβάλλονται, μάλλον κι εσείς θα απορήσετε.
Ενδιαφέρον αν σας ενδιαφέρουν τα "extreme sports" (των οποίων η κορωνίδα, υποθέτω, είναι να κατακτήσεις το Έβερεστ). Αν επίσης σας ενδιαφέρει η πραγματικά επικίνδυνη ορειβασία. Και εκτιμώ την προσπάθεια ρεαλισμού (παρά το μελό, επαναλαμβάνω). Δεν ενθουσιάστηκα πάντως. Από ένα σημείο και μετά το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ποιοι θα επιβιώσουν και ποιοι θα χαθούν.
ΥΓ: Εντυπωσιακό πάντως το καστ των μικρότερων ρόλων: Κίρα Νάιτλι, Τζος Μπρόλιν, Τζέικ Γκίλενχααλ, Έμιλι Γουάτσον...

"ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ" ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Ο Baltasar Kormakur είναι ο γνωστότερος διεθνώς ισλανδός σκηνοθέτης. Ξεχώρισε στην αρχή με καλές ταινίες στη χώρα του, πήγε στο Χόλιγουντ... και εκεί έγινε ένας σκηνοθέτης παντός καιρού, τουτέστιν γυρίζει διαφόρων ειδών φιλμ. Ό,τι προκύψει. Όπως το "Μετά την Καταιγίδα" (Adrift) του 2018.
Πρόκειται για τυπική ταινία επιβίωσης, βασισμένη, όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοια φιλμ, σε αληθινή ιστορία. Μια ατίθαση κοπέλα που γυρίζει όλο τον κόσμο δουλεύοντας σε σκάφη - και αρνούμενη να χάσει την  ελευθερία της - γνωρίζει κάπου στα Φίτζι τον έρωτα της ζωής της, μια αληθινή αδελφή ψυχή με το ίδιο πάθος για την ιστιοπλοϊα και την περιπλάνηση. Αναλαμβάνουν να φέρουν ένα σκάφος στην Αμερική, πέφτουν σε τρομακτική καταιγίδα και μένουν ακυβέρνητοι στο μέσον του ωκεανού και μάλιστα με εκείνον σοβαρά τραυματισμένο. Από εκεί και πέρα έχουμε την τυπική ιστορία επιβίωσης: Πώς τα καταφέρνεις (αν τα καταφέρεις) σε τέτοιες εφιαλτικές συνθήκες με ελάχιστες προμήθειες;
Η ταινία αφηγείται την ιστορία της με συνεχή μπρος - πίσω στο χρόνο (μαθαίνουμε σιγά σιγά το πώς γνωρίστηκαν και πώς βρέθηκαν στη δεινή θέση που βρέθηκαν) και στο τέλος μας επιφυλάσσεται μια έντονη ανατροπή. Από εκεί και πέρα... ξέρετε... η δύναμη της θέλησης, η εφευρετικότητα, το ένστικτο επιβίωσης, ο έρωτας που φουντώνει, ο υπεράνθρωπος αγώνας, αρκετές δόσεις συγκίνησης... όλα αυτά. Ομολογώ ότι μάλλον κουράστηκα κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης και, γενικά, παρά τα μη γραμμικά παιχνίδια στην αφήγηση που προσδίδουν κάποιο ενδιαφέρον, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα.

ΝΟΣΗΡΟ JAR CITY, ΠΝΙΓΗΡΗ ΙΣΛΑΝΔΙΑ

Το Jar City (Myrin) του 2006 του Baltasar Kormákur είναι ένα αστυνομικό θρίλερ. πλην όμως είναι μια από τις νοσηρότερες ταινίες που έχω δει τελευταία. Όχι, δεν υπάρχει κάποιος serial killer που κάνει φριχτά πράγματα. Εδώ ένας ηλικιωμένος μπάτσος ερευνά μια δολοφονία και αναγκάζεται να γυρίσει πίσω, σε μια βρώμικη ιστορία της δεκαετίας του 70, για να βγάλει άκρη. Ωστόσο τα πάντα συντρέχουν στη δημιουργία μιας απίστευτα καταθλιπτικής ατμόσφαιρας. Τα ίδια τα εγκλήματα, οι άνθρωποι και οι συμπεριφορές τους, η παρακμή και η διαφθορά, τα κτίρια και οι χώροι, ο τρόπος κινηματογράφησης, η "παγωμένη" φωτογραφία, όλα δημιουργούν ένα αρρωστημένο κλίμα.
Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα, με κράτησε ως το τέλος και, νομίζω, ότι μόνο στη μικρή, απομονωμένη Ισλανδία θα μπορούσε να συμβεί. Έχεις μια αίσθηση ότι όλοι γνωρίζουν όλους, τα ίδια πρόσωπα έρχονται και επανέρχονται, δημιουργούν έναν κύκλο, σα να πρόκειται για ένα μεγάλο χωριό (και ίσως αυτό ακριβώς να είναι αυτή η χώρα). Ο Kormákur είναι σα να κινηματογραφεί ηθελημένα ό,τι πιο άσχημο διαθέτει η πατρίδα του (δημιουργώντας σοκ στους λάτρεις της χώρας αυτής, που βασικά την αγάπησαν μέσω της εξαιρετικής μουσικής της και στους οποίους συγκαταλέγομαι κι εγώ). Βλέποντας την ταινία, με το διαρκές μουντό λυκόφως να κυριαρχεί, τα απρόσωπα κτίρια, την πνιγηρή καθημερινότητα, τις απέραντες γυμνές και έρημες εκτάσεις, η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση είναι ότι "δεν θα ήθελα να ζω εκεί".
Ανακεφαλαιώνοντας θα έλεγα ότι παρά το ότι πρόκειται για ένα καλό θρίλερ, ο αληθινός πρωταγωνιστής είναι νομίζω η ίδια η Ισλανδία (η αρνητική πλευρά της δηλαδή).