Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΟΝΗΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΘΩΩΤΗΤΑ ΣΤΟ "ΜΙΚΡΟ ΝΙΚΟΛΑ"

Ο Rene Gosciny (1926-1977) υπήρξε αναμφισβήτητα μια κωμική ιδιοφυϊα. Παραγωγικότατος σεναριογράφος, σφράγισε κυριολεκτικά τα γαλλικά κόμικς δημιουργώντας πλήθος από ήρωες, με πασίγνωστους ανάμεσά τους τους Αστερίξ και Λούκι Λουκ. Ο Μικρός Νικόλας είναι μια σειρά ξεκαρδιστικών βιβλίων με ήρωα το ομώνυμο πιτσιρίκι και τους ανεκδιήγητους συμμαθητές του. Την εικονογράφησή τους έχει κάνει ο πολύ γνωστός Sempe, με το χαρακτηριστικό μινιμαλιστικό αλλά πολύ εκφραστικό σχέδιο. Στη Γαλλία ο Μ.Ν. είναι πασίγνωστος σε όλους, ανεξάρτητα από το αν ασχολούνται με κόμικς ή βιβλία.
Ήταν λοιπόν ήδη άξιο απορίας πώς ο διάσημος αυτός ήρωας δεν είχε μεταφερθεί ακόμα στην οθόνη. Να λοιπόν που ο Laurent Tirard ανέλαβε το έργο αυτό. Με τον "Μικρό Νικόλα" έδωσε σάρκα και οστά στο διαβολικό και ταυτόχρονα αθώο αυτό πιτσιρίκι και στην σκανταλιάρικη παρέα του.
Η ταινία είναι βασικά παιδική, νομίζω όμως ότι και οι μεγάλοι θα γελάσουν σε αρκετά σημεία, αφού το χιούμορ του Γκοσινί και διαχρονικό είναι και καταφέρνει να πιάσει όλες τις ηλικίες. Επί πλέον διαθέτει και ένα στοιχείο νοσταλγίας (για τους μεγάλους φυσικά), αφού αναπαράγει αυτούσιο το κλίμα μιας μικροαστικής οικογένειας στις αρχές των 60ς, μιας εποχής βέβαια δίχως υπολογιστές, κινητά, cd και έγχρωμες τηλεοράσεις και με ένα πολύ πιο αυστηρό σχολείο απ' ότι σήμερα (δεν το λέω αυτό σαν κάτι ντε και καλά καλό, αλλά αναμφισβήτητα η αυστηρότητα αυτή και η αρτηρισκλήρωση δίνουν έναυσμα για πολλές πλάκες). Διαθέτει επίσης η ταινία κι αυτή την παλιομοδίτικη αθωότητα, που σπάνια απαντάται πια σήμερα, κι έτσι, εκτός από αστεία, γίνεται και γλυκιά. Γενικά το γέλιο βγαίνει από τις απίστευτες ιδέες των παιδιών και την συνήθως "λοξή" πρόσληψη της πραγματικότητας απ' αυτά, με αποτέλεσμα καταστάσεις παντελώς παράλογες και γι' αυτό αστείες. Δεν νομίζω φυσικά ότι πρόκειται για κάποα σπουδαία ταινία, αν όμως πάτε με τα παιδιά σας νομίζω ότι δεν θα περάσετε άσχημα.
ΥΓ: Έκανα το τεράστιο λάθος να τη δω μεταγλωτισμένη στα ελληνικά (από δική μου απροσεξία) και έτσι το απόλαυσα λιγότερο. Δεν κάνω καμιά κριτική στην ποιότητα της μεταγλώτισης και στην ηθοποιία των φωνών. Απλώς θεωρώ τη μεταγλώτιση κάτι εξ ορισμού απαράδεκτο, είτε γίνεται από σεξπηρικούς ηθοποιούς είτε από τον Σεφερλή.

ΟΤΑΝ Η ΖΩΗ ΜΠΛΕΚΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΜΟΛΙΕΡΟΥ

Ο "Μολιέρος", δεύτερη ταινία του Laurent Tirard, είναι μια φανταστική εξιστόρηση περιστατικών της ζωής του μεγάλου γάλλου θεατρικού συγγραφέα, όταν ακόμα αυτός δεν είχε γίνει γνωστός. Η έξυπνη ιδέα είναι ότι στην περίοδο αυτή, ο Μολιέρος θα ζήσει, υποτίθεται, περιστατικά που θα του δώσουν έμπνευση για τη χρυσή εποχή της δραματουργίας του. Έτσι ο Tirard κάνει μια πραγματικά ευχάριστη κομεντί, αναμειγνύοντας πραγματικούς και θεατρικούς χαρακτήρες, βγάζοντας αρκετό γέλιο, αλλά και κάμποση συγκίνηση.
Είναι γεγονός ότι ένας από τους μεγαλύτερους κωμικούς συγγραφείς όλων των εποχών θεωρούσε την κωμωδία "κατώτερο είδος", που προορίζεται μόνο για τον "αμόρφωτο λαό" προσφέροντάς του χοντρή διασκέδαση. Το όνειρό του ήταν να γράψει τραγωδίες, που είναι "σοβαρή" και "υψηλή" μορφή τέχνης. Όπου όμως, όπως όλα δείχνουν, ήταν πολύ κακός, τόσο σαν συγγραφέας όσο και σαν ηθοποιός (οι σκηνές που προσπαθεί να παίξει τραγωδία είναι όντως αστείες). Χρεωμένος λοιπόν, φυλακισμένος για ένα διάστημα, αποτυχημένος τραγικός, φεύγει με το θίασό του από το Παρίσι και περιοδεύει στην επαρχία για 13 ολόκληρα χρόνια, όπου γίνεται διάσημος (με τις κωμωδίες του φυσικά), για να επιστρέψει τελικά θριαμβευτής, στο Παρίσι. Ανάμεσα στην όπως - όπως φυγή του όμως και στις αρχές της 13χρονης περιοδίας, υπάρχει ένα σκοτεινό διάστημα κάποιων μηνών. Τι ακριβώς έκανε τότε;
Αυτή την περίοδο καλύπτει (με φανταστικό, όπως είπαμε τρόπο) η ταινία. Όπου, υποτίθεται, γνωρίζει τον έρωτα, γνωρίζει τύπους - πρότυπα για τις μετέπειτα μεγάλες δουλειές του και γνωρίζει από πρώτο χέρι και την απύθμενη ηλιθιότητα, ματαιοδοξία, κενότητα και υποκρισία της τάξης των ευγενών, που πασχίζουν απεγνωσμένα να παραστήσουν τους "καλλιεργημένους" δίχως να έχουν τα φόντα γι' αυτό. Συγχρόνως το φιλμ λειτουργεί και σαν τοιχογραφία του 17ου αιώνα στη Γαλλία - κυρίως των αριστοκρατών και των πλουσίων.
Έξυπνοι διάλογοι, αστείες καταστάσεις και περιπέτειες, κρυφοί έρωτες και συγκίνηση και, για όσους γνωρίζουν το έργο του Μολιέρου, μια έξτρα απόλαυση καθώς προσπαθούν να διακρίνουν τις αναφορές σ΄αυτό μέσα από πρόσωπα ή καταστάσεις που, υποτίθεται, συναντά στην προσωπική του ζωή. Σαν γενική ιδέα θυμίζει τον "Ερωτευμένο Σέξπιρ", αυτή εδώ όμως η ταινία προσωπικά μου άρεσε περισσότερο - και, αν μη τι άλλο, πέρασα πολύ ευχάριστα.