Πέμπτη, Απριλίου 29, 2021

"THE DRY": Η ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ

 


Ιδού άλλη μια ευχάριστη έκπληξη για το 2020, μιας χρονιά που είδαμε ελάχιστο σινεμά... στα σινεμά, δεν υπήρχε η κλασική πλήρης εβδομαδιαία ενημέρωση για τις ταινίες που βγαίνουν, παλιές ή ολοκαίνουριες, και όλοι ψάχναμε στα θολά νερά του διαδικτύου και ακούγαμε αμφιλεγόμενες φωνές για να ψαρέψουμε κάτι καλό που πιθανόιν κυκλοφορεί εκεί έξω. Το αυστραλέζικο "The Dry" του άγνωστού μου Robert Connolly, με τον Έρικ Μπάνα στο βασικό ρόλο, είναι λοιπόν μια καλή περίπτωση.

Ένας παρασημοφορημένος πράκτορας επιστρέφει στη μικρή γενέθλια πόλη του, μια πόλη χαμένη στην έρημο, εν μέσω τρομερού καύσωνα και ξηρασίας, μετά 20 χρόνια παντελούς απουσίας, για την κηδεία ενός παιδικού κολλητού του φίλου, ο οποίος, όπως όλα δείχνουν, σκότωσε την οικογένειά του και μετά αυτοκτόνησε. Σύντομα θα αντιληφτούμε ότι κάθε άλλο παρά ευπρόσδεκτος είναι στην πόλη - τουλάχιστον από κάποιους από τους κατοίκους της. Υπάρχει μια παλιά ιστορία που τον έκανε να εγκαταλείψει για πάντα τον τόπο του κι όσο τώρα μένει εκεί πολλά φαντάσματα του παρελθόντος θα ξυπνήσουν...

Το βρήκα πολύ καλό. Με έξυπνο τρόπο το φιλμ μας δημιουργεί σασπένς σε δύο επίπεδα: Τι έγινε πραγματικά με την παρούσα αποτρόπαια σειρά φόνων; Τι είχε συμβεί στο μακρυνό παρελθόν που πλήγωσε τόσο τον ήρωα της ταινίας; Έτσι, με συνεχή φλας μπακ, παρακολουθούμε ταυτόχρονα δύο αστυνομικής υφής ιστορίες. Και υπάρχει και ένα τρίτο επίπεδο: Τι θα γίνει τώρα, με τον ήρωα να παρατείνει διαρκώς την παραμονή στον γενέθλιο τόπο, αφού και ο ίδιος απειλείται σοβαρα;

Καλό φιλμ, πνιγμένο στη ζέστη, τον ιδρώτα και τη σκόνη της ερήμου, δίχως ίχνος ηρωισμού και κάθε είδους ῾῾ταρζανιάς῾῾, που μιλά για τα ανεξίτηλα τραύματα του παρελθόντος, για τη χαμένη για πάντα ξενοιασιά της νιότης και, επιπλέον, αφήνει στο τέλος και έναν ξεκάθαρο απόηχο: Αντίθετα με το ῾῾μήνυμα῾῾ εκατοντάδων ταινιών, εδώ μας λέει πολύ απλά ότι σε πολλές περιπτώσεις η εκδίκηση δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Η αλήθεια ναι, η εκδίκηση όχι!

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Απριλίου 26, 2021

"STOP MAKING SENSE": ΟΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ TALKING HEADS ΣΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥΣ


 Το 1984 οι Talking Heads βρίσκονταν στο ζενίθ της δημιουργικότητάς τους. Τότε ο γνωστός Jonathan Demme (1944-2017), που λίγα χρόνια αργότερα θα γύριζε τη "Σιωπή των Αμνών", κάνει ένα από τα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ. 

Το "Stop Making Sense" είναι κάτι πολύ απλό. Μόνο μια κινηματογραφημένη συναυλία του συγκροτήματος. Τίποτα παραπάνω. Κι όμως είναι εκπληκτικό. Η σκηνική τους παρουσία, η μουσική, η θεατρικότητα που διέκρινε το γκρουπ στις εμφανίσεις του, όλα συντελούν στο να καθηλώσουν το θεατή / ακροατή... Βέβαια τη μερίδα του λέοντος έχει ο τρομερός David Byrne. Ο οποίος εμφανίζεται αρχικά μόνος στη σκηνή με ένα... κασετόφωνο σε μια εκπληκτική σόλο εκτέλεση του Psycho killer και, σιγά σιγά, σε κάθε κομμάτι, προστίθεται από ένας μουσικός. Και όχι μόνο οι 4 του συγκροτήματος. Υπάρχουν κι άλλοι επί  σκηνής. Το συγκρότημα αλλάζει ρούχα, μερικές φορές παίζουν μπροστά σε προβαλλόμενα βίντεο, οι στίχοι προβάλλονται επίσης. Δεν υπάρχουν συνεντεύξεις, δεν υπάρχουν διακοπές ανάμεσα στα κομμάτια, δεν δείχνεται καν (ελάχιστα τέλος πάντων) το κοινό. Βλέπουμε κι εμείς  μόνο όσα βλέπει και απολαμβάνει το κοινό. Και ναι, είναι από καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ που έχουν γυριστεί ποτέ!

ΥΓ: Εννοείται ότι το φιλμ συστήνεται (ανεπιφύλακτα) μόνο στους φίλους του συγκροτήματος. Όσοι δεν ενδιαφέρονται για το είδος αυτό της μουσικής δεν έχει νόημα να δοκιμάσουν.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Απριλίου 25, 2021

"TUMBBAD": ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΙΝΔΙΚΟΣ ΤΡΟΜΟΣ!

 


Ναι, κι εγώ έμεινα έκπληκτος. Ινδική ταινία τρόμου; Ψάχνοντας η έκπληξή μου αυξήθηκε: Δημιουργήθηκε από 3 σκηνοθέτες (Rahi Anil Barve, Adesh Prasad, Anan Gandhi), από τους οποίους  οι δύο πρώτοι είναι πρωτοεμφανιζόμενοι! Και οι 3 έχουν συνεργαστεί στο σενάριο. Μιλάμε για το φιλμ "Tumbbad" του 2018. Και γράφω με τόση έκπληξη διότι είναι εξαιρετικό!

Η ιστορία μπλέκει με την ινδική μυθολογία / θρησκεία. Ο πρωτότοκος γιος μιας μεγάλης θεάς αποδεικνύεται εξαιρετικά άπληστος. Ενώ του χαρίζεται όλο το χρυσάφι του κόσμου, εκείνος επιχειρεί να αρπάξει και όλη την τροφή του κόσμου. Τελικά νικιέται από τα αδέλφια του και φυλακίζεται για πάντα στα μυστικά υπόγεια ενός ναού σε ένα ινδικό χωριό. Η ιστορία, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 20, παρακολουθεί τρεις γενιές από το χωριό αυτό: Κάποια μέλη τους θα μάθουν για την ύπαρξη του φυλακισμένου εφιαλτικού πλάσματος και θα προσπαθήσουν να οφεληθούν απ᾽αυτό...

Πρόκειται για ένα πραγματικά σκοτεινό φιλμ, με εξαιρετική φωτογραφία. Τα πάντα εδώ είναι υποβλητικά. Η τρομερές ιστορίες διαδραματίζονται σε ένα τοπίο όπου βρέχει ασταμάτητα, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Οι χώροι είναι ατμοσφαιρικοί (και σκοτεινοί βεβαίως). Μερικές εικόνες μένουν αξέχαστες, ενώ μια αίσθηση φρίκης μοιάζει να καραδοκεί διαρκώς... και η ίδια η φρίκη αυτοπροσώπως να εμφανίζεται ενίοτε... 

Το φιλμ είναι μια σπουδή πάνω στην ανθρώπινη απληστία και τις ολέθριες συνέπειές της. Γενικά όλοι (ή σχεδόν όλοι) οι ήρωες έχουν μέσα τους κάτι κακό, αρνητικό.  Συγχρόνως, στο φόντο όσων εξελίσσονται, διαγράφεται σαφώς η ιστορία της Ινδίας: Η αγγλική κυριαρχία, η ανεξαρτησία της χώρας, οι μετά καταστάσεις... Βρήκα κι αυτό το στοιχείο, το πάντρεμα δηλαδή των γεγονότων που κινούνται στο χώρο του φανταστικού με την Ιστορία, εξαιρετικό. Πάντως η εικόνα και γενικά η ματιά του φιλμ είναι κάτι πολύ διαφορετικό (και ευπρόσδεκτο) από οτιδήποτε δυτικό. 

Η ταινία με κάνει να ενδιαφερθώ για το σύγχρονο ινδικό σινεμά. Ως γνωστόν είναι (ή τουλάχιστον ήταν έχει πρότινος) η μεγαλύτερη ποσοτικά κινηματογραφική βιομηχανία του κόσμου. Είναι απόλυτα φυσικό και αναμενόμενο μέσα σ᾽αυτήν την πληθώρα να υπάρχουν και διαμάντια, εντός ή εκτός Μπόλιγουντ (δεν έχω ιδέα αν η συγκεκριμένη ταινία θεωρείται ότι ανήκει σ᾽αυτό ή αν είναι κάτι πιο ανεξάρτητο). Πάντως σίγουρα θα ψάξω όσο αυτό είναι δυνατό την παραγωγή της αχανούς χώρας.

Ετικέτες , , ,

Σάββατο, Απριλίου 24, 2021

"INVISIBLE GUEST": ΕΝΟΧΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ

 


Ο ισπανός Oriol Paulo είχε κάνει και το 2012 ένα θρίλερ με ανατροπές. Το 2016 όμως γυρίζει ένα καλύτερο κατά τη γνώμη μου: "The Invisible Guest" (Contratiempo), ένα ακόμα θρίλερ μυστηρίου, απ᾽αυτά που ξέρουν τόσο καλά να κάνουν οι ισπανοί τις τελευταίες δεκαετίες.

Ένας πάμπλουτος, χάρη σε μια εταιρία ηλεκτρονικών που έχει δημιουργήσει, νέος άντρας είναι κατηγορούμενος για το φόνο της ερωμένης του, που βρέθηκε νεκρή στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που είχαν νοικιάσει κρυφά (καθότι ο τύπος ήταν και παντρεμένος). Μια μεσήλιξ σούπερ δικηγόρος, απ᾽αυτές τις πανάκριβες που ῾῾καθαρίζουν῾῾ τους πλούσιους σε δύσκολες περιπτώσεις, τον επισκέπτεται στο διαμέρισμά του για να του αποσπάσει την αλήθεια. Πρέπει να ξέρει αν όντως είναι ένοχος. Γνωρίζοντας την αλήθεια μπορεί να τον υπερασπιστεί καλύτερα στη δίκη, αφού σε λίγες ώρες ο ύποπτος κρίνεται προφυλακιστέος. Μια ιστορία που κανείς δεν γνωρίζει αρχίζει σιγά- σιγά να ξετυλίγεται, ο τύπος είναι μάλλον αθώος και... η ιστορία έχει πολλές προεκτάσεις και οπτικές.

Μη μπορώντας να σας αποκαλύψω πολλά (το σπόιλερ παραμονεύει ύπουλα), θα σας πω μόνο ότι η ιστορία αυτή έχει διαρκείς, ενδιαφέρουσες ανατροπές και ότι τη βλέπουμε από την οπτική διαφόρων εμπλεκομένων, κάτι σα μοντέρνο ῾Ῥασομόν῾῾ δηλαδή. Βέβαια τελικά η αλήθεια είναι μία και σαφής, αντίθετα με την αβεβαιότητα που αφήνει το κλασικό φιλμ του Κουροσάβα, αλλά οι εκπλήξεις δεν σταματούν και η ανατροπή από την κάθε οπτική γωνία είναι συνεχής. Εντάξει, στο τελος ίσως πείτε ῾πολύ τραβηγμένο όλο αυτό῾, αλλά δεν πειράζει. το φιλμ βλέπεται απολαυστικά και σίγουρα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελική απροσδόκητη στροφή. Ενοχές, υπεροψία των ῾άνω῾ έναντι των κάτω, διαφορετικέςε εκδοχές της αλήθειας και των χαρακτήρων... αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά...

Μπράβο και πάλι στους ισπανούς και τη σχολη θρίλερ που δημιούργησαν (πολύ πιο ενδιαφέροπυσα από την αντίστοιχη σύγχρονη χολιγουντιανή).

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Απριλίου 22, 2021

῾ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΘΕΑ῾ Ή Η ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

 


Το ῾Δωμάτιο με Θέα῾ γυρίζεται από τον James Ivory το 1985 και σηματοδοτεί την αρχή της καλύτερης ίσως φάσης της καριέρας του, που νομίοζω ότι κρατά ως το 1993. Ταινία εποχής, βρετανική κομψότητα, άριστες ηθοποίες και μια φινέτσα που σπάνια συναντάμε. Προισέξτε όμως και το εκπληκτικό βρεανικό καστ (μερικοί απ᾽αυτούς τότε δεν ήταν ακόμη τόσο γνωστοί): Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Μάγκι Σμιθ, Τζούντι Ντεντς, Ντένχολμ Έλιοτ, Τζούλιαν Σαντς (κρίμα που χάθηκε αυτός), Ντάνιελ Ντέι Λιούις!

Τέλη 19ου - αρχές 20ού αιώνα. Μία νεαρή αγγλίδα κάνει διακοπές με τη στιφή και πολύ μεγαλύτερη ξαδέλφη της στη Φλωρεντία. Στην πανσιόν που μένουν θα συναντήσει έναν ρομαντικό και κάπως ῾φευγάτο῾ νεαρό και μεταξύ τους θα προκύψει ένα σύντομο, δίχως συνέχεια φλερτ. Όταν όμως επιστρέψει στη Βρετανία ο ίδιος νεαρός θα βρεθεί μπροστά της εντελώς συμπτωματικά. Τώρα όμως εκείνη είναι αραβωνιασμένη με κάποιον άλλον...

Είναι ρομαντικό και ακούγεται δραματικό, στην πραγματικότητα όμως είναι ανάλαφρο, κομψό, με πανέμορφη φωτογραφία (κυρίως στη Φλωρεντία βεβαίως) και βλέπεται πολύ ευχάριστα (εκτός βεβαίως αν δεν αντέχετε τις ταινίες εποχής). Για τις ηθοποίες είπαμε. Γενικά είναι κάτι που πολλοί κατατάσουν στο δράμα, η ελαφρότητα όμως, η ευαισθησία και το διακριτικό χιούμορ το κάνουν να κυλά πολύ ευχάριστα. Και είναι ενδιαφέροντες και οι χαρακτήρες.

Αν δεν αρέσκεστε (μόνο) στις δραματικές κορυφώσεις και τα τραγικά αδιέξοδα θα το ευχαριστηθείτε, ακόμη και αν τα περί ῾῾δύναμης του ἐρωτα῾῾ τα έχουμε δει χιλιάδες φορές. Απολαύστε το λοιπόν.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Απριλίου 19, 2021

"ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΜΑΚΕΝΑ": ΕΝΑ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ


Το "Χρυσάφι του Μακένα" (Mackenna's Gold) είναι ένα γουέστερν που γυρίζει ο J. Lee Thompson το 1969, σε μια εποχή δηλαδή που το είδος έχει ουσιαστικά τελειώσει. Ίσως γι' αυτό στο φιλμ ενσωματώνονται (όχι πολύ φανερά) και στοιχεία της εποχής. Το καστ πάντως είναι εντυπωσιακό: Γκρέγκορι Πεκ, Ομάρ Σαρίφ, Τέλι Σαβάλας, Ιλάι Γουάλας, ¨Αντονι Κουέιλ και άλλοι σε μεγαλύτερους ή μικρότερους ρόλους.

 Μια συμμορία κακοποιών αιχμαλωτίζει ένα σερίφη, τον Μακένα, επειδή ξέρουν ότι ο τελευταίος είναι κάτοχος ενός ινδιάνικου χάρτη που δείχνει τη μυστική τοποθεσία ενός μέρους πλημμυρισμένου στο χρυσάφι, κάτι σαν το μυθικό Ελντοράντο. Ο σερίφης επιμένει ότι όλα αυτά είναι παραμύθια. Εμείς ξέρουμε επίσης ότι ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται για το (πιθανό) χρυσάφι, πράγμα για το οποίο πατούν επί πτωμάτων όλοι οι υπόλοιποι (και όχι μόνο η συμμορία, όπως θα δείτε).

Είναι μια όντως παράξενη ταινία. Από τη μία είναι πολύ ενδιαφέρουσα η στάση της τόσο απέναντι στο αιώνιο θέμα της απληστίας όσο και στο θέμα του σεβασμού του ινδιάνικου πολιτισμού - και της κάθε διαφορετικής κουλτούρας εν γένει. Από την άλλη υπάρχει (κυρίως προς το τέλος) μια σχεδόν μεταφυσική αφέλεια - δίχως η άποψη να είναι ακριβώς μεταφυσική, αλλά κάπου στα όρια. Ίσως οι τελευταίες σκηνές να αντανακλούν την κυρίαρχη ψυχεδέλεια και τις διάφορες ανατολικο-πνευματικο-φευγάτες θεωρίες που κυριαρχούσαν στην εποχή (βλέπε χίπις κλπ.). Αλλά, θα επαναλάβω, η σαρκαστική ματιά πάνω στο θέμα της ανθρώπινης απληστίας, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Βλέπετε, ΟΚ, η συμμορία είναι "οι κακοί" και αυτοί είναι αδίστακτοι και άπληστοι. Η κριτική όμως προχωρά πολύ περισσότερο, σε κάθε λογής "καθώς πρέπει" και υπεράνω υοπψίας άτομα.  

Γενικά πάντως πρόκειται για ένα χορταστικό φιλμ, με χαρακτηριστικό τους διάφορους γνωστούς ηθοποιούς - που συχνά είναι και ενδιαφέροντες ως χαρακτήρες - που εμφανίζονται για λίγο και μετά εξαφανίζονται είτε επειδή σκοτώνονται νωρίς είτε για άλλους λόγους. Ενδιαφέρον, αλλά άνισο.

Ετικέτες ,

Κυριακή, Απριλίου 18, 2021

ΤΟ ΡΟΚ ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΗ ΣΚΗΝΗ ΣΤΟ "ALMOST FAMOUS"

 


Νομίζω ότι ο Cameron Crowe δεν έκανε ποτέ σταθερή καριέρα. Γύριζε πάντοτε ταινίες σποραδικά. Το 2000 πάντως κάνει το "Almost Famous", με την Κειτ Χάντσον ως πρωταγωνίστρια, που είναι κατά τη γνώμη μου μάλλον το πιο ενδιαφέρον του φιλμ.

Στις αρχές των 70ς ένας 15χρονος μαθητής είναι παθιασμένος με το ροκ , γράφει κείμενα γι᾽αυτό και το όνειρό του είναι να γίνει ροκ δημοσιογράφος. Ώσπου, όταν στέλνει ένα κείμενο στο περίφημο τότε περιοδικό Rolling Stone, το περιοδικό του ζητά να γράψει ένα άρθρο για το ανερχόμενο συγκρότημα Stillwater. Για να το κάνει όμως πρέπει να τους ακολουθήσει στην περιοδεία τους. Ο μικρός θα αφήσει το σχολείο και την καταπιεστική του μητέρα, με την οποία ζει (η μεγαλύτερη αδελφή του την έχει ήδη κάνει από το σπίτι) αρχικά με την άδειά της, στη συνέχεια όμως λεγοντάς της διαρκώς ψέμματα και υποσχέσεις που δεν τηρούνται, θα γίνει δεκτός από το γκρουπ, θα γνωρίσει από μέσα τη μεθυστική ζωή των ροκ σταρς, θα μυηθεί στο σεξ από γκρούπις του συγκροτήματος, θα ερωτευτεί μια από αυτές, με την οποία θα αναπτύξει μια περίεργη σχέση, φιλική περισσότερο και άλλα πολλά.

Και αυτή είναι η αξία του φιλμ. Είναι ίσως η πιστότερη και διεισδυτικότερη ματιά που έγινε ως τώρα σε ταινία στα παρασκήνια της ζωής των ροκ σταρς, στις ποικίλες καταχρήσεις τους, την ξέφρενη ζωή, τις αντιφάσεις τους, το ρόλο των γκρούπις που ακολουθούν παντού τα συγκροτήματα... με λίγα λόγια την απόλυτη πραγμάτωση του γνωστού sex and drugs and rock'n'roll. Ο Κρόου τα ξέρει αυτά από μέσα, αφού ο ίδιος υπήρξε δημοσιογράφος του Rolling Stone και έχει γυρίσει ροκ βιντεοκλίπ (όπως για τους Alice in Chain ή τον Tom Petty) και ένα ντοκιμαντέρ για τους Pearl Jam. Η ταινία μάλιστα έχει και αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Συγχρόνως διαθέτει χαμηλότονο χιούμορ και μια (σχεδόν) ρομαντική ερωτική ιστορία, ενώ οι λεκτικές αναφορές σε γνωστά, υπαρκτά ονόματα του ροκ ειναι συχνές. 

Εννοείται ότι κυρίως απευθύνεται στους φίλους του παλιού κυρίως ροκ, οι οποίοι θα βρουν (και θα αντιληφτούν) πολλά περισσότερα από τους άλλους σ᾽αυτό. Αλλά παραμένει και μια καλή ταινία για όλους. Και, μη ξεχνάτε, στους βασικούς δεύτερους ρόλους υπάρχουν η Φράνσις Μακ Ντόρμαντ και ο όχι ακόμα πρωταγωνιστής Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν.

Ετικέτες ,

Σάββατο, Απριλίου 17, 2021

῾῾ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ῾῾ ΚΑΙ Η ῾῾ΗΣΥΧΗ ΕΠΑΡΧΙΑ῾῾

 


Ήρεμη γαλλική επαρχία. Σε μια μικρή πόλη ένας γιατρός μοιάζει ξένος με όλους. Έχει έλθει από αλλού, κανείς δεν ξέρει το παρελθόν του, δεν συμμετέχει σε κουτσομπολιά και κάθε είδους μικρροϊντριγκες,  είναι μοναχικός, μοιάζει να αντιμετωπίζει τα πάντα  από απόσταση. Ξαφνικά η ησυχία διαταράσσεται. Κάποιος ἀγνωστος στέλνει παντού όλο και πιο επικίνδυνα, δηλητηριώδη ανώνυμα γράμματα, βγάζοντας στη φόρα κάθε μυστικό του τόπου (εκτρώσεις, παράνομους δεσμούς παντρεμένων και άλλα πολλά). Τα περισσότερα γράμματα έχουν ως στόχο το γιατρό. Τι ακριβώς συμβαίνει, πού βρίσκεται η αλήθεια και ποιος και γιατί κρύβεται πίσω απ᾽όλα αυτά; 

Αυτά συμβαίνουν στο εξαιρετικό ασπρόμαυρο φιλμ του 1943 ῾῾Το Κοράκι῾῾ (Le Corbeau) του μεγάλου γάλλου δημιουργού Henri-Georges Clouzot (1907-1977), φιλμ που κατάφερε να γυρίσει κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και που είναι τόσο σκοτεινό όσο και η εποχή του. Η ταινία διερευνά την ανθρώπινη κακία, το πάθος κάποιων να κάνουν το κακό, να δηλητηριάζουν τη ζωή των άλλων. Υπάρχει ωστόσο και μια άλλη διάσταση, με την οποία πολλές ταινίες, παλιές και καινούριες, έχουν καταπιαστεί: Με τη βρωμιά, την κακία, τα σκοτεινά μυστικά που κρύβονται κάτω από μια φαινομενικά ήσυχη, γαλήνια, απαστρἄπτουσα ενίοτε επιφάνεια (είτε οικογένεια είναι αυτή, είτε πόλη είτε κοινωνία ολόκληρη). Σιγά σιγά οι απόλυτα καθώς πρέπει κάτοικοι της μικρής πόλης αποκαλύπτουν στο θεατή τον αληθινό τους εαυτό και τα βρώμικα μυστικά τους. Σ᾽αυτό το επίπεδο το φιλμ λειτουργεί ως καταπέλτης ενάντια στη μικροαστική τάξη και ηθική (ή μάλλον υποκρισία). Θεωρώ τη συγκεκριμένη ταινία όχι μόνο μια από τις καλύτερες πάνω σ᾽αυτό το θέμα, αλλά και ως μία από τις παλαιότερες που έχουν καταπιαστεί μ᾽αυτό. Και μια λεπτομέρεια εξ ισου ενδιαφέρουσα: Ο ήρωας θα μπορούσε κι αυτός να θεωρηθεί ένοχος (άσχετα με το αν έχει διαπράξει τα όσα κατηγορείται ή όχι) λόγω της απόφασής του να απομακρυνθεί από τα κοινά, να βλέπει τα πάντα αφ᾽υψηλού, να αρνείται κάθε είδους συμμετοχή ή ανάμειξη. Μήπως κι αυτή η αμέτοχη, ουδέτερη στάση δημιουργεί προβλήματα;

Συγχρόνως πάντως με όλα αυτά, το φιλμ παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον, αφού δημιουργεί το τυπικό αστυνομικής φύσης σασπένς σχετικά με το ποιος είναι ο ένοχος. Έτσι δεν κουράζει καθόλου. Κάθε άλλο.

Το κλασικό αυτό ῾῾Κοράκι ῾῾ απλώς μου επιβεβαίωσε το πόσο σημαντικός δημιουργός υπήρξε ο Κλουζό.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Απριλίου 15, 2021

ΤΖΑΖ, "SOUL" ΚΑΙ Η PIXAR ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ

 


"Soul" λέγεται το φιλμ κινουμένων σχεδίων του 2020 της Pixar, γυρισμένο από ένα από τα στελέχη της φοβερής εταιρίας, τον  Pete Docter. Ναι, μετά τόσα χρόνια, καταφέρνει να διαθέτει και πάλι πρωτότυπη ιστορία... και μία ακόμη πρωτοτυπία: Ότι για πρώτη φορά μια ταινία της είναι πλημμυρισμένηα από μουσική και βασίζεται και σεναριακά στη μουσική. Και μόνο αυτό; Να που η Pixar τολμά (και τα καταφέρνει): Η μουσική δεν είναι καθόλου mainstream, της μόδας και εύπεπτη: Είναι 100% τζαζ!

Ο ήρωας είναι ένας μοναχικός μαύρος καθηγητής μουσικής σε σχολείο. Καθόλου ευκατάστατος, δίχως φίλους και κοπέλα, με μἀλλον βαρετή ζωή. Γιατί; Επειδή το πάθος του είναι η τζαζ (είναι πιανίστας). Αυτή σκέφτεται διαρκώς, αυτή παίζει και το όνειρό του είναι να παίξει αυτά που λατρεύει με ένα καλό γκρουπ. Και έρχεται η μεγάλη μέρα που, ώ του θαύματος, η μουσικός που θαυμάζει περισσότερο τον ακούει και τον προσκαλεί το ίδιο βράδι να παίξει μαζί της! Να όμως που, από απροσεξία που προέρχεται από τη μεγάλη του χαρά... πεθαίνει αρκετά πριν το βράδι. Από εδώ και πέρα παρακολουθούμε τον διαρκή του αγώνα στον άλλο κόσμο να επιστρέψει στη ζωή για να μπορέσει να εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο. Αλλά και όταν ακόμα τα καταφέρνει ... εεε... δεν είναι ακριβώς αυτό που σχεδίαζε...

Φυσικά όλα τα λεφτά είναι ο κατά Pixar  ῾῾ἅλλος κόσμος῾῾, που δεν είναι βέβαια καθόλου, μα καθόλου όπως τον φαντάζεστε, με τις ψυχές να βρίσκονται σε διάφορες φάσεις και στάδια, να παρακολουθούν σεμινάρια... και άλλα πολλά που δεν θέλω να σας πω (ομολογώ ότι είναι και λίγο μπερδεμένα). Η ταινία, ενώ είναι γεμάτη χιούμορ και ευφάνταστες καταστάσεις, καταφέρνει συγχρόνως να κάνει τον θεατή να συμπάσχει απόλυτα με τον ήρωα. ¨Επιανα τον εαυτό μου να θέλει απεγνωσμένα να πραγματοποιήσει τηυν επιθυμία του, να μην του παίρνουν άλλο κυριολεκτικά τη μπουκιά από το στόμα... Κάπου το φιλμ γίνεται και συγκινητικό, κάπου υπάρχουν και τα διάφορα διδάγματα και το συμβατικό τέλος... εεε, ας μη ξεχνάμε ότι η Pixar ανήκει πλέον στη Ντίσνεϊ κι αυτή σίγουρα κάπου έβαλε το χεράκι της... Τι να γίνει; Μάλλον μικρό το κακό. Η έμπνευση της Pixar μοιάζει να είναι αανεξάντλητηα, ενώ, ως μπόνους, οι φίλοι της τζαζ θα έχουν την τιμητική τους.

Παρά τις όποιες συμβάσεις και παραχωρήσεις, μπράβο και πάλι μπράβο!

Ετικέτες ,

Τετάρτη, Απριλίου 14, 2021

"IN THE MOUTH OF MADNESS" Ή Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΑΡΠΕΝΤΕΡ

 


Ο John Carpenter υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους (και αγαπημένους) δημιουργούς του φανταστικού στα 80ς, άντε και στις αρχές των 90ς. Στη συνέχεια η παρακμή ήταν κάθετη. Έκανε μια σειρά όντως κακών ταινιών. Η τελευταία για μένα (και για πολλούς άλλους) καλή ταινία του είναι το "In the Mouth of Madness" του 1994, με τον Σαμ Νιλ στον κύριο ρόλο.

Ένας ψυχρός και κυνικός ασφαλιστής, ειδικευμένος στο να ξετρυπώνει απατεώνες που σχετίζονται  με ασφαλιστικές κομπίνες, φεύγει για άγνωστο προορισμό για να ανακαλύψει τα ίχνη ενός διάσημου συγγραφέα τρόμου που έχει εξαφανιστεί αιφνιδίως. Σύντομα θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι ο πραγματικός κόσμος κι αυτός που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας με το έργο του αρχίζουν να μπλέκονται με τρόπο τρομακτικό...

Γνήσιο φιλμ τρόμου, από τα καλά του είδους, μπλέκει με τρόπο εφιαλτικό τον ῾῾πραγματικό῾῾ και έναν άλλο, φριχτό κόσμο, αλλά και θολώνει διαρκώς τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και την παράνοια. Ο ίδιος ο ήρωας αμφιβάλλει διαρκώς για τα λογικά του και τι απ᾽ αυτά που βλέπει και βιώνει είναι πραγματικά ή γεννήματα του μυαλού του. Κάποιες σκηνές είναι όντως τρομακτικές, ενώ στο όλο φιλμ υπάρχει μια υφέρπουσα λοβκραφτική ατμόσφαιρα (δίχως αυτό να αναφέρεται ποτέ ρητά). Πάντως η γενική ατμόσφαιρα παράνοιας είναι πανταχού παρούσα, αυτά τα μικρά, φριχτά, φευγαλέα οράματα (ή όχι;) που δεν ξέρεις αν όντως συνέβησαν ή γιατί πληθαίνουν, ενώ κυριαρχεί ένας γενικός προβληματισμός πάνω στα όρια πραγματικότητας και φαντασίας ή κατά πόσο η φαντασία μπορεί να παίξει ρόλο στην καθημερινότητά μας - και ως φαντασία εδώ ας εννοήσουμε τη συγγραφική δημιουργία, άρα έχουμε έναν γενικό προβληματισμό πάνω στην επίδραση της τέχνης στην αληθινή ζωή.

Οι φίλοι του είδιους να το δουν οπωσδήποτε, ακόμα και ως αποχαιρετισμό σε έναν πρώην μεγάλο δημιουργό. Μετά απ᾽αυτό, αποφύγετε καλύτερα κάθε φιλμ του Κάρπεντερ.,

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Απριλίου 12, 2021

"ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ" ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΩΝ

 


Το 1978 ο βρετανός Jack Gold (1930-2015), που έκανε περισσότερο τηλεόραση στην καριέρα του,  γυρίζει την αρκετά γνωστή ταινία τρόμου / φαντασίας "Το Χτύπημα της Μέδουσας" (The Medusa Touch) με τους Ρίτσαρντ Μπάρτον, Λίνο Βεντούρα και Λι Ρέμικ. Τότε είχε κάνει εντύπωση.

Ένας συγγραφέας βρίσκεται στο σπίτι του βαριά χτυπημένος στο κεφάλι. Ένας αστυνομικός ερευνά την υπόθεση, έρχεται σε επαφή με την ψυχίατρό του και σιγά σιγά ανακαλύπτει όλο και πιο ανήσυχος ότι ο άνθρωπος αυτός μπορεί να προξενεί κακό με τη σκέψη του και μόνο...

Ενδιαφέρον φιλμ τρόμου, με ιστορία που δίνεται με συνεχή φλας μπακ ώστε μέσα από τις αφηγήσεις διαφόρων να χτίσει βαθμιαία το παζλ της ζωής του μυστηριώδους ήρωα με τις τρομακτικές ιδιότητες από την παιδική του ήδη ηλικία. Εδώ μετρά η αφήγηση. Τα εφέ και οι εντυπωσιασμοί δεν είναι το επίκεντρο και αυτό είναι καλό στην διαρκώς προς αναζήτηση κούφιου εντυπωσιασμού εποχή μας. Όπως επίσης και το γεγονός ότι δεν ενδιαφέρεται (πράγμα που ήταν αρκετά συνηθισμένο στα 70ς) για διάφορα τραβηγμένα απ' τα μαλλιά happy end. Ωστόσο μου φάνηκε ότι η ταινία έχει κάπως γεράσει (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με κούρασε). Και, επίσης, δεν με έπεισε η όλο και περισσότερο στροφή του ήρωα προς το κακό. Από τις αθέλητες και μη ελεγχόμενες πράξης της νεανικής ηλικίας οδηγούμαστε προς συνειδητή επιλογή της καταστροφής. Γιατί; Πώς προέκυψε αυτό;

Πάντως συνίσταται ως σοβαρό δείγμα του είδους για όσους δεν αντιλαμβάνονται τον τρόμο μόνο ως σειρά από ξαφνικά Μπου! και εμφάνισης όσο πιο τρομακτικών γίνεται ψηφιοκατασκευασμένων τεράτων...

Ετικέτες ,

Κυριακή, Απριλίου 11, 2021

"PROMISING YOUNG WOMAN", ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΚΡΙΒΩΣ...

 


Η έως τώρα ηθοποιός Emerald Fennell ξαφνιάζει πολύ ευχάριστα με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο "Promising Young Woman" (2020), ένα θρίλερ εκδίκησης που μου φάνηκε πολύ καλύτερο από άλλα του πολυειδωμένους αυτού είδους, με μια καλή Καρι Μάλγικαν στον κύριο ρόλο.

Μια γοητευτική κοπέλα, αν και σύντομα θα μάθουμε ότι ήταν άριστη φοιτήτρια ιατρικής και τα παράτησε ξαφνικά, δουλεύει σε μια καφετέρια, ζει, αν και έχει περάσει τα 30, με τους γονείς της και δεν κάνει τίποτα όλη τη μέρα σπίτι - αν και τις νύχτες, μετά τη δουλειά, δεν γυρίζει στο σπίτι της... Τι ακριβώς (ή μάλλον γιατί) σπαταλά έτσι τη ζωή της; Τι τόσο τραυματικό της έχει συμβεί στο παρελθόν;

Θρίλερ με πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, όπου τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος στοιχειώνουν τη ζωή της ηρωίδας. Κι εκείνη, τυχαία στην αρχή, αργά και μεθοδικά στη συνέχεια, καταστρώνει τη φοβερή εκδίκησή της. Προς το τελευταίο τέταρτο του φιλμ, με μια ευπρόσδεκτη ανατροπή, τα πράγματα δεν εξελίσονται όπως τα περιμέναμε. Σας είπα όμως, είδα την ανατροπή αυτή θετικά. Στο μεταξύ παρακολουθούμε μια απόλυτα φεμινιστική (ίσως επιθετικά φεμινιστική θα πουν κάποιοι) ταινία, που καυτηριάζει έντονα την ακόμα και σήμερα ανδροκρατούμενη κοινωνία - παρ᾽όλα όλα τα βήματα προόδου που έχουν γίνει στη Δύση τουλάχιστον. Και αναφέρεται σε ένα ίδιαίτερα συζητημένο θέμα της εποχής μας, τον βιασμό, αλλά και στο θέμα της φιλίας, που κάποιε φορές ίσως να διαρκεί σ᾽όλη μας τη ζωή. Κάποια πράγματα ίσως να φαίνονται σκληρά, αλλά εγώ έπιασα τον εαυτό μου να συμπάσχει με την ουσιαστικά διαταραγμένη ηρωίδα.

Δεν ξέρω τι κριτικές θα πάρει και τι αντιρρήσεις μπορεί να εγείρει, πάντως προσωπικά το ευχαριστήθηκα.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Απριλίου 08, 2021

"PASSPORT TO PIMLICO" : ΟΤΑΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ

 


Ίσως γνωρίζετε τα περίφημα βρετανικά Ealing Studios, που έδρασαν κυρίως στα 40ς και 50ς και λίγο μετά και μας χάρισαν μερικές από τις απολαυστικότερες κωμωδίες του αγγλικού κινηματογράφου. Αφείστε που τα φιλμ του κοσμούσαν ηθοποιοί όπως ο Άλεκ Γκίνες, ο Πίτερ Σέλερς κ.ά. Μια από τις πολλές χαρακτηριστικές ταινίες των στούντιο ήταν το "Passport to Pimlico", γυρισμένο το 1949 από τον Henry Cornelius (1913-1958).

Στο βομβαρδισμένο, ακόμη γεμάτο ερείπια μεταπολεμικό Λονδίνο, στη γειτονιά Pimlico, σκάει κατά λάθος μια ξεχασμένη από τον πρόσφατο πόλεμο γερμανική βόμβα, ανοίγοντας έναν κρατήρα σε μια πλατεία. Εκεί θα ανακαλυφτεί τυχαία ο θησαυρός του... δούκα της Βουργουνδίας, αλλά και έγγραφα που αποδεικνύουν ότι ο εν λόγω δούκας, κάπου στο μεσαίωνα, είχε αγοράσει την περιοχή. Έτσι το Pimlico γίνεται... ανεξάρτητο κράτος και οι συνηθισμένοι λονδρέζοι κάτοικοι μεταρέπονται σε... Βουργουνδούς, κάνοντας υπουργούς διάφορους μπάρμαν, παντοπώλες κλπ. Η Βρετανία προσπαθεί με διαπραγματεύσεις να ανακτήσει την περιοχή... και το γέλιο αρχίζει.

Έξυπνη ιδἐα, παλιομοδίτικη, ασπρόμαυρη ατμόσφαιρα και κοινότατοι, καθημερινοί άνθρωποι και καταστάσεις, αλλά ο κρυμμένος σουρεαλισμός της ίδιας της ιδέας και των καταστάσεων που προκύπτουν απ᾽αυτή είναι πανταχού παρόν. Φυσικά το φιλμ σατιρίζει πολλά πράγματα ταυτόχρονα, τόσο σε ῾῾μακροσκοπικό῾῾ όσο και σε ῾῾μικροσκοπικό῾῾ επίπεδο: Από τη μία υπάρχει η ανελέητη σάτιρα της διπλωματίας ανάμεσα σε χώρες, η απίστευτη υποκρισία που διέπει τις ῾῾διπλωματικές σχέσεις των χωρών῾῾, την πολιτική εν γένει και όλα τα σχετικά. Από την άλλη υπάρχει η σάτιρα των κάθε λογής μικρομεσαίων, της μικροαστικής τάξης, των ῾απλών, καθημερινών ανθρώπων῾, οι οποίοι συνολικά αντμετωπίζονται μεν με συμπάθεια και ῾῾καλή καρδιά῾῾, αλλά δεν παύει να καυτηριάζεται το αλλοπρόσαλλο της συμπεριφοράς τους (από την μία κοροϊδεύουν και δείχνουν πλήρη ανυπακοή στους μπάτσους, αφού δεν έχουν δικαιοδοσία πλέον στη ῾῾χώρα῾῾ τους και την επόμενη στιγμή διαμαρτύρονται έντονα για την παντελή έλλειψη αστυνόμευσης στο κράτος τους, για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα), η δικές τους μικρές, καθημερινές υποκρισίες, τα συμφέροντα, η κουτοπονηριά, τα ῾῾μυαλά που παίρνουν αέρα῾῾ από τη μια στιγμή στην άλλη κλπ. 

Αν και παλιομοδίτικο, νομίζω ότι βλέπεται πολύ ευχάριστα και σήμερα. Και, να μην το ξεχνάμε, μας δείχνει ανάγλυφα την καθημερινότητα μιας άλλης, δύσκολης αλλά και τρομερά διαφορετικής εποχής. Άλλωστε όλη η ιστορία στηρίζεται στο ότι την εποχή αυτή μια γειτονιά, ακόμα και του μεγάλου Λονδίνου, λειτουργούσε σα μικρό χωριό. Σχεδόν όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, είχαν τους κοινούς μαγαζάτορές τους, τα παιδιά παίζανε στους δρόμους και ο κάθε γονιός ήξερε τι σκανταλιά έκανε το παιδί του άλλου κλπ. κλπ. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη...

Ετικέτες ,

Τρίτη, Απριλίου 06, 2021

"FRAILTY": ΠΕΡΙ ΑΔΕΛΦΩΝ ΚΑΙ ΦΟΝΩΝ

 


Τον Bill Paxton (1955-2017) τον γνωρίζουμε βέβαια ως ηθοποιό. Πρόσφατα έμαθα ότι έχει γυρίσει και δύο ταινίες ως σκηνοθέτης. Μία απ᾽αυτές είναι το θρίλερ (τρόμου σχεδόν) "Frailty" του 2001 με τον ίδιο και τον Μάθιου ΜακΚόναχιου στους βασικούς ρόλους.

Βρισκόμαστε στον αχανή κινηματογραφικό χώρο των σίριαλ κίλερς που δεν έχουν τελειωμό. Μόνο που εδώ η ιδέα είναι όντως πρωτότυπη. Ένας τύπος φτάνει σε ένα αστυνομικό τμήμα και εξομολογείται στον επικεφαλής ντετέκτιβ ότι είναι σίριαλ κίλερ. Έτσι ξεκινά η αφήγησή του (για να πείσει τον δύσπιστο αστυνομικό, που μάλλον ως τρελό τον εκλαμβάνει) για τα παιδικά του χρόνια, για τη σχέση με τον αδελφό του και κυρίως τη σχέση αμφοτέρων των παιδιών με τον πατέρα τους, ο οποίος κάποια στιγμή παρανοεί. Μεταφερόμαστε συνεχώς από την αφήγηση των παλιών εφιαλτικών γεγονότων στο παρόν και στην τελική κατάληξη - ανατροπή.

Η ιδέα είναι πρωτότυπη και το πήγαινε - έλα στο χρόνο ενδιαφέρον. Ταυτόχρονα θίγεται κυρίως το θέμα του θρησκευτικού φανατισμού, που μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει στην απόλυτη παράνοια. Βέβαια, αν σκεφτούμε λογικά ίσως να υπάρχουν κάποιες τρύπες στο σενάριο, αλλά αυτό δεν ενοχλεί και τόσο...  μέχρις ενός σημεἴου. Διότι στο τέλος, προσπαθώντας να κάνει τη μεγάλη και ῾῾συγκλονιστική ῾῾ ανατροπή, τα κάνει σαλάτα. Τόσο σεναριακά όσο και, κυρίως, ιδεολογικά / νοηματικά. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω περισσότερα διότι θα ήταν απαράδεκτο σπόιλερ, αλλά... κρίμα. Να πώς μπορεί (κατά τη γνώμη μου πάντοτε) να καταστραφεί ένα φιλμ που μέχρι τότε εβλεπα με ενδιαφέρον και να διαλύσει και τον ιδεολογικά θετικό μέχρι τότε προβληματισμό του μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσει με την τελική ανατροπή. Κρίμα.

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Απριλίου 05, 2021

ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΟ "NOMADLAND"


 Η Chloe Zhao είναι κινέζα σκηνοθέτης που ζει στις ΗΠΑ και είχε πάρει καλές κριτικές με το "Καλπάζοντας με το Όνειρο" του 2017. Στο ίδιο κλίμα μ' αυτό κινείται και το "Nomadland" του 2020, με μια καταπληκτική Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, που κυριαρχεί στο φιλμ.

Η ταινία μας μεταφέρει στη ζωή των απόκληρων αμερικανών (πολλές χιλιάδες είναι) που ζουν περιπλανώμενοι σε τροχόσπιτα. Το εργοστάσιο όπου δούλευε ο άντρας της μεσήλικης ηρωίδας, ο οποίος έχει πεθάνει, κλείνει. Εκείνη αφήνει το σπίτι της, παίρνει το παλιό τους τροχόσπιτο και περιπλανιέται στη χώρα, μένοντας μερικές μέρες σε κάποιες πόλεις για να δουλέψει, να βγάλει τα απαραίτητα λεφτά και να συνεχίσει την περιπλάνηση. Στο δρόμο θα γνωρίσει διάφορους, άντρες και γυναίκες, με τους οποίους θα χάνονται και θα συναντιούνται ξανά και ξανά σε κάποια επόμενη στάση...

Το κλίμα της δημιουργού, που όπως είπαμε θυμίζει το προηγούμενο φιλμ της, είναι απόλυτα ρεαλιστικό και συγχρόνως τρυφερό και ποιητικό. Οι σποραδικές συναντήσεις ανάμεσα σε τόσους μοναχικούς ανθρώπους θα σφυρηλατήσουν δυνατές φιλίες, η ζωή (και ο θάνατος) θα γίνεται αποδεκτή όπως έρχεται, η φιλοσοφία είναι απλή (και, φοβάμαι, ξεχασμένη): Δεχόμαστε τις καταστάσεις όπως είναι. Οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους είναι κατά πολύ πολυτιμότερες από το τι κατέχει ο καθένας. Η νομαδική ζωή δημιουργεί δεσμούς το ίδιο ισχυρούς με τη μονιμότητα. Η νοσταλγία για ένα χαμένο, ήρεμο παρελθόν είναι πανταχού παρούσα, αλλά προχωράμε. 

Μην περιμένετε εντυπωσιακές εικόνες, σεναριακές ανατροπές και άλλα τέτοια. Εδώ κυριαρχεί η τρυφερότητα, η ανθρώπινη επαφή, αλλά και η μελαγχολία και, συχνά, η συγκίνηση. Και - το είπαμε - η ΜακΝτόρμαντ είναι εξαιρετική. Αν σας αρέσουν τα ζεστά, ανθρώπινα, χαμηλότονα φιλμ, είναι από τα καλύτερα του είδους. Και βέβαια θίγεται και το πραγματολογικό στοιχείο της φτώχειας που κυριαρχεί σε ένα μεγάλο μέρος του αμερικάνικου πληθυσμού...

Ετικέτες ,

Κυριακή, Απριλίου 04, 2021

"THE DISCOVERY" : ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ, ΑΛΛΑ...

 


Στο κοντινό μέλλον ένας επιστήμονας με αδιάσειστο επιστημονικό τρόπο αποκαλύπτει ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή. Ή μἀλλον ῾῾κάτι῾῾ μετά θάνατον. Δεν ξέρουμε πού πάμε και τι γίνεται, αλλά σίγουρα υπάρχει afterlife. Δύο χρόνια μετά τη συγκλονστική αποκάλυψη όμως τα πράγματα δεν είναι καλά για την ανθρωπότητα: Είτε με την παραμικρή δυσκολία είτε από περιέργεια ἠ/και πόθο να δοκιμάσουν αυτό το άγνωστο ῾῾αλλού῾῾ χιλιάδες άνθρωποι αυτοκτονούν καθημερινά. Ο γιος του επιστήμονα, που εδώ και χρόνια έχει αποξενωθεί από τον πατέρα του ακριβώς επειδή δεν συμφωνεί με τη συνέχιση των πειραμάτων και θεωρεί ότι όλο αυτό οδηγεί σε τραγικά αποτελέσματα, επιστρέφει στο σπίτι - εργαστήριο, περιπλέκοντας την κατάσταση.

Αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα είναι ο βασικός κορμός του φιλμ "The Discovery" του 2017, πρώτη ταινία του τηλεοπτικού Charlie McDowell και μάλιστα με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τη Ρούνι Μάρα σε βασικούς ρόλους και είναι μια απ᾽αυτές τις ταινίες που γυρίστηκαν κατ´ευθείαν για το Netflix και, όπως κατάλαβα, δεν έχει βγει στις οθόνες. 

Όπως καταλάβατε η ταινία θέτει πολύ δύσκολα και επώδυνα ερωτήματα. Η επιστήμη πρέπει να παλεύει για να κατανοήσει την αλήθεια ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που αυτή θα επιφέρει (όπως πρεσβεύει ο επιστήμονας) ή πρέπει να σταματά κάθε περαιτέρω έρευνα και πρόσβαση στη γνώση όταν διαπιστώνει ότι η αλήθεια που αποκαλύφτηκε μπορεί να προκαλέσει κακό (όπως πιστεύει ο γιος); Όντως ερώτημα που θα δίχαζε. Καλή ιδέα λοιπόν, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν καλή και η ταινία. Βαριά, αργή, δεν κατάφερε να με κρατήσει και μάλλον βαρέθηκα κάπως. Κρίμα, γιατί εκτιμώ την προσπάθεια. 

Ετικέτες ,

Σάββατο, Απριλίου 03, 2021

O "CONSTANTIN" ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ (ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ)

 


Αρχικά ήταν το κόμικς τρόμου "Hellblazer" της DC, μια από τις μακροβιότερες και πιο επιτυχημένες σειρές της, που ξεκίνησε το 1988 και σύστησε στο κοινό τον ντετέκτιβ του υπερφυσικού / εξορκιστή / εις βάθος γνώστη μυστικιστικών θεμάτων Constantine. Ήταν λοιπόν ζήτημα χρόνου το πότε κάτι τόσο επιτυχημένο θα μεταφερόταν και στην οθόνη. Αυτό λοιπόν έγινε το 2005, λέγεται "Constantine", γυρίστηκε από τον Francis Lawrence, έχει ως ήρωα στον ομώνυμο ρόλο τον Κιάνου Ριβς και σε σημαντικούς άλλους ρόλους την Ρέιτσελ Γουάιζ, την Τίλντα Σουίντον κ.ά.

Ο γνωστός κυνηγός δαιμόνων Constantine καλείται από μία αστυνομικό να ερευνήσει την αυτοκτονία της δίδυμης αδελφής της. Η ίδια αρνείται να δεχτεί ότι ήταν μια κλασική αυτοκτονία. Όσο πιο βαθιά μπαίνει στην υπόθεση, τόσο ο Constantine θα αντιλαμβάνεται ότι κάτι πολύ σοβαρό και επικίνδυνο συμβαίνει στον κόσμο. Ασυνήθιστος αριθμός δαιμόνων κυκλοφορεί ανάμεσά μας και άλλα πολλά...

Το φιλμ είναι εντυπωσιακά γυρισμένο και διαθέτει πλούσια εφέ και αρκετές καθηλωτικές εικόνες. Από εκεί και πέρα... προσωπικά δεν θα πάρω. Ενώ στην αρχή το έβλεπα με ενδιαφέρον, όσο προχωρούσε με κούραζε όλο και περισσότερο. Το σενάριο άφηνε κενά, ο χριστιανισμός ήταν πανταχού παρόν, άγγελοι (μερικοί από τους οποίους ῾ἁμφιβόλου ποιότητας῾῾) και διάβολοι μάχονται ακατάπαυστα, ο διάβολος, αν δεν το ξέρατε, έχει γιο (σαν το θεό κάπως), ο οποίος έρχεται στη γη, ο Constantine μπαινοβγαίνει στην κόλαση και μιλά με τους πολύ ῾῾μεγάλους῾῾κλπ. κλπ. Τελικά μάλλον βαρέθηκα με όλη αυτή τη συσσώρευση εφέ, εικόνων, χαμού εν γένει και με όλο αυτό το θρησκευτικό παραλήρημα με όρους τρόμου. Ο ορισμός του ῾῾βαρυφορτωμένου῾῾ φιλμ.

Σε αρκετούς φαν σίγουρα θα αρέσει ή μάλλον θα τους εντυπωσιάσει. Δεν συγκαταλέγομαι σ᾽αυτούς.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker