Η ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗ ΚΑΙ ΑΦΙΛΟΞΕΝΗ "ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"

 Ένας Δανός ιερέας - λιτοδίαιτος και κλειστός - με πάθος για τη φωτογραφία, διατάσσεται να πάει στην δύσκολη, μακρινή και αραιοκατοικημένη άκρη της Ισλανδίας για να χτίσει μια εκκλησία για την εκεί κοινότητα. Στο πρώτο μέρος βλέπουμε το εξαιρετικά δύσκολο ταξίδι του με έμπειρους οδηγούς, που αποδεικνύεται και εξαιρετικά επικίνδυνο. Στο δεύτερο παρακολουθούμε τα εξ ίσου "δύσκολα" γεγονότα που συμβαίνουν όταν πλέον φτάνει με χίλια βάσανα εκεί.

Πρόκειται για τη "Χώρα του Θεού" (2022), τρίτο φιλμ του ισλανδού (που ζει και εργάζεται όμως στη Δανία) Hlynur Palmason, γυρισμένο στην Ισλανδία βεβαίως. Ποιος είναι ο πρωταγωνιστής του φιλμ; Μα το ισλανδικό τοπίο βεβαίως. Άγριο, αφιλόξενο, μεγαλοπρεπές, υποβλητικό, σε κάνει να νιώθεις δέος και μπορεί να σε σκοτώσει ταυτόχρονα. Μπροστά σ' αυτό τα ανθρώπινα ένστικτα παίρνουν το πάνω χέρι, κάθε βεβαιότητα, πίστη, κανόνας υποχωρούν, εξαφανίζονται ίσως. Αλλά, δυστυχώς, τα ανθρώπινα ένστικτα συνήθως είναι αυτοκαταστροφικά (ή καταστροφικά εν γένει). Οι ντόπιοι είναι εξοικειωμένοι μ' αυτά. Ο νεοφερμένος ιερέας θα υποκύψει κι αυτός είτε το θέλει είτε όχι.

Αργοί ρυθμοί (που ταιριάζουν όμως καθώς συντελούν στην υποβλητικότητα της ταινίας), ανθρώπινα πάθη και η φωτογραφία (η τέχνη) ως σύμβολο που μπορεί να επιβιώσει εκεί που οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους (ένα τίποτα μπροστά στην κυρίαρχη φύση) θα ξεχαστούν για πάντα, συνθέτουν ένα δραματικό φιλμ που μπορεί να "υπνωτίσει" το θεατή με τους τελετουργικούς του ρυθμούς. Βέβαια η ψυχολογία και τα ακριβή κίνητρα των (βίαιων) πράξεων που θα δείτε προς το τέλος δεν μου ήταν εντελώς ξεκάθαρα - μάλλον με εξέπληξαν θα έλεγα, αλλά βρήκα την όλη ταινία αξιόλογη.