Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΩΣ... ACTION HERO ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΜΠΟΥΡΔΕΣ ΣΤΟ "AIR FORCE ONE"
Ε, ναι. Μπορεί το Χόλιγουντ να βρίσκεται σήμερα στη χειρότερη (κατά τη γνώμη μου) φάση του, αλλά ακόμα και σε καλύτερες εποχές δεν έπαυε να παράγει - μεταξύ άλλων - και μεγάλες μπούρδες. Το "Air Force One" του 1997 του Wolfgang Petersen είναι μία απ' αυτές. Ο οποίος Petersen, γερμανός, ξεχώρισε στη χώρα του κυρίως με το "Das Boot" και, ως συνήθως, εκλήθη στο Χόλιγουντ, έκανε μια - δυο συμπαθητικές ταινίες και μετά... το χάος.
Εδώ λοιπόν το περίφημο Air Force One, το σούπερ ντούπερ και υπερεξοπλισμένο προεδρικό αεροσκάφος, μεταφέροντας τον ίδιο τον πρόεδρο, την οικογένειά του και πολλούς σημαντικούς συμβούλους, επιστρέφοντας εκ μετακομμουνιστικής Ρωσίας, πέφτει θύμα αδίστακτων και φανατικών τρομοκρατών που θέλουν να αναστηλώσουν το παλαιό καθεστώς της χώρας τους (τον κακό κομμουνισμό δηλαδή), οι οποίοι εκτελούν κάθε λίγο από έναν όμηρο (εν πτήσει όλα αυτά). Έλα ντε όμως που δεν έχουν υπολογίσει ότι ο πρόεδρος είναι ο Χάρισον Φορντ, βετεράνος του Βιετνάμ (ειρηνιστής και δημοκράτης κατά τα άλλα), ο οποίος διαφεύγει της ομηρίας και αρχίζει, μόνος εναντίον όλων, αντάρτικο εντός του αεροσκάφους, έως ότου τα πάντα γίνονται λίμπα (άλλοι κρεμιούνται από τις ανοιχτές πόρτες του - εν πτήσει πάντοτε - αεροσκάφους και τη γλυτώνουν, άλλοι επιχειρούν να το προσγειώσουν χωρις να έχουν ιδέα μετά το θανατο των πιλότων και πλήθος άλλα ευτράπελα). Ο πρόεδρος, ως Σβαρτσενέγκερ, μοιράζει μπουνιές και σφαίρες στους κακούς και... η συνέχεια επί της οθόνης.
Ήθελε να είναι μια ακόμα για ποπ κορν ταινία δράσης, απ' αυτές που τα μισά τουλάχιστον απ' όσα συμβαίνουν δεν γίνονται με τίποτα, η εμπλοκή όμως του προέδρου ως action hero και μιας χούφτας κάτι παράνω από ηρωικών κυβερνητικών αξιωματούχων στο όλο μπάχαλο κάνει το πράγμα επιεικώς γελοίο. Σκάει και το κλασικό "η οικογένεια πάνω απ' όλα" και γελάει έτσι και το παρδαλό κατσίκι.
Κατά τη γνώμη μου από τα χειρότερα action movies. Θα μπορούσαμε άνετα να το χαρακτηρίσουμε ως πέρα για πέρα προπαγανδιστικό (αν και για να λειτουργήσει ως προπαγάνδα κάτι τέτοιο θα έπρεπε κάποιος να έχει IQ υπό το μηδέν), και φυσικά διαθέτει καλούς - και - κακούς όσο δεν παίρνει άλλο. Τι να πω. Κρίμα στο καλό καστ (εκτός του Φορντ και ο Γκάρι Όλντμαν ως σούπερ κακός, και η Γκλεν Κλόουζ και ο Ούλιαμ Μέισι και άλλοι καλοί). Ξανά κρίμα.
Ετικέτες "Air Force One" (1997), Petersen Wolfgang