"ICE AGE" ΞΑΝΑ: ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟ Νο 4...

Το έχω πει με διάφορους τρόπους μέχρι τώρα: Το πολύ το "κυρ' ελέησον" το βαριέται κι παπάς! Τουτέστιν, όταν μια έστω πετυχημένη και ευχάριστη σειρά φτάνει αισίως στο νο 4, δεν έχουμε, τελικά, παρά μία από τα ίδια. Να τι συμβαίνει με το γνωστό animation "Ice Age 4: Continental Drift" (Η Εποχή των Παγετώνων 4: Ο Χορός των Ηπείρων) που έφτιαξαν το 2012 οι Steve Martino και Mike Thurmeier.
Η γνωστή παρέα των ζώων (οικογένεια μαμούθ, τίγρης, βραδύπους, σκιουράκια κλπ. κλπ.) προσπαθώντας να αποφύγει τα τρομαχτικά και καταστροφικά γεωλογικά φαινόμενα, ταξιδεύει με ένα πλοίο - παγόβουνο για ασφαλέστερες περιοχές. Το ταξίδι όμως κάθε άλλο παρά ασφαλές είναι. Η οικογένεια θα αναγκαστεί να χωριστεί και, επιπλέον, θα συναντηθούν με ένα άλλο πλοίο παγόβουνο, το οποίο - φευ - είναι πειρατικό. Α, ναι, και ο θρυλικός Σκρατ που, κυνηγώντας πάντοτε το αγαπημένο του βελανίδι, θα προκαλέσει κι άλλες κοσμογονικές αλλαγές.
Τι να σας πω; Ότι πρόκειται για καλά και έξυπνα animation; Ότι βγάζουν πολύ γέλιο και ταυτόχρονα σε κρατάνε με τις περιπέτειες των ηρώων τους και διαθέτουν - όπως πάντα - και τα κλασικά μηνύματα περί σεβασμού της διαφορετικότητας, περί του ότι τα πράγματα δεν είναι αυτά που εκ πρώτης όψεως φαίνονται κλπ. κλπ.; Ότι μερικές από τις εικόνες είναι όμορφες ή/και υποβλητικές, με τα βουνά να γκρεμίζονται και τις ηπείρους να γεννιούνται; Όλα αυτά - και άλλα - συμβαίνουν εδώ. Το κακό είναι ότι, όπως είναι φυσικό, ο πρώτος ενθουσιασμός έχει πλέον εξαφανιστεί και ό,τι βλέπουμε - ακόμα και καλό - κάπου το έχουμε ξαναδεί.
Καλά πέρασα λοιπόν και τα παιδιά θα περάσουν ακόμα καλύτερα. Αλλά η κατά βάθος βαρεμάρα παραμένει. Για πόσο ακόμα θα κρατήσει το σινε-σίριαλ; Δεν ξέρω αν έχετε αντιληφτεί το πόσο, μα πόσο λείπει η πρωτοτυπία στην εποχή μας...

ICE AGE ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΙΚΗΣ ΠΤΩΣΗΣ (ΤΩΝ ΗΠΕΙΡΩΝ)

Φαίνεται ότι η αναμφιβόλως ευχάριστη παρέα του "Ice Age" θα εξακολουθήσει να μας διασκεδάζει (;) για χρόνια. Τό Νο 4 "Ice Age : Ο Χορός των Ηπείρων" (Continental Drift) του 2012, με σκηνοθέτες τους Steve Martino και Mike Thurmeier, ανακυκλώνει την εξαιρετικά πετυχημένη συνταγή, προσφέρει ευχάριστες ώρες και στους ενήλικες, διαθέτει νέες ιδέες, δεν παύει όμως να είναι μια ακόμα παραλλαγή της αρχικής ιδέας.
Εδώ έχουμε να κάνουμε κυρίως με μια θαλασινή περιπέτεια, και μάλιστα με αδίστακτους πειρατές. Το τρίο των ζώων αποκόπτεται λόγω σεισμών από την οικογένειά του και την αγέλη και μπλέκει με τον πειρατή Κάπτεν Κοιλιά. Από τη μία λοιπόν παρακολουθούμε την προσπάθειά τους να βρουν τους δικούς τους και να γλιτώσουν από τους πειρατές (παίζουν μάλιστα ακόμα και σειρήνες, σε μια αναφορά στην Οδύσσεια!) και από την άλλη την ιστορία της ανήσυχης έφηβης κόρης του Μάνι, του μαμούθ, πίσω στην αγέλη. Την παράσταση κλέβει φυσικά ο απίστευτος Σκρατ, του οποίου η λαιμαργία οδηγεί όχι μόνο στον σχηματισμό των ηπείρων όπως τις ξέρουμε σήμερα, αλλά και στην βύθιση της μυθικής... Σκρατλαντίδας. Ίσως αυτό να είναι και ένα ενδιαφέρον και επίκαιρο δυστυχώς σχόλιο πάνω στο θέμα της απληστίας, βασικής αιτίας των δεινών του πλανήτη. Α, και να μην ξεχάσω: Στο φιλμ εισάγεται και η φοβερή γιαγιά του Σιντ... που θα δείτε μόνη σας τι μπορεί να κάνει...
 Ο ρυθμός του φιλμ είναι άψογος, το γέλιο συχνά πηγαίο, το ψηφιακό animation όπως πάντα πετυχημένο. Είπαμε: Η συνταγή έχει βρεθεί και η ομάδα των δημιουργών βρίσκεται σε φόρμα. Γενικά είναι από τις πραγματικά πετυχημένες σειρές. Ωστόσο, όσο ευχάριστα και να βλέπεται, δεν σας κρύβω ότι έχω αρχίσει να βαριέμαι. Και πώς όχι δηλαδή; Μιλάμε για νούμερο 4! Θα μου πείτε, αφού βγάζει και με το παραπάνω τα λεφτά του, γιατί να μην φτάσει και μέχρι το 14; Τέλος πάντων, γκρινιάζω επειδή γενικώς βαριέμαι τα σίκουελ, σας ξαναλέω πάντως ότι έχουμε να κάνουμε, κατά τη γνώμη μου, με πετυχημένο τέτοιο. Που, επαναλαμβάνω, όπως όλη η σειρά, βλέπεται άνετα και από ενήλικες. Τα παιδιά όμως κυρίως, που δεν νοιάζονται για σίκουελ και τέτοια, θα ενθουσιαστούν σίγουρα.