ΤΣΟΝΤΑ ΜΕ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑNΔΥΑ ΚΑΙ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΕΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ

Οι "Άγγελοι Εξολοθρευτές" του γάλλου Jean-Claude Brisseau θα ήθελαν πολύ να είναι ένα λεσβιακό σοφτ πορνό. Έπρεπε όμως να τηρηθούν και κάποια προσχήματα. Οπότε υπάρχει ένας και καλά διανοουμενίστικος μανδύας: Υπάρχει ένας σκηνοθέτης που θέλει να γυρίσει μια ταινία με θέμα τη γυναικεία ηδονή (!), υπάρχουν κάποιοι άγγελοι (θηλυκοί φυσικά) που σκάνε μύτη κάθε τόσο αθέατοι και παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, υπάρχουν οι σχέσεις του σκηνοθέτη με τη γυναίκα του, οι προβληματισμοί του πάνω στο καυτό θέμα του και οι απαραίτητες οντισιόν για "την ταινία μέσα στην ταινία". Όλα αυτά όμως τα βρήκα εντελώς κακοχωνεμένα, άνευ λόγου και άνευ νοήματος. Μπαίνει στη μέση και το δράμα, καθώς και κάποιοι τύποι που κυνηγούν το δυστυχή σκηνοθέτη (δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί) και μια... δαιμονισμένη και το πράγμα γίνεται ακόμα πιο αχταρμάς.
Το αστείο είναι ότι οι γυναίκες στην ταινία συμπεριφέρονται ουσιαστικά ακριβώς όπως στα πορνό (σοφτ ή μη). Πώς λέει ο Γκουσγκούνης σε μια άγνωστη: "Καλημέρα. Κάτσε να σε πηδήξω" κι αυτή, φυσικά, απαντά μετά χαράς "Πολύ ευχαρίστως. Πάμε!", ε, κάπως έτσι κι οι πρωταγωνίστριες του φιλμ είναι έτοιμες για όλα (χωρίς, σημειωτέον να είναι πόρνες ή κάτι τέτοιο) και υπακούουν και επαυξάνουν μάλιστα στα κελεύσματα του σκηνοθέτη, κι ας έχουν πάει μόνο για οντισιόν!
Τέλος πάντων, αν γουστάρετε ένα σοφτ λεσβιακό πορνό, το φιλμ είναι ό,τι πρέπει. Μακάρι να είχε την τόλμη της αλήστου μνήμης "Εμμανουέλας" να δηλώσει ευθαρσώς ότι αυτό και μόνο θέλει και τίποτα άλλο...