"CACTUS FLOWER" Ή ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

 

Μπορεί σήμερα η κομεντί να είναι ένα παρεξηγημένο (ή ίσως και εξαντλημένο) είδος, δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Απόδειξη το "Cactus Flower" (ελληνικά "Το Αγκάθι") γυρισμένο το 1969 από τον Gene Saks (1921-2015), ένα σκηνοθέτη με λίγες ταινίες στο ενεργητικό του (ήταν περισσότερο ηθοποιός). ϊσως σας πείσει το καστ: Ο πάντοτε εξαιρετικός Γουόλτερ Ματάου, η Ίνγκριντ Μπέργκμαν και η Γκόλντι Χον σε έναν από τους πρώτους ρόλους της.

Η οποία, στα 21 της, έχει δεσμό με έναν ώριμο, ευκατάστατο και αδιόρθωτο γυναικά οδοντογιατρό, η πολύτιμη γραμματέας του οποίου είναι μια αυστηρή γεροντοκόρη. Τα πράγματα στην αρχή είναι σαν παιχνίδι, όταν όμως σοβαρεύουν και η μικρή ζητά συχνότερη και βαθύτερη επαφή, εκείνος θα σκαρφιστεί έναν περίεργο τρόπο για να αποτρέψει τον... κίνδυνο να την παντρευτεί. Ακολουθούν κωμικές καταστάσεις, απρόβλεπτες παρεξηγήσεις και πολλές συναισθηματικές ανατροπές.

Ακούγεται σαν ελληνική ταινία με τον Κωσταντάρα ή κάτι τέτοιο. Ωστόσο πλήθος από έξυπνες ατάκες και απίθανες καταστάσεις και γενικά η φρεσκάδα που το διακρίνει κάνουν το φιλμ απολαυστικό. Υπάρχει κάποια θεατρικότητα στο όλο πράγμα (δεν εννοώ τις πολύ καλές ηθοποιίες) μια που όντως βασίζεται σε θεατρικό έργο, αλλά αυτό δεν με πείραξε, αφού διασκέδασα πολύ. Άλλωστε πόσες σύγχρονες νερόβραστες κομεντί ξέρετε που ξεκινούν με δεδομένο ότι ένας πενηντάρης και βάλε έχει 20χρονη ερωμένη, την οποία θα επιθυμούσε να την επισκέπτεται για πάντα αποκλειστικά για το σεξ... και από εκεί και πέρα αρχίζουν όλα; Ξαναλέω: Απολαυστικό!

ΞΥΠΟΛΥΤΟΙ (ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΝ ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΟΙ) ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ

Η ταινία του 1967 "Ξυπόλυτοι στο Πάρκο" (Barefoot in the park) βασίζεται σε θεατρικό έργο του Neil Simon (ο οποίος έγραψε και το σενάριο) και γυρίστηκε από τον ηθοποιό και σπάνίως και σκηνοθέτη Gene Saks. Πρόκειται για τυπική αμερικάνικη αισθηματική κομεντί, προσωπικά όμως δεν την θεωρώ από τις αγαπημένες μου.
Το φιλμ βασίζεται στα ερωτικά σκαμπανεβάσματα ενός μόλις παντρεμένου νεαρού ζεύγους (στην πρώτη σκηνή βγαίνουν μόλις απο την εκκλησία και πάνε για την εβδομάδα του μέλιτος). Παρεξηγήσεις, έλευση της μητέρας του γαμπρού για λίγες μέρες, ένα διαμέρισμα στον 5ο όροφο δίχως ασανσέρ (και δίχως την απαραίτητη θέρμανση και δίχως πολλά άλλα), ένας γοητευτικός μεσήλικας γείτονας αμφιβόλου ηθικής που μπαίνει στη μέση και διάφορα άλλα χαριτωμένα επεισόδια φτιάχνουν σιγά - σιγά το κωμικό - αισθηματικό κλίμα της ταινίας.
Φυσικά όλη η γοητεία της βασίζεται στους δύο νεαρούς τότε και απόλυτα λαμπερούς πρωταγωνιστές της: Τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Τζέιν Φόντα. Ταλαντούχοι, όμορφοι, παίρνουν την όλη ιστορία στις πλάτες τους και μάλλον τα καταφέρνουν σ' αυτό. Βεβαίως όλη η ίντριγκα και ολες οι ενίοτε απίθανες καταστάσεις πυροδοτούνται από τη απόλυτα διαφορετική (αντίθετη για να είμαστε ακριβείς) ιδισυγκρασία των δύο ηρώων: Εκείνος είναι ένας συντηρητικός νεαρός δικηγόρος που προσπαθεί να κάνει τα πρώτα βήματα της καριέρας του κι εκείνη μια εκρηκτική, γεμάτη πάθος, ζωντάνια και, βεβαίως, πολύ σέξι κοπέλα, κάπως κυκλοθυμική και ολίγον τρελούτσικη. Ο συνδυασμός βεβαίως "σκοτώνει", αλλά ο έρωτας είναι φυσικά πολύ βαθύς...
Η ταινία περιέχει κάποιες διασκεδαστικές στιγμές (σε μια από αυτές όλοι μαζί καταλήγουν σε ένα... αλβανικό εστιατόριο στη Νέα Υόρκη, το 1967 υπενθυμίζω), διαθέτει χιούμορ, αλλά τη βρήκα και κάπως παρωχημένη (έως και λίγο βαρετή) σήμερα. Περιορίζεται στις σχέσεις του ζεύγους και τις διαρκείς αλλαγές τους, αλλά όλο αυτό το αισθηματικό πάρε - δώσε και οι συνεχείς αγάπες - καυγάδες μάλλον με κούρασαν. Τις βρήκα κάπως άνευ ενδιαφέροντος. Η παραπάνω παραμένει πάντως προσωπική γνώμη. Νομίζω ότι πολλοί θα είναι αυτοί που θα διασκεδάσουν με το φιλμ. Και βέβαια θα απολαύσουν τους δροσερούς (τότε) πρωταγωνιστές του. Τι παραπάνω περιμένετε στο κάτω - κάτω; Μια αμερικάνικη αισθηματική κομεντί είναι...