Ο ΚΑΛΟΣ, Ο ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο... ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΠΑΝΕ ΚΟΡΕΑ

Το "The Bad, the Good and the Weird" (2008) του κορεάτη Ji-woon Kim είναι, όπως αντιλαμβάνεστε από τον τίτλο του, ένα ριμέικ ή, αν θέλετε, ένα είδος παρωδίας του κλασικού γουέστερν "Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος". Επίσης, όπως περήφανα δηλώνει και στην αφίσα, είναι ένα "oriental western". Ε, λοιπόν, πρόκειται ακριβώς γι' αυτό. Και είναι και χορταστικότατο (130').
Ο σκηνοθέτης μεταφέρει (περίπου και με κάμποσες αλλαγές) την ιστορία των τριών παράνομων που συγκρούονται για έναν θησαυρό στη Μαντζουρία της δεκαετίας του 30 και τα κάνει όλα κυριολεκτικά λίμπα. Με την καλή έννοια το λέω, με την έννοια δηλαδή ότι γίνεται ένας απίστευτος χαμός απ' την αρχή μέχρι το τέλος. Πράγμα που σημαίνει, επίσης, ότι μην περιμένετε να δείτε ένα "σοβαρό" φιλμ με νοήματα ή ό,τι άλλο. Εδώ μιλάμε για τον απόλυτο χαμό. Προσοχή όμως. Αυτός έχει δύο πολύ σοβαρά στοιχεία υπέρ του: Α. Αντίθετα με κάτι σφιχτόκωλες "Επικίνδυνες Αποστολές", "Τζέιμς Μποντ" (τον πρόσφατο εννοώ) και άλλα τέτοια, αυτό εδώ δεν παίρνει τον εαυτό του καθόλου στα σοβαρά και το δείχνει κάθε λίγο και λιγάκι. Κοινώς έχει χιούμορ (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κωμωδία) και, εν πάσει περιπτώσει, αντιλαμβάνεσαι ότι ο δημιουργός κάνει πλάκα δίχως να ντρέπεται να το δηλώσει. Όλο το νταβαντούρι και οι απιθανότητες γίνονται για καθαρή διασκέδαση κι αυτό, ξαναλέω, είναι φανερό. Β. Η σηνοθεσία των τόσων καταιγιστικών φάσεων είναι απόλυτα βιρτουόζικη και εντυπωσιακή, η απίστευτη δεξιοτεχνία είναι εμφανής και συχνά πολύ εντυπωσιακότερη αυτής των αντίστοιχων αμερικάνικων ταινιών.
Εντυπωσιακά και καθόλου δυτικά είναι και τα χρώματα της ταινίας. Από την αρχή ως το τέλος ο χρωματικός πλούτος είναι εκτυφλωτικός (και αυτό σε κάνει από την πρώτη στιγμή να αντιληφτείς ότι δεν πρόκειται για δυτική ταινία) και όλα τα σκηνικά κάτι παραπάνω απο μπαρόκ, τόσο που δεν θα δεν τολμούσε μια χολιγουντιανή ταινία δράσης. Τώρα αυτό μπορεί να σας λιγώσει αρκετά και να κουραστείτε από το τόσο too much, παραμένει όμως σήμα κατατεθέν της ταινίας. Κι εμένα άλλωστε με κούρασε λίγο και θα προτιμούσα να μην διαρκεί τόσο πολύ, αλλά, είπαμε, έχει την πλάκα του. Α, και διαθέτει και μια απροσδόκητη ανατροπή στο τέλος, πράγμα που δεν συνηθίζεται σε γουέστερν. Τέλος πάντων, δίχως να είναι κανένα αριστούργημα, με διασκέδασε πολύ περισσότερ από την "Γλυκόπικρη Ζωή", την προηγούμενη ταινία του Ji-woon Kim.
Να ανακεφαλαιώσω: Δείτε το εντελώς απενοχοποιημένα, για τον χαβαλέ και μόνο του πράγματος και για την δεξιοτεχνική κατασκευή. Με κίνδυνο, όπως είπαμε, κάπου να σας μπουχτίσει από το "πολύ" του όλου πράγματος. Αλλά, στο κάτω - κάτω, πότε άλλοτε θα ξαναδείτε κορεάτικο γουέστερν, το οποίο, μάλιστα, να βάζει κάτω τις περισσότερες δυτικές ταινίες δράσης;