TAXIDERMIA: ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΝΟΣΗΡΟΤΗΤΑΣ

Τρεις γενιές, τρεις απίστευτοι τύποι που τις εκπροσωπούν, με διαφορετικά βίτσια και μορφές νοσηρότητας ο καθένας, συνθέτουν την ουγγρική Taxidermia, δεύτερη μόλις ταινία του 33χρονου György Pálfi.
Τι μπορείς να πεις τώρα για μια ταινία που κυριολεκτικά επιτίθεται στις αισθήσεις και τις αντοχές του θεατή; Ίσως ο Pálfi κάνει κατά βάθος μια αλληγορία της πατρίδας του (στον πόλεμο, στην κομμουνιστική περίοδο και σήμερα), όπως έγραψε το Αθηνόραμα. Ίσως πάλι να έχει και άλλους, ακόμα βαθύτερους συμβολισμούς, οι περισσότεροι απ' τους οποίους ομολογώ ότι μου διέφυγαν. Δεν ξέρω. Σίγουρα όμως πρόκειται για μια από τις πιο "άρρωστες" ταινίες που έχω δει ποτέ. Όχι, η αρρώστεια της δεν έγκειται στο - συνηθισμένο πλέον - σπλάτερ (υπάρχει κι απ' αυτό πάντως, μην ανησυχείτε), αλλά στην απόλυτη αηδία. Τόννοι από εμετούς, αργά και σε γκρο πλαν πετσοκόματα και εγχειρίσεις, απίστευτα χοντροί τύποι και άλλα τέτοια ωραία συνθέτουν το φιλμ. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσοι θα το αντέξετε μέχρι τέλους.
Κατά τα άλλα, υπάρχει μπόλικος σουρεαλισμός και παράλογο, υπάρχει και μαύρο χιούμορ και διάθεση σάτιρας ενός κόσμου που μόνο ως το άκρον άωτον του γκροτέσκου και του αποκρουστικού μπορεί να χαρακτηριστεί. Το μεσαίο μέρος μάλιστα, μια ασεβέστατη σάτιρα του κομμουνιστικού καθεστώτος, που δείχνει επίσημους αγώνες (κάτι σαν Ολυμπιακούς) που παρακολουθούν επίσημοι, φανατικό κοινό, σχολεία ολόκληρα με παιδάκια με στολές που τραγουδάν πατριωτικά άσματα και κραδαίνουν σημαίες κλπ., αλλά το βασικό αγώνισμα είναι μια σειρά αηδιαστικά πάνχοντρων "αθλητών" που διαγωνίζονται στο ποιος θα φάει περισσότερο και γρηγορότερα, θα μπορούσε να είναι απολαυστικό αν δεν ήταν τόσο αηδές. Γενικά νομίζω ότι η ταινία δεν είναι παρά μια άνευ λόγου συσσώρευση νοσηρότητας με μοναδικό ουσιαστικό λόγο να ενοχλήσει όσο περισσότερο μπορεί τους θεατές.
Κρίμα, γιατί ο Pálfi είναι πραγματικά εντυπωσιακός σκηνοθέτης και το ταλέντο του φαίνεται από την πρώτη στιγμή. Πολύ δυνατές εικόνες, απίστευτες λήψεις, έξυπνες λύσεις, με κάνουν να θαυμάζω τις ικανότητές του και - παρά την απωθητικότητα της Taxidermia - να περιμένω με ενδιαφέρον τις επόμενες δουλειές του (που θα επιθυμούσα να είναι λίγο πιο cool και ουσιαστικές).