ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ 123 ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΟΛΛΑ

O Tony Scott έχει κάνει αρκετά blogbuster και μερικές καλές ταινίες. Φυσικά ξέρει να φτιάχνει χορταστικές περιπέτειες και το "The Taking of Pelham 1 2 3" (2009) (ριμέικ ενός b-movie των 70ς που δεν έχω δει) είναι μια απ' αυτές. Αν λοιπόν αρκείστε ακόμα σ' αυτό... για θερινό σινεμαδάκι καλούτσικο είναι. Αν όμως θέλετε κάτι έστω και λίγο παραπάνω, η προσωπική μου συμβουλή είναι να ψάξετε αλλού.
Νομίζω ότι το φιλμ ακολουθεί ένα πλήθος από συνταγές που έχουμε ξαναδεί επανειλημμένα, αλλά δεν ανανεώνει καμιά τους. Πόσες φορές ας πούμε έχουμε δει τον σχεδόν παρανοϊκό κακό (Τραβόλτα) να τρέφει μια αμοιβαία συμπάθεια προς τον "καλό" (Ντέντζελ Ουάσινγκτον), κι ας ισχύει μεταξύ τους το "ο θάνατός σου η ζωή μου"; Ναι,το φιλμ διαθέτει δράση, αλλά οι μισές αμερικάνικες ταινίες διαθέτουν. Θέλει να δημιουργήσει σασπένς (και ως ένα βαθμό το καταφέρνει), έχουμε δει όμως απείρως πιο πετυχημένα σασπένς. Όσο για τη σχέση "καλού" - "κακού", θύτη - θύματος, τα είπαμε παραπάνω. Αφείστε πια τις αναληθοφάνειες. Ε, αυτές πια πάνε χέρι - χέρι με αμερικάνικες ταινίες του είδους. Οι σκηνές, ας πούμε, που οι μπάτσοι τρέχουν να πάνε τα λύτρα και τρακάρουν με τα μισά αυτοκίνητα της πόλης και παθαίνουν τα μύρια όσα μου προκάλεσαν γέλιο. Και σιγά μην έτρεχε ο άσχετος μ' όλ' αυτά, φυλήσυχος Ντέντζελ οικειοθελώς πίσω απ' τους κακούς μόνο και μόνο για να θριαμβεύσει το καλό. Κάπως ο σεναριογράφος πάει να τσαλακώσει την άψογη, πλήρη αθωότητας εικόνα του, αλλά το παράπτωμά του είναι τόσο ανθρώπινο, τόσο κάτι που πιθανώς θα έκαναν οι περισσότεροι από εμάς αν μπορούσαν, που πάλι μας βγαίνει συμπαθής και μόνο συμπαθής.
Οπότε, ψιλοπέρασα την ώρα μου με τους κακούς που καταλαμβάνουν με άψογα οργανωμένο σχέδιο ένα βαγόνι του μετρό της Νέας Υόρκης, όταν όμως τέλειωσε το πανηγύρι ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι και να μην παρευρισκόμουν σ' αυτό δεν θα έχανα και τίποτα.